Main menu:
COLUMN 1 21 januari 2012 De visie van .?
Van zware naar lichtere mineralen?
Ik heb een redelijk intensieve zoektocht gemaakt om dit stuk te voorzien van een structuur, dat wil zeggen: een idee. En mijn overkoepelende idee is geworden dat zware mineralen als siliciumoxide of magnesium enerzijds onmisbare mineralen zijn en anderzijds te zwaar als ze in hun meest ruwe mineraalvorm worden gegeven. En dat laatste gebeurt, naar mijn morele idee teveel. Onze duiven krijgen te pas en te onpas hele ladingen pyriet en magnetiet naar binnen om maar beter te gaan presteren. En als je dan vraagt aan de verkopers van dit spul: 'Wat doet het nu met een duif?' Dan krijg je steevast een humeurig antwoord. Als je geluk hebt dan roepen ze er nog even snel achteraan dat kampioen X en kampioen Y er nog beter door presteert.
Nee, namen en adressen om eens te gaan bellen hierover, die zeggen ze er niet bij. Als dit wel zou gebeuren, dan zou ik niet eens de moeite nemen om te gaan vragen: 'Goh, dus je bent pas echt hard gaan vliegen, nadat je die of die mineralenmix bent gaan geven..?' Nee, ik ben 'gekke Henkie' niet. Is er ooit wel eens iemand kampioen geworden door een machtig mooi of super goed bijproduct? Welnee, maar dit verhaal gaat niet over mineralen om kampioen mee te worden. Dan moet je eerst goede of geschikte duiven hebben en verder moet je vooral een dierenmenner of kenner zijn.
Ik wil deze keer mijn idee over de opbouw van een goed mineralenbeleid met je delen.
Om maar direct met mijn conclusie te beginnen: een goed en verantwoord mineralenbeleid als bijvoeding voor onze duiven is een gemixte hoeveelheid: zware mineralen van … en de veel lichtere mineralen uit kruiden, zoals brandnetels of Vrouwenmantel en berkenblad.
Waarom, is dan de logische vraag. Naar mijn idee is een warmbloedig dier niet gebaat bij een mineraal die relatief veel energie vraagt om te kunnen worden verteerd. Dan hangt het sterk af welk ruw mineraal aan de duif ter vertering wordt voorgehouden. Een pyriet en magnetiet zal absoluut lastiger of wellicht helemaal NIET TE VERTEREN ZIJN. En een Siliciumoxide stukken beter! Dus, het verschilt nogal wat de verkopers van dit type bijproducten erin hebben gestopt.
Waar blijft het dan, als het niet of bijna niet kan worden verteerd?
Ik vermoed dat een deel via de achterzijde het verteringsysteem van de duif verlaat en het andere, dus resterende deel, wordt door de duif ergens in zijn vet opgeslagen. Zelf denk ik dat een duif heel veel van dit soort lastig of zeer langzaam te verteren zware mineralen gewoon ergens in zijn lichaam opstapelt om later (..?) opnieuw een poging te wagen het te verteren. Het kan zomaar gebeuren dat duiven massaal hier de HIK van krijgen en dus ook massaal een ziekte bedenken om wederom massaal deze opgestapelde zware mineralen in een keer te lozen.
Je zou zomaar eens op een dag een dode duif in je oude duivenhok kunnen aantreffen waar een dierenarts niet de doodsoorzaak kan vaststellen. In de natuur zie je wel vaker dat er plotseling een ziekte uitbreekt waarvan de dierenartsen geen flauw idee hebben. Het meest recente voorbeeld (en gevaarlijk voor ons mensen) is de koorts bij melkgeiten. Blijkbaar vindt de natuur het dus tijd om een immuun actie te organiseren; ergens zal de geit last van moeten hebben. Misschien is het wel het zenuwachtig met 600 geiten in een te kleine uitloopstal moeten leven. Kortom, het zal de geit er alles aan gelegen zijn om als soort en ras te overleven. Dat hier dus doden bij vallen is voor de geit als soort niet iets om lang wakker van te liggen, maar wij mensen kunnen dit maar beter wel doen…
Wakker liggen…?
Ik lig wel eens wakker maar dan niet door het feit dat ik mijn kweekduiven en jonge duiven regelmatig (redelijk eenvoudig) een soort van kleipoeder over het voer verstrek waarin grotendeels siliciumoxide in zit en een klein deel magnesium. Ik bevochtig het graan dan eerst met een goedkope zonnebloemolie en dan naar verhouding de poeder. MAAR ik wissel het af met een zeer licht mineraal zoals ik die bereid uit berkenblad en/of Vrouwenmantel. Hierdoor geef ik het verteringsysteem van de kwekers en de jonge duiven een zekere mate van rust zonder dat ik het nodige aan mineralen achterwege laat. Kortom, dit type van warmtegevende theesoorten of kruiden zorgen voor een rustig mineraal wat zeer eenvoudig door de duif in zijn natuurlijke verteringsorganen kan worden verwerkt. Dat de duiven voor korte tijd iets minder zullen glimmen dat is eigenlijk heel eenvoudig te verklaren. Want wil je een glimmende duif..? Prop het arme dier dan tot aan zijn strot toe vol met de zwaarste mineralen en giftige kruiden die je maar kunt kopen. Dan zal het afweersysteem van de duif voor een mooi glimmend laagje zorgen op het verenpak. Maar laat ze niet te hard trainen of een lastig seizoen voor de snavel krijgen want je verbrandt zo'n dier voor de rest van zijn leven. Zo'n supergemotiveerde duif vliegt zich in 2-3 jaar volledig naar het snotje en wat zijn we dan trots..! Maar een goede en normaal gezonde oude duif moet onder gewone omstandigheden zeker 5-6 jaar zijn (top)prijzen kunnen vliegen. Maar dit even voor in de kantlijn, want dit is een volledig ander verhaal.
Dus om mijn duiven zolang mogelijk als wedstrijdduif in leven te houden, ben ik zeer terughoudend met allerlei voeding supplementen, zoals zouten, zware mineralen en pinda's. Als redelijk alternatief kies ik dan voor een zwaar mineraal (vnl. siliciumoxide en magnesium), afgewisseld met een zachte of lichter mineraal uit de Vrouwenmantel en/of het berkenblad.
Een stil vermoeden
Ja, ik heb het stille vermoeden dat er ineens weer is een nieuwe 'duivenziekte' de kop op zal gaan steken die na een aantal piekjaren weer langzaam zal afnemen. Dit omdat wij met zijn allen teveel in een te korte periode eisen van onze duiven. Een postduif (en dat zijn er in landen als Nederland en België vele duizenden) is op zijn 3e levensjaar eigenlijk al compleet uitgerangeerd. Dat is niet je eigen nest bevuilen. Zoals door sommigen kan worden geopperd. Want is het niet eerder precies anders: bevlekken wij onze mooie sport niet door maar meer en meer te blijven eisen van onze kleine renpaarden van het luchtruim? Is het niet eigenlijk een doodnormale zaak dat een dierensoort zich massaal gaat wapenen tegen zijn sterkste "NATUURLIJKE VIJAND.."
Rob van Hove