Marie-Jeanne Waesberghe (schuilnaam) is zwanger als ze een ongeluk meemaakt. Iemand vertelt haar man een wonderlijke droom over haar ongeboren kind. De arts is verbaasd over de nieuwe onderzoeksresulaten.
Ik heb gezocht maar nergens vond ik
iets wat mijn leven enige inhoud kon geven. En waardoor ik de last van de zonde kon kwijt
raken. Want ik had sedert een lange tijd een wrok of stille haat gekoesterd. Ook haatte ik
mijn eigen lichaam, al had ik als kind geen schuld aan wat ze mij tijdens mijn kinderjaren
hadden aangedaan. Ook wist ik dat ik in mijn leven gezondigd had en dat ik daardoor Gods
nabijheid miste. Maar toch, ik vond nergens vergeving of echte zekerheid.
Totdat mijn man Florent kwam aandragen met iets wat ik aan hem reeds na een week al opmerkte, hij was rustiger geworden, niet meer gewelddadig of brutaal, maar hij was uiterst lief en totaal veranderd en ... hij las de bijbel! Het gebeurde wel eens dat dat hij 1 of 2 dagen lief was, maar nooit langer! Nadat ik dit een paar dagen had aangezien stelde ik hem vragen. Daarna zei hij mij langs zijn neus weg dit vers uit de Bijbel, dat mij zeer aansprak. Schat, Jezus Christus zegt : Komt allen tot Mij en Ik zal u rust geven voor uw ziel. En : Wie van u zonder zonde is die werpe de eerste steen. Alsook: Ik ben het licht der wereld, wie Mij volgt, zal nimmer in de duisternis wandelen, maar hij zal het Licht des Levens hebben. Ik vroeg aan Florent: Welk licht bedoel je dan, schat ? Hij antwoordde door voor te lezen uit het Evangelie van Johannes, hoofdstuk 1 van 1 tot 18. Lees maar eens zelf, dan merkt u het wel.
Nog geen vol jaar later, ten tijde van de nationale verkiezingen, toen ik in verwachting was van ons derde kind, reden we een keer met ons gezin richting Bree. Even voorbij Bree, richting Peer, kwam van de tegenovergestelde richting een auto met een grote aanhanger, met erop een driehoeks reclamebord met een verkiezingsslogan. Opeens was het of dat bord van de aanhanger werd genomen en in onze richting werd gegooid. Er was niet zoveel wind en toch gebeurde dat. Met volle snelheid kwam het over de weg naar ons geschoven.
Mijn man zag het ook en riep :" Here God, help ons!" En tot mij en de kinderen: "Schatjes, liggen!" Ze gehoorzaamden ogenblikkelijk, een wonder. Gelukkig maar, want daarna knalde het bord met een harde slag tegen onze wagen op. Mijn man Florent stond al boven op zijn remmen. Op het laatste ogenblik dook hij, want hij moest blijven kijken om zijn stuur recht te houden en geen tegenliggers te raken.
Het bord was met een tegengestelde snelheid van 85 km per uur op onze wagen. Tel daar de snelheid van 90 per uur die wij hadden bij op. “O ja? Heb jij geluk gehad zeg, 90 plus de snelheid van dat bord, dat geeft een slag hé?” zei een agent nadien met een smile op zijn gelaat. Het woord van de agent plus datgene wat de ooggetuigen zeiden deden mij beseffen waaraan wat wij ontsnapt waren. Mijn man had dit ongeluk nooit had kunnen ontwijken.
Het reclamebord bleef volkomen intact. Niemand, ook de politie niet, begreep dit, daar ‘t van hardboard was gemaakt. Dit hardboard is gewoon zwaar geperst karton. “Normaal moest het aan stukken zijn geslagen, en de bovenste balk moest dwars door de voorruit zijn gegaan,” zeiden ze. Toen de agenten de christelijke sticker op onze achterruit zagen, konden ze al veel meer begrijpen. Zo riep er eentje: “Hé, nu weet ik, hoe het komt dat je nog leeft. Dat is niet moeilijk met zo’n copiloot, hè?”
Ik was bleekjes uitgestapt en zakte even later door m’n benen van de schrik. Mijn man Florent vroeg om een ziekenwagen. We moesten naar de afstand gerekend (3 km) veel te lang wachten, en dat merkte ook de politie. Ze zouden niet komen volgens hen. Uiteindelijk brachten zij me dan maar zelf naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis bleek alles normaal te zijn, ik was alleen maar goed geschrokken.
Enkele dagen later was ik weer in het ziekenhuis vanwege abnormaal bloedverlies. De dokter
onderzocht mij en deelde me mee dat er iets niet goed was. "Wat bedoelt u
dokter...?" vroeg ik.
"Met het kind is het niet goed gesteld mevrouw, eerlijk gezegd, ik vrees ervoor. Maar
je bent een gelovige, nietwaar ?”
“Ja, ik weet wat Hij voor ons gedaan heeft.”
“Ja, ja, dat ken ik, wel, bidt dan maar tot uw God dat het met jou en je kind ook
terug goed komt."
Wat ik dan ook deed. Die namiddag werd er een echografie genomen, om mijn zwangerschap
eens goed onder de loep te nemen.
Eerst had Florent de voorkeur genomen om zolang bij mij te blijven, maar hij besloot,
omdat ik aandrong, toch naar de samenkomst te gaan, ook al om Vader God in de naam van
Zijn Zoon Jezus Christus, Zijn genade voor het kind af te smeken. Voordat de dienst begon
ging ene Patrick (fictieve naam) naar mijn man en zei: "Florent, uw vrouw ligt in het
ziekenhuis, hè?"
Mijn man antwoordde: "Ja maar… hoe weet jij dat, ik heb niemand iets
gezegd?"
“Deze nacht, tijdens mijn stille tijd, kreeg ik van de Heer een gezicht, maar je kan
het ook een openbaring noemen, het was iets dat uw vrouw en kind betreft.” Florent
begreep het niet en vroeg: "Wat heeft de Heer u dan laten zien? Heb ik dan onwetend
gezondigd?" (Dit is iets waaraan een mens gewoon het eerste denkt nietwaar?)
“Nee, ook al ben je nog niet perfect, nee, dat is het niet, je moet weten dat niemand
enige schuld hiervan draagt, ook jij niet.”
“Maar waarom? Is er dan iets mis met ons kind?”
En bewogen door mijn man zijn tranen antwoordde Patrick: “Dit heeft God niet gedaan
jongen… Maar zoals je weet draait de Heer alles ten goede voor hen die God
liefhebben, en zo zal God Zijn heerlijke Naam verheerlijken omdat iedereen het zal weten,
dat Hij het heeft volbracht, en iedereen Hem zal erkennen, dat Hij dit gedaan heeft.”
“Wat gedaan heeft?”
“Wel, ik zag het inwendige van de buik van uw vrouw. Ik zag het kind dat reeds goed
gegroeid was, en daarnaast verbonden met de moeder zag ik de moederkoek (of placenta,)
maar daarvan was een stuk afgescheurd dat op een andere plaats lag, en waar het niet
hoorde te zijn. Het vruchtwater was roodachtig gekleurd door bloed. Toen zag ik ineens
vanuit het niets een hand verschijnen die naar het kind was uitgestrekt. Deze hand nam het
afgescheurde stuk en plaatste dat weer op zijn plaats. Een vinger werd in het vruchtwater
gebracht, en het was weer zoals het zijn moest, zuiver en rein. Toen zag ik uw vrouw haar
buik in gesloten toestand en dezelfde hand legde zich boven op haar buik, terwijl er een
zachte stem sprak: " Zie, Ik zend een engel voor uw aangezicht. Vrees niet, geen
vrouw in uw midden zal een misgeboorte hebben of onvruchtbaar zijn, Het getal uwer dagen
zal Ik volmaken. Ik Ben de Here, uw Heelmeester."
Zo zie je Florent, ik ben er zeker van dat je geen angst moet hebben voor uw vrouw, noch
voor uw kind. O ja, ik zou het haast nog vergeten... Ik heb sindsdien in mijn hart dat jij
je kind Daniël moet noemen, kan dat? Maar spreek er met je vrouw eens over, ik wens u nog
een gezegende dienst"
Daar stond mijn man. Hij had vertwijfelde gedachten. O hij geloofde Patrick op zijn woord. Maar moest hij nu daar blijven of naar mij komen, die, zoals hij meende, dit nodig zou hebben?
Patrick was aan zijn zijde weggegaan en iemand anders kwam naar hem toe.
Iemand die pas de Heer Jezus had aangenomen en die hem vroeg: "Broeder, ik zit met
een groot probleem."
"O ja? Maar voor de Heer kan er geen probleem zo groot zijn dat Hij het niet aankan,
broer. Hij staat boven elke moeilijkheid, maar vertel op, misschien kan ik u helpen?"
glimlachte Florent en ondertussen dacht hij: “Ja watte! Ik weer met mijn grote mond,
Heer vergeef mij mijn woorden…"
“Wel, ik had deze namiddag met mijn vrouw bijna een kletterende ruzie toen ze thuis
kwam. Ik snapte haar niet, omdat ze aan mij vroeg: Schatje, van wie houd ge nu het meest
na de Heer Jezus? En toen ik haar fleemend - wat ze graag heeft - antwoordde: Van u hè,
mijn duifje! werd zij ineens onrealistisch of onlogisch kwaad op mij. Ik stond paf. En
toen ik haar verwonderd als ik was de vraag stelde: Waarom ben jij nu zo ineens kwaad op
mij? antwoordde ze: Hoe kun jij nu van mij houden als je niet eerst van uzelf houd? Zegt
de Heer dan niet: “Heb uw naaste lief als jezelf?" En, broeder, ze heeft
gelijk... De Heer geeft hier toch aan ons Zijn ontfermende en zijn onvoorwaardelijke
liefde, zodat wij deze door kunnen geven aan onze naaste of echtgenoten?"
“Ja dat is waar, ” antwoordde m’n man die net om een geluid achter zich
even omkeek.
Maar toen Florent zich even snel terugdraaide was die man nergens meer te bespeuren, die man was weg! Hij heeft die man daarna ook nooit meer teruggezien. Maar het strafste van al was, dat niemand hem ooit gezien had. Maar men vertelde ons dat men vaak engelen in die bijeenkomsten heeft opgemerkt. Met open mond stond Florent te gapen, maar gelijk wist hij ook wat hij moest doen. De Heer had zijn vertwijfeld hart gezien, en hem ook het antwoord gegeven. In de samenkomst blijven en zich laten vullen met Zijn onvoorwaardelijke liefde. Om daarna deze liefde aan mij, zijn vrouw, door te geven.
Wat heeft de Here ons allen toch lief ! Florent had aan de Here in die dinsdagavonddienst al zijn zorgen gegeven en zei toen hij ging slapen: "Here mijn Vader... Jij weet wat wij van node hebben, en ik geef ons ongeborene in uw genadige ontfermende handen. Ook hoef ik mij geen zorgen meer te maken voor de dag van morgen. Want U Heer, zend een engelenwacht om ons te behoeden en Uw Genade zorgt voor ons, maar wilt U door Uw Heilige Geest mijn vrouw en onze kinderen en mijzelf een beschermende nachtrust schenken? En ons omringen met een engelenwacht? Ik dank U Vader in de naam van Uw Zoon Jezus Christus. Amen." De kinderen en hij sliepen alsof ze in hun Vaders armen lagen en werden s' morgens wakker. (Florent had reeds vanaf hun geboorte tegen hen gezegd dat God hun Vader, was en hij hun papa). Om 10 uur namen ze hun ontbijt.
In de namiddag kwamen zij bij mij op bezoek. Toen vertelde hij wat Patrick tot hem gezegd had. Maar je moest zijn gezicht zien toen hij ‘t hoorde, ja hij schrok nog feller, vooral toen ik hem meedeelde, dat ik die ochtend tijdens mijn stille tijd net hetzelfde vers in de bijbel gelezen had. " Zie, Ik zend een engel voor uw aangezicht. Vrees niet, geen vrouw in uw midden zal een misgeboorte hebben of onvruchtbaar zijn, Het getal uwer dagen zal Ik volmaken. Ik Ben de Here, uw Heelmeester." Dit woord had ik mij ook gelijk toegeëigend.
We begrepen het niet, maar wij wisten beiden dat Vader God het begreep, en dat was ons genoeg. We vielen in elkanders armen en weenden van blijdschap. En de spanning van die 2 laatste dagen viel gelijk als een blok graniet van onze schouders. We zakten door onze knieën op de rand van m’n bed, en hieven onze handen omhoog en dankten samen de Here voor Zijn barmhartige en grote trouw die Hij aan ons bewees voor deze herstellende genezing.
Wat velen in deze tijd nog niet weten is dat we Hem alles mogen vragen en voorleggen. En daardoor derven vele mensen Zijn aanwezigheid. Vragen en iets voorleggen, dat is goed, maar we moeten Hem ook daarvoor eren, dus danken dat is nog veel beter ! Ook al merken wij nog niets, toch mogen wij zeker weten dat het onderweg is.
Nadat we bekomen waren vroeg Florent mij: "Schat, de Heer heeft
volgens Patrick gezegd dat - maar let op, hier twijfel ik aan - dat wij ons kind misschien
Daniël zouden moeten noemen. Heeft de Here jou soms ook een naam in uw hart
gegeven?"
Daarop antwoordde ik hem: "Nu dat je het zegt, ik moet eerlijk bekennen dat mijn oog
er al heel dikwijls op gevallen is. En ik vond het al eigenaardig dat ik het zo'n mooie
naam vond. Omdat ik hem vroeger maar zo zo christelijk vond. Maar nu... Hij klinkt wel erg
mooi hé?"
" Ik vind hem prachtig!" zei hij.
"Wel, willen wij hem zo noemen?”
“Vind je?”
“Ja?”
“O.k. Zo gaan wij hem noemen." Doch mijn man reageerde plotseling heel raar,
waarop hij uitriep :" Maar poes, dat is een jongensnaam, dan wordt het een jongen
?” En dit wisten wij nog niet, omdat wij het niet wilden weten, doch hij zei:
“O.k Daniël zal hij heten!"
De dag daarop kwam de dokter nogal vroeg naar mijn kamer en zei :
"Mevrouw we gaan u nog eens onderzoeken, want ik begrijp het niet zo goed. Gisteren
waart ge aan het lachen terwijl uw conditie niet van aard is om u blij te maken, ga je
even met me mee? Kom maar in deze stoel zitten, dan brengt de verpleegster u wel naar mijn
kabinet."
"Dokter, ik heb u toch juist gezegd dat het kind en ik gezond zijn ? De Here onze God
heeft alles weer in orde gebracht, en daarbij, ik kan best lopen!"
"Mevrouw, bij het eerste onderzoek ben ik tot de diagnose gekomen dat uw kind zich in
een situatie bevindt die heel erg levensbedreigend is. Misschien moeten wij het nu al
weghalen omdat het uw eigen leven bedreigt. U weet sedert gisteren al dat er een stuk van
de moederkoek is gescheurd. Hoe, dat weet ik niet, waarschijnlijk door dat ongeval waar u
mij over verteld hebt... Maar uit zijn eigen kan dat stukje niet teruggaan... Of ben je
dan zo een onverantwoordelijk iemand ? Hallo? Dit is levensgevaarlijk! Normaal gezien was
het kind reeds lang overleden… Wellicht is het al zo ver! Zijt dus maar heel blij dat
dit wellicht nog niet het geval schijnt te zijn? Alhoewel ik daar nu wel heel sterk mijn
twijfels over heb."
Doch ik was verbolgen en antwoordde hem navenant: “ ‘t Is al
goed ongelo… maar ook al zou het volgens u nog niet hersteld zijn, ik geloof van wel.
En alleen als het dood is kom je aan mijn lichaam om het eruit te nemen. Maar ik laat mij
niet zomaar aborteren.”
“Ja, al goed”
Doch ik hield vast wat ik had en zei :“ Neem het maar aan. Maar goed, ik ga mee. Je
zal het dan zelf wel merken, dat het gezond is!”
Na het onderzoek stond de dokter niet begrijpend rond te lopen en te
hoofdschudden en zei maar : "Neen dat kan niet, dit is onmogelijk! Ik kan niets
abnormaals meer vinden?” En nadat hij mij nogmaals had onderzocht: “Je kan
weer naar huis gaan, mevrouw. Ik kan niets meer voor u doen, u en… uw kind… zijn
gezond…"
"Dank u dokter, ik heb nog geen klein specialisteke hé?" zei ik uiterst
uitdagend en blijgezind. Maar hij antwoordde al niet meer, waarna ik te voet weer naar
mijn kamer ging.
Florent kwam s' namiddags met Patrick op bezoek terwijl ik hem stond op te wachten met m’n kleren aan. En nadat ik Patrick een broederlijke wees-welkom-kus had gegeven en mijn man een stevige pakkerd, zei ik: "Komt ge mij halen, ik wil deze avond graag in de lofprijzing zijn?" Die avond was de mooiste die wij tot die dag toe konden hebben, mijn kind had zich verscheidene keren tijdens de aanbiddingsliedjes laten voelen terwijl ik met heel mijn hart had meegezongen.
Tot er op een moment een wonderlijke stilte viel en iemand in de zaal de stilte verbrak met de woorden: "De Here Jezus is in ons midden!" Toen was het net of de hele zaal tijdens het zingen gevuld werd met een engelenkoor. In de hele zaal kwam het voor, alleen kwam het van achter naar voor. Het was vol van Gods heerlijkheid. Ja als wij toen nog ergens getwijfeld hadden aan Gods liefde voor ons? Dan wisten wij het nu wel heel zeker! Jezus Christus, onze Here en Verlosser had ook voor ons alles volbracht !! Nooit tevoren had ik dit meegemaakt, zo heerlijk was het. Ook al waren er velen aanwezig die dit heel normaal vonden. Maar we wisten ook toen nog niet dat dit nog dikwijls zou gebeuren.
Ik heb die week een heel rijke zegening gehad. Het was waar wat er in de bijbel staat: "De Here Jezus Christus maakt waarlijk vrij!” Werkelijk, vrij van alle angst. Een werk waar Hij aan begonnen was, dat maakt Hij altijd af! Ik aanbad en dankte Hem samen met m’n man voor de liefde die we met elkaar mochten delen en voor de heerlijke avond, waarna wij in elkaars armen in een diepe en rustige verkwikkende slaap vielen. Een slaap die omringd werd door de machtige Hand van onze Vader.
Dit is haast 15 jaar geleden gebeurd en nog ervaren wij dagelijks de beschermende hand van Vader God. Ik raad daarom ook iedereen aan om het verzoenend offer van Zijn Zoon in het persoonlijke leven aan te nemen, net zoals ik heb mogen doen. Niet omdat ik het verdiend had, nee helemaal niet, maar het is een genadegave van God, uit liefde voor Zijn schepping.
Daniel is nu bijna 18 jaar en speelt nu mee in de muziekgroep in de gemeente, hij speeld synteseizer en piano, terwijl hij nooit een noot heeft geleerd. Alles heeft God hem geleerd. “Ik leer alles van mijn hemelse Vader,” zegt hij.
Marie-Jeanne Waesberghe, 2004
© Keerpunt, 2004. Ingezonden getuigenis bewerkt door Kees Langeveld. De naam "Marie-Jeanne Waesberghe" is gefingeerd omwille van privacy. Foto: Hemera Photo Objects.
Het getuigenis van Florent is gepubliceerd ook op Keerpunt te vinden: Florent
Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:
U kunt een e-mail naar de persoon uit het verhaal sturen. Vermeld dan als onderwerp 'Reactie op je verhaal op Keerpunt' en gebruik het volgende e-mailadres:
M a r i e J e a n n e W a e s b e r g h e @ k e e r p u n t . n e t
Verhalen van mensen die veranderden