Terug

Door de jaren heen schreef ik wel eens wat extra's in de kerkbodes van Waddinxveen en Hardinxveld. Vaak een alledaagse gebeurtenis met een diepere strekking. Neem en lees...

Gevlag. Deze week was er 4 en 5 mei. De ene dag, met dodenherdenking, hangt de vlag er halfstok bij, de dag erna in top: bevrijd! De week ervoor, op Koninginnedag, ging de vlag binnen enkele uren, in omgekeerde richting: van feestelijk in top, naar triest halfstok. Een nationaal feest werd dodelijk doorboord op dramatische wijze: een nationale ramp. Ook al waren we misschien niet in Apeldoorn, vroeger of later zijn we er allemaal getuige van geweest. Nog maar nauwelijks bekomen van de schrik, klinken de eerste vragen alweer: Hadden we...? Konden ze....? Was die....? Ineens hebben velen weer stof tot spreken. Ik pleit voor stof tot zwijgen en nadenken. Dit zet me stil, wat ben ik klein. Mijn ziel is immers stil, tot God. Wat verwacht ik van Hem? Laat er veel gebed zijn, voor elk ander! De HEERE is onze Banier.

Nieuw. Nieuwpoort heeft een nieuwe dominee: ds.E.G.de Kruijf. Als Ringcollega zijn we daar te gast geweest met een tweetal broeders uit onze kerkenraad. Toch was deze nieuwe dominee niet nieuw voor me. Ik ken hem vanaf het moment dat hij nog maar net boven de tafel uit kon kijken en zes jaar oud was. Ook heeft hij nog enkele jaren catechisatie van me gehad in m'n Benschopse periode. Heel bijzonder om hem nu zo mee te maken als Dienaar van het goddelijke Woord. 't Is net bij zulke gelegenheden of je zelf dan oud wordt. Maar hoe het ook zij, oud of nieuw: onze God blijft Dezelfde en Zijn te bedienen Woord niet minder!

Steiger en stijger. Alles en iedereen staat weer in de steigers voor de rommelmarkt. Ondanks alle crises hopen we dat de opbrengst toch weer een stijger mag zijn. We werken ons graag omhoog, maar dat betekent wel, dat we onderaan moeten beginnen. 't Liefst op de knieën. Dan is de basis goed! Veel vreugde, saamhorigheid en dankbaarheid toegewenst. Het is alles begonnen om Mercy: genade. En dat houden we zo!

Verrassing. Bij de laatste catechese voor anders begaafden werd ik verrast op een heus lammetje. Er werden in de begeleidende woorden allerlei linken gelegd met de herder en beter nog: de goede Herder. Even flitste het door me heen: 'Lief, maar wat moet ik er mee? Hoe moet ik er ooit voor zorgen?', en: 'Als het later groot wordt...?' Ook de vraag in hoeverre het je nu werkelijk om het Lam begonnen is, zette me aan het denken. Uiteindelijk ging dit lam weer mee terug naar de boerderij. Maar dat andere Lam? Dat hebben we in huis en hart gehaald!

Voordelig Pasen. Bovenstaand kopte een artikel in een folder uit de bundel die geplastificeerd en wel de brievenbus door ploft op zaterdag. Het behandelde een bepaald menu voor Pasen, dat niet al te veel hoefde te kosten in deze dure tijden. En dan denk ik maar gewoon aan wat Pasen werkelijk inhoudt: dat het mij niks kost en dat het de Vader alles gekost heeft: Zijn eigen Zoon! Zolang je daar niet achter bent, hangen er inderdaad aan 'onze Pasens' prijskaartjes, hoe voordelig misschien ook. Wat een ontdekking: Pasen kost me niets. Wat een genade! Zegt het voort. Allen. Dat Hij leeft!

Afgekort. Elk vak heeft zo z'n vaktermen en afkortingen, die voor een buitenstaander onbegrijpelijk zijn. Wat te denken van de zin dat de Spopo en het AT en OT bij een bepaalde gebeurtenis aanwezig waren. Voor een theoloog zijn het AT en OT hetzelfde, alleen dan Duits en Nederlands voor het Oude Testament. Het wordt gekker, wanneer we elkaars taal niet meer spreken. Dat kan in een gemeente onderling, dat kan tussen jong en oud. Terwijl taal toch het vervoermiddel is waardoor de Heilige Geest het Woord tot ons laat komen. Of dat dan het gesproken of geschreven Woord is, maakt niet uit. Calvijn sprak daar wel over, over het vehiculum Verbi, het vehikel van het Woord. Dat klinkt belabberd en krakkemikkig, maar toch mag je erop bouwen. Doen! Vast en zeker.

Eerste rang. Zondag hadden we tot tweemaal toe als predikanten de vooraanzitting. En dat terwijl de eerste rij stoelen / banken in de kerk juist door predikanten wel eens benoemd wordt in negatieve zin: Dat mensen op zondag vooraan in de kerk zitten, maar door de week tref je daar weinig meer van terug, of nog erger. Een dubbelleven zogezegd. Wie (her)kent het niet. Dat kan niet bestaan, of toch? Verder tref ik mensen aan op de voorste rij bij dopen, bij trouwen, bij begraven, bij belijdenis-doen. Heel dicht bij het woord en de verkondiging daarvan. Wat me, daar gezeten zijnde, verder nog opviel zondag, was dat de voorganger heel letterlijk achter de Bijbel verdwijnt. Het Woord voorop en zo hoort het ook, op zondag, maar ook het verdere van de week. Dan gaan alle dagen er anders uit zien bij jong en oud(er(s))! In Zijn licht.

Spanning. Er bestaat een handig stukje gereedschap, dat aangeeft of er op een electriciteitsdraad spanning staat. Het is de spanningzoeker in combinatie met een schroevendraaier. Wanneer het spannend is, dan gloeit er een lampje. Dom, om zo'n schroevendraaier niet te gebruiken, want dan loop je de kans dat je het zelf maar moet voelen. Je voelt 'm al, denk ik... Wat zou het geestelijk handig zijn, wanneer we onder de goede hoogspanning stonden en onze lampen en lampjes brandende zouden zijn. Dan hadden we een uiterlijk controle-kenmerk. Maar zo werkt het niet. De Geest begint met het Woord binnen en dan komt het ook naar buiten. Zelfs keert Hij ons binnenste buiten... in 't volle Licht!

ABS. Met bovenvermelde afkorting kun je verschillende kanten op. Het is een anti-blokkeer-systeem op de remmen van je auto, om het voertuig bij sterk remmen toch nog wat op koers te houden. Op ons dorp is het het afval-breng-station. Daar hebben we onze voorjaarsvakantie deels doorgebracht. 'Verhuizen kost bedstro', zeiden ze vroeger wel eens, maar je brengt vóór een verhuizing ook allerlei dingen, die je toch nog maar weer een aantal jaar had bewaard, uiteindelijk weg. Het heeft iets van afscheid nemen, afstand doen. Is zo niet het hele leven getekend? Ik kan immers uiteindelijk niets meenemen. Maar wel een Toekomst te hebben. Om Jezus' wil. Dat is het belangrijkste en tot Gods eer!

Zwemmen, vliegen, rennen. Onlangs langs iemand gestuurd die meer verstand heeft van eten en drinken. Die leerde me dat alles wat zwemt, vliegt en rent gezond is om te eten. Vis, gevogelte en wild dus... Dan moet je als kleinzoon van een slager dus heel veel laten (staan). Ja, of je jaagt de varkens op, zodat ze gaan rennen, zo was de oplossing thuis. U merkt, we zitten niet voor één gat gevangen. Heel herkenbaar. Geestelijk net zo goed. Wij hebben zo onze eigen 'oplossingen...' Maar, of het (geestelijk) gezond is?

Net mensen. Voor de grap heb ik onlangs iemand aangesproken, van wie ik anders tegen het eind van het jaar wel eens een relatiegeschenk ontving. Ik suggereerde, dat de reden wel in m'n vertrek naar elders gelegen zou zijn. De volgende dag ging de deurbel en je raadt het al... Daarop was mijn reactie: 'Ik ben me toch een schooier...!' Vervolgens werd geantwoord 'Ach, dominees: het zijn net mensen....' En dat is zeker waar. Wat denk ik wel?

Te boek. Bij een beroep naar onze gemeente ontvangt de beroepen predikant een exemplaar van 'Van geslachte tot geslacht'. In Ochten werd me een dik exemplaar ter hand gesteld van een uitgave van de burgerlijke gemeente Echteld, waar Ochten destijds toe behoorde, voor dat het tot gemeente Neder-Betuwe werd omgedoopt. Daarin lezend kom ik in één adem de gemeente Ochten en Hardinxveld-Giessendam tegen... Jawel, zij staan beide bekend als gemeenten waar eind vorige eeuw de dijken er het slechtst aan toe waren in ons land. Toch hield men het droog op beide fronten! Dat is geen eigen wijsheid. Wat zingt Psalm 66 ook al weer?: Gij deed ons 't gevaar ontkomen, verkwikkend ons ter goeder uur.

Afdaling. Jl. zondagmiddag gepreekt in Barendrecht. Een nieuwe kerk in een nieuwbouwwijk. De opstelling van de kerkbanken is amfitheatrisch en lijkt een beetje op de Tweede Kamer. Wanneer je uit de consistorie, die overigens gewoon gelijkvloers ligt, de kerkzaal binnentreedt, komt er even een Oostenrijks gevoel bij je boven, omdat je aan een afdaling begonnen bent. Beneden aangekomen staat daar de preekstoel, het orgel, doopvont en avondmaalstafel. Wat me wel trof, is dat het je in meerdere opzichten dwingt om naar Boven te kijken. En zo hoort het ook.

Glad. Bijna was er een geslacht opgegroeid dat niet meer wist wat het betekende om op schaatsen zich op glad ijs te begeven. Vorige week heeft de jeugd en ook de ouderen kunnen genieten, met volle teugen. Vreemd eigenlijk, dat het Engelse woord voor 'blij' 'glad' is. IJspret zou je cryptisch met gladglad kunnen verwoorden. Toch heeft de gladheid z'n gevaren. Aan alles zitten blijkbaar twee kanten, voor en tegen, links en rechts. Dat tekent heel het leven. Leven in afhankelijkheid. Leven in zekerheid. En dan ontdek ik: hier beneden is dat niet.

Smeulend. Op nieuwjaarsmorgen na de dienst op pad gegaan naar het Hervormd Centrum, tref ik in de Peulenstraat nog wat smeulende restanten aan van 't oude jaar. Wat blijft dat toch lang aan de gang. Ach, iedereen probeert met een schone lei en een schoongeveegd straatje te beginnen, met de beste wensen wel te verstaan, maar nemen we ook niet gewoon weer heel veel mee, van wat we bij ons hadden? Echt achterlaten, vergeven, vergeten, niet meer op terug komen, dat ligt ons niet zo gemakkelijk. Toch is dat wel de weg, die de Heere Jezus ons wijst. Bij Hem geen smeulende puinhopen. Het is uit of het is aan...

Goot. Een grote, felgekleurde stofzuiger doorkruist net voor de Kerst de straten van ons dorp. Hij is er op gericht om alles wat hij aantreft in de goot op te zuigen en elders te deponeren op een grote hoop. Alles ziet er dan weer gelikt en gezogen uit. Maar voor hoe lang? Het vuil van Oud en Nieuw wacht nog geduldig, maar vindt z'n weg ook straks weer in de goot. Op datzelfde terrein begaf Zich de Heere Jezus: niet op de brede lanen, of grote snelwegen, maar in de goot... om zondaren te roepen en trekken. Niet op een grote hoop, maar om met hoop-op-Hem te leven!

Gapend gat. Soms, wanneer je op de preekstoel staat, zie je wel eens een gapend gat. Mensen die dan vergeten hun hand voor hun mond te doen, wanneer ze heel diep moeten ademhalen. Is dat een teken van verveling, of van slaap, of nog iets anders? In 't algemeen gezegd is een goede voorbereiding op de diensten van groot belang voor het volgen daarvan. Uitgeslapen in Gods huis! Dat zegt dan ook iets voor de zaterdagavond... Hoe lang gaan we door...? Het vraagt ook alles van de voorganger, niet saai te zijn en boeiend te preken. En met elkaar zijn we er om de monden open of dicht te doen op het juiste moment. We vergeten immers niet samen te zingen toch?

File. Zondagavond in Waddinxveen gepreekt. Wie schetst mijn verbazing, dat er bij Ridderkerk al staat aangekondigd, dat er richting Gouda een file staat. En inderdaad, bij Nieuwerkerk aan den IJssel konden de alarmlichten voor het achteropkomend verkeer aan. File tegen kerktijd. Ik had niet de illusie dat al deze automobilisten onderweg waren naar een huis Gods, of dat het allemaal predikanten waren. Het buiten-kerkelijk verkeer neemt toe, ook op de dag des HEEREN. Het wordt tijd om ons steeds weer af te vragen: Waarheen ben ik onderweg? Waar gaat m'n reis naar toe? Wie in de file staat, kan namelijk niet meer terug! Reis doel-bewust elke dag!

Schor. De naweeën van grieperigheid en koorts laten zich bij mij met name merken aan de stembanden. Ook de koster zorgt dan voor 'smeermiddelen' voor de keel en extra fijnafstemming van de nieuwe microfoon. Zo zijn we elkaar tot een hand en een voet met het oog op de stem. En als je dan bovenal nog merkt gedragen te worden op handen van gebed, komt de HEERE de dank en de lof en de aanbidding toe, dat het alles voort kon gaan. Hij zij bij voortduur onze Gids.

Nogmaals bereikbaar. Hadden we de vorige keer wat over de negatieve kant van de mobiel en geloof geschreven, vorige week ontdekte ik toch ook een positieve zijde: Op catechisatie ontbrak nog een enkeling. Wie schetst mijn verbazing wanneer er met enige aandrang absenten worden opgebeld om hen te manen aanwezig te zijn. En zo waar: men gaf gehoor! Bereikbaar voor God ben je immers onder het Woord.

Bereikbaar. Kinderen worden nog net niet met een mobieltje geboren, maar het scheelt niet veel. Pas kwam de onmisbaarheid ervan even op catechisatie ter sprake. Dan zijn onze opa's en oma's toch in een andere tijd groot geworden: zonder direct bereikbaar te zijn. En wat als de batterij leeg is?: Onbereikbaar... Beltegoed op?: Niemand te bereiken... Laten we dan eens denken aan het gebed... De HEERE is bereikbaar. 24 uur, dag en nacht. Laten je mobiel en het gebed geen concurrenten van elkaar worden. Daarom een tip, net als in het ziekenhuis: in de kerk: mobieltjes uit en 100% bereikbaar voor God!

Lekkerbek. Een muis in het keukenkastje schroomde niet om de tanden te zetten in het pak met chocovlokken. Ook had hij of zij niet geschroomd, om hetzelfde te proberen met het plastic deksel van de pindakaaspot. Dat laatste is niet gelukt. Dan maar het pindakaaspotetiket... En zo kon die nog even door gaan. Soms lijkt het net een mens, soms ook niet: hoe volhardend zijn wij op zoek naar voedsel, ook geestelijk?

Fijn met Calvijn. Wie zich de hervormingsherdenking herinnert en wie de pers een beetje volgt, merkt dat Calvijn in allerlei opzichten in de belangstelling staat. Volgend jaar is het immers 500 jaar geleden, dat hij werd geboren. De man moest eens weten, dat we zo met hem bezig waren. Of hij dat fijn zou hebben gevonden? Het ging hem steeds weer om het Woord van onze God, en dat reikte hem toen en ons nu nog, genoeg stof aan ter overweging en om ter harte te nemen. Neem nu de restauratie en reformatie zoals we die in 2 Koningen 23 tegenkomen. Dan betekent het bezig zijn met het Woord een voortdurende grote schoonmaak en opruiming om werkelijk bevrijd te zijn en dát dan ook te vieren.

Bord. In de herfstvakantie op bezoek bij de Oosterburen viel me onderweg op de snelweg een verkeersbord op, dat wij niet hebben. Het was een vaag grijs/wit bord met daarop een doorgestreepte 120. Die kom je bij ons niet tegen, omdat de maximumsnelheid 120 km is en niet meer! Wanneer je zo'n bord ziet, dan gaan ineens alle remmen los. Dat was natuurlijk al zo, anders kom je niet verder. Anders gezegd: dan gaat het gas er goed op. Vreemd, dat dat in ons zit: grenzen opzoeken en het liefst erover gaan... En zeg nou zelf: wat zeggen me de 10 geboden, die elke week weer klinken? Ik ben grensoverschrijdend fout! Kijk maar in de spiegel.

Herfst. Je kunt op verschillende manieren tegen de herfst aankijken. Triest bijvoorbeeld: ontbladerende bomen, kalende takken, een proces van afsterven. Maar toch ook geven die gevallen bladeren met hun spectrum aan kleuren en bevochtigd door de morgendauw een schitterende glans bij stralend zonlicht. Een laaghangende mist benevelt machtig mooi het landschap. Contouren tekenen zich vaag af in de verte. Als christen hebben we de roeping om de positieve zijde van de zaak niet te verdonkeremanen. Soms lijkt het wel -ook in de kerk- dat we eerder de handen op elkaar krijgen voor klagers, dan voor dragers en uitdragers. En dat, terwijl ik zie: Gods etalage is zo mooi... Je mag ervan genieten en het ervan nemen. Zowel van Schriftuur, als van natuur. Urenlang turen en vast geloven: Hij laat niet los!

3 x koud = hartverwarmend. Zaterdag j.l. was ik te gast bij een korenconcert in de Grote Kerk van Dordt. 'n Schitterende kerk, maar niet te verwarmen. Koud dat het er was. De preekstoel en de trap er naar toe uitgevoerd in blank marmer, steenkoud. De uitvoerende koren wisten door de juiste toonhoogten snaren in je te beroeren, dat de rillingen je over de rug liepen en je het er koud van kreeg. En tóch... was het alles hartverwarmend! Wanneer je de woorden op hun waarde weet te schatten, is de boodschap kristalhelder. U alleen, U loofden wij. En daar gaan we mee door!? Dat verwarmt!

Gearresteerd en vrij. Niet zolang geleden sprak ik hem. Ambtsdrager van 40, misschien 50 jaar. Hij was 'gearresteerd en vrij', zo drukte hij het uit. Dat vraagt uitleg, dat begrijpt u. Hij was van Hogerhand gearresteerd, omdat God bij hem achter de schermen van zijn leven had gekeken en hem had laten zien waar hij mee bezig was en welke stand hij probeerde op te houden. Hij wilde het allemaal zelf graag doen en regelen en in de hand houden. Totdat God hem toonde: 'Laat het maar los, Ik maak je vrij, maar dan ook werkelijk tot Mijn dienst en niet de jouwe...!' Wat een omschakeling en ommekeer. Wat een ont-dekking, wanneer God de warme dekens weg trekt, waar -ingewikkeld- ik me in koester. Dit geldt een ieder, ambtsdrager of niet... Het is de HEERE om Zijn eer begonnen. Mij ook?

3x zo gevaarlijk. Tijdens de rust van het volleybaltoernooi een praatje aangeknoopt met een jongere. Hobby: surfen. Toen ik vroeg -na een heel enthousiaste uiteenzetting- of kitesurfen niks leek, was het antwoord: 'Nee, dat is 3x zo gevaarlijk...' (Je laat je daarbij op een kleine surfplank door een vlieger voorttrekken over het water en soms door de lucht). Wat slim, om als jongere al vroeg gevaren te onderkennen en verwoorden! Dat je dus je grenzen weet. Is dat niet voor alle leeftijden op alle terreinen van het leven van belang? Enneh... er zijn nogal wat terreinen in het leven...

Light. Bij alle light-producten die er in de schappen van de winkels liggen, kennen we nu ook de Light-rail. Kleurde het van tijd tot tijd achter ons huis al denderend en heavy geel en blauw, nu suist er zoevend een rood met wit gekleurd treinstel door de achtertuin. Een heel ander gezicht en gehoor, die Light-rail. Ja, licht en zwaar, een etiket dat je overal voor kunt gebruiken: shag, predikanten en nu dus ook voor de trein. 'Light' wordt vaak met gezondheid in verband gebracht, en 'zwaar' met gewichtige zaken. Laten we, wanneer het onze geestelijke gezondheid betreft, het vooral bij de Bijbel -bijbels dus- houden. Hèt woord met gewicht!

Vlek. De koster heeft het vast gezien. Het was één drupje maar. Een rode wijnvlek tekende zich af op het avondmaalstafellaken. Wat moest ik doen? Een beker erop? Een schaal erop? Ik schaamde me een beetje voor deze smet op het smetteloos witte laken. Van lieverlee trok hij wat weg, maar bleef uiteindelijk toch zichtbaar. Herkenbaar, vind je niet? Dat je de vlekken in je leven wilt camoufleren of verbergen. Maar ze zitten er nog wel. Misschien dat niet iedereen ze ziet, maar toch... Is juist het Avondmaal niet bedoeld voor mensen, die van top tot teen, van hoofd tot hiel, van voetzool tot hoofdschedel toe, onder de vlekken, onder de zonden zitten, om ze te zeggen en te leggen bij Hem, Die er voor kwam? Het ophouden van de schone schijn doet me ooit eens door de mand vallen. Gewassen door het bloed van Christus alleen, ben ik gereinigd. Weg vlek!

Masker. Meestal denk je bij een masker aan een gewapende overval. De daders willen onherkenbaar zijn. Maar in de kerk kom je ze ook tegen: gemaskerde gemeenteleden. Omdat het bandieten zijn? Misschien&ldots; Met een masker en dan geen bivakmuts, houden we de schone schijn op en het gezicht in de plooi. Voor de buitenkant lijkt het heel wat. En mensen zien de buitenkant en wat voor ogen is. Maar God kijkt verder, dieper. Zijn ogen doorboren de maskers, de facades, de trucks en de tips, en Hij ont-dekt de ware aard. De dekens worden weggetrokken. Hij ziet me zoals ik ben, dan heb ik en hoef ik echt geen schone schijn meer op te houden. Doe maar gewoon. Een zondaar voor God weet van maskers-af! Da's tenminste eerlijk&ldots; en heerlijk!

Loop-vlak. Als bewoner van een plat land loop je hier meestal met min of meer normaal (sport)schoeisel. In de bergen ligt dat anders. Stijgen en dalen, klimmen en klauteren, vragen ander schoeisel. U raadt het al: bergschoenen. Echter, wie schetst mijn verbazing, wanneer ik er op opmerkzaam wordt gemaakt dat mijn zool onder mijn schoen uit dreigt weg te lopen. Niet versleten en toch op. Het loopvlak was niet meer te herstellen. En barrevoets in de bergen is geen aanrader. De voeten geschoeid te hebben is in de Bijbel een aanduiding van bereid te zijn. Om te treden in de gewezen sporen, te gaan de begaanbare Weg. Dan ook doen halve zolen er geen goed aan: totaal geschoeid, totaal bereid!

Rokerskerk. Houden we in onze gemeente driftig brandweeroefeningen in de kerk, weliswaar soms ook met namaakrook -voor de veiligheid en welzijn, voor geval van nood om dan wat beslagener ten ijs te komen- zo hoorden we in de afgelopen weken, dat mensen om het rookverbod in openbare gelegenheden te ontlopen, aan hun rook- en drinkgelegenheid de naam 'Rokerskerk' hadden gegeven. Dan gaat het mijns inziens niet meer om de dienst aan God, maar om de verwoesting van je eigen lichaam en leven. Dat kan een kerk, die werkelijk kerk wil zijn -met Christus de Heere verbonden- nooit propageren. Het gaat hen om verkeerde offers! En u / jou?

Laurens. Door een ruil met de beroepen predikant was het mij een voorrecht in de Rotterdamse Laurenskerk voor te mogen gaan. Kerk in het centrum van Rotterdam, staande tussen een verstijfd gegoten geleerde: Erasmus -gebogen over zijn boekwerk- en een heuse zondagse markt waar het krioelt van kopers. Ja, waar sta je als kerk? Midden in de wereld, verstijfd versteend en gonzend. Wat in de kerk werd aangeboden was het levende Woord. Waar sta je als kerk? Ben je er alleen voor jezelf, een wekelijks onderonsje, of ben je er voor de wereld, die God zo lief heeft gehad, alles wat Hij had, gaf Hij er voor over. Wat een liefde! Waar staan we als kerk?

Vrij zijn. Velen onder ons trekken er binnenkort op uit. Ze hebben vakantie (=lat. vrij zijn van...) en gaan op vakantie. Anderen kennen dat niet, om welke reden ook. Toch trekt vrijheid ons mensen. Een andere taal, ander eten, andere omgeving, alles anders. Zitten we thuis dan zo gebonden? En vast? De vrijheid van een christenmens mag beleefd worden op elke vierkante meter van de aardbol. Beter uit kun je niet zijn! Ook buiten de vakanties.

Pieper. Het ding zal zeker een andere naam hebben, maar ze functioneren wel. Dat merkten we jl zondag maar weer aan het begin van de dienst. Dappere broeders brandweerlieden sprongen eenparig op uit de bank en rukten uit. Altijd weer spannend, lijkt me, want wat kom je tegen? Naar ik begreep, was het weer snel voor de bakker. Wat te denken van geestelijk een 'pieper', die me alarmeert bij gevaar? Een juiste antenne afgestemd op Woord en Geest! Je hebt ook mensen, die zien geen gevaar, geestelijk blind. Dan is temeer het licht en het vuur van de Geest noodzakelijk. Ten leven!

Toegang. Bij veel handelingen, met name in de financiële wereld, wordt een toegangscode gevraagd. Je persoonlijke identificatienummer, of te wel PIN-code. Soms moet je zoveel codes onthouden, dat je ze haast op zou gaan schrijven, terwijl dat nu juist om veiligheidsredenen ontraden wordt. Lukt het me niet de nummers op een rijtje te houden, dan wordt me de toegang geweigerd. Ik kom er niet in. Daar sta je dan, je handen in het haar... De toegang tot God kent geen code, maar een codeNaam! Bidden is de toegang tot God nemen, in de naam van de Heere Jezus. Om nooit te vergeten: Één is genoeg!

Bindmiddelen. Pas viel het me op dat er zoveel soorten bindmiddelen zijn in de bouw. Ik noemde voorheen alles maar cement, maar dat schijnt misverstanden op te roepen. Je hebt specie en stuc en tegellijm en nog veel meer. Levende stenen, wat hebben die nodig, met het oog op de bouw tot een geestelijk huis, en tot een heilig priesterdom, om geestelijke offeranden op te offeren, die God aangenaam zijn door Jezus Christus? Geen klitten op kluitjes en klonters maar de levendmakende Geest! Al ontdekt?

Splinter. Heel herkenbaar: een splinter. Dat prikt, doet zeer, gaat zitten ontsteken. Zo'n splinter laat zich gelden. Je voelt 'm al aan. Alles wordt door ons dan ook in het werk gesteld om zo'n nietig prikkertje te verwijderen. Een pincet en een naald kunnen daarbij hulpmiddelen zijn. In 't ergste geval moet er een chirurg aan te pas komen. Na veel getob kunnen we, hoewel we daar nooit echt tevreden mee zijn, zeggen: 'Laat dan maar zitten...' Toch is het Paulus overkomen, met die doorn in zijn vlees. Om het te horen en te leren: 'Mijn genade is u genoeg!'

Na regen komt...de boerderijdag. Je zou zonneschijn verwachten. Zo is immers het gezegde. Toch konden, ondanks de regen, de fietstocht en de boerderijdag gewoon doorgang vinden. Alle fietsers waren goed gemutst! En ook de boerderijdag speelde zich ondanks de regen gewoon met vol enthousiasme binnen af. Wat was het gezellig en opbouwend. Complimenten voor alle organisateurs en uitvoerenden. Geweldig hoe de kinderen en ouderen hun beste beentje voor zetten. We niet kon of kwam, heeft heel wat gemist. Wat mij betreft mooi weer!

Blokken. Voor veel jongelui uit onze gemeente en daarbuiten staan de schriftelijke eindexamens weer voor de deur. Dat kost zweet en inspanning. Je hebt een aantal jaren gestudeerd (om het eens deftig te zeggen). Maar weet je, dat studeren een woord is, dat van huis uit uit het Latijn komt? Het betekent 'je best doen'. Wie werkelijk gestudeerd heeft -z'n best gedaan- die kan niet méér doen. Immers, beter dan je best gaat niet. Toch wens ik je bij je best veel gebed toe. Om rust, om wijsheid, om het Beste! Heel veel succes, maar bovenal: zegen van God!

Onder spanning. Soms leer je wel eens wat bij. De kleuren van elektriciteitsdraad bijvoorbeeld. Elke draad heeft zo z'n eigen kleur en functie. Dat houdt gemakkelijk uit elkaar en brengt ook weer gemakkelijk bij elkaar. Het uiteindelijke doel is om een bepaalde spanning over te brengen. Naar een lamp bijvoorbeeld, zodat die licht verspreidt. Nu staat Pinksteren weer voor de deur. Wel eens ontdekt hoe veelkleurig de Heilige Geest te werk gaat? Eigenlijk met maar één doel: dat het Licht ontstoken wordt en de lamp brandende gehouden! Tot eer van God. Het geloof is een zaak onder Hoogspanning, nooit gemerkt?

Kraam-visite. Om op een rommelmarkt achter de kraam te staan is uiterst boeiend. Er komen heel veel mensen op visite. En je leert ze kennen! Grijp-graag en koop-graag. Jong en oud, geletterd en berekend. De kroon spande de persoon die een aantal mooie boeken had uitgezocht, vroeg wat het kostte (€ 5) en vervolgens € 1 op de tafel achterliet, dat was genoeg, daar moest ik het maar mee doen en weg was de persoon. Maar ik stond daar niet voor mezelf, maar voor het Hervormd Centrum en voor Gevangenenzorg... Loven en bieden is er op die manier niet meer bij. Ik denk dat zo iemand van het centrum uit nodig hervormd moet worden en een stukje gevangenenzorg is ook nooit weg. Als je zo geketend zit aan je centen...

Klankbord. Zondagmiddag was ik -tussen de bedrijven door- bij de intreedienst van ds.Bloemendal te Groot Ammers. Een volle dienst. 'Broeders, bid voor ons' was de tekst uit 2 Thes. 2. In veel oudere kerken is boven de preekstoel een klankbord bevestigd. Dat dateert uit de tijd dat er nog geen geluidsversterking was. Via het klankbord moesten de gesproken woorden in het midden van de gemeente landen. Groot Ammers mist zo'n bord maar heeft daarentegen een afdoende geluidsinstallatie. Wat er wel achter boven de kansel prijkt, is een glas-in-lood-raam, voorstellend een geweldige tros druiven. Dat zijn de vruchten van de ranken van de ware Wijnstok waarvan de Vader de Landman is. Vruchten van en voor de Landman. Dus toch een klankbord in het midden van de gemeente?!

Cardiologie. Best spannend, wanneer je daar opgenomen bent, op cardiologie. Het is de hartafdeling! Alles draait daar om de onmisbare pomp in je lichaam, die zorgt voor de bloedcirculatie. Toen ik een jongere vroeg, waar de HGJB / GZB-actie voor Rwanda over ging, kwam er als reactie vloeiend uit: 'Ja, dat heeft met heel ons hart te maken!' Als je dat zo hoort, dan stemt het je tot nadenken. Het gaat om je kern-centrale, om liefde, om elk ander ver weg en dichtbij, om diaconaat, om gebed, om tot Zijn lof en dienst bereid te zijn... Dan kunnen we niet in de berm wegkruipen en alles maar langs ons heen laten gaan, het wel bekijkend. Dan past bidden zonder ophouden en God danken in alles. Het geloof maakt niet egoïstisch, maar mededeelzaam. Vreugde en verdriet mag (mee)gedeeld worden voor Gods aangezicht! Hij kent heel ons hart!

Lawineus. Overweldigend vind ik het om te merken hoe er met elkaar wordt meegeleefd in dagen van belijdenis-doen, maar ook bij ziekte en zorg en verdriet, alsook bij heugelijke tijdingen en jubilea. Dat schept een band en het valt anderen op. Het zijn van die overstelpende leermomenten, de jeugd zou zeggen 'Cool!' Dat kunnen we niet afdoen met te denken of zeggen, dat het 'maar' buitenkant is, daarin spreekt het hart! Wie zou niet -geleerd door de liefde van Christus- ook liefhebben en daar dan ook gevolg aan geven?

Voor-paal. Op biddag hebben we een voor-paal gekregen. Kleurrijk werd de Stationsstraat ineens onaangekondigd versierd met metalen palen ter beveiliging van de schoolgaande jeugd. Zo ook voor de pastorie. Op deze manier wordt voor een ieder de route duidelijk gemarkeerd. Een week later stampte men meer dan manshoge palen in of uit de grond. Met een hand in top. Ik weet niet wat nog meer volgt, maar het blijft wel te hopen dat we door de palen nog wel de weg in het oog zullen houden. Er kan ook te veel zijn, dat afleidt. In alle opzichten.

Tegen. Heel herkenbaar waarschijnlijk: als je ziek bent is er heel veel 'tegen'. Alles gaat niet meer zoals gepland en in de agenda genoteerd. Anderen doen voor jou -gelukkig- dienst. Je hebt jezelf tegen en komt jezelf tegen. Je botst tegen de beperkingen van je zieke mens-zijn aan. Je gedachten willen meestal vlugger, dan je lijf in werkelijkheid aan kan. Bestrijd je dat, dan uit zich dat in puffen en zweten. Alsof dat zeggen wil: 'Leg je er nu maar bij neer!' Ach, wat zou ik klagen? Mij trof een stevige griep, met langzamerhand weer beterschap in zicht. Was alles 'tegen'? Ziekte heeft dit 'mee': je kunt denken, piekeren, peinzen en ook danken: God blijft Dezelfde! Zijn werk gaat door. Hij wijkt en wankelt niet. Nooit! Is dat mee of tegen?

Turk in de kerk. Tijdens onze midweekvoorjaarsvakantie Deventer aangedaan. Benieuwd naar de Bergkerk hebben we die bezocht. Wat schetst onze verbazing? Slechts één stoel in de kerk: de preekstoel. Verder is er voor niemand plaats... dan dat de vloer bezaaid ligt met graven. Al bijna veertig jaar worden er geen diensten meer gehouden, zo vertelde een informant ons. Triest, wanneer je daar over nadenkt: leegloop en wat resteert zijn graven... Maar wat gebeurt er dan wel? Tentoonstellingen en concerten! Nu was het 100 jaar oude draaiorgel De Turk aan de beurt. Het lag helemaal uit elkaar en bleek nog aangedaan te zijn door houtworm ook. Toch blijf ik geloven in toekomst voor de Kerk: om Jezus' wil alleen.

Bloem en groet. Het was hartverwarmend om op verschillende adressen waar ik afgelopen week geweest ben een roos -of soms ook meerdere- als bloemengroet in het kader van de HGJB-aktie Heel Ons Hart aan te treffen. De jongens en de meiden van de clubs hebben zo goed hun best gedaan! Wie stuurde en wie ontving, wie mocht bezorgen, kortom allemaal waren we zo betrokken op Rwanda en op elkaar. Dan vergeten we de doornen. We weten dat rozen verwelken, maar het omzien naar elkaar blijft bestaan. Met heel ons hart!

Ontruimen. Vorige week meldden de kerkrentmeesters de ontruimingsoefening op 26 februari om 20.00 uur aanstaande in de Oude Kerk. Ik wil dit een ieder aanbevelen en aanraden, jong en oud, om hieraan deel te nemen. In het verleden hebben we als kerkenraad ook een paar keer geoefend. Je hoopt dat het nooit nodig zal zijn, maar daarom is juist het oefenen in alle rust een must. Het heeft iets spannends, maar ook ontspannends / gezelligs. Dit moet je doen. Is trouwens heel het leven niet een generale repetitie?

Sneeuw. En dan ineens ligt er sneeuw... Net als vorige week zaterdag. Het is trouwens nog winter, maar met herfstachtige temperaturen en windkracht 9 aan de kust, verwacht je dat niet meer. Wonderlijk, te weten dat elke sneeuwkristal weer anders opgebouwd is, en geen één hetzelfde. Net mensen, alleen die zijn van huis uit nooit smetteloos wit. Toch kan een prachtig gedrapeerd sneeuwtafereel hartverwarmend zijn. Zo ook mensen, een gemeente, een gemeenschap. Één in Een!

Druk. Op bezoek op school in het kader van de Kerk-School-Gezinsweek kwam de vertelling van de gelijkenis van de Heere Jezus aan bod, waarbij de koning heel veel gasten uitnodigt voor zijn feestmaal, maar vele gasten hebben het te druk of ze hebben wat anders. Je kunt je afvragen: willen ze dan wel of kunnen ze echt niet? En: welke voorrang (prioriteit) heeft de eer van de Koning voor hen? Hoofdschuddend kun je zo'n gelijkenis aanhoren. Maar besef wel: Ik kijk daarbij in de spiegel! Eerst het Koninkrijk van God, hoor!!

Mal. 'k Heb thuis een malletje en daarmee teken ik op een bandenplaklapje een rondje en dan krijg je keurige plakkers voor op een eventuele lekke band. Je neemt zo'n doosje bandenplakspullen mee op de fietstocht voor het geval dat... Je begrijpt, dat zijn uitzonderlijke noodgevallen. We hebben het meer niet, dan wel nodig. Nu kom je mensen tegen, die het geloof ook voor geval van nood bewaren. Werkt dat? Is dat een (h)eerlijke zaak? Ben je mal!

Mee leven. Soms krijgen mensen van hun arts wel eens te verstaan: 'U moet er maar mee leren leven'. Dan weet de arts het blijkbaar ook niet meer. Ook in de gemeente kennen we mee-leven, maar dan aan elkaar gekoppeld: meeleven. Dat is zo belangrijk. Juist ook als wij het misschien blijkbaar niet meer weten, mogen we er toch zijn, voor en met de ander. Op ons eigen houtje, omdat ik het ben? Nee! In Jezus' naam.

Sluitingstijd. Jl zaterdag een paar ritjes gemaakt naar het ABS, het AfvalBrengStation. Tot 12.00 uur is het open. Na de laatste vracht reden we de poort uit om 11.45 uur. Er stond nog een lange rij wachtenden na ons. Met aanhangwagens beladen met vuil en puin en hout en schroot. Het flitst door me heen: 'Je zult met al je vuil voor een gesloten poort aankomen....' Dan kun je weer terug en je zit ermee. Ook geestelijk: wacht niet tot het laatst, maar wees er bijtijds bij. Bij God in Christus is er geen sluitingstijd in het heden van Zijn genade.

Leer. De laatste zaterdagmiddag van het jaar 2007 waren we met een paar logeetjes in het Nederlands Leder- en Schoenenmuseum in Waalwijk. Heel interessant! Wat moet een dierenhuid veel bewerkingen ondergaan eer dat het als een welgevormde schoen of laars om je voet zit. Het bewerken van leer is een hele les, een leerles. Nooit ben je te oud om te leren, ook geestelijk niet, en toch lopen er zoveel mensen buiten hun schoenen...

Reclame. Wanneer we alle folders moeten geloven die we van de deurmat oprapen, dan moet er rond Kerst en Oud- en Nieuwjaar weer heel veel gegeten worden. Mensen consumeren blijkbaar graag. Nu staan er dezer dagen ook weer heel wat kerkdiensten op het menu. Daar wordt ook voedsel opgedist. Voedsel, dat getuigt -heel letterlijk- van 'genoeg', maar waar we toch ook nooit genoeg van zullen krijgen, naar ik hoop. Laat het jou en u steeds maar weer smaken naar meer! Laat ook anderen meegenieten, die dit consumeren niet zo gewend zijn. Honger naar het Woord verdient reclame!

Post. Vorige week hebben u en ik dezelfde post ontvangen. Een geel boekje van de burgerlijke gemeente met aanwijzingen wat te doen bij rampen. Bij herhaling is daar sprake van een noodvoorraad. Die bestaat uit bijvoorbeeld 3 liter water per persoon per dag... Hoe zit dat geestelijk? Kun je dan ook een noodvoorraad aanleggen? En hoe lang is die dan houdbaar? Ontvangen we juist daarom niet dagelijks -meermalen per dag- dezelfde Post?

Lucht. Soms zeggen we dat wel tegen elkaar: 'Het geeft wel lucht...' We denken dan al gauw aan opluchting. Soms kom je het ook tegen, dat er juist geen lucht gegeven mag worden. Ik sta aan de pomp om benzine te tanken. Een glaasje aan de pomp met daarbij een opschrift, dat ik erop moet letten zonder luchtbellen te tanken. Inderdaad, want daar betaal ik niet voor en daar gaat mijn automobiel ook niet van vooruit. Ineens vroeg ik me af: 'Kan je geloof ook opgeblazen zijn, met veel lucht...' Maar wat hou je dan over? Gaat het niet om die Ene Naam? Gegeven! Onder de hemel. Op de aarde...

Ark. Heel typerend: de replica van de Ark van Noach ligt ongeveer waar vroeger het Sliedrechtse zwembad dreef. Zwemmen had destijds in Genesis geen zin. Noach met zijn achten hebben het alleen gered, of beter gezegd: zijn alleen gered. Zij hoorden en gehoorzaamden God. En dáár gaat het om. Bij het binnengaan, stapten we zo aan boord. Geen wachtrij. Bij het verlaten van de Ark stond heel de loopplank vol. Ik moest gelijk denken aan de geschiedenis uit Genesis: twee aan twee kwamen ze. Maar geen mensen! Onder deze mensen op de loopplank bevonden zich proDuck- en contraDuckmensen. Ja, je maakt je druk om Duck. Als we maar nooit geloven dat onze weg tot God loopt viaDuck. Dan is er een Ander Weg, Waarheid en Leven: ten leven.

Meezingen. De laatste weken is het wat tobben geweest met de microfoon van de voorganger op de preekstoel. Bij tijd en wijle werd de man immers ook voorzanger. Vooral voor thuis moet dat, -met de vibrerende bijgeluiden naar ik vernam- een bijzondere gewaarwording zijn geweest. Het relais dat de voorganger uitschakelt wanneer het orgel begint te spelen was even wat van slag. Er wordt aan gewerkt. Soms zie je mensen ook wel eens aarzelen om mee te zingen, voornamelijk een bepaalde leeftijdscategorie. Je hoeft je nergens voor te schamen, hoor jongens, dat doe ik ook niet. Het gaat om de eer van je Schepper en Verlosser! Wie dat door heeft, zingt het uit!

Stilletjes danken. Vorige week een rouwbrief op de mat. Een oude bekende overleden. Twintig jaar terug maakten we kennis met het hele gezin: vader, moeder, een zoon en twee dochters. De dochters waren zwaar gehandicapt. De een verstandelijk, de ander lichamelijk. Nu was dan ook de laatstgenoemde als laatste van de familie overleden. Vanwege drukte kon ik niet ter begrafenis. Dan maar schrijven om te condoleren. Maar... waar naar toe? Naar wie? Niemand was over... Toen heb ik stilletjes God gedankt voor zo iemand, die vanwege handicap letterlijk aan handen en voeten gebonden was en toch zo blijmoedig en kleurrijk van haar God en Vader in Jezus Christus mocht getuigen in woord en daad. Ik moet daar een voorbeeld aan nemen.

Hartepieper. Of vormen belangrijk zijn? Vorige week kwam er thuis een prachtige aardappel uit de aardappelzak: precies mooi in de vorm van een hart. Schitterend! Die schil je nog even niet af. Zou die allemaal jonkies krijgen in deze vorm, wanneer je 'm poot? Sommige mensen houden niet van vorm. Het zal hen worst wezen wat voor aardappel je hebt. Een ander heeft graag patat: keurig dezelfde hoogte en breedte, alleen de lengte kan soms wat verschillen. Weer anderen kiezen voor puree, vormloos stampwerk. Of juist aardappelkroketjes, sierlijk, vormvol... U merkt, die hartepieper heeft me aan het denken gezet. Hij werd gevormd in 't onderaardse. Gegroeid in 't donker en verborgene. Het zet je ook weer stil, bij hogere zaken. Goddank!

Alarmerend. In de herfstvakantie een paar dagen in Trier vertoefd. Bivakkerend op verdieping 14 worden we omstreeks het middernachtelijk uur opgeschrikt door sirenes. Een blik naar buiten werpend, is het hotel omsingeld door brandweervoertuigen. Wat dan te doen? Pyjama uit en in de kleren om ons snel naar beneden te begeven. De lift deed het nog. Beneden gekomen bleek de soep niet zo heet gegeten te worden, als dat het zich liet aanzien. Je schrikt wel. Want wat kan er veel gebeuren in een mensenleven. Elke dag weer. Het tekent je kleinheid. Bij ons tenminste wel.

Alarm. Zaterdag een rondje gefietst via de Kop van het Land en de Merwedebrug bij Gorichem. Op de pont kwam ik naast een automobiel te staan. Luxe uitgevoerd. De inzittenden verlieten het voertuig om het vaartuig beter te kunnen bezichtigen. Het alarm ging erop. Toen de pont zich van de wal begon los te maken, gaf dat enige trilling. En ja hoor... toeters en bellen, lampen en lichten. Wel handig, om bij het minste geringste onraad gewaarschuwd te worden. Alert te zijn bij alarm, of beter nog: daarvoor ook al. Heeft m'n leven ook zoiets als een alarm, dat afgaat en waarschuwt voor gevaar?

Donker. Tijdens de strandwandeling mijn camera meegenomen. Het valt niet mee, om in het donker wat op de gevoelige plaat, of tegenwoordig de ongevoelige chip, vast te leggen. Nachtopnames zijn veelal bewogen, vanwege de langere sluitertijd. De groepsfoto komt ook niet helemaal uit de verf. Blijkbaar was de flitser toch niet krachtig genoeg. Of ik stond te ver weg... Of ìk moet nog veel leren... Voor sommigen een zucht van verlichting: te donker; voor anderen ietwat teleurgesteld: zo je best gedaan goed voor de dag te komen (die avond). Hoe het ook zij jullie staan er niet gekleurd op. Andere keer beter.

Van Boven. Als predikant moet je soms ook een beetje techneut zijn. Door een ruil j.l. zondagavond met ds.Tekelenburg, mocht ik in de Nieuwe Kerk te Delft voorgaan. Een hoge preekstoel. De koster had me ingelicht: om gehoord te kunnen worden door de luidsprekers, moest ik het knopje naast het glaasje water omzetten. En bij het zingen weer af. Hoe moest ik dat onthouden, naar welke kant het knopje moest staan? De koster had een ezelsbrug: "U moet maar denken, dominee, het Woord komt van Boven!, bij 'aan' staat de knop ook naar boven..."

Net mensen... Zaterdagmorgen. Een doffe bons tegen het raam, daarna een afgrijselijk gekrijs... Ik loop naar het raam en zie dat twee eksters een Vlaamse gaai te pakken nemen. Ze hebben heel letterlijk de pik op hem (vandaar hun Latijnse naam Pica pica?). Op een gegeven moment ligt de gaai op z'n rug op apegapen en bij het zien van mij kiezen de eksters het hazenpad. De gaai laten ze halfdood liggen. Ik loop naar buiten en geef de gaai een duwtje zodat hij weer op z'n pootjes terecht komt. Versuft blijft hij nog een tijdje zitten. Als hij na verloop van tijd z'n veren weer in de plooi heeft, vertrekt ook hij. Soms zie je verschillen, dan weer overeenkomsten: net mensen. Hoe leert de Bijbel het ons ook al weer?

Op schoot. Op een braderie zat hij op schoot: de buikspreekpop. Net echt, maar toch niet heus. Kunstig van de eigenaar om het zo in de vingers te hebben om de lippen en de oogjes te laten bewegen, waarbij het net klinkt of de pop spreekt. Maar niet heus. De popbezitter zegt wat er gezegd moet worden. Maar toch... net echt. Hij heeft het in de vingers, blijkbaar. Mensen hangen aan zijn lippen, van de pop... Hij ligt op schoot, de Bijbel, Woord van God, maar ga eens na: hoe vaak gebeurt het, dat we de Schrift laten buikspreken? Ons zegje er over(heen) doen en zo doende de Bijbel monddood maken... Want ik wil aan het Woord! Hebben we het in de vingers... Wat? Gevouwen handen! Spreek HEERE, ook al druist dat tegen al mijn doen en denken in. De Woorden Gods behagen, maar raken ook: ze treffen doel en doelmissers. Let wel: Hèm ter eer!

Opening winterwerk. De dagen die na de verschijning van deze kerkbode liggen, staan weer helemaal in dat teken: opening winterwerk. Om zo te horen doet dat koud aan. Winter..., je moet er niet aan denken, met z'n vele ongemakken. Ja, of juist ook met z'n warmte? Met elkaar steeds weer gebogen over het Woord. God laat van Zich horen, om ons te onderwijzen van de Weg, die we te gaan hebben. Als het aan de HEERE ligt - en het ligt aan Hem- laat Hij niemand in de kou staan. Hij zorgt dat ik er warmpjes bij zit! Neem het ervan en geniet ervan, Hem ter eer!

Kabel. Tijdens de vakantie in de bergen hebben we ook veelvuldig gebruik gemaakt van de kabelbaan. Op een morgen -we wilden er vroeg bij zijn- worden we bergopwaarts gehesen, maar wordt er ook ineens aan de noodrem getrokken. Het gevolg is dat de staalkabel als een elastiekje doorbuigt en de gondel waar je in zit als een schommel heen en weer zwiept. Dat was even schrikken. Ze schijnen dat iedere morgen vroeg te doen als test... Je wordt erbij bepaald: je leven hangt niet eens aan een staalkabel, maar aan een draadje... Of weten we ons leven geborgen in Gods hand?

Grote klok. Soms kunnen dingen een positieve wending krijgen. We kennen de uitdrukking wel 'Iets aan de grote klok hangen'. Meestal is dat de vuile was, die buiten gehangen wordt, of zijn het zaken, die als een lopend vuurtje het dorp door vliegen. Het kan ook anders. Onlangs was ik ergens en daar hing een grote klok. Bijna onderaan zat een kaartje bevestigd, met daarop een aansporing om zegeningen, die genoten zijn, te tellen. De man van de klok vond zulke aanraders belangrijk om aan de grote klok te hangen. En terecht! Moeten we vaker doen..., op die manier. Aan de grote klok hangen: Tel je zegeningen... Dan kom je tijd tekort!

Vrij. In een nadere ontmoeting met de Roemeense gasten alhier -vorige week- kwam naar voren, dat de schooljeugd in Roemenie zo'n drie maanden zomervakantie heeft. Veelal laat de kerkelijke gemeente in die periode een kamp van de kerk plaatsvinden om de jeugd en de jongeren van de gemeente actief te betrekken bij het Woord en alles daar om heen en wat daar mee te maken heeft. In de hoop dat zij niet vrij-blijvend zullen zijn voor wat het Woord van God en de God van het Woord betreft, en dat dat z'n sporen trekt door heel het leven heen in alle verbanden. Misschien nog wel verder: om voor eeuwig vrij te zijn! Hoeveel tijd besteden jij en u en ik in onze vrije tijd daarvoor? 'Geen tijd', gaat dan niet op...

Thuis uit. Van lieverlede druppelen er de laatste weken zo al weer wat kaarten binnen die vanaf een vakantiebestemming zijn gestuurd. Dan hebben er blijkbaar mensen tijdens hun afwezigheid aan je gedacht. Het is een teken van (mee)leven en tegelijkertijd ben je dan thuis ook een beetje uit met al die kleurrijke ansichten uit vele delen van de wereld. Altijd zijn er weer mensen, die om de een of andere reden, er niet toe (kunnen) komen hun thuis uit te gaan. Om juist bij zulke gelegenheden als uit-zijn aan thuis te denken en dan niet alleen de bekenden, maar ook de minder bekenden niet te vergeten, is een goede zaak. Het zo ook-naar-elkaar-omzien begint voor de reis met het noteren van adresgegevens van die en gene. Maar dat hoef ik u niet te vertellen. Het mag natuurlijk ook zonder dat u uit bent: aan anderen thuis te denken!

Uitdeling. Jl. zondagavond mocht ik voorgaan in mijn vroegere gemeente Benschop. Deze zondag hadden ze naast de inzameling der gaven, een uitdeling van talenten. Bij de uitgang kreeg ieder gemeentelid -jong en oud- een envelop met inhoud mee: een echt biljet van € 5! Een begeleidend schrijven maakte duidelijk, dat dit een talent was, waarmee men aan de slag moest gaan. In september werd het weer terugverwacht, met winst. Dit alles voor het goede doel: de uitbreiding van het verenigingsgebouw. Wat een idee! Waar kennen we dit ook al weer nog meer van?

Golf. Vorige week vrijdag heb ik mijn vrouw aan de dijk gezet om samen te kijken naar een tewaterlating. Het was voor haar de eerste keer dat ze zoiets meemaakte, voor mij de tweede. Indrukwekkend om te zien wat een geweldige golf zo'n kolos te water te weeg brengt. Ook op de dijk brengt het een golf van beroering onder de toeschouwers. Toch heb ik me laten vertellen, dat het schip niet gedoopt is, maar uiteraard hopen we wel op een behouden vaart. Als je dan zondag daarop de doop mag bedienen aan twee kleine meiskes, dan zijn dat maar druppels die ik gebruik. Toch brengt het een golf van bewogenheid bij velen die het zien. Laten we elkaar maar steeds opmerkzaam maken dat onze God een God is die in velerlei opzichten rijk overspoelt. Denk bijvoorbeeld eens aan de golfslag van Zijn beloften...

Komkommertijd. Zo noemt men de periode in de zomer, wanneer er weinig nieuws is. Zo lijkt het ook op het kerkelijk erf het geval te zijn, gelet op het wijknieuws. Niets is minder waar. Sinds de allereerste eerste Pinksterdag, sedert de uitstorting van de Heilige Geest, is het kom-kommer-tijd. De Geest roept het me toe als Trooster om met m'n kommer en kwel te komen tot Hem, Die lucht geeft en beademt, Die zelfs nieuw Leven schenkt. Hij zet in vuur en vlam en wakkert aan met het oog op Christus. Hij neemt het uit Christus en verkondigt het ons. Wat zegt de Bijbel ons immers, wanneer we die ter hand en ter harte nemen? Wat mogen we rijk zijn, met die van Godswege uitgestorte Geest. Ook op mij!

Kwetsbaar. Je weet dat natuurlijk best, maar soms word je er extra en van heel dichtbij mee geconfronteerd: wat ben je kwetsbaar als mens. Het bracht ons plotseling op Hemelvaartsdag in de familie- en kennissenkring bij een condoleance, een revalidatiecentrum en een psychiatrische inrichting. In die volgorde. En volgende week? Dan leven we weer verder&ldots; Ons druk makend over van alles en nog wat. Gelukkig hebben we het Woord van onze God, waarin Hij als de God van het Woord tot ons spreekt, om het bij Hem te zoeken, bij Hem te houden, bij Hem te brengen. Wetend dat Jezus Koning is. Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens in Zijn oog! Gaf Hij daarvoor ook niet Zijn Geest?

Nat houden. In de mei-vakantie hebben mijn vrouw en ik veelal de pedalen beklommen en hebben we heel wat kms door ons land afgelegd. Vele verschillende landschappen trokken aan ons voorbij. Met wel steeds één overeenkomst: de droogte. Grote spuitinstallaties probeerden daar wat verandering in te brengen en ook als mens les je je dorst. Steeds meer spreekt dan het beeld uit Psalm 84: Hem tot een fontein te stellen in een dor en droog doods bestaan. Dan kun je verder, dan komt er groei en bloei. Bij wie anders is de Levensbron?

Gejuich. Komend door Bunschoten / Spakenburg is me daar het gejuich niet van de lucht. Wat bleek?: Een voetbalwedstrijd die nogal belangrijk scheen te zijn tussen IJsselmeervogels en Spakenburg. Ik heb verder niks met voetbal, maar het aanmoedigen en aanzwellend gejoel viel me op. Het geluid van meeleven kan daar zo de buitenlucht in en iedereen kan het horen. Onze kerken hebben een dak, alsook beschermende muren. Maar wanneer denkt u / denk jij, dat de tijd daar is, dat er meer van ons gehoord wordt? Bezig met het woord is geen sport! De overwinning staat al vast, maar het is wel zaak dat dat bij voorduur gehoord en gemerkt wordt. Gode ter eer. Wat een doel!

Kroon-luchters. J.l. zondagmiddag in Langerak geweest. Daar deed de nieuwe ds. Pleizier intree. Bij de toespraken wijdde de consulent, ds.Mout, uit over de kroonluchters in de kerk. In zo'n grote kerkruimte is één lampje niets. Maar een kroonluchter is vele lampjes tezamen en ze staan nog recht omhoog te schijnen ook. Een schitterend beeld om het gemeente-zijn te karakteriseren. Ook belangrijk om te weten is of deze lampjes serieel dan wel parallel geschakeld zijn, dat wanneer er een lampje uitvalt niet alle lampjes uitdoven. Naast de preek kregen we zo heel wat extra stof tot nadenken mee. Die ik graag u / jou doorgeef!

Rommelmarktkoorts. Bij velen in de gemeente is er al weer wat te ontwaren van rommelmarktkoorts. Het is ook niet niets, wanneer dat al zovele jaren wordt gedaan. Het geeft een band onderling in de gemeente, al die rommel. Wie het kwijt is, is er blij mee: opgeruimd staat netjes! Wie het verkopen kan, is er blij mee: het is voor goede doelen! Goede doelen, die er ook weer blij mee zijn. Het is natuurlijk veel te veel gevraagd, maar zo'n blij gebeuren zou je haast elke week organiseren. Het ziet zelfs over muren heen, die door mensen zijn gemaakt. Waar deze koorts al niet toe kan leiden...

IJzen. Fietsend door de Betuwe ijs ik ervan: de knoppen en de bloesems, ze zijn klaar om open te springen. En wat, wanneer er dan nog wat nachten komen met een stevige nachtvorst? Dan gaan de knoppen niet naar de oogst maar de oogst gaat naar de knoppen. De tuinders hebben er wel wat op gevonden. Iets onbegrijpelijks om te horen: vlak voor de nachtvorst gaan ze hun bomen beregenen, zodat er zich rondom de bloesems een dun laagje ijs vormt. Dat isoleert tegen de kou. Wonderlijk, de vijand wordt als het ware ingeschakeld om hem buiten te sluiten. Hoe doen we dat in het geloof? Of ijs ik er dan alleen maar van en verder kom ik niet?

Wat moet ik zeggen? Parmantig stapten ze de consistorie binnen jl. zondagavond na de belijdenisdienst, om ook te feliciteren: kinderen van een jaar of 6, 7, 8...10. En zo hoort het ook: leef maar mee met elkaar in voor- en tegenspoed, jong en oud! Alleen... ineens sta je daar, en wat moet je dan zeggen tegen heel die rij veelal vreemde mensen? Gelukkig konden ze het aan een oudere vragen, die dan even gauw wat voor zei. Fijn om ook de kinderen al vroeg de beginselen van het gemeente-zijn mee te geven. Het stopt immers niet bij de (voor-)lezing van de Schrift!

Eet smakelijk. 'Je moet alles leren eten, dan kun je overal terecht.' Zo ben ik opgevoed. Wanneer je dan niet weet wat je op je bordje krijgt, zoals jl. vrijdag in het JV&TC-restaurant, dan kun je dat toch met een gerust gevoel tegemoet gaan. Ik vond het werkelijk een feest! Zoveel mensen, jong en oud, uit alle windstreken. Mensen die hun dieet een dag opzij zetten! Italiaans eten voor fietsende dominees in Malawi. Complimenten voor een ieder. Ennuh... 'Je moet alles leren eten....' gaat voor méér op dan alleen je maag!

Kerkradio. Jl zondag was ik noodgedwongen kerkradioluisteraar. Misschien is 'noodgedwongen' wel overbodig om erbij te zetten, want niemand luistert thuis toch voor de aardigheid? Dan is er wat: ziekte, zorg, handicap, ouderdom, enz.. Er is nogal wat nood die dwingt. Toch ook een uitkomst, ook al begrijp ik en voel ik nu aan, wat men bedoelt, wanneer men zegt: 'Het is niet echt.' Het blijft een les: verbonden via de techniek -en of dat dan de kerkradio, de SMS, de MSN, de mail is- heft de verbondenheid in het omzien naar elkaar en het zien van elkaar nooit op. Verbondenheid gaat ver!

Willibrord. In de voorjaarsvakantie stonden mijn vrouw en ik bij het graf van Willibrord, de apostel der Friezen, in Echternach (L). Rond 700 heeft hij hier het Evangelie mogen brengen. Taaie volharding en ongebroken ijver zijn woorden die zijn bezig-zijn kenmerkten. Hij bouwde kerkjes in Utrecht en langs de Noordzeekust. Wat is er van zijn dienst geworden? God bouwt Zijn Kerk. Ook naar de toekomst toe blijft ons dat voor ogen staan. Voorgangers zijn voorbijgangers, maar Zijn Woord blijft bestaan. Daar houden we 't bij!

Traan en Trooster. In de voorjaarsvakantie een boeiende tentoonstelling bezocht in Metz (Noord Frankrijk) over de Hugenoten. We kennen hun kruisje wel: onderaan hangt de duif als symbool van de Heilige Geest. Er schijnen echter ook eerdere kruisjes bestaan te hebben, met in plaats van de duif een traanvormig kruikje. Geheel in de lijn van Psalm 56:4: Gij weet, o God, hoe 'k zwerven moet op aard'; Mijn tranen hebt G' in Uwe fles vergaard. Mooi, wanneer je daar over mijmert, dat er een lijn loopt van traan naar Trooster. Die lijn is er nóg! Toch al wel ontdekt!?

Weer-alarm. De laatste tijd is er nog al wat te doen om het woord weeralarm. Was het wel, was het niet nodig dat het KNMI deze waarschuwing afgaf in verband met extreme weersomstandigheden. Daar is achteraf heerlijk over te kibbelen. In de kerk geven we elke keer weer alarm af, van te voren: Zoekt eerst het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid. Wie daaraan gehoor geeft verstilt met zijn gekibbel voor- en achteraf... Je hebt er je handen vol aan en je hart niet minder.

Goede bekomst. Jl. zondagmiddag mocht ik voorgaan in mijn vorige gemeente in een dienst voor anders begaafden. Bij het dankgebed en de voorbeden vraag ik of er nog aandachtspunten zijn om voor te bidden of danken. Spontaan begint een van de kerkgangers hardop het hele Onze Vader op te zeggen, vol trots. Ik beloof hem dat straks met z'n allen ook te zullen doen. Als dat na het dankgebed ook daadwerkelijk gebeurd is, klinkt er na het 'Amen' luid en duidelijk door de kerk 'Goede bekomst'. Ik denk: die heeft het begrepen! Zoals we dat na de maaltijd toewensen, mag het blijkbaar ook in de kerk wel eens wat meer gezegd en gedacht worden. Dat het genoten geestelijk voedsel u / jou moge bekomen! Kerk-gaan is immers meer dan consumeren.

Je weet niet wat je hoort... en... je weet soms ook niet wat je ziet. Wat een werk is er gedaan door de kinderen, onderwijzend personeel en ook ouders! Geweldig. De Duplo-dominee op draaiplateau in zijn kerk zal ik niet gauw vergeten. Ik hoop dat jullie ook steeds weer aan de verhalen die verteld zijn, zullen denken. Die heb je gehoord. Wat doen we er morgen mee? En vandaag? De Bijbel zet ons steeds weer aan het werk om te horen en gehoorzamen, tot eer van God. Hem de eer!

Opladen. Wie een mobieltje bezit, weet dat het ding van tijd tot tijd aan de oplader moet, anders is het met de verbinding spoedig gedaan. Nu schijnt het voor de batterij goed te zijn, pas op te laden, wanneer die batterij echt helemaal leeg is. Sommige mensen denken dat het in kerkgang en geloof ook zo werkt. Eerst echt helemaal leeg en dan maar weer eens... Hoe mobiel of immobiel we ook zijn, dat gaat voor mensen niet op. Wie zijn licht wil laten schijnen voor de mensen, kan nooit zonder de Boven-leiding!

Van de kaart. Op een topografische kaart van onze woonomgeving van zo'n 125 jaar oud trof me het woord 'telephoon' en 'telegraaf'. Op grote afstand van elkaar waren er toentertijd blijkbaar bel- en schrijfpunten 'in de buurt'. En dàt terwijl nu bijna iedereen een mobieltje bezit. Wat toen en nu en nooit veranderd is, is het gebed. Dat mogen we ter hand en hart nemen. Dat overbrugt de grootste afstand tussen aarde en hemel. Heerlijk: in gesprek, met God...

Grens-geval. Met een paar logees naar Baarle Nassau / Hertog geweest. Ze vonden het maar wat interessant om een gemeente doorsneden te zien met een landsgrens die op de grond staat aangekruist, op de manier die we ook op de landkaart tegenkomen. Dat maakt het ècht, want een landkaart is maar papier. Je kon de kruisjes op de grond zelfs aanraken! Wat een belevenis. Toch moeten we wanneer het de Schrift betreft, het papier maar laten prevaleren boven de werkelijkheid waarin we staan. Anders gaat ieder op z'n eigen huisje met een kruisje af. We houden graag het Woord hoog, toch?!

Rol. Wat, wanneer je uit je rol valt? Je masker gaat af en dan? Je echte 'ik' komt te voorschijn... Vorige week waren we op het square van de kazerne waar onze jongste werd beëdigd. Alles heel plechtig en ceremonieel. Broeken in de vouw, gezichten in de plooi. Totdat een zacht briesje kans zag om de paperassen van een officier van het spreekgestoelte te doen waaien. Een Engels woord klonk uit zijn mond, duidelijk verstaanbaar door de luisprekers. Hilariteit bij de toeschouwers. En hij maar rapen her en der. Wat, wanneer de rollen worden doorbroken en mijn ware 'ik' komt op het appèl? Wie is er echt in deze wereld? Echt in de kerk? In de gemeente? God doorgrondt en kent mij! Maskers af! Ook naar elkaar.

Aangepast. In ons spraakgebruik noemen we ze zo: 'aangepaste kerkdiensten.' Ik spreek liever van 'diensten voor anders begaafden.' Het is immers maar zeer de vraag wie wat heeft aangepast, wanneer het om erediensten en het dienen van de HEERE gaat. Wij zijn mensen die graag alles (ons) passend hebben (gemaakt): aangepast, afgepast, ingepast, opgepast... Wanneer we dan echt over aanpassing willen hebben, dan moet u eens horen wat de Heere Jezus zei: Voorwaar zeg Ik u: Indien gij u niet verandert, en wordt gelijk de kinderkens, zo zult gij in het Koninkrijk der hemelen geenszins ingaan. (Mt.18:3)

Opening van zaken. Wat op Schiphol de orde van de dag is, overkwam mij zondagmorgen op weg naar de kerk: de koffer moest open... Lopend op de Kerkweg passeer ik een jong gezin, waarvan de kleine knul van bijna 4 vraagt 'Wat zit daar in?' Ik dacht 'Ik kan dat nu wel zeggen, maar waarom laat ik het gewoon niet even zien?' Dus: open de togakoffer en op straat even een blik gegund op m'n preekjas. Toen was de kleine ook weer gerustgesteld. Het is goed om zo opening van zaken te kunnen geven. We hebben toch geen geheimen? En altijd bereid zijn, om verantwoording af te leggen van de hoop die in ons is, staat ook niet voor niets geschreven! Heet dat tegenwoordig niet 'transparant'?

Over de brug komen. Tussen de Steenbergsche Vliet en het Volkerak ligt een sluisje, de Benedensas. Dat is handig voor vaartuigen. Voor verkeer dat te voet of per paard of per fiets over de sluis wil komen ligt er een brug... aan de overkant. Dat lijkt een probleem te zijn, totdat je ontdekt, dat met één druk op de knop de brug langzaam naar je toe komt rollen en de verbinding wordt gelegd. Dan kan de oversteek veilig gemaakt worden. Letten we erop: de Brug tussen God en ons is gelegd. Niet eens na een druk op de knop van onze kant! Wat een genade! We gaan de Adventstijd weer tegemoet om dat te gedenken! We hebben Kerst al lang in de rug... om over de Brug te komen.

Ingrediënten. Allerwegen worden we erop gewezen om te weten wat we eten. We buigen ons in de supermarkt over de productinfo op de producten. De afbeeldingen op de verpakking doen je soms het water uit de mond lopen. Vaak is dat de buitenkant. En de inhoud? Is het allemaal wel goed voor je? We noemen ons en elkaar Christen. Dat houdt wat in... toch? Maar waaruit blijkt dat dan? Wat zijn de ingrediënten van een Christen-leven? Welke voeding nemen we tot ons? Een vlotte, snelle hap en aardig verpakt, licht verteerbaar enz. enz., wil niet altijd zeggen dat het ook echt gezond is. Geldt ook niet de regel: Trouw thuis aan tafel eet je gezonder dan via een hap-snap-zap-christendom?

Weg. In de herfstvakantie even weg geweest. Veel gefietst. Mooie routes. Komen we op de laatste dag van de vakantie een bordje tegen met daarop: Kastelenroute. Dat leek ons wel wat. We wisten echter niet waar we aan begonnen en hoe lang en waarheen. Onderweg even gevraagd. Bleek de route wel 365 km lang te zijn. Dat was ons wat te gortig. Wat een les: het is beter om tevoren je weg te overzien, beter ten halve (of nog eerder) gekeerd, dan helemaal verdwaald. Is dat geestelijk anders?

Toplicht. Terugkerend van een avonddienst op Flakkee dwingt de open Haringvlietbrug me te stoppen, omdat er een schip wil passeren. In het aardedonker valt er van het schip weinig méér waar te nemen dan een lampje in de mast. Een minuscuul bolletje waar dan het hele schip aan vast zal zitten. Je zou zo graag meer willen zien. Was het maar een schijnwerper bijvoorbeeld waardoor het schip en de omgeving werd verlicht. Laten we met het Licht niet te zuinig omgaan. Het is geschonken, en in een donkere tijd is het zaak om (jo)uw licht te laten schijnen voor de mensen. Zeg niet te gauw 'Allicht', maar doe het!

Kleurrijk. Het lijkt wel of met de wisseling van de maand september naar oktober ook het seizoen gewisseld is. Kouder, de kachel slaat af en toe weer aan. De regen en de wind laten van zich horen. Maar vergeten we niet ook te letten op het kleurrijke schouwspel in de natuur? Herfstkleuren hebben iets warms. Tegelijkertijd zijn het voorboden van afsterven. Wat een mengeling en dubbel allemaal. Toch blijven we in het geloof hopen: Eens komt de grote zomer!

Bij nader inzien. Een rondje Flakkee fietsend komen we bij Middelharnis aan. Uit de verte zien we op het jachthavenhoofd een palmboom staan. Wat moet die nu daar? Ik begrijp het niet. Het wekt de nieuwsgierigheid. Naderbij gekomen blijkt het een kunstwerk te zijn dat een palmboom gelijkt, maar de vermeende boombladeren zijn vissen en de stam opeengestapelde bakken. Les: Het is vaker beter zaken van dichterbij in ogenschouw te nemen, dan van een afstand al je conclusies te hebben getrokken. Dat bedoelt ook een woord als 'Onderzoekt de Schriften...'

Hartelijk. Langs de Nederlandse snelwegen zijn allerlei borden geplaatst om ons op ons rijgedrag te wijzen. De achtergrond van de tekst wordt gevormd door een verscheurd hart. De tekst zelf meldt in veel gevallen de boete die betaald moet worden voor bijvoorbeeld kleven of onnodig links rijden. Dat liegt er niet om. Ja, je vraagt je dan af 'waar gaat je hart naar uit?' Gaat het daar, om die vraag, gedurende heel je leven niet om? In alle verkeer!

Kluiverd. De maaltijd jl. zondag in het Hervormd Centrum werd gecompleteerd met een appel na. Leuk is het om te zien hoe (jonge) mensen die behappen en hoe groot het resterende gedeelte is na consumptie. De één gaat door tot de pit, een ander heeft alleen de steel over en een derde heeft nog geen derde ervan gegeten. Gaan tot de kern, de pit, heeft de grootste opbrengst, het meeste profijt. Maar blijkbaar is doordringen tot de kern niet iedereen met de paplepel ingegeven. Bij 'Leer Me Lezen' gaat het daar toch wel om! Doorgaan tot de kern...

Bermtoeristen. Fietsend over de Veluwe viel het ons op, dat de wilde zwijnen ook weer flink aan het wroeten waren geweest in de berm van het fietspad. Hele stukken waren omgewoeld, op zoek naar eten. Wat zoeken ze 't ver en laag bij de grond. Wat zijn wij dan bevoorrecht, dat ons voedsel opgedist wordt aan tafel of in onze broodtrommel op school of op 't werk. En geestelijk voedsel niet te vergeten. We hoeven er niet ver voor te gaan.... En wat een heerlijke boodschap: De grootste Parel is voor de grootste zwijnen geworpen!

Laatste station. Met al die werkzaamheden en herrie rondom het spoor, bij nacht en ontij en overdag, vermenigvuldigen m'n gedachten. We hebben het wel eens over de laatste trein en het laatste station. Niet ergens in Groningen of Limburg ligt dat, maar op je levensweg. Niemand weet hoever het spoor reikt dat hij of zij nog gaan zal. Met hoeveel wissels, rangeren, enzovoort dat nog gepaard zal gaan. De conducteur roept dan wat rond over 'uitstappen'. Het klinkt me luguber in de oren, omdat het ook gebruikt wordt in de betekenis van 'sterven'. Wie Christus kent in het geloof weet van een doorgang in het eeuwige leven. Beter nog, wie in Hem gelooft hééft het eeuwige leven. Goeie reis!

Zwaar transport. Wanneer het aan de minister van Verkeer ligt, komen er -na een geslaagde proef- vrachtwagens van 25 meter lang en zo'n 60 ton wat lading betreft, op de weg. Met recht zwaar transport te noemen. Al met al kleven er nogal wat voor- en nadelen aan, zo blijkt. Wat is de 'lading' van een christen, zo vroeg ik me af? Mensen wegen elk ander gemakkelijk op zwaar of licht, maar nu is het antwoord aan jou / u / mij!

Signaal. Thuisgekomen van vakantie is het vaak een hele opruimtoestand. Al wat meegenomen werd, moet z'n vaste plek in huis weer krijgen. Op de studeerkamer werd ik getrokken door een uiterst klein pieptoontje om de zoveel minuten. Dat maakt nieuwsgierig. Wat ligt waar te piepen, wat is er aan de hand? Wat geeft dat signaal weer? Na geruime tijd speuren bleek het de kleine portofoon te zijn die aangaf dat de batterijen bijna op waren. Het ding signaleerde zèlf op te zijn. Je zou als mens misschien ook wat vaker en meer signalen af moeten geven naar elk ander toe, hoe het er mee gaat en staat. Niet het minst ook geestelijk. Het vraagt dan steeds ook naar de HEERE en Zijn Sterkte!

Zwanen. Regelmatig doet een zwanenfamilie weer onze achtertuin aan. Vader, moeder en zes zwaantjes. Heel de tijd dat zij zich aan land hebben begeven, houden ze zich bezig met het poetsen van hun verenpak. Dat doen de jongen ook haast onafgebroken. Jong geleerd, oud gedaan, gaat hierbij wel op. Zo kom je ook mensen tegen. Druk met hun buitenkant. Maar hoe zit het nu met de binnenkant, die door de mensen niet gezien wordt, maar door God wel?

Gewaardeerd. Gelet op de vele vlaggen die ons dorp sierden, zijn heel wat jongeren gerustgesteld. Hun moeite werd beloond, hun zwoegen gewaardeerd. Of soms ook opgewaardeerd; een extraatje van de normeringscommissie. Er zijn ook adressen, waar een 'her' in het vat zit. Nog even er tegenaan. Anderen moeten nog een jaar, helaas. Hoe worden wij nu door God gewaardeerd? Als ik mezelf bezie, moet ik (leren) zeggen: een nul. Terwijl God wil dat allen meetellen, -behouden worden zelfs-, en dat er ook maar niet eentje verloren gaat. Hebben we ook weet / kennis van de Waarheid (=Jezus)?

Gat. Wat, wanneer je er alleen maar gat in ziet? We kijken daar wellicht van op, te meer omdat onze uitdrukking luidt, dat je er géén gat in ziet. De wegen in Roemenië zijn her en der zo erbarmelijk slecht, dat je er alleen maar gat in ziet. 't Is net een gatenkaas. Als chauffeur en bijrijder probeer je elkaar daar zo veel mogelijk op te wijzen, zodat er misschien om heen gemanoeuvreerd kan worden. Soms lukt dat, soms ook niet. Toch is het een goede zaak, -ook christelijk gezien-, om elkaar te waarschuwen voor gevaren op de levensweg.

Kruising. Op stille zaterdag met mijn vrouw fietsend in het Brabantse, komen we op een driesprong. Midden op die driesprong staat een kruisbeeld met een afbeelding van Christus daaraan. Wat me hinderde, was dat je aan alle kanten om het kruis heen kon. Tekent dàt niet ons mensen? Je kunt er nog altijd omheen en gewoon je weg vervolgen... Ontwijkend gedrag. Wat is het goed, in de geest en geestelijk bij het -lege- kruis te vertoeven. Daar stil te staan en te zien dat er geen andere weg is, dan daar van uit te gaan. Rechtsomkeert de wereld in, met het kruis in de rug. Zonder omwegen. Alle andere wegen lopen dood en zijn heilloos buiten het kruis van Christus om!

Licht-val. Zondag elders in het Zuidhollandse gepreekt. Kom ik over de Haringvlietbrug en moet ik daar ineens een uitwijkmanouvre uitvoeren. Op het wegdek bevindt zich een lantaarnpaal die daar niet hoort. Even verderop staat een vrachtautootje stil. Hij had het licht verloren. Ik was ook met het Licht onderweg en mocht het ter bestemder plekke brengen. Wat is het goed ons Licht voor de mensen te laten schijnen tot eer van God de Vader, en ons licht niet tot een wegversperring laten zijn.

Aanvinken. Gedurende bijna heel de zondag is bij onze pastorie een vink bezig geweest om dwars door de achterruit naar binnen te komen. Het is hem / haar niet gelukt. Wat het beestje nu precies wilde is ons niet duidelijk. Steeds weer vloog het vinkje tot voor het raam en gaf met de snavel een tik ertegen. We hebben een stuk papier ertegen geplakt, maar dat schrikte niet af. Heel vreemd. Niet alleen dieren hebben vreemde gewoontes, mensen doen voor hen niet onder. Maar wij zijn wel verantwoording schuldig, van onze daden, van onze woorden, van onze bevlogenheid, van de hoop die in ons is...

Zomertijd. Het is best weer even wennen, nu de tijd verzet werd. Toch is het ook in de natuur te zien en te merken, dat er verandering op komst is. Wat temperatuur betreft bijvoorbeeld. Vele bolletjes doen hun best en hebben hun best gedaan om de grond te doorboren en hun kopjes boven de aarde uit te steken. Een fleurig gezicht. Ze groeien omhoog. Hoe is dat geestelijk? Groei je dan omhoog of juist omlaag? Of misschien wel beide. Het is goed in de ons geschonken zomertijd, wanneer catechese en vereniging wat op een lager pitje staan, daar mee bezig te zijn en dat te overdenken. Deel de antwoorden maar mee aan elk ander. Maar let wel, dat groei en bloei bij elkaar horen. Aan de vruchten kent men de boom.

Geflest. Voor de voordeur opgesteld, daarna aangebeld, stonden een 5-tal jongens op de stoep van de pastorie. Ik doe open. Of ik nog lege flessen heb... Op mijn vraag waar dat voor is, krijg ik ten antwoord: 'Voor Blik op Stuk!' Op mijn volgende vraag, wat dat dan is, begint er één enthousiast te vertellen over Manilla, vuilnis, project... Ik laat 'm maar vertellen, maar ondertussen speelt er een glimlach om mijn mond. Een ander merkt dat op en roept: 'Hij wéét het wel hoor!' Waarop ik m'n flessen tevoorschijn haal. Toch is het goed, die ander uit te laten spreken, waarvoor hij of zij op pad en onderweg is. Ook geestelijk! Soms wordt dat verondersteld en daardoor te weinig gehoord. Zeg het maar!

Uit blik? Uit blik hebben we niet gegeten in het HC-restaurant. Wat was het heerlijk en gezellig. Jong en oud uit alle windstreken lieten zich zien en horen, en het alles zich goed smaken. 'Uit blik' kan echter ook betekenen 'buiten beeld'. Dat past ons niet. We hebben oog voor elk-ander! Zowel in voor- als in tegenspoed. Dat past niet alleen rondom de actie Blik op Stuk, maar al de dagen van het jaar en al de dagen van ons leven. We gaan zo door! Een compliment voor organisatoren, kokers, tussenclub en jeugdvereniging.

Blik. Komende weken en maanden staan in het teken van de HGJB-actie voor jeugd in Manilla. Het restaurant, de erediensten op diverse zondagen in Nieuwe - en Oude Kerk, acties op clubs en verenigingen, fietstocht enz.. Ik heb eerlijk gezegd erg moeten wennen aan het motto 'Blik op Stuk'. Het roept wat wakker over 'lik op stuk', conservenblikken, en nog veel meer. Maar waar het om gaat is dat we de ander in het oog krijgen en houden. Om een naaste te zijn voor elk ander dichtbij en verder weg. Dat is trouwens niet actiegebonden, maar gegeven met het christen-zijn of niet? Heel veel mensen zeggen / denken dan: 'Als het goed is...' Is het niet goed dan? Dan is er te meer werk aan de winkel! Zien omhoog en zien om me heen.

Getekend. Tijdens een paar daagjes langs de Rijn in de voorjaarsvakantie viel m'n oog op sommige huizen waarop precies was aangetekend, hoe hoog de hoogwaterstand was geweest in de afgelopen decennia. Dan heeft 't er telkens weer om gespannen! Mensenlevens kunnen soms ook zo getekend zijn. Het water soms tot aan de lippen, of zelfs ook kopje onder. De mensen vertellen het je wel. Jezus' leven was ook getekend. Gelittekend. Wat zegt me dat? Dezer dagen, en altijd, trouwens.

Bloed. Om de zoveel tijd moeten mensen soms 'bloed prikken'. Van de huisarts of van de specialist kreeg je een kleurig papier mee, waarop stond aangestreept, wat allemaal onderzocht moet worden. Blijkbaar zit het ons in het bloed! Gelukkig is een mens meer dan allerlei cijfertjes en waarden. En daar wijst de Bijbel ons op, dat het ons in het bloed zit een nul te zijn. Van huis uit van generlei waarde! Maar ook spreekt de Bijbel graag met twee woorden, namelijk dat het in Jezus' bloed zit om te reinigen, te bedekken, te vergeven. Straks gaan we de lijdenstijd weer in. Ziet het dan niet al op Hem? En op Zijn vergoten bloed?

Bijbel onder nul. Een gestolen kanselbijbel uit IJsselmuiden werd weer teruggevonden in een vijver. De criminelen hadden zich snel van het woord afgemaakt. Het Woord werd gedumpt! Daarna was het advies om de Bijbel dan maar in te vriezen, -droog te vriezen-, en hem later te laten ontdooien, om de waterschade zoveel mogelijk te beperken. Vreemd om zo te lezen, maar misschien komt het wel meer voor: van die Bijbels onder nul of onder het stof. Bij 't laatste lijkt hij er wat warmer bij te liggen, maar in feite, waar geen gebruik wordt gemaakt van het Woord, blijft het zeker altijd ijskoud! Jij / u zit er warmpjes bij?

Met de JV op tournee. Jl. vrijdag was er de jaarvergadering en ouderavond van de JV. Na een leerzame inleiding over het geloof en een ontmoeting tussen jong en oud in discussiegroepjes, volgde het tweede gedeelte van de avond. We werden aan de hand van foto's meegenomen naar meer of minder bekende plekjes van ons dorp. We mochten -zo bleek achteraf- brievenbussen tellen. En we moesten de bekende plekjes, die in ijltempo aan ons oog voorbij trokken, noteren op een plattegrond van de gemeente. Het leert je voor de toekomst nog beter om je heen kijken en opletten. Vergaat het u / jou trouwens met het lezen in de Bijbel niet vaak op de zelfde manier? Misschien al tien of twintig keer ergens langs gelezen te hebben en dan pas tot de ontdekking te komen wat er staat... en aangesproken te worden!

Voedsel. Ineens dat gekwetter. Luid en duidelijk. Blikkend vanuit de studeerkamer in de achtertuin, zie ik dat spreeuwen elkaar weinig ruimte gunnen rondom de bak met vogelzaad in gestold vet op een planten-etagère. Door de herrie vergeten ze het ervan te nemen. Degene, die daarvan profiteren, zijn de eenden, die ook graag een graantje meepikken. Ineens komt bij me boven wat de moeder van de zieke dochter tegen de Heere Jezus zei over hondekens en dat die meeaten van de kruimeltjes die van de tafel op de grond vielen. Groot was haar geloof, zo zei Jezus. En waar kwetteren wij zoal en zo vaak over?

Zorgstelsel... dat is nu zo’n woord dat een aantal jaar geleden nog niet bekend was en nietszeggend. Inmiddels heeft jong en oud er mee te maken en zullen de meeste zaken wel geregeld zijn. En wij ons maar afvragen: ‘Zijn we nu wel goed verzekerd?’ Het beste ‘zorgstelsel’ en de vastste verzekering tref ik aan in Psalm 23. Opgetekend in het Woord is het al jaren en eeuwen bekend en velen hebben er hun troost en kracht uit geput. En nog! Hoe dat kan en hoe dat komt? Het gaat hier niet om een stelsel of getalletjes, maar om de omgang van een mens als u, jij en ik, met de levende God, Die HEERE en Herder is. Hoe bent u verzekerd?

Weeralarm. Heel bijzonder om daags voor Oudjaar een weeralarm te horen. 's Morgens vroeg werd er via de radio al melding gemaakt, dat naarmate de dag zou vorderen het steeds minder aantrekkelijk zou zijn om je onderweg te begeven. Velen zijn daadwerkelijk toch (weer) gestrand: (weer) geen gehoor gegeven aan de waarschuwing... Een belangrijke vraag, die ook in 't nieuwe jaar (weer ) bij je aanklopt is: Geloof je iemand die iets zegt op zijn / haar woord? Of legt u, leg jij, het jouwe ernaast of er overheen in eigenwijsheid... vaak. Denk eens na over de vraag: Welk gezag heeft de God van het Woord en het woord van God in mijn leven?

Vuurwerk. Ooit bezocht ik in een vorige gemeente een jongen, die enkele vingers had verloren aan stunten met vuurwerk. Voor het leven gehandicapt. Maar dat belette hem niet om te zeggen, dat hij toch graag een ander jaar weer meedeed met de veelkleurigheid en het geknal in het kader van weggegooid geld. Daarbij hou je er nog een heleboel rommel aan over ook. Maar dat hoef je meestal zelf niet op te ruimen. Wanneer je daar eens goed over nadenkt, -vijf minuten maar-, en je vraagt je af: 'Waar zijn we nu allemaal mee bezig?', kom je dan ook niet op andere gedachten? Het mooiste vuurwerk, waarbij de vonken er afspatten, is, wanneer mensen vurig van Geest zijn. Dat kost niks. En het betekent alles... ook voor God!

Gedicht, gelezen in de dank-zang-dienst bij 't 25 jarig ambtsjubileum

Stromen   stromen van zegen stormen met regen zijn beide gekomen in al de jaren dat wij mochten varen op de golfslag van Gods beloften   stromen stromen van zegen langs Lek en langs Wetering langs Gouwe en Merwe gevaren op de golfslag van Gods beloften   stormen en stromen van vreugd en verdriet ze zijn langs gekomen ontzagen ons niet maar op de golfslag van Gods beloften bolde het zeil in Gods wind   Hij stuwde steeds voort vol tegenwoordigheid van Geest de Zijne!   door stormen en stromen zij wij nu gekomen via eb via vloed tot jubileren want God ons wil leren door stormen en stromen om Hem steeds te eren

het gaat om Zijn naam om de golfslag van Zijn beloften die ons dragen   dag in dag uit   week in en uit   jaar in jaar uit   eeuw uit eeuw in   naar de eeuwigheid en steeds weer -al die jaren- bleef Zijn Woord bleef Zijn Geest werd ik werden we gedragen gemeenten en herder konden we verder door stormen en stromen want Hij regeert!   dan doet gedenken danken danken aan ‘t hoogste adres danken de HEERE de Heeren Koning der Koningen danken en zingen van grote dingen groter dan stormen en stromen

danken en bidden danken en dopen danken en vieren danken en vijven, zessen danken en hopen danken en diepte danken en leven danken en dood danken en preken danken en denken danken en hopen, liefhebben dankend geloven   vol vertrouwen de toekomst tegemoet de Zijne   want niet was het want niet is het want niet zal het ons werk zijn maar trouw van God   God, Die zijn beloften waar maakt God, Die doet gaan en komen stormen en stromen zoals de golfslag... de golfslag van Zijn beloften Zijn golfslag Zijn beloften   en nu ons AMEN

Leren jubileren. Jubileren moet je leren. Dat klinkt misschien vreemd, maar wel is het waar. Temidden van jubilea van huwelijk en ambt wordt de schijnwerper zo gemakkelijk op mensen gericht. Toch gaat jubel en lof dan een verkeerde kant op, wanneer het bij mensen stopt! Het is God de HEERE, die tot hiertoe heeft geholpen, geleid en gedragen. Hem de eer, de dank en de jubel! Dat blijft een voortdurende les. God zet geen mensen in de schijnwerper, maar Zijn Zoon, Die mens werd. Daar is het ons steeds weer om begonnen. Zonder hem kunnen we niets doen!

IJs en weder dienende... Dat is zo’n aardige uitdrukking uit de vorige eeuw of van nog eerder, die veel jeugd van vandaag de dag niet meer verstaat. Vorige week hebben we allemaal kunnen meemaken wat dat gezegde inhoudt. Het weer kan zomaar ineens zulk een spelbreker zijn, dat je heel je programma, dat je voorgenomen had te zullen doen, kunt omgooien. Het weer regeert je agenda. En wij hebben het weer maar te dienen, of vorst Vorst zoals u wilt. Ja, of regelen en plannen we te veel graag zelf? Denken we misschien zelf alles wel in de hand en in de vingers te hebben, wat dan doorkruist wordt? Toch is dat misschien wel het Beste, dat je leven totaal doorkruist wordt. Een streep door het mijne, een kruis erdoor. Maar dan wel het goede!

Blikvanger. Een blikvanger kent u? Een soort fuik om je autoafval in te werpen langs de autoweg. Nu trof ik onlangs bij de afrit Waddinxveen/Moordrecht/Gouda-West een nieuw fenomeen aan. Blijkbaar moeten mensen daar nogal eens wachten voordat ze hun weg kunnen vervolgen, dus daar was een ‘vuiltrog’ aangebracht. Een bak, lijkend op een varkenstrog, maar dan op raamhoogte, van wel zo’n meter of 10 lang. Dat kon niet missen! Toch lag er meer troep onder, dan erin. Blijkbaar weet een mens z’n vuil niet daar te brengen waar het hoort... Wie weet raad met al de missers van zijn / haar leven? Moest het ook daar geen Advent voor worden?

Zig-zag. Onlangs in m'n vrije tijd een uur in de file gestaan. Misschien zegt u: 'Da's voor mij niks bijzonders.' Dat kan, voor mij wel. Het gedrag van medeweggebruikers valt je dan op. Er zijn namelijk bestuurders, die, zo gauw ze een gaatje links zien, naar links gaan, en die dat naar rechts opnieuw herhalen. Of dat opschiet? Ik weet niet hoe laat men ter bestemder plekke aan is gekomen, maar het achteropkomend kruipende verkeer moet steeds weer verschrikt op de rem gaan staan voor zo'n stuk baanverschuivend blik. Gaat het er in je leven niet om om koersvast te zijn, en er geen zig-zagkoers op na te houden. Dat geldt zeker ook geestelijk. U kent de Weg?!

Liquideren. Ineens duikt er bij herhaling een woord op. Lange tijd werd het niet voor mensen gebruikt. Eerder voor zaken. Nu: tot 3x toe in één week. Waar gaat het heen, nu het op mensen van toepassing is? In de berichtgeving in het nieuws word je meegenomen naar de onderwereld. Huiveringwekkend. Maar... al werd het begrip niet gebruikt, komt in de gewone wereld - ook in de kerk nota bene- niet hetzelfde voor? Mensen worden, soms op een nette en tevens doortrapte manier, aan de kant gezet. Wat ze op hun kerfstok hebben? Hetzelfde als iedereen. Want ‘we zijn allemaal zondaren, dominee’. Ik denk erover na: ‘O, werkt het zo....?’

Gesloten+gesloot=open. Tussen ons huis en de spoorlijn bevindt zich een sloot of zo u wilt een watergang. De oproep in de krant dat deze voor de winter schoon moet zijn en ontdaan van waterplanten e.d. deed mij op mijn beurt weer een oproep doen naar de kerkvoogdij en een broeder uit Oost kwam gewapend met gevaarlijk uitziend gereedschap de sloot sloten. Hoe zeg ik dat? Eerst was de sloot gesloten - dichtgegroeid- nu is hij gesloot. Het ziet er weer piekfijn uit. Wat kunnen woorden soms veel op elkaar lijken, maar toch soort elkaars tegengestelde zijn. Wat denkt u van wel en wee? Wee is alleen wel wanneer Christus en Zijn werk daar tussen zit. Geloof ik wel? Geloof ik wee? Of geloof ik Christus alleen?

Bij dankdag. We leren onze kinderen op een heel bijzondere manier dankbaar-zijn, en wellicht is het onszelf zo ook aangeleerd. We kregen iets, waren onder de indruk en vervolgens sprakeloos. En dan werd er gevraagd: ‘Wat zeg je dan?’ ‘Dank u wel!’ ‘Gevraagde dank’ is dat. Dank op commando. Echte dankbaarheid vloeit uit m’n hart, uit de relatie tot Hem, Die Schepper en Onderhouder is en Zijn zorg stemt me dankbaar. Elke dag weer. In alles&ldots;.!

Mist. Vorige week was mist er de oorzaak van, dat reizigers op Schiphol strandden. Alle moderne apparatuur ten spijt, was het niet verantwoord zich door de lucht op weg te begeven. Hoe zou dat vroeger allemaal gegaan zijn? Zonder radar is er immers geen land te bezeilen. Nu is geloven een gaan van voetje voor voetje, luisterend naar Gods stem. Zijn Woord wil daarbij een lamp voor onze voet zijn en een licht voor ons pad. Let erop: geen schijnwerper of verstraler&ldots;. nee eerder is zelfs een olielampje bedoeld, met een vlammetje, wakkerend in de wind. Hou je lamp dan brandend, want wie dat mist, mist alles!

Leesbare brieven. Het valt me de laatste tijd steeds meer op, dat post niet altijd meer in een envelop wordt bezorgd, maar in doorzichtige plastic folie. Dat zal ongetwijfeld met gewicht en kosten te maken hebben en over het milieu zal ook zijn nagedacht. Alleen... zo wordt wel duidelijk wat ik voor post ontvang. Nu gebeurt het bovenstaande niet met alle post. Enveloppen blijven. Geheimhouding blijft gewaarborgd. Toch, om leesbare brief te zijn -van Christus wel te verstaan- is die folie beter dan een dichte envelop. Denk daar maar eens over na, welk omhulsel ik draag naar de buitenwereld toe, en of dat de Boodschap ten goede komt...

Oplader. Misschien heb je er thuis ook wel een: een batterij-oplader. Makkelijk! ‘t Schijnt voordeliger te zijn, maar je moet er wel op tijd bij zijn, omdat ’t gewoon z’n tijd nodig heeft. Soms denk ik wel eens: je zou voor mensen ook zoiets moeten hebben, dat er op tijd wat meer spanning en spirit in komt. We bidden erom, om een opwekking, een opleving, maar geloven we er ook in? Ik denk daarbij dat het zeker van belang is, waar we aansluiting vinden. Wie niet zonder het Woord kan, merkt dat er in en aan hem of haar gewerkt wordt. Energie betekent immers letterlijk genomen: werkzaamheid. God heeft er de hand in!

Let (even niet) op uw voorganger. Afgelopen zaterdag werden we verrast door post uit Duitsland. Een keurige brief, met daarop een foto van onze auto. 'n Bekeuring! Te hard gereden? Nee, dat lukt je in Duitsland niet zo gauw. Wat bleek: ik was mijn voorganger tot op 25,69 meter genaderd en dat had 62,50 meter moeten zijn, en ik had altijd zoiets in m'n hoofd van een vrachtwagen-lengte afstand houden. Wanneer deze regel in Nederland wordt ingevoerd, kom je waarschijnlijk niet eens de snelweg meer op ... Enfin, ik heb wel even gereageerd richting onze oosterburen en we wachten maar af wat het brengt. In elk geval houden we het bevel van Paulus in gedachten wanneer hij schrijft: Weest mede mijn navolgers, broeders, en merkt op degenen, die alzo wandelen, gelijk gij ons tot een voorbeeld hebt (Fil.3:17).

Verstrikt. Vorige week aten we buiten. Een grote libelle cirkelde als een helikopter boven onze hoofden. Plotseling raakte het beestje verstrikt in een web van een spin. We hebben hem (of haar) daaruit bevrijd, maar geweldig, wat kleefde de draad van het web. Vrolijk vloog de libelle weer op en... belandde vervolgens in het volgende web. Daar was met geen mogelijkheid bij te komen: te hoog, te ver. 't Lijkt net een fabel, maar 't was echt... Wat lijken mensen vaak op libellen. Waar laat ik me door vangen of vrijmaken?

Rommel. Jl. zaterdag belandden we in Barneveld, waar bij het scheiden van de kerkelijke rommelmarkt veel restrommel in afvalcontainers werd gedeponeerd, maar ook een ander deel van de rommel in de Oude Kerk belandde. Blijkbaar was dat rommel waar men nog wel wat in zag. Zo rommelt de mens wat af, schiftend en scheidend. Nu denk ik wel -even persoonlijk- dat 'rommel' juist in de kerk hoort. We hoeven ons niet mooier of beter voor te doen. De Enige Die daar echt oog en hart voor heeft is God in Jezus Christus. Nooit gehoord / gemerkt?

Pierewaaien en uitblazen. Met verschillende anderen mocht ik afgelopen vrijdag de jeugd van de gemeente Hoek van Holland-waarts rijden om te gaan strandwandelen. Van het laatste kwam niet zo veel. Het werd meer een wandeling naar het strand (omdat we de auto's mijlenver van het strand geparkeerd hadden), daarna een stukje strand, om vervolgens te gaan pierewaaien op het havenhoofd. Al met al toch zeer geslaagd! Je hebt heel wat gemist wanneer je vergat je op te geven. Het is goed om met elkaar aan 't eind van de (eerste school-)week even uit te blazen. Op de terugweg mochten sommige bestuurders dat laatste ook nog even oefenen vanwege een alcoholcontrole op de A15 bij de Noord-tunnel. Echter als christen ben je nuchter en waakzaam, toch?! Dat zo'n controle nodig is, bleek j.l. zondagavond maar weer: een dronken Belg met levensgevaarlijke lading werd op de A15 ter hoogte van onze gemeente staande gehouden. Hij reed ook strandwaarts in plaats van landinwaarts naar Duitsland...

Gefluit. In het gebied waar we op vakantie vertoefden, zijn nogal wat murmeltieren, bruingrijze marmotratachtige dieren. Ze hebben de gewoonte een hoge fluittoon te laten horen bij onraad. Op een wonderlijke manier hebben ze dat met elkaar afgesproken. Een houdt de wacht en de andere kunnen rustig hun gang gaan. Bij het fluitsignaal van de wachter zoeken de andere dekking. Soms loop je wel eens wat te mijmeren: ook binnen een gemeente kunnen we elkaar best eens wat meer 'bewaken', lichamelijk en geestelijk, en zo tot heil van de ander, oog houdend voor gevaar, mekaar niet uitfluiten, maar elkaar wakker en waakzaam houden. Gevaren zijn er genoeg.

Handen. Wanneer je zelf wat om 't hand zit, dan valt het je waarschijnlijk meer op dan normaal, maar het aantal keer dat er in de Bijbel wordt geschreven en ook gezongen over 'handen' is gewoon opmerkelijk. Veelal betreft het de handen van God, maar ook handen van tegenstanders. Allerhande handen omringen ons leven. Zelf blijken we ook steeds handiger te worden. Maar het belangrijkst van alles blijven toch wel de zegenende handen, doorboord (!), boven ons en daar onder de gevouwen handen.

Om 't hand. De helft van mijn studieverlof -voor wat dit jaar betreft- zit er weer op. De laatste week daarvan heb ik -om 't hand zittend- doorgebracht. Vrijdag 17 juni kwam ik binnenshuis wat onhandig ten val en brak mijn hand. Dat betekent een week of vier gips, of iets dat daarop lijkt. Het betreft mijn rechterhand en daar ik linkshandig ben kan ik gelukkig nog wel een beetje uit de weg. We zullen daarom ook zoveel mogelijk de arbeid in de gemeente weer ter hand nemen. Ik dank u / jullie voor al het meeleven. Dat doet goed en bemoedigt. En... is het ook niet een opdracht in de gemeente elkaar tot een hand en een voet te zijn?

Snoei en groei. Eind vorig jaar heb ik het tijdstip van snoei van een bepaalde boom bij ons huis afgewacht, totdat dergelijke bomen in de omgeving ook ontdaan werden van hun bladertooi. Nu maak ik me zorgen... De andere bomen in de omgeving hebben hun eerste takjes met bladeren al en de onze lijkt zo opgebrand als wat. Totdat, bij nader inzien er toch weer kleine groene stipjes waar te nemen zijn, en het zeker weer goed komt. Alles op z'n tijd, blijkbaar. Ja, of moeten we misschien nog meer leren: alles op Zijn tijd! Ik geloof het vast.

Bijzondere zondag. Vanwege afwezigheid van de huidige predikant mocht ik jl. zondagmiddag in mijn vorige gemeente voorgaan. Er werd afscheid genomen van de koster en zijn vrouw na 28 ½ jaar trouwe dienst, en tevens was het voorlopig de laatste dienst in de Bethelkerk te Waddinxveen in verband met een op handen zijnde inpandige verbouwing. De consistorie en ontmoetingsruimte worden vergroot, alsook de oppas/catecheseruimte. De keuken en de toiletgroep worden verplaatst en gemoderniseerd. Een hele operatie. Ik heb destijds nog in de voorbereidingscommissie gezeten voor deze renovatie, en ieder commissielid mocht een ontwerpschets aandragen. Wat had ik m'n best gedaan, maar -bouwkundig onbenul als ik ben- werd erop gewezen, dat het slopen van bepaalde muren de dakconstructie in gevaar zou brengen. Wat mooi in het licht van Pinksteren, dat de Geest als 'gemeentebouw-kundig Expert' wel grenzen doorbreekt, die door mensen zijn gemaakt!

Open!? Deze week werd de schoorsteen van de pastorie weer geveegd. Het rookkanaal van de open haard is bevrijd van allerlei aanslag en vuiligheid. De open haard krijgt er weer gelijk trek in. Het is zaak om dat bij te houden, want verstopping van het rookgat kan ernstige gevolgen hebben zoals brand en vergiftiging. Zijn alle kanalen er eigenlijk niet, om open en schoon gehouden te worden? Met het oog op een goede verbinding! Wat dacht u van het kanaal van het gebed bijvoorbeeld?

Rommelen. Komende zaterdag kom er weer heel wat kijken! De jaarlijkse rommelmarkt van de kerk. Van heinde en verre komen kandidaat-kopers. En wat rommelen ze en we graag! M'n woordenboek zegt daarvan, dat het 'zoekend, snuffelend overhoop halen' betekent. Moet u nagaan: dat is eerst in de huizen al gebeurd; 'Wat geven we dit jaar mee voor de rommelmarkt?', en zaterdag gebeurt het opnieuw in en rond het HC. Zo rommelen we heel wat aan, zelfs op het erf van de kerk. Maar wel in opbouwende en positieve zin&ldots;

Gewichtig vuil. Er zijn gemeenten in ons land waar de vuilnisauto elke container schijnt te wegen en aan de hand van een verfijnd stukje elektronica opslaat wie wanneer hoeveel vuil aan de straat heeft gezet. Op die manier betaalt de vervuiler niet evenveel als elk ander, maar naar mate zijn vuilaanbod. Gelukkig weten onze vuilnismannen er verder wel weg mee! Wanneer het over zonde gaat, slaan mensen gemakkelijk ook aan het meten en wegen. We zien vaak op onszelf en binnen de kortste keren slaat de twijfel toe: 'Zou het niet te&ldots;?' We kennen Hem, Die er werkelijk weg mee weet? Het is Hem echt niet te licht of te zwaar. Dat maken wij ervan!

't Spoor bijster. Ik moet van A naar B. Maar bijna is dat niet meer mogelijk in onze gemeente. Her en der loop ik tegen opbrekingen en afsluitingen aan. Of het dan niet mooi wordt, wanneer alle stenen weer keurig op een rij liggen en voor het overige: zand erover? O jawel, maar 't is nu zo lastig. Soms lijkt je leven net een doolhof. Ook wordt het vervelend om een ander wegwijs te maken. En toch gaat het daar om: De Weg weten, de Weg gaan en een ander de Weg wijzen en niet wegwezen. Belijders gevraagd!

Het hek van de Dam. Op de Dam over de Giessen in de Peulenstraat staat een hek. Er vindt werk in uitvoering plaats. Je kunt er eigenlijk niet omheen zonder een blik te slaan op de herstelwerkzaamheden. Bijzonder werk: bruggen bouwen en onderhouden. Heeft de HEERE dat in Zijn Zoon ook niet in zekere zin naar ons toe gedaan: een Brug geslagen over die diepe, gapende en door ons veroorzaakte kloof heen?! Door Zijn Woord en Geest wil Hij dat ook onderhouden. Het Paasfeest weer in de rug hoort daar ook bij. Als je in de wereld over Pasen spreekt, lijkt het hek wel van de dam te zijn, ('dàt kan toch nóóit') maar getuig er dan maar van, dat Die Brug onmisbaar is!

Hun afgoôn zijn&ldots; van zilver en van goud, zo zingt psalm 115. Maar je kunt er ook nog hout voor in de plaats schrijven. Wie schetste mijn verbazing toen ik bij een plaatselijke / landelijke drogist een houten boeddha-beeldje in de aanbieding zag en even later een paar engeltjes voor op de schoorsteen. Religie is te koop, en je krijgt er geen genoeg van: je moet er voor betalen. Let op: Waar religie commercie wordt, moeten alle bellen maar gaan rinkelen en een ander geluid afgegeven worden: een bijbels getuigenis! Het gaat hier niet meer om onschuldige aardigheidjes, maar miskoop van de maand! Mijn God is niet te koop. Bij Hem is alles uit genade, en om Jezus' wil! Let maar op Goede Vrijdag en op Golgotha!

Kerk op de tocht. Bij herhaling zijn de kosters van de Oude kerk op zondagmorgen geconfronteerd met scherven, die geen geluk brengen. Vandalen menen de ramen van de kerk te moeten vernielen. Dat geeft weer een hoop werk en gerepareer, kosten, kou en irritatie. Toch dient een kerk open te zijn, niet op deze vernielende, scherpe manier, maar naar buiten toe. We hebben geen geheimen, dan alleen het grote geheim van Golgotha. Dat krijg je nooit klein, maar dat krijg je: in het geloof!

Vallende sterren. Je schrikt wel even, wanneer je rustig door de polder rijdt, en er valt ineens een ster in je voorruit. Veroorzaakt door gesteente, dat door andere vehikels wordt opgeworpen. Gelukkig zijn er beproefde methoden om dit weer te verhelpen. Alleen&ldots; men zegt er wel bij, de schade nooit geheel onzichtbaar te kunnen repareren. Daarin is men blijkbaar nog geen ster (of kei, zoals u wilt). Het kan zelfs nog zo zijn dat alles veel erger wordt en heel je ruit eruit moet en een nieuwe erin. Nu ben ik als mens een ster in het zondigen, en zelf probeer ik dat zo goed en zo kwaad het gaat weliswaar te camoufleren. Maar het bestaat niet, dat je er dan geen barst meer van ziet. Met die gevallen sterren in mijn leven moet ik dan ook op een Ander Adres zijn! Bekend?

Spannend. Gaf u / jij zich al op voor de HC-restaurant-maaltijd op 11 maart? Eigenlijk best wel spannend, zeker wanneer je niet weet wat er op het menu staat en wat ze ons voorschotelen. Toch maar wel doen! De actie is voor straatkinderen in Rio de Janeiro. Zij weten dat vaak ook niet, wat er die dag te eten valt. Soms worden vuilnisbakken omgekeerd en nagezocht. Zo'n vaart zal het de 11e niet lopen. Misschien is mijn smaak wel veel te verwend, en ben ik daardoor kieskeurig geworden. Dat betekent, dat ik keurig kan kiezen. Wat een luxe is dat trouwens... en dat op velerlei gebied. Ook geestelijk?

Gauw gezegd. Soms hoor je de catechisanten wel eens reageren naar aanleiding van een kerkdienst. Blijkbaar luisteren ze goed! Dat is fijn. Ook op- en aanmerkingen krijg je voorgeschoteld. Heel open en eerlijk. Dat het gebed soms wel eens te lang duurt, bijvoorbeeld. Dat is dan gauw gezegd dat het kort gezegd moet worden aan het hoogste Adres. Vroeger spraken ze wel eens over schietgebedjes. Laten we maar gewoon aan 't hoogste Adres zeggen wat we op het hart hebben. Da's nooit te kort, en nooit te lang. Waar het hart van de Zaak zaak van het hart geworden is, hebben we alle tijd. En die tijd is ook nog eens een keer gekregen, en niet van ons. Lees je Bijbel, bid elke dag!

Vuil-stort. U / jij kent Dixi? Bij elke bouw wordt tegenwoordig een toilet van een vierkante meter geplaatst, zodat wie behoefte heeft, zijn gang kan gaan. Een object dat ook ballorige jeugd aantrekt, die graag eens de boel op z'n kant of kop zet. Dan ligt al je vuil op straat. Zonder Dixi kan dat ook. Maar in een christelijke gemeente gaan we heel anders om met 'vuil' van de ander of onszelf. Denk erom dat het de lijdensweken zijn. U weet Wie waarvoor kwam en ging aan het kruis!?

Vrij - blijvend? In de afgelopen weken is op verschillende manieren herdacht het 60-jarig bevrijdingsgebeuren van Auswitsch. Het kost me moeite om het woord 'bevrijdingsfeest' te gebruiken. Leven achter prikkeldraad, leven met de oven voor ogen. En dan bevrijd te worden. Ineens hoop, in alle hopeloosheid en vrijheid in wat eens verschrikking was. Natuurlijk waren er meer kampen, en was er nog meer en andere verschrikking. Maar wat hebben jij, u en ik nu met de vrijheid gedaan? Echte vrijheid is een belevenis. Dagelijks! Echte vrijheid is een feest, en niet opnieuw terug achter prikkeldraad of gebonden met andere banden. Echte vrijheid maakt me tot verantwoordelijk mens. Dan is het aan me te horen: ik geef rekenschap... Waarvan?

Blauw. Terwijl ik over het beeldscherm van mijn computer heen naar buiten blik, zie ik de blauwe lucht. Onder datzelfde beeldscherm ligt een blauwe envelop. Een wereld van verschil, dat ene en dat andere blauw. Je kunt beide toch ook weer niet blauwblauw laten. De ene kleur heeft met het aardse slijk te maken, dat gaat me geld kosten. Het andere -hemelsblauw- ziet daarop, dat, waar je schat is, ook je hart heeft te zijn. Zet 't hart dan niet op het verkeerde blauw!

V. In het schitterende onlangs verschenen boek over de natuur in de Alblasserwaard, -waarin ook enkele gemeenteleden hun natuurtalent kwijt konden-, vond ik een voor mij begrijpelijke uitleg van het feit, waarom de inmiddels bekende ganzen het heen en weer hebben en dan daarbij in V-formatie vliegen. Dat heeft niks met de vorst te maken, die er is of in aantocht zou zijn. Nee, de wiekslag van de voorganger maakt nogal wat ophef voor de achter-volgers: de opwaartse luchtwervelingen maken het vliegen voor hen gemakkelijker. Ook wisselt de voorvlieger regelmatig van gans. Volgens mij kunnen we daar best wat van leren. Zit er niet iets in van elkaars lasten dragen?

Storm. Wat kan het tekeer gaan, en dat in hartje winter. Het leek wel herfst afgelopen zaterdag. Windkracht 10 en 12 graden boven nul. Ineens ligt de weg bezaaid met takken. Naast wat levend hout, dat het moest ontgelden, is er ook veel dood en dor hout te bespeuren. Vanaf de grond zie je dat niet zo scherp in een hoge boom wat fris en buigzaam hout is of wat al afgestorven takken zijn. Maar zo zie je, vroeg of laat komt het aan het licht. Je mag je best wel eens de vraag stellen, -of je nu nog groen en fris bent of wellicht wat houterig je voortbeweegt-, hoe het zal zijn wanneer het ècht gaat stormen. Is dan het leven in me, of heeft de dorheid het gewonnen? (P.S. Het gaat om het blijven in Hem!!)

Tsunami. Ongewild leer je soms nieuwe woorden. Voor wat mij aangaat, betrof dat het woord 'tsunami'. Inmiddels zijn we allemaal op de hoogte van de betekenis en de gevolgen ervan. Een door een aardschok veroorzaakte vloedgolf met verwoestende werking wordt zo genoemd. Wat is het leven broos en betrekkelijk, en ondertussen gaat ons leven -waarin wij ons sterk maken voor van alles en nog wat, waarin wij ons opblazen met veel of minder poeha- gewoon weer door. Wie redt z'n ziel van 't graf? Wat is het des te meer zaak om de Heere Jezus Christus en in voor- en in tegenspoed te kennen en erkennen als Vaste Rots van mijn behoud. En dat niet voor even, maar eeuwig. Dat is wat me troost, in leven en in sterven.

Warmpjes. Je weet niet wat je soms overkomt. Vorige week mocht ik iets in ontvangst nemen, zomaar, gratis, waardoor ik er warmpjes bij zit. Nee, niet die 20 miljoen. Het waren een paar zakjes die, wanneer ze aan de buitenlucht worden blootgesteld, een warmte afgeven tussen de 57 en 60 graden Celsius. Dan kun je er dus ineens warmpjes bij zitten.... alleen het is slechts gedurende maximaal 7 uur. Dan blijft er weinig meer over dan het alles weg te gooien en is het uit met de pret. Dat geldt op termijn ook voor die 20 miljoen. Echt ‘warmpjes' gaat pas op wanneer we de HEERE als Zon en Schild kennen en naar Hem verlangen, Die dat verlangen ook vervult. Oud of nieuw of oud of jong, dat maakt niet uit.

Ons vuurwerk. Wij hebben heel bijzonder vuurwerk. Elke morgen heel vroeg. Achter in de tuin. Alleen, dan moet het wel een beetje gevroren hebben. Wat er dan gebeurt? Nou, de trein probeert zijn energie uit de bovenleiding te halen, maar wordt daarbij wat gehinderd door een laagje ijs. Dan knettert en spettert het er af. Met grote vonken. Toch is het zaak, dat hij onder spanning blijft, anders staat de wagon stil. Is het in ons leven anders? Afhankelijk van de leiding Boven blijven we in Zijn spoor. In eigen kracht is er geen doorkomen aan. Sporen we elkaar aan?

Ont-kerst-ening? Dat woord hangt al jaren boven ons land en volk. Het ‘christelijke' dat er altijd geweest is, gaat er aan. Het christelijke verdwijnt. Mensen hebben steeds minder met Christus. Maar vaak hebben ze wel ‘wat' met Kerst. Zodra de Sint de zak heeft gekregen, komt alles en iedereen in de weer om Nederland te kerst-enen. Alleen wel op een manier waarbij rood en groen niet van de lucht zijn en de sfeer voor de Heer dreigt te komen. Waar ben ik mee bezig? Kijken naar een ander is zo moeilijk niet. Leef met Lucas 2. De voorbereiding duurt voort...

Helder! Van tijd tot tijd houdt de politie -met name onder scholieren die fietsend hun weg naar school afleggen- een controle om te zien of ze hun lampen wel brandend hebben. Dat is goed voor de veiligheid van de fietser zelf, maar ook voor medeweggebruikers. Wanneer er een controle op hun weg plaatsvindt, zijn er ook sommigen die liever een blokje om fietsen, omdat ze niet zeker zijn van hun zaak. Blijkbaar hebben ze de duisternis liever dan het licht. En je loopt een boete mis... Maar..., je blijft een gevaar op de weg. Gewoon doen wat de Heere Jezus zei over ‘licht'. Of is dat alleen geestelijk bedoeld? Nou dán nòg: dan is het helder, of dan wordt het helder en helderder!

Gans en al. Elke morgen en elke avond vindt het weer plaats: de trek van de kolganzen vanuit de Biesbos naar de groene weiden in de Waard en weer terug. In V-formatie bewegen ze zich achter elkaar door het luchtruim boven je hoofd. Luid en duidelijk laten de dieren zich horen. Niet elke groen-grondbezitter is er blij mee, dat hun weide als landingsgebied wordt gebruikt. Zij vinden het maar rotganzen, maar dat zijn volgens mij weer andere. Wel aardig is, dat het woordje ‘kol' in het Hebreeuws ‘gans, geheel' betekent. Het zijn daarom geen rotganzen, maar gansganzen, die kolganzen. Zo is er elk schepsel naar z'n aard, maar in de natuur zit blijkbaar niet alles op één lijn...

Ga je gang maar... Jl. zondagmorgen afgereisd naar Waddinxveen met de preek op zak over Jeremia 10:23 en 24. ‘Over het gaan van onze eigen gang'. Net over de Brienenoordbrug krijg ik te verstaan dat de A12 naar Gouda afgesloten is en u wordt verzocht de borden met ‘U' te volgen. Deze leiden via Zestienhoven, Delft en Den Haag naar Gouda. Qua tijd kan ik dat niet hebben. Wat fijn, dat ik dan routes achterom en sluipweggetjes ken. Zo ziet u maar... ook een ds. gaat toch graag zijn eigen gang en niet de gewezen weg!

Allen verkocht. De ontwikkelaar van het project van woningen aan de Kerkweg is blijkbaar opgelucht en daar maakt hij dan ook melding van op het grote bord bij de bouw, met de boven vermelde woorden: ALLEN VERKOCHT. Hoewel er waarschijnlijk woningen bedoeld worden, gaat het -zoals het er staat- over mensen. (Maar slavenhandel is toch voorbij?) De Bijbel heeft het over ‘verkocht te zijn onder de zonde': dat duidt op dakloosheid. ‘Duur gekocht te zijn' duidt op: onderdak. Laat ieder te rade gaan of we de Eigenaar van het Vaderhuis met de vele woningen (er-)kennen. Niet te koop. Wel genade!

Onverwacht. Eerlijkgezegd was ik er totaal niet op voorbereid, maar ineens schitterde het me tegen. Het was half oktober in een grootwinkelbedrijf: de kerstballen met-alles-wat-daar-nog-meer-bij-slingert lagen al weer in de verkoop. Nota bene nog twee en een halve maand verwijderd van eind december. Toch is het zaak om de Kern van Kerst, waar het werkelijk om gaat, het gehele jaar door te verwachten. We pinnen ons zo gemakkelijk vast op een bepaalde datum, maar dag noch uur zijn bekend... Daarom temeer is het zaak voorbereid te zijn. Maar dan wel op de goede manier. En dát maakt géén bal uit!

Geheid. Met grote precisie zijn alle palen voor de nieuw te bouwen Rehobothschool de grond in gegaan. Toch is het een vreemde gewaarwording, wanneer je bedenkt dat er zodoende in feite op zand gebouwd wordt... Door het gewicht van het heiblok zakt de paal door de modder, veen of klei, en ten langen leste stuit hij op een zandplaat. Daar vindt hij ondergrond, daar wordt hij vastgesteld en -geslagen. En Jezus maar waarschuwen voor die dwaze man, die zijn huis bouwde op het zand. Een gelijkenis, jawel, maar wel veelzeggend: de Heere Jezus. Het gaat erom dat Zijn Woord gehoord èn gedaan wordt, anders wordt het een puinhoop. Wie dat doet merkt inderdaad Rehoboth: wat een ruimte heeft de HEERE ons gemaakt!

In beweging. Je hebt van die mensen, die maar moeilijk in beweging te krijgen zijn. Alles zit vast en alles ligt vast. Van een sportarts kreeg ik te verstaan, dat het goed is voor een mens om per dag 10.000 stappen te bewegen. Je denkt dan de halve wereld rond te moeten, maar dat valt wel mee. Ongemerkt maak je heel wat bewegingen. Een klein tellertje leverde het bewijs. In het geloof is slechts één ding nodig! Hemel en aarde zijn ervoor bewogen! Zou ik dan niet eens in beweging komen, door Zijn woord en Geest geleid? Geloof en bekering is ook een beweging, dagelijks!

(Z)onder spanning. Een enkele keer gebeurt het: de stroom valt uit. Soms is het het geval wanneer je niet thuis was. Dan merk je het aan de wekker, die niet anders weet dan aan en uit te gaan. Ben je wel thuis, dan ben je meestal bezig. Op je computer bijvoorbeeld. Bezig met een tekst, een brief, een preek, een meditatie, een mailtje. Je zat er helemaal in, en dan ineens wordt het (scherm) zwart voor je ogen. Alles wat je al had neergeschreven, is dan weg. Op de meest ongelegen momenten komt dit voor. Meestal ben ik het die op mijn tijd de knop om zet om alles uit te schakelen. Nu even verder: Je moet er toch niet aan denken, dat van de ‘Andere Kant' vandaan het contact wordt verbroken. Wat is het dan donker! Terwijl ik van mijn kant wèl zo vaak...

Oranje-gevoel. Bij tijd en wijle laait dat op: het Oranje-gevoel. Zo ook tijdens de jl. zaterdag gehouden sportmiddag. Een hele wijk uit Noord had zich aangemeld, ingeschreven en uiteindelijk nog gewonnen ook. Gretig werd het Oranjegebak verorberd. Gefeliciteerd! Een en ander geeft te meer aan, dat het er in de kerk niet kleurloos aan toe gaat, dat alles niet alleen zwart of wit is, maar boven alles gaat het er in de kerk Koninklijk aan toe.........., hoger nog, dan Oranje boven. M'n complimenten trouwens voor alle organisatoren en uitvoerenden van het hele weekend: geweldig!

Schuil achter de rank. Ons kerkelijk bureau was herkenbaar aan een keurig bord, waarop stond weergegeven, wat zich achter de gevel bevond. Nu echter wordt het bord overwoekerd door een druivenrank. Je kunt het ook anders zien: het kerkelijk bureau gaat schuil achter de rank. Prachtige beelden en associaties komen bij ons boven. Maar het beste blijft natuurlijk, om in de Wijnstok te zijn, en zo vrucht te dragen. (P.S. Broeders kerkrentmeesters: snoeit u de rank nog niet: zij draagt veel vrucht. En het kerkelijk bureau weten we toch wel te vinden, en anders maken we elkaar wel wegwijs.)

Volière. Op de voorlichtingsavond met betrekking tot de aanstaande raadpleging heb ik, voorafgaande aan het zingen van Psalm 84:2, de gemeente in twee zinnen vergeleken met een volière, met daarin vogels van verschillende pluimage. Daar is zèlfs plaats voor een zwaluw en een mus. Inderdaad is het daar niet koekoek enen zang! Een vreemd en vervelend beest trouwens, die koekoek. Het legt zijn eieren in het nest van een ander, en uitgebroed en wel werkt het vervolgens die ander z'n broedsel er heerlijk uit. Ik heb dat ooit eens van nabij gade geslagen. Een vogelpaar dat maar af en aan vliegt om het schreeuwerige koekoeksjong tevreden te stellen en ze hielden er niet veel meer aan over dan stank voor dank. ‘t Kan vreemd gaan in de schepping.... ‘t Kan vreemd gaan voor Gods aangezicht. En steeds weer verbaas ik me toch weer over dat ‘zelfs'... (Ps.84:2 ber.)

Staande. De coniferenheg scherend en daarbij op een keukentrapje staand, werd me door een stel skaters toegeroepen, dat ik uit moest kijken niet te vallen. Ik heb hen wederzijds hetzelfde toegevoegd. Toch is het gezegde er niet voor niets: ‘Wie meent te staan, zie toe dat hij / zij niet valt.' Dat gevaar ligt altijd en overal weer op de loer, lichamelijk en geestelijk! Wat is het dan zaak vastgehouden te worden, maar ook zelf vast te houden. We kennen onze verantwoordelijkheid? Het geloof weet daar alles van!

Draad. In de vakantie hebben we ons nogal eens in een kabelbaantje naar een hogergelegen gedeelte van een berg laten brengen. De cabine waar je in vertoeft, hangt met een kleine maar ingenieuze klem aan een staaldraad. Je moet er allemaal maar niet te veel bij nadenken... of toch...? Het gaat haast automatisch, maar... is het waar dat je leven aan een draadje hangt? Of weet een christen meer, beter? In het geloof weten we dat Handen, hogere Handen en doorboorde Handen hogerop brengen. Zelfs uit de diepste diepte vandaan. Over zonde en genade denken en spreken kan nooit los van die Handen. Anders blijft er van je geloof geen draad heel!

Bevrijding. Niet zo lang geleden kreeg ik een uitgebreide uitleg bij een van de voertuigen die onze plaatselijke brandweer bezit. Wat is er veel aan boord, niet alleen om vuur te bestrijden, maar ook om mensen te bevrijden, doordat ze bijvoorbeeld bekneld zijn geraakt in hun voertuig als gevolg van een ongeval. Fijn, dat men zo goed uitgerust is wanneer het gaat om het leven en welzijn van mensen in de knel. Geestelijk kun je zeggen, dat de HEERE niet minder goed uitgerust is tot bevrijding. Hij spreekt slechts een Woord, en dat is genoeg! Lees Johannes 8:36 maar.

Kauwen. Kauwen kauwen niet, kauwen proppen. Brood dat over is, plegen we voor de eenden achter in de tuin te strooien. De laatste tijd zijn er vaak eerder vele kauwen van de partij. Ze laden hun bek vol en vliegensvlug verdwijnen ze met hun vracht. Toch is kauwen gezond. Ook herkauwen. Letten we er ook op hoe we geestelijk voedsel tot ons nemen: niet het vele is goed, maar het goede is veel. Dan kunnen we toch nog eens herkauwen. Neem er de tijd voor.

Eenden. Van tijd tot tijd plegen we de eenden in sloot achter ons huis van brood te voorzien. Een dankbaar en voedzaam gebeuren. We hebben er een eend bij, die gaat mank, maar toch probeert ze steeds weer om er als de kippen bij te zijn, wanneer het brood op het water wordt uitgeworpen. In tegenstelling tot wat we lezen in Prediker, vind je er niets van terug. De honger wordt gestild, er wordt tevreden gekwaakt en de volgende dag zijn ze er weer. Er valt in velerlei opzicht heel wat van eenden te leren!

Nachtwerk. Van tijd tot tijd wordt het voor een ieder wel eens nachtwerk. We waren er voor gewaarschuwd: in de nacht van 5 op 6 mei zou er ‘s nachts aan het spoor gewerkt gaan worden. Licht- en geluidsoverlast konden het gevolg zijn, zij het dat het tot een minimum zou worden beperkt. Dat is gelukt! Wel heb ik de mobiele kraantjes bekeken. Ingenieuze dingen: met hun brede profielbanden kunnen ze op de openbare weg, en zelfs verre daarvan. Met hun hydraulische onderstel kunnen ze zich op het spoor begeven en bewegen. Makkelijk om je zo aan de weg / rails te kunnen aanpassen. Een vraag: wat voor onderstel vraagt het geloof? Één dat naadloos aansluit bij de Weg. Waar je als mens dat (in)wisselt, wisselt er vast en zeker meer. Dan gaan ook de werken der duisternis ontwaken...

Vreemde vogels. Het is in onze tuin een komen en gaan van vogels van diverse pluimage, zeker wanneer we wat brood hebben gestrooid. Ook komt het voor dat de grote vogels de kleinere verdrijven. Alhoewel een kleurrijk eendenpaar het af moet leggen tegen een schrokkerige zwarte kauw. Sinds kort hebben we een gietijzeren schaal met daarop twee kleine gietijzeren vogeltjes, om daar ook wat voer op kwijt te kunnen. Daar schrikt elke vogel toch wel even voor terug. Vol verbazing zie je ze kijken en peinzen. Een zekere huiver voor het onbekende maakt zich van hen meester. Ze hebben (nog) niet door dat ze onecht en ongevaarlijk zijn. Blijkbaar maken vreemde vogels indruk. Onterecht overigens...

Rommel. Het is een goede gewoonte in den lande, wanneer kerkelijke gemeenten zich van tijd tot tijd met rommel bezig houden, om te ontdekken hoe waardevol dat kan zijn omdat het nog wat opbrengt ook! Wat de één van de hand doet en daarbij blij is het kwijt te zijn, daar loopt een ander blij mee weg na betaling van de overeengekomen prijs. Zo rommelen we wat af! Er zit echter ook een andere kant aan dit gerommel: het geeft een band, verbondenheid, er wordt wat ervaren van gemeente-zijn. Misschien is het een idee om elke week onze rommel van de hand te doen, om het gemeente-zijn nog meer en beter gestalte te geven. Ongedwongen ontmoetingen kunnen zo heerlijk heilzaam zijn op de (rommel-)markt van het leven...

Toer en retour. Steeds hoor ik heel enthousiaste verhalen over de aanstaande fietstocht in het kader van het HGJB-project Operatie Lifeline ten bate van Bijbels en bijbels materiaal voor medechristenen in Soedan. Voor sommige mensen is het een hele toer om bij nacht en ontij, of ook overdag, de route naar Nieuwpoort en weer terug op de pedalen af te leggen. Anderen draaien er de hand niet voor om. Maar weet u waar het nu om gaat?: Dat de thuisblijvers er de hand wel voor omdraaien (graag met wat erin: als sponsor), en dat routiers de pedalen nog een keer omdraaien zodat ze er een goede en gezonde prestatie tegenover zetten. Zo kunnen we toch als gehele gemeente op een ontspannen manier een inspanning leveren. Lichamelijk of financieel. Een hele toer? In elk geval!

Rehoboth. Het heeft aan de ene kant iets triests in zich, wanneer je voor je ogen ziet dat iets wordt afgebroken. Neem nu de Rehobothschool... Rehoboth=ruimte. (Ruimte, door de HEERE geschonken.) Ingebogen wanden, aangestoten muren. Weg ruimte, kale vlakte. Toch heeft de HEERE op Goede Vrijdag, toen alles werd afgebroken en er een punt werd gezet achter het leven van de Heere Jezus, nog weer ruimte gemaakt! En die ruimte blijft! Dankzij Pasen. Rehoboth blijft! Jawel, om Jezus' wil.

Omzichtig omkijken. Meestal hebben mensen in Nederland geen omkijken naar voedsel. We hebben het goed. Overvloed zelfs. Mezen daarentegen hebben er wel omkijken naar en bij. Ons gekregen Pedajapindapakket doet nog goed dienst. Kool- en pimpelmezen komen er hun buikjes vullen. Omzichtig gaan ze te werk: Pikkend -soms zelfs hamerend- maar niet te vergeten: omkijkend of de kust wel veilig is. Wat is het zaak -ook voor ons- om bij het nuttigen, juist ook van geestelijk voedsel, erop toe te zien dat er niets en niemand ‘boos' op de loer ligt. Het wordt ons zo gemakkelijk af-handig en af-hartig gemaakt. Zelfs op een lafhartige manier!

Vreugde. A.s. zondag mag een feestdag zijn voor mijn vorige (wijk-)gemeente Waddinxveen. Dan zal ds.M.C.Batenburg, komend uit Zalk en Veecaten, worden bevestigd als nieuwe predikant. Op de een of andere manier heeft Waddinxveen Noord iets met mannen van Sliedrecht. Alleen dat wordt vaak met bagger in verband gebracht. Terwijl het juist de roeping en taak van een dienaar van het Woord is, om te bouwen op het ene Fundament, dat hij zichzelf niet heeft uitgedacht of uitgevonden, maar dat gelegd is. De tijd, heenlevend naar Goede Vrijdag en Pasen, is daar getuige van. Dan eindigen we niet in een mens, maar in de HEERE, die in Jezus Christus mens werd, Zoon des mensen, de zonde uitgenomen, om de zonde in Zich op te nemen en uit te dragen. Een roeping... ongekend. Opdat we Hem kennen!

Afgepast / opgepast. Op bezoek in de agrarische sector van onze gemeente loop ik door een loopstal. Mijn oog valt op een verzamelplaats van zwart bonte runderen, midden in die ruimte. Het blijkt de voedercomputer te zijn, waar elk koebeest de haar toegemeten hoeveelheid vastvoer (geen fastfood!) krijgt. Dat wordt bepaald door een sensor om de nek van de koe, waarin allerlei gegevens zijn opgeslagen, waarop de computer en de daaraan gekoppelde machine reageert. Nooit krijgt zo de koe te.... Wij zijn geen runderen -soms wel eens kuddedieren- maar in de kerk krijgen we ook voedsel mee. Om te herkauwen. Wij hebben geen sensoren om de hals. Daarom is het voor de een misschien wel eens wat te lang, voor de ander te kort en voor een derde te hoog, en nog zoveel ‘te' meer. Maar dat er altijd -voor jong en oud- wat bij is, daar twijfel ik niet aan. Want daar zorgt immers de Geest de Heeren voor. Laat niemand wat dat betreft op dieet staan!

Vlieggeluid. Bij herhaling gebeurt het dat er ganzen en zwanen de weg hebben gevonden door de lucht over ons huis heen. De ganzen, soms bij honderdtallen laten van zich horen door hun gegak en je denkt ‘Waar maken ze zich al gakkend toch druk over?' De zwanen houden hun snavel, maar het fluitend geluid van hun wiekslag verraadt hun overkomst. Mensen zijn wat dat betreft afwisselender in de voorbijgang. De een geluidloos, de ander roert de trom, een derde zijn staart. Maar dan te bedenken, dat èn mens èn dier geschapen zijn tot eer van de Schepper. Elk naar zijn aard. Ik denk na en vraag me af: Hoe komt dat over?

Trajectcontrole. Onderweg vaart minderen voor een flitskast is geen kunst. Je ziet menige automobilist afremmen bij het naderen van zo'n stalen gevaarte in de berm van de weg, en daarna wordt de controle over het rechter voetpedaal weer verloren... Trajectcontrole is daarom een prachtige uitvinding. Aan het begin van de route wordt je snelheid gemeten, aan het eind nog een keer. Dan kan precies berekend worden hoe lang je over hoe lang deed, en of dan de gemiddelde snelheid boven de toegestane snelheid uitkwam. Heel veel mensen gedragen zich alsof het leven voor Gods aangezicht op de manier van een flitskast verloopt. Ongezien kan ik weer mijn eigen gang gaan. Maar is het niet eerder trajectcontrole?: Van het begin tot het eind, dag in dag uit, stap voor stap...

Routeplanner. Makkelijk, allerlei hulpmiddelen om je reisroute van te voren thuis in alle rust uit te stippelen. Met een paar muisklikken op de computer kom je een heel eind. Afstand erbij. Reistijd erbij. En ik moet zeggen: het klopt aardig. Alleen, je moet geen onverhoopte obstakels onderweg tegenkomen. Files of wegwerkzaamheden. Dan is het achteraan aansluiten geboden, en da's lastig. De Bijbel wijst me ook een route: de Weg! Maar daarbij valt in het gaan niets te plannen. Dat tekent m'n afhankelijkheid. En da's maar goed ook. Is het bij u / jou ook: Gaan-de-weg Hem tegemoet en achteraan?

Hekwerk. Komend langs de Calvijn-lokatie van SG de Oude Hoven aan het eind van de wijk, valt me bij de ingang van de oprit een gekooid elektriciteitshuisje op. Begrijpelijk waarschijnlijk op die plaats op deze wijze ... Maar... recht daar tegenover staat een identiek kooiwerk, met deur, maar zonder huisje erin. Is dat voor het architectonische evenwicht, of komt daar nog wat - misschien wel iemand- in? Calvijn was niet iemand met een hokjes-geest, al stelde hij best wel paal en perk. Met betrekking tot de aanspraak in het Onze Vader (Die in de hemelen zijt) merkt hij op: ‘Daaruit moet men niet terstond opmaken, dat Hij door de omtrek des hemels, als door een hek, ingesloten en omheind, wordt vastgehouden'.

Nummer een. Bij binnenkomst in het Hervormd Centrum op de afscheidsavond van de zondagsschool werd iedereen op z'n nummer gezet. De jongelui wisten dat niet, maar hun stoel bleek genummerd te zijn, de ouderen en ouders kregen een nummer op een papiertje uitgereikt. Spannend is dat, want dan gaat er wat gebeuren. Inderdaad: een leuk bijbels vraag - foto - antwoordspel - in - groepen volgde. Wat hebben we genoten en fanatiek gestreden, want wie wil nou niet de eerste zijn? Als we maar nooit vergeten dat het slechts gaat om Een. En dat is geen nummer... God, Die mens werd in Zijn Zoon de Heere Jezus Christus. Hem alle en altijd eer!

Anoniem? In een anoniem schrijven dat mij onlangs werd toegezonden, stond een heerlijke verschrijving. Er werd iets gezegd over behouden, terwijl men behoudend bedoelde. Het eerste woord -behouden- heeft alles met de Behouder te maken: Jezus Christus. Dat zullen we eens zijn. Het tweede woord -behoudend- heeft alles te maken met wat wij mensen willen vasthouden, naar ik hoop ook tot ons behoud! Hoeveel dingen zijn dan nodig? Kunnen we dan om die Naam heen? En Zijn weg en werk? Is dan die Naam niet het één en het al? Is er iets of iemand of nog zoveel te meer nodig, dan die Ene Naam gegeven onder de hemel tot zaligheid te geloven? In de Heere Jezus Christus is God niet anoniem gebleven. Hij mag een naam hebben, God-dank! Hem alleen, Hem loven wij! Zijn naam, zo rijk van eer, is tot onze vreugd nabij.

Gevonden voorwerpen. Onlangs een praatje met de koster over gevonden voorwerpen in de kerk, en dat ze er zo lang blijven liggen of staan. Het komt voor van Bijbels tot paraplu's. Eigenlijk snap je niet dat de eigenlijke eigenaars die maar steeds niet missen. Neem nou zo'n plu: wanneer het geen weer is en je hebt weer geen paraplu, dan zou ik toch denken: ‘Waar heb ik ‘m voor het laatst ook al weer...' En dan die Bijbel. Dat is toch niet weersafhankelijk wanneer we die gaan missen? Op z'n minst is het gelijk na de dienst al een goede zaak om te onderzoeken of de dingen alzo waren als ze gezegd werden. Dat vraagt voortdurend onderzoek. Want dat weten we nooit uit onszelf, laat staan uit ons hoofd. Wie zelf een ‘gevonden voorwerp' is, laat z'n spullen niet slingeren!

Buurkerk. Een Godshuis met bovengenoemde naam tref ik in Utrecht aan. Maar daar wil ik niet naar toe. Ik doel nu even op een foto in Het Kompas van rond de Kerst met een foto van de kerk van onze buurgemeente Giessen-Oudekerk met als bijschrift: ‘Kerk baadt in licht'. Hoe dat kwam? Nou, men had aan de hand van schijnwerpers het kerkgebouw met name bij avond en nacht in the picture geplaatst. En dat was nieuws! Niks ten nadele van Oukerk, maar de journalist had beter nòg een woordje kunnen toevoegen in dat Kerstnummer. HET. Kerk baadt in het Licht. Dat is toch juist kenmerkend voor de kerk -met Kerst en daarbuiten- dat ze niet van òns is of van wie dan ook maar, maar van Niemand minder dan van Jezus Christus, het Licht der wereld. Wie dat beseft, leert dagelijks de kerk in dat andere Licht te zien. Gij zijt van Christus. En Christus is van God. Over Licht gesproken...

Dambord. Nog niet zo lang geleden is er op de Dam een bord geplaatst met een kostenplaatje daarop. Verschillende overtredingen staan er aangegeven, met daarbij vermeld het verschuldigde bedrag aan boete bij aanhouding. Nu kun je natuurlijk gaan rekenen: Wat heb ik er voor over? en: Hoe groot is de kans dat ik gepakt word? Allerlei gedachten maken zich van je meester, maar het bord wil me waarschuwen, weerhouden kan het me niet. Daar ben ik zelf bij en baas over... Toch wil dat Dambord er geen spelletje of wedstrijd van maken. De openbare orde dient niet geschaad, maar hoog gehouden te worden. Het opwerpen van een dam om het kwaad te weren en te keren kan soms wel eens nodig zijn. Wel eens over nagedacht, hoe de 10 geboden in je leven een plaats hebben èn functioneren? De boetes zijn al betaald, maar juist daarom ga ik maar niet mijn gang, maar de Zijne. Mijn bede blijft jaar in jaar uit: Uw wegen, leer ze mij, door Woord en Geest, en leid mij daarop. Tot Uw eer.

Tetris. De jongelui kennen het spelletje Tetris wel. ‘n Spelletje op batterijen met een beeldschermpje. Het is de bedoeling de vallende blokjes precies op de goede plaats te laten landen. Dan scoor je punten. Handig is ook, dat je kunt zien wat het blokje zal zijn dat volgt na het vallende blokje, zodat je daar vast rekening mee kunt houden. ‘t Is maar een spelletje. Het leven is zo echt anders. Wie herkent het niet: je weet het volgende blokje niet. Dat tekent te meer je afhankelijkheid en kleinheid. Maar ook de verwachting die je hoog mag houden: Het Beste komt immers nog!

Hervormingsdag? Onderweg naar de bidstond in het kader van de ontwikkelingen rond SOW (27 nov.2003) kom ik bij de Oude Kerk een blijkbaar niets vermoedend stel mensen tegen, die al dat kerkvolk en de verlichte kerk in ogenschouw nemen. Zegt de een tegen de ander: ‘Het is toch ook geen Hervormingsdag?' Ik dacht: ‘Was het maar waar!' Wat mij betreft mag het elke dag Hervormingsdag zijn. Elke dag om echt hervormd te worden, want je bent het natuurlijk nooit. Het kost je wel je eigen wijsheid en een echt en onvoorwaardelijk buigen over en voor de Schrift alleen. Zonder vrome fratsen!

Stapelen. Vandaag de dag wordt door de JV en Tussenclub het zogeheten stapeldiner gehouden. De jongeren gaan groepsgewijs bij anderen en ouderen de diverse gangen van een menu halen. En zo stapelt een volledig maal zich via de diverse adressen in hun magen op en zijn er de onderlinge ontmoetingen en gesprekken tussen jong en oud. Zeer zinvol en gemeente-bouwend ook. Alleen... wanneer de borden leeg en de magen gevuld zijn, spoeden onze jongelui zich weer haastig elders heen en... kunnen wij stapelen! Nu zijn het onder de afwas niet de slechtste gesprekken, al zag ik altijd wel uit naar het moment dat het af was.

Over de weg... Rijdend over Neerlands wegen kom je soms van die routeinformatiepanelen tegen. Ze overbruggen heel je weghelft en geven verlicht weer wat werd ingegeven. Ik lees ‘Wilt u wat weten over de weg? Bel Rijkswaterstaat'. Daarna volgde een 0800-nummer. Ik weet echt niet of de mensen aan de andere kant van de lijn het daar druk hebben om vragen te beantwoorden. Maar het deed mij nadenken. Wat doe ik wanneer ik wat wil weten over de Weg? Nee, niet Rijkswaterstaat, maar ik lees-wat-er-staat. Wel alleen in de Bijbel natuurlijk!

Als wij zeer sterk zijn: 70. De oplettende lezer ziet de fout, die ik hierboven heb gemaakt. Daar hoort immers het getal ‘80' bij te staan. U hebt gelijk wanneer we afgaan op Psalm 90. Rijdend op de A15 bezuiden ons dorp, waarschuwen de lichtborden boven de weg dat we niet harder dan 70 km. per uur mogen rijden. Maar blijkbaar moet je daar ook zeer sterk voor zijn. Waar normaal 120 de limiet is, is 70 een slakkengang. Je moet sterk, zeer sterk zijn -dat betekent: terughoudend naar het gaspedaal toe- om je daaraan niet te bezondigen. En velen zijn er, die met gevaar voor eigen en andermans leven nog net met even meer snelheid een brede vrachtauto moeten passeren. Nu geestelijk: Hoe sterk moeten we zijn om te strijden tegen de zonde? Schuil maar bij de Almachtige. Zonder Zijn hulp ben ik nergens. Maar wanneer ik zwak ben, dan ben ik machtig. In Hem. Da's geen excuus om maar raak te leven, maar juist ingetogen. Tot Zijn eer.

Gekleurd. Van tijd tot tijd zie je tegen een donkere lucht de regenboog er gekleurd op staan. Prachtig! Dat bemoedigt me telkens weer en herinnert me aan de trouw van God. Die veelkleurige boog fleurt een vaak dreigende bui op. Ik weet: de HEERE laat nooit varen de werken Zijner handen, en ook niet de woorden van Zijn mond. Gods tekenen troosten me en zijn veel zeggend. Hebben / houden we er oog voor? De dingen te zien tot op God bevrijdt van krampachtigheid.

Hervormd. Vandaag is het Hervormingsdag. In gedachten kun je terug naar 1517. Of nog eerder. Maar je kunt ook naar vandaag de dag kijken en statig en stevig zeg ik: ‘ik ben hervormd'. Maar ben je dan klaar? Is ‘hervorming' niet eerder een proces, dat steeds maar door gaat? Te meer omdat we hier nooit gearriveerd raken, maar altijd weer onderweg zijn. Soms willen mensen de tijd wel eens stil zetten, of terugdraaien, maar God hervormt door de tijd heen naar Zijn nieuwe toekomst. Moet ik dan niet erkennen, al zo vaak hervormd te zijn?

Zelfbediening. Na een forse fietstocht in de herfstvakantie aangeland bij een wegrestaurant in Vianen. Op mijn vraag aan een deftige portier waar de zelfbedieningsafdeling was, verschoot de man in pak van kleur, want dat kenden ze niet. Ik was abuis met een concurrerende restaurantketen. Typisch, dat een mens -ook in het geestelijke- zo graag uit is op zelfbediening en zelf-doen. Zijn we op een koopje uit? Genade is nota bene gratis!

Safe-zitten. Her en der in ons dorp tref ik de posters aan met daarop de vraag: ‘Zit je safe?' Het is het thema van de tentdagen in de herfstvakantie. Prachtig, kort en kernachtig verwoord. Nu het antwoord nog... Wat kom ik veel mensen tegen die aan safe-zitten doen. Ze zitten boven op hun kluis met weet-ik-wat-erin en o wee wanneer je ze te dicht nadert, dan wordt het uitkijken geblazen. Totdat je erachter komt waaròm ze zo gebrand zijn om op die kast te zitten... Is dát het, wat er in zit? Is dát het nu echt? Wanneer dat wat ik be-zit echt meer waard is dan het evangelie van leven voor doden in zichzelf door het geloof in de Heere Jezus Christus, dan begrijp ik uw safe-zitten. Maar het evangelie zèlf mag nooit gekluisterd worden, dat mag uitgestald en uitgedragen. Zit je safe? Stop dan met safe-zitten!

Brood vergeten. Met een zekere regelmaat komt het voor in ons gezin -en misschien bij u ook wel- dat de kinderen hun brood vergeten mee te nemen naar school. Lijden ze dan honger? Gelukkig niet. Een ander deelt soms mee uit een welgevulde broodtrommel, of er staat een automaat in de hal... Toch weten we, dat we niet alleen bij brood...., maar bij alle Woord van God... Vergeten? Nee toch!

Oog voor. Aan de achterzijde van het Beatrixziekenhuis staat een beeldje in de tuin. Een moeder met zoontje en dochtertje. Zo te zien komen ze op bezoek. Dochterlief heeft een bakje met fruit meegenomen voor de zieke en de zoon heeft een boek bij zich, ter grootte van een (trouw)bijbel. Parmantig stappen ze op de ingang af. ‘ t Is maar een beeld. Misschien wel van brons. Het afgebeelde is ook uit de tijd; ik zie het aan de pofbroek van het ventje en aan zijn schoenen. Maar wat natuurlijk nooit uit de tijd mag raken is het omzien naar elkaar. Aandacht voor elkaar. We zien vaak genoeg van de ander, we weten veel van de ander, we praten nog weer over die ander, maar omzien naar en afgaan op, daar komt het om Jezus' wil op aan. ‘n Kleine moeite, maar het betekent zoveel!

Web.Ieder seizoen heeft zo z'n bekoring. Nu zie je ‘s morgens de prachtige, bedauwde spinnenwebben in je tuin. En zie je ze niet, dan is de kans groot, dat je er dwars doorheen loopt: web kapot, spin geschrokken en jij klaarwakker, ik spuug en sputter daar dan altijd even tegen. Centraal vanuit zijn web is de spin erop uit om te vangen en te doden, leeg te zuigen. Sommige mensen denken zich de HEERE ook zo in. Ik zeg: Fout! Want de HEERE is er op uit te vangen ten leven. Hij heeft immers geen lust in onze dood...

Signaleren. De maandelijkse test van de plaatselijke sirenes is weer terug. ‘s Maandags om 12.00 uur klinkt op de eerste maandag van de maand het gehuil bij herhaling. Ik vind het geen prettig geluid, maar daar gaat het in feite ook niet om. Het moet een herkenbaar signaal voor me zijn, dat me alert laat zijn. Wanneer het op een ander tijdstip klinkt dan op die bewuste maandag om 12 uur, dan is er wat aan de hand. In de Bijbel kende men onder Israël de sjofar. Een ramshoorn, die ook met z'n geschetter het volk tot waakzaamheid moest wekken, en zelfs opriep tot de slagorden in het leger. Is de wekelijkse verkondiging van het woord ook geen signaal voor ons, bij herhaling, om alert te zijn? Daar moet je niet voor weglopen, je wordt juist tot de orde van Gods Koninkrijk geroepen. Het signaal van het evangelie wekt doden tot leven, door het geloof!

Tellen. Er zijn wel mensen, die worden aangeraden om ‘schaapjes te tellen'. Dat gezegde kennen we. Met name geldt het voor wie de slaap niet kan vatten. Dezer dagen worden we dagelijks en ook wel ‘s nachts in de gelegenheid gesteld om wagonnetjes te tellen. De trage snelheid waarmee ze door onze achtertuin glijden leent zich daar goed voor. Hoge aantallen voortgesleept naar elders. Waar gaat het in het geloof nu om?: Rekening houden met Één en tellen tot Één. Een geloof dat niet ingedut of ingedommeld is weet hoe moeilijk dat is. Toch doet die oefening me wakker en waakzaam zijn!

Zeldzaam. Op de plaats in de tuin waar voor de zomer een kudde zwanen onze tuin onveilig en zwart maakte, groeit nu een zeldzame bloem. Bij het weghalen van onkruid kwam ik ‘m tegen. Na enig speurwerk bleek het een ‘zwanenbloem' te zijn, die wettig beschermd is. De zwanen heb ik nogal eens weggejaagd, de bloem heb ik laten staan. Het kan wat dat betreft wel eens raar lopen in de natuur. Aan sommige dingen erger je je, aan andere zaken haal je je hart op. Toch betreft het in beide gevallen een stukje schepping. Elk naar zijn aard. Je hebt er wel mee te maken!

Wortel-trekken. Soms ontkom ik er niet aan om onkruid uit mijn tuin te verwijderen. Het meest afdoende is wanneer dat met wortel en tak gebeurd. Nu viel het me bij deze bezigheid op, dat elk soort plant weer op een andere manier wortelt. De ene gaat diep en niet breed, de ander blijft oppervlakkig en wel breed. De een trek je er gemakkelijk uit zonder dat-ie veel aarde meeneemt, een ander is juist weer zeer gehecht aan de grond. Elke wortel heeft zo z'n eigen aardige trekjes met betrekking tot waar hij staat. Zijn mensen zoveel anders? Misschien goed, om bij het licht van de Bijbel eens te bekijken: waar, hoe, waarom wortel ik? En vraag twee: Heb ik de vaste grond gevonden? (P.S. dat onkruid niet vergaat, is alleen waar in het Nederlandse spreekwoord).

Take-it. Het verblijf in de vrije natuur heeft ook zo z'n sluipende gevaren. Een groot artikel een enkele week geleden in mijn dagblad maakte me daar opmerkzaam op: Teken. Wat ik niet wist, vertelde me dat artikel: een teek verdooft eerst zijn slachtoffer voordat hij zijn boorwerkzaamheden gaat verrichten. Toch aardig! Maar ook venijnig. Want juist dan, wanneer je het niet merkt, geschiedt van lieverlee het kwaad. Dit eigen(on)aardige beestje heeft daarom iets duivels. Wees daarom alert en waakzaam. Het kwaad moet uit mijn leven en de veroorzaker ook... U / jij weet raad?

Aan de rol. Wat me onlangs opviel -gezeten in de kerk- was het volgende: Soms moet de honger naar het Woord concurreren met de trek in snoep. Wat dat betreft zitten sommigen er warmpjes bij. Rollen Mentos, Fruitella, Stophoest en King lagen gebruiksklaar binnen handbereik. De mededeelzaamheid in het kader van ruilhandel trof me tijdens de collecte. Blijkbaar verschillen smaken. Laten we er in de kerk wel voortdurend op letten, dat niet King (=eng. koning) overheerst, maar de Koning!

Check-point. Je weet toch niet wat je allemaal overkomt: Vorige week was er vlak voor ons huis een controle-post. De plaatselijke politie hield een controle op o.a. het dragen van de autogordel. Nu was mij van die controle voor ons huis niets bekend; ik was de gemeente in. Toch wisten gezinsleden me erop te attenderen, wetend, dat ik het niet altijd even nauw neem met die knellende band. Zo word je behoed voor vervelende (on-)kosten. Een goede zaak, elkaar te behoeden voor gevolgen van wetsovertredingen. Als we er ook maar van leren om het in ‘t vervolg beter te doen, en dat is: de wetsovertreding niet meer te begaan. Vaak zitten we meer met de (on-)kosten in onze maag dan met de overtreding zelf. Geldt dat geestelijk anders? We zondigen nooit goedkoop. U / jij weet Wie het wat gekost heeft?

Opvallend. Iets dat me dezer dagen opviel bij de pastorie was, dat er zich zoveel slakken voor ons huis bevinden. Een typisch volkje. Langzaam, maar zeker, gaan ze hun gang. Ze laten hun sporen na. Ze zijn overal thuis, maar ook o zo kwetsbaar. Lijken ze niet in veel opzichten op mensen? Geschapen tot Gods eer!

Jachtseizoen. Ik heb een collega die zelf de predikbeurten voor zijn gemeente moet / mag regelen. (Tussen haakjes: ik ben blij dat dat in Waddinxveen beter geregeld is). Telkenjare is deze collega meestal de eerste die belt en steeds doet hij dat met dezelfde bewoordingen, nl. dat 'het jachtseizoen weer geopend is', om op predikanten te mikken om zodoende de preekbeurtenlijst voor het volgende jaar vol te krijgen. En ieder wil natuurlijk het beste op z'n kansel. Zijn we dan eigenlijk wel zo geestelijk bezig, vraag ik me af? En tot eer van God? Daar gaat het ons toch om in de kerk? Niet dat hij het al gegrepen had, maar hij joeg ernaar (Paulus). Niet naar dominees, maar naar waar hij van Godswege door gegrepen was. Daar kunnen ook u en ik nog heel wat van leren. Trouw gevraagd en geen dominees-jacht!

Aard/bol/werk. Een nieuw bolwerk heeft z'n intree gedaan in de kerk. Ditmaal een aardbolwerk! Wat ik bedoel?: De nieuwe offerblokken voor het zendingswerk dat door de gemeente gesteund wordt. Ik vind ze prachtig. Hoe kòmt men op het idee? Ach, je hoort dan wel eens stemmen 'veel te groot' en 'die komen nooit vol', nou, ik denk dat dat de bedoeling ook niet is, maar dat ze op tijd geleegd worden, en dat vele kleintjes één grote maken. Maar wel wil ermee aangegeven worden, dat we in ruime mate mogen meelven in gebed en geven met het zaaiwerk vanuit de gemeente. Een gezonde gemeente is een gezonden gemeente, weet u nog wel? Houdt de zending draaiend!

Beproefd geluk. Vorige week was er een programma op de radio, waarin melding werd gemaakt van het feit dat gemiddeld door de Nederlander, dat bent u en ik, meer wordt uitgegeven aan loterij en kansspelen, dan aan A.G.F. (Aardappelen, groenten en fruit). Ik kan u verzekeren: ik eet liever smakelijk en gezond! Trouwens, wanneer je daar eens even bij stil staat, hoe je uitgavenpatroon er uit ziet.... dan moet ik dat toch zelf weten, zo vullen velen vroegtijdig en vlot wellicht aan. Natuurlijk, het is uw/jouw en mijn geld. Maar dan die leus van de kerkbalansactie: Je geeft om elkaar. Wanneer de HEERE de hoogste 'prioriteit' geniet in en over je leven, dan hoef ik m'n geluk niet te beproeven, maar dan mag ik genade smaken, en dat maakt mededeelzaam!

Smakelijke vergissing. Nog net in het oude jaar werd ons vanuit, -laten we zeggen-, Bezuidennoord, een heerlijke verrassing bezorgd. Op Nieuwjaarsmorgen, bij het nieuwjaarwensen onder de kansel van de Brugkerk, bedank ik daarvoor de persoon die ik voor me had, zonder erg te hebben dat er ook nog, zeg maar 'dubbelgangers' -of wie daar op lijkt-, zouden zijn. Wie schetst dan ook onze verbazing, toen er vorige week opnieuw zo'n heerlijke verrassing werd bezorgd, maar nu vanuit, -laten we zeggen-, Benoordennoord. Waarom dat? Omdat ik bij voorbaat bedankt had voor iets dat niet gegeven was! Dàt was nog eens aardig... en lekker.

Letterlijke vergissing. Ik ben al bijna twintig jaar gewend om censura morum verkeerd te schrijven. Een enkele maand geleden werd ik daarop opmerkzaam gemaakt, ik beloofde beterschap, en zowaar ook vorige week schreef ik toch weer morem. Ik kan natuurlijk zeggen 'ik heb altijd zo gedaan' en dan heb ik nog gelijk ook. Ik kan ook zeggen 'het is bij mij nooit anders geweest', en ook dan is er geen woord verkeerd gezegd. Maar nu zeggen en schrijven: ik was fout, het was niet juist, al die twintig jaren niet, het moet beter! In woord en daad komt het daarop neer. Bij àl onze fouten (lees: zonden) trouwens. Ik betrek die er gelijk ook maar bij. Wie immers bij Genesis 1 begint, kan nooit blijven zeggen, dat dit of dat altijd zo geweest is. Blijkbaar zijn we / ben ik voor herhaling vatbaar, hoe goed is het daarvan en daarop terug te komen. Dat geldt in 't klein en in het groot. Naar de letter en naar de Geest...

Ter kennisname. Onlangs ontving ik van een boekhandelaar in burger een onafhankelijk tijdschrift over keerpunten in mens en cultuur. Dat moest ik eens lezen om te zien wat er allemaal te koop was, maar niet bij hem! Ik kan best wat hebben, maar ik ben erg geschrokken. New Age, hekserij, alchemie, zo ging het achter elkaar maar door. Ook de advertenties achterin logen er niet om. Of juist wel? Heel sterk kwamen de woorden van Jozua bij me boven: Indien het dan kwaad is in uw ogen om de HEERE te dienen, de Ene ware God dus, als je dat niet doet, ja inderdaad dan opent zich een keur aan afgoden. Kies dan maar uit. Dan kun je alle kanten op denken en doen, maar zelfs niet de goede! Jongelui en ouders: zullen we de wacht houden bij het Woord? De Bijbel kent geen keerpunten in mens en cultuur, dan bekering tot de levende God in Christus Jezus!

Gezworen kameraden. Er wordt heel wat gezworen en beloofd ten overstaan van de parlementaire enquêtecommissie. Zo waarlijk helpe mij God Almachtig. Af en toe heb je zo je bedenkingen daarbij. Zou t wel waar wezen? Van nature zijn de leugen en de mens gezworen kameraden, de Almachtige God tot oneer, weliswaar. Vanwaar toch dat gehuichel? Hou ik me graag groot? Laat ik me niet kennen? Een masker staat mij zo goed? Ik kom er de laatste tijd steeds meer achter: wat zou de wereld er anders, ja totaal anders uit zien, wanneer mensen eerlijk voor God en eerlijk voor de naaste en eerlijk tegenover zichzelf zouden zijn. Dat is geen schande, maar de Almachtige God ter eer! Als de Onderste Steen boven komt zul je nog eens wat beleven!! (Let op de hoofdletters!)

Kleur bekennen.Volgende week woensdag wordt het meerderjarige deel van ons volk weer geroepen om kleur te bekennen voor de verkiezingen van de provinciale staten. Wellicht staat het een beetje ver of verder van ons af dan de gemeenteraadsverkiezingen, maar ongetwijfeld kunt u dichtbij in de buurt ter computer treden om uw keuze kenbaar te maken. De affiches van de diverse partijen staan er gewoontegetrouw gekleurd op, maar bij alles wil ik u vragen om zonder blikken of blozen ook in uw / jouw stemgedrag uw / jouw staan voor de Zaak waar God voor staat hoog te houden, zwart op wit, want grijs bestaat dan niet!

Parel. In de voorjaarsvakantie zijn we een daagje naar Leiden geweest, daar is het Naturalis, een tentoonstelling van al wat maar denkbaar is uit de natuur. We troffen het, want juist in die periode was in de schatkamer van het gebouw de grootste parel ter wereld ten toon gesteld. Waarde: vele miljoenen! Na drie kwartier in de rij te hebben gestaan, waren wij aan de beurt. Je maakt je enigszins een voorstelling, en ik kan u zeggen: hij viel me tegen, je zag het er niet aan af. Geen glad bolletje, maar een gewubbeld gedrocht. Toen moest ik denken aan de allergrootste Parel, die voor de allergrootste zwijnen is geworpen. Hij had geen gedaante noch heerlijkheid.... Tòch wél begeerlijk?

Gastvrij onthaal. Vorige week woensdag, bij mijn wekelijkse gang naar de ziekenhuizen, werd ik bij de Jozeflocatie van het Groene Hartziekenhuis gastvrij onthaald bij de ingang van de parkeerplaats. De slagboom stond al open, het licht reeds op groen en de display gaf aan dat het vandaag gratis parkeren was. Daarentegen gaf een rood licht aan dat alles vol was. Wat moest ik nou geloven? Het bleek alles nog waar te zijn ook. Echter na enig rond rijden vond ik toch een haventje voor mijn vehikel. Daar stond hij veilig. Buiten de slagboom was een medewerkster van Hermandad haar bonnenboekje aan het (in)vullen, terwijl ruitenwissers werden opgelicht en als paperclip moesten dienen. Gratis gold immers niet overal. Soms is het even zoeken in het leven, maar de belofte van vinden, vind ik in mijn Bijbel, en u in de uwe!

Bel-even. Het traject tussen de pastorie en de kerk wordt door mij doorgaans per pedes Apostolorum afgelegd. Net voor de Noordtunnel staat daar de groene telefooncel van KPN-telecom. Uitnodigend, alsof hij zeggen wil: ‘bel even'. Toch viel het de laatste maanden bij herhaling (3, 4, 5x?) te beleven, dat de glazen wanden, -ter beschutting en ietwat privacy-, aan gruzelementen waren geslagen door een baksteen of trottoirtegel. We hebben daar zo wat uitdrukkingen voor: vandalisme, crimineel gedrag, zinloos geweld... Op zo'n manier gaat het uitnodigende er wel van af. Het krijgt eerder iets afstotends. Beelden van oorlogsgebieden dringen zich aan je op, waar inslagen en aanslagen aan de orde van de dag zijn. Op zo'n manier maak je het contact met de ander, die je even wilt bellen, niet bevorderlijk. Hoe houden we het contact gaande en in tact? Vergis je daarbij ook niet in de aanslagen, die op je gebedsleven gepleegd worden. Wat kan er soms allemaal al niet tussen komen, om dat te verstoren? Toch mogen we het beleven: God hoort!

Gasthuis. In Rotterdam bevindt zich een gasthuis genoemd naar een man uit Assisi: Franciscus uit die plaats. Verbeeld als hij is, staat hij voor het voornoemde gebouw. Op enkele meters afstand van hem bevindt zich een triomfboog, -weliswaar nagebootst-, herinnerend aan die tijd (12e eeuw). De man en de boog zijn geverfd in zachtgeel, een aparte kleur. Maar weet u wat nu het typische is? Onder de boog door komt een gewapend betonnen kilgrijze muur, anno deze eeuw. Die muur zorgt ervoor, dat Franciscus er met zijn rug tegen komt te staan. Versteend als hij is, kan hij geen kant op. Net alsof de bedenker van dit alles wil verbeelden, dat de moderne tijd dwars door de geschiedenis heen gaat in het heden, zonder pardon. De tijd gaat door, wat Franciscus daar ook van denkt, want peinzend staat hij erbij. Hij was de stichter van de bedelorde der Minderbroeders, rondreizende predikers, die overal kleine, eenvoudige kloosters stichtten. Maar goed, die tijd is voorbij..., terwijl het toch wel goed is, tijd voor elkaar te hebben. Aandacht, oog en oor en hart niet te vergeten, we zijn immers allemaal gasten, en bijwoners. Voor we het door hebben is het van frisgeel grijsgrauw geworden.

Da's ook een vraag... Ter afsluiting van het catecheseseizoen hadden we voor verschillende groepen een quizje gemaakt. Er kon gekozen worden uit een honderdtal vragen verdeeld over een tiental rubrieken, zoals OT, NT, kerkgeschiedenis, actualiteit, sport, RTV, politiek, beroepen enzovoort. Wilt u wel geloven, dat de vragen uit de eerste drie hier genoemde rubrieken het minst in trek waren? Terwijl we daarvoor toch juist op de catechisatie hadden gezeten. Er werd evenwel sportief gestreden om het hoogst mogelijke aantal punten. En het helpen van elkaar was er ook wel degelijk. Toch moet je stellen, dat als er geen vraag meer naar de Bijbel is, dan wordt het zéker vaag! Dat geldt ook mij!!

Geel/groen. Dat herkent u waarschijnlijk wel, die kleuren geel, groen en dan in dit seizoen, in deze tijd van het (kerkelijk) jaar. Geen winkel kun je voorbij gaan of de etalage spreidt iets van die tinten ten toon. Menig kuiken was ook het haasje. Wat kunnen we er toch van bakken met elkaar, enorm. En toch weten we allemaal, dat het sinds Pasen ergens anders om begonnen was. Nieuw leven, een nieuwe lente?! Ja, dan ben je warm, maar dan ben je nog niet waar het de HEERE als Zon en Schild om begonnen is: Hij overwon, die sterke Held. Geloven is dan zwart op wit, -ik bedoel, wit op zwart-, weten: door Zijn bloed ontvang ik het leven uit genade, verworven via kruis en graf! Geel/groen laat dat blauw/blauw.

Perforatiepoging.Op bezoek in een kerkgebouw in het oosten des lands, maakten onze jongsten me attent op een luidspreker die aan de muur hing. Naar mijn inzicht was het geval bezet met uitwerpselen van vliegen; zij beweerden, dat er houtworm in zat. Als dat waar was, dan was het nogal raak! Zij hadden gelijk. De hele kast van het instrument dat ervoor moest zorgen dat de stem van de voorganger in alle hoeken van het kerkgebouw te verstaan was, was aangeknaagd, en je moest er maar niet naar wijzen, laat staan aankomen, of het hele gevaarte zou ineenploffen. Waar zouden die wurmen op uit zijn met hun perforatie? Ervoor te zorgen, dat het geluid nog beter z'n weg kon vinden naar buiten? Of afbraak, ruïnering? Honger misschien.... maar dan in geen geval honger naar het Woord. Dit hoort immers niet.

Ongelikt. Vorige week postzegels gekocht. Dat waren hele grote. Nauwelijks kleiner dan een envelop. Je had er zodoende een hele lik aan, want ongelikt houden ze nu eenmaal niet. Dat bracht me bij dat gezegde ‘ongelikte beer'. Volgens van Dale is dat iemand zonder vormen, een ruw mens. Dat zou dan weer van het oude volksgeloof komen, dat jonge beren hun fatsoen krijgen door het likken van de moeder. Heeft de vader dan geen fatsoen, geen normen over te dragen, zo vraag je je af. Ach, besef wel: dit betreft oud volksgeloof. In het christelijk geloof staan beide ouders voor de roeping van ongelikt gelikt te maken. Soms ook door een lik-op-stuk-beleid...

Verrekijker. Af en toe hanteren we de verrekijker wel eens. Met name met uitjes. Een wonderlijk apparaat. Kijk je er van achter naar voren doorheen, dan haal je de omgeving zo'n 7 tot 12 maal vergroot dichterbij. En bekijk je je omgeving van voren naar achteren, dan lijkt alles zeer ver weg te zijn, onbereikbaar haast. Maar vergis je niet! Of je de dingen nu vergroot voorstelt, of op een afstand probeert te houden, altijd is het zaak, om ook de werkelijkheid onder ogen te durven zien. Op ware grootte dus, in de juiste proporties. Daarbij helpt je in elk geval geen verrekijker, hoe je die ook wendt of keert. Wat te denken van de dingen in ogenschouw te nemen bij het licht van Gods Woord?

Spiegelbeeld. Een goed gebruik binnen de christelijke gemeente is omzien naar elkaar. Dat doen we niet door een spiegel, dan zijn we immers degene die we op het oog hebben reeds gepasseerd of we staan naar hem of haar toe met onze rug. Tegelijkertijd zien we de ander dan in spiegelbeeld. Links is rechts en omgekeerd. Omzien naar elkaar laat het ook niet bij ‘het(=hem of haar) wel bekijken', maar leidt tot een ontmoeting. ‘n Mooi woord trouwens: het moeten gaat eraf, het krijgt iets(on)natuurlijks, zeg maar: iets christelijks!

Kerk en kaugom. Zaterdag 8 mei de geboortekerk in Bethlehem bezocht. Bij het binnengaan, -eerder: binnenbukken-, werd ik door een lid van de bewakingsdienst op m'n schouder getikt. Ik mocht dit heiligdom niet kaugomkauwend binnentreden. Ik maakte daarom aanstalten om mijn mondpropje hem ter hand te stellen, maar dat hoefde ook weer niet. Ik mocht het in mijn mond houden, mits ik maar niet kauwde! Misschien iets voor in Holland? Zo'n maatregel voorkomt herkauwen tijdens de dienst, of het steken van kauwgom onder stoelen of banken.

De vrouw van Lot. Op 12 mei bij de Dode Zee geweest. Op de avond van de 13e mei staan we op het vliegveld van Tel Aviv. Klaar om af te reizen. Ineens is daar de mededeling, -u kunt het zich indenken?-, dat in verband met een bomalarm iedereen zijn bagage moet laten staan en naar een veilige hoek van de vertrekhal van het vliegveld zich dient te begeven. Dan gaat het door je heen ‘wat zal ik toch nog gauw even meenemen?', maar nee: loslaten en weglopen bij je spullen vandaan. Doorlopen en alles achterlaten. Wat was dat moeilijk. Wat nemen we graag woorden met een korreltje zout.... Ook Gods Woord?!

Controle. Wie met de Israëlische luchtvaartmaatschappij het Beloofde Land wil bevliegen staat een gedegen controle te wachten. Overdreven of juist goed? Koffers die open moeten, alles wordt ook nog eens een keer doorgelicht. Wat heb je een bagage en wat een ballast soms ook... Ds.Gabe van Duinen heeft eens een boekje geschreven ‘Als uw koffers te zwaar worden'. Hij schrijft: ‘Als u zelf met uw koffers door blijft tobben, dan wordt u eronder verpletterd. Hij alleen, Hij draagt alles....' Dat is iets, nee Iemand voor u en mij!

De kerkenraad uit. In deze tijd van schoolreizen en kampen, dacht het onze kerkenraad goed om met de bezoekbroeders en onze dames een middagje Amsterdam (Scheepvaartmuseum) te doen. We waren daar precies op de zaterdag dat voor het vuilnispersoneel een nieuwe CAO was bereikt, maar het vuil nog opgehoopt langs de kant van de weg vertoefde. Een misselijkmakende geur, een goor gezicht. Wat heeft een mens een rommel en wat wil hij er graag van af, blijkbaar. Niemand blijft daar graag mee zitten. Goed, dat er dan mensen zijn die dat opruimen en elders storten of verwerken. En geestelijk? Hoe zit dat dan? Weet u er weg mee, met uw rommel? Wees eerlijk: daar is toch zelf geen beginnen aan? Ik ken Iemand, Die....

Open. Wie wel eens naar Gouda rijdt en komt op de plaats, waar de Gouwe de weg niet langer volgt, die ziet daar, -zeker in deze tijd van het jaar-, nogal eens wat zeiljachtjes liggen. Waar wachten ze op? Op het moment dat de spoorbrug wordt weggedraaid, zodat ze er een vrije doorgang vinden. Een digitaal bord aan de wal geeft aan wanneer dat ‘open' plaats vindt. Ik benijd de zeilers niet. Net na de middag kom ik langs en zie: ‘Open: 21.43'. Ik denk, dan kunnen ze dus nog even... Ik verbaas me keer op keer: de toegang tot God is altijd open! Open door Jezus Christus, en dat is niet tijdgebonden, maar wel in de tijd geboden! (Joh.14:6)

Verkeken. Soms kun je je wel eens vergissen. Bij het zien van een breedbeeldbeeldbuis bij iemand thuis, dacht ik dat het een magnetron was. Toch leek het erop. Je kunt dat wel eens hebben. U / jij toch ook? Een vergissing is dus menselijk, maar... maak van deze menselijkheid ook weer geen gewoonte. Zo blijkt het leven een leerproces te zijn. Elke dag leer je weer meer bij en af. Wat is het belangrijk om bij de les te blijven, en niet te spijbelen. Levenslessen vanuit het Woord worden ons dagelijks geboden, opdat we ons niet verkijken: op God, op de naaste en op onszelf. Het biedt een brede blik, en bewaart voor heetgeb(l)akerdheid.

Denk aan mij. Een fotolijstje met een dergelijk onderschrift kon je vroeger nog wel eens aantreffen op het dashboard van een auto, met daarboven een fotootje van aan wie dan gedacht moest worden. Juist ook wanneer de periode van het jaar weer aanbreekt waarin velen eropuit gaan, maar waardoor het voor anderen en thuisblijvers vaak zeer stil en eenzaam wordt, is het goed elkaar te wijzen op de mogelijkheid van een simpele vakantiegroet uit de verte of van wat dichterbij. Een teken van leven en meeleven zou je dat kunnen noemen. Met andere woorden: we vergeten elkaar niet.

Gipfelkreuz. Op menige berg in het alpengebied staat een kruis op de top. Voor veel toeristen een uitdaging om dat te bereiken. Voor veel toeristen vaak ook een hele toer! We waren die dag vroeg op pad gegaan en begaven ons reeds vroeg in de middag weer op de terugweg, -met het kruis in de rug-, toen enkele hijgende medelanders ons tegenkwamen, met de benepen vraag of het nog ver was naar het kruis. Ik vond die vraag tekenend. Men vroeg niet naar de top, maar naar het kruis! Is het geestelijk ook vaak niet zo: een moeizame weg om het te bereiken en letterlijk voldoening om het in de rug te hebben. Wat hebben we een genadig God!

Grindbak. Vorige week werd ik geconfronteerd met een nieuw fenomeen. Naast een reeds lang bestaande zandbak is er nu ook de grindbak. U zult denken: dat is hard, en dan hebt u nog gelijk ook. Echter de grindbak heeft een totaal andere bedoeling dan de aloude zandbak, waar we vroeger misschien ook wel groot mee geworden zijn. Een grindbak tref ik aan op het circuit van Zandvoort bij de gevaarlijke bochten. Wanneer een haast vliegend vehikel uit de bocht rijdt, belandt hij niet pardoes tegen de vangrail of de opgestapelde banden, maar wordt z'n vaart eerst flink afgeremd door een gang door het ‘mulle' grind. Om erger te voorkomen, dus.... Sta er eens even bij stil: hoe vaak was het in mijn leven al niet met volle vaart.... en dan toch nog tegengehouden, geremd te worden? In het verkeer, of in de zonde, of ... waar eigenlijk niet? Wat hebben we elke dag in alles en overal weer bewaring nodig, in m'n roekeloos bestaan!

Anderson andersom. De Deense architect die vorm heeft gegeven aan het nieuwe Museumplein in Amsterdam had daags voor de opening een opmerking over wie ‘s zondags niet naar de kerk wilde: Die kon dan op z'n rug daar in het gras gaan ligggen, naar de hemel staren en zich toch in hoger sferen wanen. Leuke aanbeveling. Zei Jozua destijds niet (Joz.24) dat wanneer het kwaad is in onze ogen om de HEERE te dienen, we te kust en te keur terecht kunnen naar eigen goeddunken? Anderson's opmerking onderstreept dat alleen nog maar eens. Ik weet niet waar u /jij het zoekt, maar ons wordt Gods huis geboden: Beth-el. Daar is het goed toeven voor heden en toekomst. Niet in het minst op de zondag en bij herhaling! De HEERE zij geloofd!

Plantarium. Na een paar vrijkaarten gekregen te hebben, bezochten mijn vrouw en ik vorige week de internationale beurs in Boskoop van bomen, planten, heesters en struiken. Prachtig! Als je daar eens over nadenkt, dat al die gewassen gekweekt worden om ergens anders, waar-dan-ook-ter-wereld, weer te worden gepoot, om een park of een tuin, een buurt op te sieren, dan wordt er nogal wat verwacht van dat pootgoed en stekgoed. Ineens schiet Psalm 1 me door het hoofd. ‘Hij zal zijn als een boom, geplant aan waterbeken, op z'n tijd vrucht gevend, doorlopend groen....' Als je daar eens over nadenkt, dan wordt er nogal wat verwacht van dat pootgoed en stekgoed als u, jij en ik. Bekijk het maar eens!

De kantjes eraf lopen.Onlangs zag ik een handig stuk gereedschap bij de plantsoenendienst van de gemeente om de kantjes eraf te lopen. In mijn tuin is dat een weinig gewilde bezigheid omdat die gebukt of op de knieën moet gebeuren met een grasschaar. Degene die het motorapparaatje hanteerde liep rechtop langs de trottoirband en achter de trottoirband werd het overstekende gras weggesneden, zonder bukken, zonder moeite. Gemak dient de mens! Wel moeten we natuurlijk waakzaam zijn om gebukt en op de knieën niet uit ons geestelijk leven te bannen, want dan is het gevaar groot, dat we ook de kantjes eraf gaan lopen, terwijl het onkruid toch voort woekert!

Over kwèêken gesproken. Natuurlijk heb ik het hiernaast staande woord niet goed geschreven, maar ik zou niet weten hoe het beter moest. Eigenlijk moet je ‘t horen. Het woord kwam ter sprake uit de mond van collega Bos, de consulent in Waspik tussen ds.de Jong en ds.Alma. Ds.Bos attendeerde ds.Jelte erop, dat ‘ze' in Waspik, net als overal, goed kunnen kwèêken. ‘k Heb ruim 25 jaar in ‘t Brabantse gewoond, dus het woord kwam me niet vreemd voor. Het betekent zoiets als kwekken, kakelen, kwaken. Vogels van diverse pluimage doen dat wel eens, om hun gebied af te grenzen. Ook heeft het in zich het druk praten, snateren. We hebben het er nogal eens over. Eh, waarover? Over de vriend van de Bruidegom (Joh.3:29, tekst bevestigingsdienst) of over wandelen in het Licht en gemeenschap hebben met elkaar (1 Joh.1:7, tekst intrededienst). Dan heb je genoeg stof om het er nog eens over te hebben. Hoort wat mij God deed ondervinden.....

Geef acht. Een opmerkelijk bericht in mijn dagblad trok m'n aandacht. Een overleden weduwe liet 8 miljoen gulden na aan de kerk in Katwijk, zijnde een kwart van haar vermogen. Wat is daar allemaal niet mee te doen! Toch moeten we nooit vergeten, dat het penningske van de weduwe bij Jezus ook in tel was. Vele kleintjes maken immers ook een grote. Trouwens in Gods Koninkrijk telt er maar Één. Geven we daar bovenal intussen wel acht op?

Touw en trouw. Op de vorige week gehouden avond voor jong en oud in die ene gemeente kwam de vraag aan de orde hoe jongeren ouders of ouderen ‘bij de les' (van het Woord) kunnen houden. Een opmerking was toen ‘door ze vast te binden'. Leuk! Maar dat is natuurlijk wel de zaak waar het om draait: Weten we ons gebonden... aan Gods Woord. Is er bij mij de trouw ten aanzien van Gods dienst. Wij hebben zo gemakkelijk en gauw onze antwoorden klaar en onze meningen gevormd, maar bekijk het ook eens van de Andere kant. Als er Iemand recht van spreken heeft, dan heb ik de plicht om te luisteren en te gehoorzamen. In touw te zijn in trouw-zijn.

De plaat gepoetst. Jl. zaterdagmorgen hebben we ons verdienstelijk gemaakt voor het jubileum van de Bethelschool. Normaal glijdt en zoeft het glanzend blik op wielen langs ons heen, nu mochten we (zo'n 8 man sterk) het onder handen nemen. Het blik glijdt en zoeft dan niet meer, maar staat rustig, - soms roestig-, af te wachten tot de wasbeurt daar is. Tot staan gekomen zie je dat het toch niet allemaal blik is wat er glimt. Krasjes, deukjes, roest en barst, je neemt het allemaal waar en in ogenschouw. Elk opvallend verschijnsel heeft dan zo z'n geschiedenis. En dan hebben we ‘t alleen nog maar over de buitenkant... ‘Ach, ‘t is maar blik', zo spreken we elkaar moed in. Maar als we ‘t nu eens over mensen hebben... nee, die zijn niet van ijzer, maar ze hebben wel een buiten- en een binnenkant. Zoeven we, wanneer het daarover gaat, niet vaak aan elkaar voorbij? Of durven we elkaar in de ogen te zien? De plaat kun je poetsen, maar kan het kwaad als het binnenste buiten komt?

Geen Snoer Meer. Bij verschillende zorginstellingen wordt het bij binnenkomst al aangegeven door middel van een stikker in de vorm van een verkeersbord: Verboden voor mobiele telefoons (GSM). Het ding moet nu echt uit zijn. Oei, dan ben je dus niet meer te bereiken. Wat geeft dat een eng gevoel in een wereld waarin alles en overal en iedereen bereikbaar moet zijn: ...niet bereikbaar. Geen communicatiemogelijkheid. Toch: zelfs waar praten verboden is en absolute stilte heerst, blijft een andere weg open: het gebed. Taal van het hart aan het hemels adres, daar hebben we een antenne voor?! Geen snoer meer nodig, zelfs al is de mond gesnoerd.

Nachtbloeiers. Naast de ingang van de Bethelkerk aan de Perkstraatzijde staan grote planten gepoot met witte bloemen, die echter maar steeds niet wilden bloeien. Ik ben niet zo'n kenner, maar wie schetste mijn verbazing bij het verlaten van de bijbelkring om 21.30 uur, dat deze bij donker naar hartelust staan te bloeien! Is dat ook niet kenmerkend voor elk christen, die is geen nachtbraker, maar een nachtbloeier. Ook in een donkere wereld mogen we iets doorgeven en voorleven van de hoop, die in ons is. Rekenschap gevraagd!

Tastkast. Jl. zaterdag waren we een dagje in Drenthe o.a. in Dwingeloo. In het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten is daar voor de kinderen een tastkast. Op de tast moeten een aantal voorwerpen uit de natuur worden thuisgebracht,... een kei, een konijnenschedel. Dat is eng, dat voelt u wel aan. Trouwens, dat gevoel van ons, dat weet wat! Hier of daar over ‘heb je een goed gevoel'. Emoties kunnen soms heel hoog oplaaien. Van tijd tot tijd lijkt de wereld en de kerk ook wel wat op een tastkast vol gevoeligheden. Is dat onze natuur?

Bedrempeld. Waar het in de meeste kerken gebruik is om zo laagdrempelig als mogelijk te zijn, daar hebben we er bij onze Bethelkerk een drempel bij. In de afgelopen week werd deze maatregel ter bevordering van de veiligheid op de Staringlaan aangelegd. Wie weet wat het uitwerkt voor de kerk. Voorheen kon je gemakkelijk vanwege het vlakke asfalt met een vaartje van zo'n 100 km/u aan de kerk voorbij suizen, nu wordt men gedwongen wat gas terug te nemen, echter geen pas op de plaats. Misschien wekt het irritatie, misschien zien de mensen de kerk ineens weer staan. Hoe het ook zij: ondanks nieuwe drempels blijft en blijkt laagdrempeligheid niet verkeerd. De oproep tot herbergzaamheid, gastvrijheid, staat meer dan eens in de Bijbel.

Better? Onlangs hoorde ik een bericht op de radio, dat een fabrikant uit de Lichtstad de afstandsbedieningen van radio en TV overbodig gaat maken. ‘Eindelijk...', dacht ik, maar het kwam door de vinding van een nieuwe toepassing: je hoeft je apparaat maar wat toe te roepen en het gehoorzaamt. Wat zal dat een geschreeuw worden van 1 tot 40 (of meer) en ‘harder', ‘zachter'. Maar of het ook werkelijk de communicatie bevordert is voor mij een vraag. "Let's make things better" herinnert mij er alleen maar aan, dat het Beste nog komt. Daarbij zal alle tong belijden: slechts één Naam, in aanbidding en lofzegging! Dat gaat zonder Eindhoven, maar ziet uit naar het Eind Boven! En da's een nieuw begin...

Kunstig nest. Bij rooi- en graafwerkzaamheden in de voortuin werden ook een aantal nesten aangetroffen. Kunstig om te zien hoe die in elkaar gevlochten zijn. Zo werd me ook geleerd, dat aan de vorm en materiaalkeuze van het nest te zien is bij welke vogelsoort het nest behoort. Van nestvervuiling was absoluut geen sprake! Wat kunnen grote mensen toch nog heel wat leren van die kleine schepsels, al was het alleen maar aangaande het kunstig nest!

Waterkraam. Herhaaldelijk is het de afgelopen rommelmarkt gebeurd, -niet dat het in mijn kraam te pas kwam-, dat de wind het in het kraamzeildoek verzamelde water op weg hielp naar het asfalt toe. Alleen... daartussenin bevonden zich vaak kijkgrage kopers, die dan verrast werden op een koude douche. Ik zag het voor me: natte kopers, natte boeken. Al met al werd het gelukkig toch goed opgepakt. Vreemd genoeg kunnen blijkbaar onwelkome verfrissingen ook goed doen. Opfrissertjes blijven we blijkbaar nodig hebben. Op allerlei gebied....

Studieverlof. Zaterdag j.l. wat huis-, tuin- en keukenafval naar het gemeentelijke depot gebracht, waar me de vraag werd gesteld of dit ook tot m'n studieverlof behoorde. Ik kon de persoon geruststellen, dat het nog niet begonnen was. Het zou evenwel een studie waard zijn om te zien wat mensen zoal als overbodige ballast weg doen. Het ruimt lekker op thuis, dat is zeker. Veelal komt er ook wel weer wat voor in de plaats.... Als het over hoogstpersoonlijke ‘rommel' gaat (=zonde, schuld) dan moet u de hoofdstukken 1 en 2 uit de eerste Johannesbrief eens lezen. Zeker ook in het licht van het kruis. Als heel je leven een ‘studieverlof' mag zijn, en je hebt dát geleerd, ben je voor altijd gelukkig!

Draad. Of het weer ging ‘de draad oppakken' na een aantal weken van studieverlof. O ja, zeker wel. Vorige week ontmoette ik iemand die niet anders doet dan dag in dag uit en uur in uur uit de draad oppakken: een heuse kleermaker. Hij meet de maat, knipt een patroon, heeft stof tot naaien, en vervaardigt de schoonste gewaden. Toch is een draad een draadje, dan sta je ineens stil bij Psalm 90:6: De levensdraad wordt schielijk afgesneên; wij schenen sterk, en ach, wij vliegen heen...

Nieuwe vulling. Misschien dat u het herkent: ik heb een pen waar ik heel graag mee schrijf. We liggen elkaar gewoon. Ineens kan het je dan overkomen, dat hij begint te sputteren. De lijnen en letters verschijnen niet meer zwart op wit, maar zwart èn wit. Een kind begrijpt wat er dan loos is: de vulling is leeg. In de winkel is dan wel weer een nieuwe vulling te koop, en je schrijft weer voor het vaderland weg. Nu niet m'n pen maar ik: als ìk leeg ben.... beseft u hoe we aangewezen zijn op de ‘vulling door de Heilige Geest'? Elke dag weer. Pinksteren werkt immers langer na, dan twee dagen per jaar. De HEERE vervult en vult. En dat is te merken!

Hitte. Hitte doet ons eerder zuchten dan zingen, immers zo vergaat het mij wel. Net als vorige week aan het begin van de week merkte je bij menigeen, dat we daar niet goed op ingesteld zijn. Menig thermostaatje wenste het een graadje minder. Toch wordt er over hitte gezongen! De ene keer is het het geweld van de vijand dat nabij is (22.7), de andere keer lees ik over de hitte van Gods gramschap, die geblust is!(85.1). Misschien zijn juist die warme momenten goed om na te denken, je te bezinnen, op die zijde van de Heere God, en de genade die gelegen is in het ‘blussen'. Immers wanneer we afkoelen gaan we weer gemakkelijk op de automatische piloot: geen zuchten, maar vaak ook geen zingen!

Ont-haasten. Onthaasten is een woord, dat in onze tijd is ingevoerd, maar tegelijk ook nauwelijks de gelegenheid krijgt in te burgeren. Het lijkt wel alsof het er haast niet in thuishoort. Toch leer je dat onthaasten wel in een vakantieweek met gehandicapten. Je moet gewoonweg. Daar werden we in het rijk van de natuur ook in het bijzonder bij bepaald, doordat er op het terrein waar het vakantiehuis stond vrij veel enorm grote slakken rondkropen. Zo groot kom je ze in onze omgeving niet tegen! We hebben het wel eens over een slakkengang, en over ‘s zondagsrijders, en ook al gaat het tegen onze natuur in, de natuur leert ons wel een lesje. En ook wel meer dan eens. Denk maar aan Spreuken 6 vers 6.

Van nature / Bij de beesten af. Vol verbazing heb ik in de vakantie door mijn verrekijkertje een koekoeksjong gade geslagen. Het beest, -van reeds een behoorlijk formaat-, zat halve dagen op een bovengrondse elektriciteitskabel te schreeuwen om eten. Een ouderpaar van een andere vogelsoort, -van een heel klein formaat-, voldeed aan z'n gillende wensen. ‘Dat die ouders niet wijzer zijn', kwam telkens bij me boven, maar tegelijkertijd besefte ik dat dit van nature zo er aan toe gaat in een koekoeksleven. Hoe zou dit ‘van nature' van creature geweest zijn, zo vraag je je af. Zou de koekoek dan ook zo'n asociale vogel geweest zijn? Trouwens: in heel veel gevallen is er een scheiding gekomen tussen van nature en creature. ‘Hoe heeft de Schepper het bedoeld?' is steeds weer de vraag. Letten we erop?

Lek onder water. Een beproefde methode om een lek in m'n fietsband op te sporen, is om de binnenband in een emmer met water te dompelen. Al bellend wordt me de plek van het lek duidelijk. Daarna moet het lek boven water komen, om er een plakker op te doen. Het getuigt van half, of in ieder geval onaf werk, wanneer ik het lek onder, dan wel boven water heb en er verder niets aan zou doen. Dan kom ik nog niet verder. M'n leven kan soms ook zo geperforeerd vol lekken zitten, boven of onder water, maar weet ik er dan wel weg mee? We kennen de Solutie!?

Niet aan denken. We zeggen dat zo gemakkelijk: ‘Ik moet er niet aan denken dat...' en dan komt er wat. Vaak iets angstigs, iets waar we, - althans in ons denken-, afstand van proberen te nemen en houden. Toch lukt dat niet altijd. Ineens kunnen dingen je overkomen, plompverloren kunnen ze zich bij je aandienen, en dan? Dan zijn ze niet 1, 2, 3 weg te denken, ook niet weg te duwen. Je zou wel willen, maar de zaak zit soms muurvast. De dichter van psalm 77 denkt eraan hoe de HEERE hem steeds gunst heeft bewezen, en zelfs midden in de wanhoop van z'n bestaan bestaat hij het om vooruit te zien. God leidt! Dwars door de zee staan daar voetstappen, ook al zie je ze niet: er is een weg gebaand. Wijs op die Weg!

Jojakim. ‘t Was absoluut niet zo'n beste, deze koning van Juda. Zondag jl. vernamen we van hem. Maar wat mag de betekenis van zijn naam (de HEERE stelt vast, de HEERE doet staan) een vaststaand gegeven zijn. We mochten het zondag ervaren! Je blikt dan nog even terug naar het stukje dat ik vorige week schreef, en vraag me niet waarom ik dat geschreven heb, ik weet het niet (Niet aan denken). ...ineens kunnen dingen je overkomen, schreef ik, plompverloren kunnen ze zich bij je aandienen... ‘t Was dan ook niet gemakkelijk voor me de preekstoel op te gaan, maar de HEERE was er ook! Fijn, om te merken dat uw meeleven en uw gebeden draagkracht schenken. Dat mogen we vaststellen, dat stelt ons vast door Hem, Die zorgt. Fijn als je zo, in Jezus naam, familie van elkaar bent! Een groet, ook van Alienke.

Eindredacteur. Als eindredacteur van ons kerkblad komt er regelmatig kopij door de brievenbus. Zo'n ruim drie weken geleden was er bij de kopij ook een knipsel uit het kerkblad van de hervormde gemeente Alphen a/d Rijn gestopt. Een gedicht... Toén legde ik het onder in de la, -misschien voor later nog eens-, nù is het er al weer uit. Het bepaalde mij sterk bij de Eindredacteur met een hoofdletter... Hier volgt het:

Rondom de kansel

Heere, wilt U ook eens aan de predikanten denken,

Die elke week opnieuw naar boven moeten gaan,

Om in Uw naam Uw zegen ons te schenken,

Al kunnen zij het zelf bij tijden haast niet aan.

Zij hebben thuis ook wel eens moeilijkheden,

Vlak voor de dienst begint, de duivel kent zijn tijd.

En toch moet er gepreekt, gelezen en gebeden worden,

Want ‘s Heeren dienst kent pauze noch respijt.

Heere, laat ons ook eens aan de predikanten denken,

Die elke zondag weer opnieuw naar boven gaan,

Laat ons gebed als een muur rondom de kansel staan.

 

Open. Jl. zaterdag was ik met Open Monumentendag in onze eigen Brugkerk. Nooit eerder had ik de trap beklommen die naar de orgelgalerij voert, maar voor ditmaal was er de mogelijkheid. De organist speelde spontaan mijn lievelingspsalm, psalm 150. ‘...voor Zijn troon en hier beneden!...' Juist dat ‘hier beneden', -met je beide benen op de grond, of op de orgelgalerij, of waar dan ook-, juist dat ‘hier beneden' bepaalt je bij de roeping die je hebt, om te zingen en belijden; open te zijn. De HEERE is dat zo waard, en het gebeurt nog veel te weinig. We houden de lofzang gaande?!

SMS. Je schijnt tegenwoordig van een sportzaak een SMSje op je mobieltje te kunnen ontvangen, wanneer de Nederlandse sporters in Australië een gouden plak hebben gehaald. Dan ben je dus gelijk op de hoogte, en je hoeft niks te missen. Ook in het lopen van de loopbaan als christen is het zaak, dat we elkaar op de hoogte houden van de grootste overwinning en elkaar daarmee bemoedigen. Een kortere boodschap is haast niet denkbaar en van veel groter waarde dan een gouden plak trouwens: Het is volbracht!

Kruising. Een kruising van wegen, waarbij verkeerslichten ons behulpzaam zijn, vindt iedereen acceptabel: het wachten is op groen licht! Een kruising van een weg en een vaarweg is soms onacceptabel, zeker wanneer de scheepvaart met de mast in de hoogte de voorrang krijgt. Meerdere malen speelde het zich voor mijn ogen af, dat wachten dan te lang duurde, -op groen licht wachten heeft geen zin want dat is er niet-, dan maar omgekeerd en een andere route gezocht om aan de overzij te komen. (Alsof we dan de ander te vlug af zijn!) ‘Niemand komt tot de Vader dan door Mij', zo sprak de Heere Jezus, Die als Enige de ‘brugfunctie' tussen God en ons en omgekeerd vervulde. Bij Hem staat het licht nota bene op groen. Snapt u dan al die omtrekkende bewegingen?

Dauwdraad. Je kunt merken dat het herfst wordt. Wie wel eens in de vroegte naar buiten treedt, wordt getrakteerd op overhangende draden, gesponnen door een spin. Je voelt ze wel aan, wanneer ze in je gezicht terecht komen: verfrissend maar niet prettig. Je slaat ze zo veel mogelijk van het lijf. Ach, ontdaan zijn we er niet van, maar ontdaan hebben we ons er wel graag van. Je zult maar gevangen zitten in zo'n web! Dan heb je geen leven meer, leeggezogen als je wordt. Gaat het ook niet op voor het web van de zonde? Tot op zekere hoogte merk je wellicht nog wel dat het je hindert, je vecht er misschien nog wel tegen, maar wordt het web je te sterk, kom er dan maar eens uit... Dit geldt ook voor www.

Remremedie. Jl. zondag had ik een beurt elders te vervullen en moest daarvoor over de vernieuwde rotonde van Stolwijkersluis. Deze gepasseerd hebbend werd ik door borden gedwongen om nog even 30 km/u te blijven rijden. Vreemd!? Totdat ik even verderop een aardige dwarsligger over de weg ontwaarde. Vreemd!? Op de terugweg werd het me duidelijk. Als weggebruiker en a.s. rotondeberijder moest je zodoende de borden in de berm wel lezen, waarin je gemaand werd om op de juiste wijze voor te sorteren. Ging je in volle vaart, dan miste je het bord maar raakte ook je auto wellicht ontzet; minderde je op tijd, dan las je de les en gaf het slechts een geringe drempel. Afremmen is geboden, om de waarschuwingen in je op te nemen en toe te passen. Remmen, vaart minderen, om wat meer met de Schrift bezig te zijn komt het verkeer met God en de naaste ten goede. Denkt u ook niet? Neem er de rust en de tijd voor.

Biet en blad. Afgelopen zaterdag eens even een bietenrooier gade geslagen. Hij had er moeite mee door de vette klei te baggeren, maar afgezien daarvan rooide hij het wel. Met een geweldige slag werd de biet van z'n blad ontdaan. Het blad werd weggesmeten en de biet hogerop getransporteerd in een grote kooi. Het loof op de grond, de bonkige en modderige biet verheven. Dan kan het raar gaan in de wereld. Wat voor het oog het fraaiste is, telt niet mee, en waar eigenlijk geen biet aan is, wordt kristalheldere suiker. Laten we ons daarom maar nooit verkijken op de buitenkant. Daar vergis je je wel eens in. ‘t Gaat om de inhoud!

Jubileum. A.s. zondag D.v. 29 oktober bestaat onze Bethelkerk 30 jaar! 30 jaar mag er in dit stenen onderkomen gepreekt worden, en mogen ook doordeweekse samenkomsten van clubs, verenigingen, koren en vergaderingen onder z'n dak plaats vinden. Onlangs werd ik er op attent gemaakt dat bij de spellingcontrole van een tekstverwerker wordt voorgesteld de Bethelkerk te vervangen door beitelwerk. Dat is een heel ingrijpende verandering. Daar zullen we maar niet aan beginnen! Toch kun je zeggen, dat in zekere zin, bij bouwen beitelwerkzaamheden plaats vinden. Onder het Woord en de bediening daarvan wordt geschaafd en geschuurd, gebeiteld en gebouwd. En dat alles op dat Ene Fundament. Hopelijk nog tot in lengte van jaren...

Ruwe stormen. Het was wel raak in de afgelopen dagen met wind en storm en regen. Fietsers werd zelfs afgeraden om zich onderweg te begeven. Toch kun je er niet altijd omheen. Wat dan? In de bijbel valt het me op, dat een volk als Israël steeds geholpen, gedragen, droogvoets daardoor geleid werd. Dat vraagt steeds weer een schuilen bij Hem, Die echt beschutting biedt. En dat, niet alleen voor de tijd. U / jij weet er van!?

Licht geraakt / Zwaar beschadigd. Met een zekere regelmaat tref je in ons Gouwedorp de maatregelen die op het wegdek zijn aangebracht om het verkeer in betere, veiligere, banen te leiden, omver gereden of lichtelijk uit het lood geslagen aan. De oorzaak laat zich raden: daar vond een confrontatie plaats, die men niet uit de weg is gegaan en daardoor is het obstakel soms wel uit de weg gerukt. Dit gaat niet zonder slag of stoot, en ook het aanvarende voertuig zal er de nodige deuk bij oplopen. Blijkbaar bestaat er dus lesmateriaal, -want dat is het eigenlijk-, dat verkeerd wordt gebruikt, ontkend, of over het hoofd gezien. Wie zijn / haar eigen gang gaat, gaat niet de gewezen weg! Wat zegt het Beste Boek van de Weg daar ook weer over?

Wateroverlast. We zien de beelden vanuit het West- en Delfland, maar ook in onze eigen omgeving is het (grond-)waterpeil behoorlijk aan de maat. Binnenshuis merken we daarvan dat er wat extra bezoek komt van gedierte zoals muizen. De ene keer is dat een schrik: een regelrechte confrontatie met zo'n bruingrijsmuis. De andere keer is het een vreemd en onbestemd gehoor, dat er ergens achter de schotten wordt gekrabbeld en geknaagd. Een enkele keer loopt er een in de val... Denk je eens in: je zult maar muis zijn en denken ‘het' gered te hebben: geen waterval maar ‘n muizenval. Waar ben je werkelijk veilig?

Ergens (g)een gat in zien. Ik denk niet, dat de uitdrukking daarvan afkomstig is, maar wel zeer van toepassing daarop: het gehannes met de telling van de stembiljetten in Amerika. Er moet namelijk gekeken worden, -door het stembiljet tegen het licht te houden-, om te zien wie gekozen is, aan de hand van een klein gaatje. Deze wijze van doen oogt uiterst primitief, en dat voor een land dat z'n tijd zo ver vooruit zou kunnen zijn... Misschien is het altijd zo geweest, je weet maar niet. Trouwens: de uitdrukking, dat iets altijd zo geweest is, daar zie ìk geen gat in. Van creature was alles immers anders en in Gods Koninkrijk zal ook alles weer totaal anders zijn. Wat is alles dan maar betrekkelijk: betrokken op........ Nou ja, vult u dat gaatje zelf maar in.

Blikvangers. Rijdend richting Den Haag tref je zo links en rechts van de snelweg wat nieuwe blikvangers aan: Een windmolen voor schone energie ter hoogte van Zoetermeer, een gekleurde reclamezuil bij het Prins Clausplein. Deze blikvangers zijn ook nog eens een keer in werking. De één zorgt voor energie, de ander verbruikt het. Ze werken wel! De echte blikvangers, -de opvangnetten langs de route voor onderweg geleegde blikjes-, werken niet (altijd). Door je open raam moet je proberen je autoconsumptievuil te verwijderen. Dan spelen snelheid en afstand een rol, maar ook je doelbewust-zijn. Kun je ‘t niet beter thuis in de grijze container deponeren? Dáár laat ik het wel om er alles naast te gooien. Het zou een opgave kunnen zijn voor een prijsvraag: Hoe kom ik op de beste manier van al m'n ‘vuil(igheid) af? Dan weet ik maar één Naam!

Bagger. Op sleeptouw genomen door een kortingsbon uit mijn dagblad bezochten we vorige week het Nationaal Baggermuseum in mijn geboorteplaats, op een steenworp afstand van mijn geboorteplek. Je kon het daar zo zien: Hollanders hebben wat met bagger en het heeft ze geen windeieren gelegd. Wereldwijd zijn baggermolens en allerlei soorten zuigers aan het werk (geweest). Maar ook in het klein: Hollanders hebben wat met bagger: met modder gooien gaat ons soms ook goed af en maar aanmodderen is een woord, dat er ook niet zo maar is gekomen. Van de goddelozen lees ik in de Bijbel: zij zijn als een voortgedreven zee, want die kan niet rusten, en haar wateren werpen slijk en modder op. (Jes.57) Past een christen niet eerder het tegendeel? Inderdaad: om Jezus' wil!

Geen gat. Soms zie je er echt geen gat in. Waarin? In de achterband van de fiets van je dochter. Lekke band, maar geen gat? Dat bestaat niet! De lekkebandenreparatieset heeft zo'n handig apparaatje met fijne tempexschuimballetjes die beginnen te dansen wanneer het gaatje binnen hun bereik is gekomen. Maar helaas, ook dat gaf geen reactie. Dan maar de ouderwetse methode: de bak met water. En ja hoor, belletjes, klein en fijn deden zich voor. Gevonden! Hoewel ik er, -met het blote oog-, nog steeds geen gat in zag. Blijkbaar kun je dat wel eens tegenkomen. Op zo vele terreinen van het leven, dat nieuwe vondsten niet altijd even bruikbaar en betrouwbaar blijken te zijn. En de oude doen het nog goed! Durven we het aan, om zo ons leven onder te dompelen in de Schrift? Ik bedoel: om te zien of we er nog gaten in zien....

Vacatures vervuld. Ik werd vorige week getroffen door een kopje in een regionaal weekblad, dat ik onderweg ergens heb meegenomen. Daar stond geschreven: ‘Echtparen met baby's gezocht voor kerststal'. In Moordrecht wordt daar al weer hard aan gewerkt blijkbaar. Echtparen gezocht, die met hun pasgeborenen (vanaf juni 1999) uitgestald willen worden. Triest eigenlijk, om te zien dat je dan echt 2000 jaar achter loopt! Hier hoeven immers geen mensen meer voor te worden gevonden. Die zijn gezocht en bezocht en gevonden. Die vacatures zijn vervuld. Mijn Bijbel meldt me van Maria en Jozef die de zorg kregen over Gods eigen Zoon, geboren uit de maagd Maria. Wie daar niet achter staat in het geloof, maakt er gemakkelijk een kerst(toneel)stukje van. Dan ontgaat me Gods bedoeling... zoals zo vaak...

Onder de indruk. Het was me een groot voorrecht om, -uit handen van de schrijfster zèlf-, hetzelfde boek te ontvangen, dat H.M. koningin Beatrix enkele dagen eerder ontving ter gelegenheid van de heropening van het hoofdstationsgebouw van Groningen. Twee weken terug waren we daar even. Een pronkstuk, een juweel voor het oog, die hal van zo'n 20 meter hoog. Kleurrijk en statig, je wordt er stil van. Wie schetst echter mijn verbazing, wanneer ik lees, dat al het stucwerk, -nog steeds kleurrijk en statig-, gemaakt is van: papier-maché! Daar zijn redenen voor om dat materiaal te gebruiken. Maar toch doet je dat wat, wanneer je je indruk en de werkelijkheid naast elkaar legt. Is het in het geloof ook niet zo, dat het zekerder is op het woord af te gaan, dan op je indrukken / gevoel?

Voor-paal. Het heeft lang geduurd, maar nu is dan eindelijk de reconstructie van het Kon.Wilhelminaplein zo goed als af. Alles zal geheel naar het bestek zijn uitgevoerd, zo mogen we aannemen. Wat ik dan niet begrijp, is de plaatsing van een verkeerslicht pal achter een lantaarnpaal. Of andersom: een lantaarnpaal pal voor een verkeerslicht. O zeker, het werkt wel, maar het functioneert niet. Komend van de Jul.van Stolberglaan, linksaf voorsorteren, en dan zien welke kleur het verkeerslicht heeft, dat kost moeite. Ze staan elkaar k(l)eurig in het licht. Nu komt dat in de beste families voor, ook in christelijke. Maar weet u waar het in de adventstijd om mag gaan? Dat we elkaar niet langer in het licht staan, -doet boete-, maar dat we in het Licht gaan staan. Dan komt het Ere zij God het best tot uiting.

Veel mail. Levend in de tijd van VoiceMail en e-mail zijn dat toch maar wel even mooi een paar prachtige uitvindingen. U weet hoe het werkt? De ander, die ik bereiken wil, is er even niet, even niet bereikbaar, maar toch kan ik mijn boodschap kwijt en mijn zegje en schrijfje doen. De ander neemt geen notitie van me en toch kan ik m'n kattebelletje in z'n box deponeren. Nu wil ik, als ‘t even kan, wel direct antwoord, ik hoor immers al genoeg, dat er nog zoveel wachtenden voor mij zijn. Dit alles zou je communicatie kunnen noemen. Een nadeel is alleen, dat we elkaar niet meer in de ogen zien en onder ogen komen. De omgang met elkaar hangt vaak slechts aan een (stroom)draadje. Noopt het christen-zijn niet tot hechtere banden en echte omgang met God en de naaste?

Kerstsint of KerstKind. Het kwam er onbedoeld zo komisch uit, en tegelijkertijd zo leeg en triest. De goedheiligman had zich net uit de voeten gemaakt en een kleine uk wilde een opmerking maken waarschijnlijk over de kerstman, maar kwam vanwege alle verwarring niet verder dan de kerstsint. ‘t Is waar december wordt opgeslokt door allerlei commercie rond wat wij ervan maken en gemaakt hebben, terwijl het gaat om wat God eraan gedaan heeft vanwege wat wij in Adam ervan gemaakt hebben. Waar dat wonder van Zijn genade wordt gezien en geloofd, daar ontvangt het KerstKind alle eer en aanbidding, lofzegging en dank. Dan is er maar plaats voor Één. Ik geloof Het vast!

OntKERSTening. In ons land, in onze omgeving, in ons dorp is daar geen sprake van (toch?): van ontkerstening. Althans, het hangt er van af welke betekenis je geeft aan dat woord. Bij van Dale trof ik een betekenis aan, waar ik me niet helemaal in kon vinden. Daar stond namelijk geschreven bij ontkerstenen: het geloof in het christendom verliezen of doen verliezen. Gelooft u daarin? In het christendom, ín de kerk, ín uzelf? Of moet het misschien zijn: het geloof in Christus verliezen of doen verliezen? Wanneer het in het geloof er niet meer persoonlijk aan toe gaat, -dat het je dus om de Christus begonnen is-, dan heeft het absoluut geen waarde. Nederland, net als heel de wereld, is dezer dagen weer volop geKERSTend: velen deden er weer een bal aan, aan de kerstboom. Maar u zult het zien, straks, in het nieuwe jaar wordt Nederland weer ontkerstend en ontgroend..., velen geloven er geen bal van. Ontkerstening: (het geloof in Christus verliezen of doen verliezen) Hoe zal ik U ontvangen, hoe zal ik het vertellen? Hoe kerstenend is mijn Kerstfeest, privé en naar anderen toe?

Zand erover. Van de stratenmakers bent u op de hoogte. Toen vorige week de laatste hand werd gelegd aan ons straatje werd er zand over de stenen gestrooid. Dit moet zich voegen in de voegen tussen de straatstenen, zodat ze stevig in het verband blijven. Dit zand erover voorkomt dat er stenen uit de bestrating losgewerkt worden, om mee te gaan gooien. Misschien ook wel wat voor ons: zand erover, om niet met straatstenen, of wat- al- niet- meer te gaan gooien. Laten we het nieuwe jaar in Christus beginnen! Hij immers wierp ook niet... Trouwens, bij / door Hem ging er bloed over!

In ‘t nieuw bij oud. De eerste zondag van het nieuwe jaar waren we te gast om te preken in onze vorige twee gemeenten: Willige-Langerak en Benschop. Dat geeft veel momenten van herkenning en ook gevoelens van vervreemding. Wat is de jeugd veranderd. Groter geworden. Wat zijn de ouderen weinig veranderd, je haalt ze er zo uit. Maar ‘t belangrijkste was dat we elkaar mochten ontmoeten rond de opengeslagen bijbel, voor jong en oud is dat hetzelfde. Daar komen we voor! Niet voor de een of andere prediker. Paulus wil ons daar bij gelegenheid wel aan herinneren, dat we niet van hem zijn, of van Apollos, maar van Christus. Dat verandert de zaak!! Dat verandert je leven!

Wennen. Moet u ook zo wennen aan het nieuwe jaartal? Alle drukte, die er vooraf is geweest, ten spijt, zit ik desondanks toch af en toe met een millenniumprobleem. Dan heb ik het ineens bij het noemen van een jaartal over ‘negentientweeduizend'. In de computerwereld zou gesproken worden over een bug, maar gelukkig niet zo big. Een kwestie van wennen, zeiden we al. En alles went... niet waar? Maar laten we toch wel kritisch blijven op wat we zeggen en zwijgen, doen en denken. Want ook al went alles, de vraag blijft staan, of e.e.a. de toets van de Schrift kan doorstaan. Wanneer we daar serieus mee om (durven) gaan, gaat kennen voor wennen!

Vers. Onlangs werd ik getroffen door een paar woorden in een advertentie. Daar werd versblijvend brood aangeboden door een bakker. Ik dacht daar eens over na. ‘k Heb in mijn jonge jaren de bakker ook nog wel eens geholpen, maar dit... Wat zou je dan eten? Soort conserveermiddel met een paar procentjes brooddeeg er door? Zoiets moet het toch zijn? Maar of het gezond is... en of het voedt... dat is maar zeer de vraag. Immers daar is de dagelijkse boterham toch voor bedoeld. En we houden onze gezondheid toch wel in de gaten? Daar kun je, daar mag je niet mee sjoemelen. Geestelijk gezien mag je stellen, dat de HEERE God in Zijn Zoon Brood des levens heeft geschonken. Met eerbied gesproken ‘vers in der eeuwigheid' door Zijn genade! Dat laat u / jij toch niet oud worden?

Luchtlijnen. Of ze hun sporen verdiend hebben weet ik niet, ze laten wel hun sporen na: vliegtuigen hoog boven me tegen een strakblauwe lucht. Net alsof ze de hemel aftekenen. Toch, -en dat zal u opgevallen zijn-, is het alles van voorbijgaande aard. Niets is hier immers blijvend... of toch wel? De sporen die Christus getrokken heeft in de hemel en op de aarde weten niet van wijken of van wankelen. Dat tekent toch uw leven: uw treden in Zijn getrokken spoor, dat is geen ijdel bestaan, geen leven in het luchtledige, maar werkelijk doorleefd , doorademd door de Geest van Christus en tot zegen van de naaste!

Afwisselend. De snelweg opdraaiend, van Gouda in de richting Rotterdam / Den Haag, viel het me bij de oprit op, dat daar om en om een boom was omgezaagd en weggehaald, om de volgende en vorige boom wat meer ruimte, -leefruimte-, te geven. Als bomen konden spreken, dan zouden ze ons vertellen welk een spannend gebeuren dat geweest moet zijn op de dag dat de arbeiders gewapend met de kaptekening en motorzaag ten tonele verschenen. Immers op dat moment werd het duidelijk: worden de even of de oneven bomen geveld... Mensen zijn geen bomen, -al zijn er bomen van kerels die nergens voor opzij gaan-, mensen zitten niet zozeer verworteld en zijn niet zó plaats gebonden als een boom. (Hier immers heb ik geen blijvende stad!) Toch kan het doen van een stapje opzij, een stapje terug, een stapje vooruit, wel eens problemen geven. Alleen al om de ander wat meer bijbelse leefruimte te geven, bijvoorbeeld.

Reli-shoppen. In een reformatorisch opinieblad trof me het woord ‘kerkforens'. Ik vatte het niet helemaal, omdat ik dacht aan een drukfout: kerktorens. Nu zijn kerktorens statig en onbeweeglijk. Op hun post bij of aan de kerk, in weer en wind! Een goed geluid de wereld in dragend. Een kerkforens beweegt zich tussen huis en kerk, met voorbijgaan van een aantal kerkgebouwen en soms gemeenten, ook zelfs kilometers vretend, wellicht ook milieuvervuilend (ook geestelijk?), nu weer hier en dan weer eens daar. Zelfs is het niet denkbeeldig dat het reli-shoppen reli-schoppen wordt. Dat scheelt slechts één letter: de C. Maar die is niet van Christelijk.

Al-licht? Levend tussen laat licht en vroeg donker, waarbij het ook nog voor komt dat het overdag zwaarbewolkt kan zijn, kom je mensen tegen in het verkeer met slecht, slechts weinig of helemaal geen licht. Anderen hebben bij nacht en ontij maar ook overdag alle mogelijke verlichting aan, die hun voertuig rijk is. Daar schijnen trouwens wel regels voor te zijn, gelet op de boete die ik ooit eens ontving voor rijden met verstralers terwijl dat naar de mening der Hermandad niet nodig was. Nu valt het me de laatste tijd zo op, dat er zoveel slechte verlichting gevoerd wordt. Dat kan tot levensgevaarlijke situaties leiden, terwijl het anders kan. Maak elkaar er maar opmerkzaam op. ‘t Wordt anders zo donker in het verkeer. Sprak Jezus ook niet, -in ander verband, u hebt gelijk,- over ‘Gij zijt het licht der wereld....?'

Wachtrij. Het is ons allen wel eens overkomen: in de rij, voor de kassa. Zelf met anderhalve boodschap in de hand en voor u een paar zwaar beladen winkelwagentjes. En dan ineens: ‘U mag wel voor', ‘Gaat u maar eerst'. Aardig is dat. Dat moesten ze / we meer doen! Wie geeft wie de voorrang?: Is dat berekend? Is dat bekeken? Is dat uitgekookt? Veelal merk je, dat wanneer de HEERE de eerste plaats in iemands leven inneemt, dat voorrangsregels wel eens wijzigen, dat mensen een stapje terug doen, de minste kunnen zijn.... P.S. Blijft u wel oppassen voor verkeer van rechts!

Vuil-verbranding. Vorige week zaterdag met de familie Katwijk-Noordwijk vice versa gewandeld over het Noordzeestrand. In Noordwijk gerust op een bankje, waar ik getroffen werd door zo'n gele vuilnisbak. U kent ‘m. Op de vuilnisbak een sticker met de woorden ‘Jezus komt'. ‘Rare plek voor zo'n plakplaatje' denk je in eerste instantie.... maar bij nader inzien toch ook weer niet! Is het niet zaak om, -voordat Jezus komt-, van je vuil af te zijn? Anders wacht niet anders dan de verbranding. Niet alles is recyclebaar, zeker je zonden niet. M'n vuil hoort niet op straat, maar bij de Heere Jezus. Nu al! Hij kwam er speciaal voor.

Even uitblazen. Jl. vrijdag was het zo ver: alcoholcontrole! Landelijk, en hier in de buurt liepen we bij Reeuwijk in de fuik. Bij voorbaat kon ik opgelucht ademhalen want ik had niet gedronken. Toch moest ik even uitblazen in het apparaat, dat slechts mijn wetenschap bevestigde. Wat zijn er een middelen om te testen of je niet een bepaalde limiet overschrijdt. Daar hoort een snelheidsmeter bij, en ook dat blaasapparaat. Maar ook je alledaagse spiegel, niet te vergeten. En wat denkt u van de weg van het Woord? Heerlijk, om daarin op adem te komen, keer op keer.

In de schuld. Als we de Postiljon van vorige week moeten geloven, staan we huis aan huis in de schuld. De gezamenlijke deurwaarders zouden immers half maart huis-aan-huis verschijnen om dwangbevelen rond te brengen voor niet-betaalde belastingen. Al met al een hele onderneming. Je schrikt even. Ik ook? Ik schuld? De Postiljon geloof ik niet in dezen, de Bijbel daarentegen wel: in de schuld, huis-aan-huis. Maar daar is ook een Borg, Die heeft betaald. Wat een genade: door het geloof uit de schuld en.... rijk en vrij in der eeuwigheid!

(Z)onder hoogspanning. Je gelooft het eigenlijk niet, maar zonder hoogspanning te zitten brengt mensen onder hoogspanning. Toen vorige week meer dan een uur het lichtnet geen helderheid meer verschafte, wist iedereen ineens weer hoe afhankelijk we zijn van elektriciteit. Hoe verwend we zijn, dat alles ‘zomaar' van een afstand of wat korter bij te bedienen valt. Toen niet meer... het licht ging uit. Op bezoek in Souburgh ‘draaide' men zelf stroom. Een noodoplossing, maar wel een goede! Wat een les: Weet waar u op aangesloten bent, en waar u uw energie en licht vandaan haalt. Juist ook in dagen van duisternis. Het gaat dan om die geestelijke band en geestelijk verbonden te zijn met de ‘Lichtbron'.

Losbandig. Zaterdag waren er in Heerenveen een drietal leeuwen, die de benen genomen hadden uit een circusvoorstelling vandaan. Gevolg: het publiek moest binnen blijven, de leeuwen liepen los op straat! Gelukkig werden na verloop van tijd de rollen wel weer omgedraaid, maar je staat zodoende wel even vreemd te kijken. Ten langen leste heeft men de leeuwen met een verdoving uitgeschakeld, maar ze kunnen toch nog steeds op herhaling, dus... Gaan we vaak ook niet zo met de briesende leeuw om? We denken dat een verdovingsspuitje afdoende is, maar ondertussen... Het vermorzelen van zijn kop belet hem het roeren van zijn staart blijkbaar niet. Maak van je leven geen circus!

Vereniging. Jl. donderdag was er in de buurgemeente Benthuizen een zangdienst waarbij de collecte bestemd werd voor de VBOK. ‘n Uitstekend goed doel! Ineens komt dan de gedachte bij me op van: wordt het ook niet eens tijd om een vereniging op te richten ter bescherming van Het geboren Kind!? Want het gevaar is nogal aanwezig dat dat bij menige viering en in menig leven verdwijnt. Of moeten we zeggen: Het geboren Kind behoeft geen bescherming? Het geboren Kind kwam juist om met gevaar voor eigen leven naar Zijn dood heen te leven op een weg vol lijden! Dat zijn we met elkaar eens? Dan nòg vraag ik u: hoe zit het dan toch met de vereniging? Door geloof immers zijn we met Hem verenigd...

Geen hond in de kerk. Dat is een uitdrukking die soms wel eens gebezigd wordt en waarin de hond ook door een kip kan worden vervangen. Het duidt op leegte. Waarbij eigenlijk op hun beurt de kip en de hond weer voor ‘mensen' staan. Mensen, zoals u en ik, dus. Soms tref je dat aan: leegte. Wèl een of meerdere honden in de kerk, tref ik aan op oude prenten en schilderijen van kerkinterieurs. Blijkbaar zijn ze naar binnen ge(s)lopen uit nieuwsgierigheid, of ze kwamen op de geur af van degenen die in de kerk begraven waren. Hoe het ook zij, van lieverlede heeft men de hondenslager ingevoerd, die tot taak had de orde in de dienst te bewaren, door deze dieren eruit te jagen. Zo hou je ‘t netjes: geen hond in de kerk. Maar wel mensen! Braaf!

Zo'n toga toch... Persoonlijk hou ik er niet zo van om in de vakantie, in Oostenrijk bijvoorbeeld, te laten doorschemeren dat ik predikant ben. Of ik me het evangelie schaam? Geenszins! Maar soms gebeurt het dat mensen dan ineens zo anders tegen je gaan doen en dat hoeft nou ook weer niet. Ik ben ook maar een gewone jongen. Nu wilde het geval, dat we al enkele jaren ‘incognito' mensen ontmoet en gesproken hebben na de erediensten in Landeck (A), en die zaten jl. zondag als schoonouders van de nieuwe dominee van Sluipwijk aldaar in de kerk. Als collegae waren we in toga daar uitgenodigd, dus..... u raadt het al. We hebben een gezegende dienst gehad rondom het Woord! Fijn, dat onze Ringgemeente weer een eigen herder en leraar ontving in ds.B.J.D.van Vreeswijk.

Waterhoogte. Op een milieuconferentie werd het onthullende bericht gemeld, dat in de komende 100 jaar het zeeniveau met ongeveer een meter zal toenemen. Dat klinkt dreigend. Toch weten we wel weer zo onze maatregelen te nemen. De dijken hoger bijvoorbeeld. Voor overstromende genade weet men soms ook allerlei tegenmaatregelen aan te brengen in veelvoud. Toch is het de gewezen weg, het Hogerop te zoeken en te vinden. En dat alles is ook en blijft ook genade. De praktijk wijst uit, dat we er uiterst vindingrijk in zijn om af te dammen, af te dingen en buiten te sluiten. Maar of we dan genade ook werkelijk genade laten zijn.... Nee dus! Gode tot oneer. Mezelf tot onheil.

Zondag van de baan. Afgelopen zondag hebben de NS en de vakbonden 18 uur vergaderd over het ‘rondje rond de kerk'. Stuk voor stuk zijn de vergaderaars op die dag met een grote boog om de kerk heen gegaan. Wellicht waren ze dat evengoed zo gewend, wie zal het zeggen. Toch spoort het niet! Vroeger had je van die gezegden, dat een ‘s zondagse steek geen week hield, en dat zondagswerk niet sterk was. Naar ons toe, -die geen haar beter zijn-, klinkt het apostolisch vermaan geheel anders te zijn. We kunnen wel over het spoor bomen, maar hoe houden we zelf de zondag op de rails? Er zijn ook andere vormen van rondjes-om-de-kerk-toerisme die tevens onder ons de ronde doen! Shoppen en zappen doen mensen en gemeenten op termijn ontsporen!

Hollend achteruit. Op de onlangs gehouden Centrale Kerkenraadsvergadering bleek dat op zondag 4 maart a.s. er een hardloopwedstrijd gehouden zal worden in de omgeving van onze Bethelkerk. Buiten kerktijden om weliswaar, anders worden we concurrenten (lett. mee-[hard]lopers). De kerkvoogdij heeft bij de burgerlijke overheid geuit dat we daar op z'n zachtst gezegd niet blij mee zijn, maar dat vond slechts begrip en respect op een manier zoals we dat vandaag de dag overal tegenkomen. Het lijkt erop, dat het rondje om de kerk niet ophoudt bij de besprekingen van de NS, maar dat het ook in takken van sport een plaats krijgt. Ik ben niet anti lopen, ik doe het graag, maar hollend achteruit is een zaak die gevaarlijk is. Op den duur zit alles op z'n gat! Gij geheel anders!!

WvW en DV. In het Weekblad voor Waddinxveen kopte vorige week een artikeltje met de aankondiging van een Israëlavond in de Hoeksteen van j.l. woensdag: DV bijeenkomst. Ik dacht nog: Dat zouden ze vaker moeten doen, onder de conditie van Jacobus aankondigen, dat er het een of ander georganiseerd is. Verder en vaker kom ik DV namelijk niet tegen in de Waddinxvener. Al lezend in het artikel wordt het me duidelijk: de publicist(e) is niet op de hoogte van de betekenis van die heerlijk afhankelijke afkorting. Er wordt namelijk ‘een DV avond' georganiseerd! Weet hij / zij veel. Zo de HEERE wil en wij leven zullen we.... In ons, sinds Genesis 3, afgekorte bestaan is dat ‘DV' zeker geen overbodige luxe. We leven toch immers van Zijn genade, dus bij de gratie van God?!

De bus. De bus is best wel in trek. Niet zo zeer als openbaar vervoermiddel, bedoel ik, maar om te observeren. Via de beeldbuis vergapen en vergaapten velen zich eraan in binnen- en buitenland. Onlangs werd ik onderweg getroffen door een knalrode bus, met daarop de tekst over de volle lengte van het vehikel: Jezus zegt: Bekeert u en geloof het evangelie. Opvallend, kort, kernachtig en knalrood! Ik zag hem weliswaar, maar velen hebben déze bus gemist. Die andere bus, daar mis je niks aan! Deze bus in feite ook niet, maar mis je die boodschap en het serieus nemen daarvan, dan mis je alles. Het geloof-waardige evangelie is Gods post voor mij. Weet u / jij wanneer de bus wordt gelicht?

Taal en teken. Het stemt best wel even tot nadenken, wanneer tijdens de eredienst op zondag je kerkgebouw wordt beklad en beschreven met satanische teksten. (Hetzelfde geldt natuurlijk voor andere tijdstippen en dagen.) Het maakt boos en bedroefd. We zijn voor wat de tijd van het kerkelijk jaar betreft de lijdenstijd weer binnengetreden. Tegelijkertijd moet je zeggen dat het lijden-om-Christus'-wil ook in onze dagen overal toeneemt. Soms openlijk, soms op venijnig geniepige wijze. Letten we erop, dat actie en reactie elkaar gemakkelijk in alle hevigheid opvolgen, maar dat de beste reactie op dergelijke acties het gebed zal zijn.

Geen oren naar... Een joggend figuur, met oordopjes van een walkman in de oren, loopt niets vermoedend haar neus achterna. Haar collega, op zo'n 30 meter afstand volgend, roept en schreeuwt, dat ze rechtsaf had moeten slaan. Je ziet het voor je: Geen gehoor, voor andere stemmen doof. Een eigen weg gaand. Gelukkig weten we, daar fietsend, haar tot inkeer te brengen, zij het met gebarentaal. De dopjes worden uitgetrokken, ze wordt op de hoogte gebracht, een krachtterm volgt... Draait niet ieder graag z'n eigen liedjes, draaft niet ieder graag verder op een eigen gekozen weg? Voorkeurzenders genoeg....

Lopers(1). Lopers als raadsheren kom je tegen op het schaakbord. Dicht naast de koning en de koningin staan ze opgesteld. Dat is hun principe, hun uitgangspositie. Toch kunnen ze zich uitsluitend schuin weg bewegen. Horizontaal noch verticaal is er voor hen bij. Ze steken dwars het bord over en houden zich tegelijkertijd principieel aan de kleur van het vak dat hun beginpositie had. Toch triest, wanneer je de Koning niet kunt volgen, maar alleen je eigen gang kunt gaan. In het geloof gaat het er toch juist om de verticale en horizontale lijn vast te houden en niet diagonaal dwars overal doorheen te schuiven?

Lopers(2). Naast dat lopers sleutelfiguren zijn op het schaakbord, zijn het ook bijzondere sleutels. Ze passen op menig slot en wat belangrijker is: ze krijgen dat slot nog open ook. Wonderlijke instrumentjes zijn het dan: klein, maar fijn en met een geweldige sleutelpositie. Maar wat wil ik er mee bereiken? Openingen of geslotenheid? Ben ik bij machte met een dergelijke sleutelpositie om op de juiste wijze met mijn macht om te gaan? Alle macht is immers aan een Ander gegeven. De sleutels die Hij heeft geeft Hij niet uit handen (Openb.1:18 slot). En da's maar goed ook.

Lopers(3). Vanuit Hebreeën 12:1 en 2 zijn we allen tot lopen aangezet. We zitten niet op de tribune, we staan niet langs de zijlijn. We hebben de wolk van getuigen rondom en de gekruisigde en opgestane Heere voor ons. Wie in welke andere loopbaan dan ook maar gaat of staat, heeft het verkeerde doel voor ogen! Hoe zit het dan met m'n carrière? En doe ik nog aan sport? Al onze ja-maars mogen we beantwoorden met: Doe niet zo slap! (Hebr.12:14)

Lopers(4). Lopers zijn er in kleuren en maten. Op vele plaatsen in ons land werden ze vorige week uitgerold. Een rode voor het pas-verloofde stel in Den Haag, prins Willem-Alexander en Maxima, vele grauw-grijze bij de oprit naar de boerenerven om besmetting met het mkz-virus tegen te gaan. Schrille contrasten bij verschillende lopers. Bij beide lopers is heel wat politiek in het geweer gekomen, en nóg. Als kerk mogen we bidden om Gods zegen, hulp en uitkomst. Dat hebben alle lopers over de lopers nodig!

Over lopers over. Over lopers kun je nog wel even bezig blijven zoals we gezien hebben. Maar waar gaat het tenslotte en in feite om? Dat ons wandelen voor Gods aangezicht een in de meest letterlijke zin van het woord ‘recreatieve' bezigheid zal zijn. Dat heeft met her-schepping te maken. Niet met ver-wording, -dat komt voor onze rekening (!)-, maar met her-wording. Pasen heeft ons daarin alles te zeggen. Al het geloop naar het graf van de Heere Jezus was vanwege het niet goed geluisterd hebben naar Jezus' woorden. Vanuit het lege kruis en graf vindt er een aan-loop plaats naar het echte Leven! Om Jezus' wil en weg: laat dit niet op z'n beloop!

Rommel? Wie van Dale wil geloven krijgt weinig zin om a.s. zaterdag eens even een kijkje te gaan nemen aan de Sniepweg op het evenemententerrein. In mijn woordenboek worden bij ‘rommel' drie betekenissen gegeven, te weten: 1. allerlei prullen door elkaar; 2. plaats waar wanorde heerst; 3. ondeugdelijke waar. Wanneer ik alleen al let op alle mensen, -medewerkers en mogelijke kopers-, dan smelten woorden als ‘prullen, wanorde en ondeugd‘ als sneeuw voor de zon. Dan heeft gezelligheid en gemeenschap de boventoon. Trouwens, in een christelijke gemeente keurt Paulus die van Dale-begrippen pertinent af. Wij geheel anders! Kom maar kijken!

Punt uit. Jl. zondagmorgen gepreekt in Strijensas. In de consistorie op de stoel van de predikant een groen kussen met daarop geborduurd de letters KERK. , inderdaad, ‘kerk'met een punt erachter. Dan verwacht je in onze tijden nog wat meer bij zo'n kerk. Punt nl bijvoorbeeld. Of punt com. Of punt org, punt uk. Maar dit was gewoon KERK punt uit. Nu was dit geen modern kussen, maar één die al een hele tijd was meegegaan. Het was er zeker een uit de vorige eeuw, uit de tijd waarin men nog niks met die punt en wat dan volgt had. Toch tekenend: de KERK laat zich in feite ook niet binden aan welke afkorting of tijd dan ook, maar ze is van Christus. Hou dat maar voor ogen en in het hart!

Logees. Deze vakantie hadden we een aantal logees te gast, die oorspronkelijk op de Bethelschool huizen: een 12-tal rupsen, die in de loop der tijd een koolwitje moeten worden. Wonderlijke beestjes, die in hun prille leventje verschillende ingrijpende veranderingen hebben / zullen ondergaan. Dat hoort ‘van nature' bij hen. Dat mensen ook geroepen zijn om vroeg of laat te veranderen en bij voortduur terug hebben te keren, zit ons ‘van nature' niet zo in het bloed. Maar dat is nooit een excuus, nooit een schild om achter weg te kruipen. Dat we in de Bijbel ook logees (vreemdelingen en bijwoners) genoemd worden, tekent onze roeping en bepaalt ons gedrag. U / jij weet daar meer van!

Krom en verdraaid. Rijdend over Neerlands snelwegen wordt het heen- en weergaand verkeer keurig gescheiden door een stevige vangrail. Wat me in de afgelopen week opviel was, dat er veelvuldig gebruik gemaakt wordt van deze toch niet al te buigzame scheidingswand. En daar waar een automobilist in de vangrail terecht is gekomen en de boel krom en verdraaid is geworden, daar heeft men in plaats van een geel ‘100-km' bordje, een dergelijk geval in het rood geplaatst, om wegwerkers aan te geven, dat hier iets rechtgezet en weggewerkt moet worden. ‘t Zou misschien ook wel handig zijn in de berm van ons bestaan, zulke rode bordjes. Of is dat bij mij niet nodig?

Bron. Dat er verschillende bronnen zijn, komt u niet onbekend voor. Bronnen van ergernis bijvoorbeeld. Flitspalen, bijvoorbeeld. Daarlangs zoevend, hou je je gaspedaal wat extra in de gaten. Daarlangs fietsend zie je hoe mensen hun lusten erop botvieren. Met vuur worden ze bewerkt, kogelgaten en bijlslagen krijgen ze toegevoegd, omvergeduwd en noem maar op... Je wilt toch vrij zijn... je eigen gang kunnen gaan.... Wat dient tot eigen veiligheid wordt blijkbaar veelal verkeerd of niet verstaan. Zomaar een vraag: hoe gaat u / ga jij om met de 10 geboden?

Klok en klepel. Dat gezegde kent u? Dat iemand de klok heeft horen luiden, maar niet weet waar de klepel hangt. In het geval van onze kerkklok weet ik zowel klok als klepel te hangen, maar de klok hoor ik niet luiden. Oorzaak?: kapot. Storing in de motor! De welkomstroep van elke zondagmorgen en -middag werd al even niet vernomen. Het viel zelfs mensen op. Uiteraard blijft een ieder welkom. Immers: ook in het geloof mogen we groeien en vorderen om ‘klok en klepel' te onderscheiden, maar niet te scheiden. Dat laatste is immers geen gehoor....

Nieuwe wegen. Er worden enkele nieuwe wegen aangelegd, die naar onze kerk leiden. Het zal u opgevallen zijn. Onze kerk is dan nog beter bereikbaar en tegelijkertijd is er een fraai pad aangelegd voor een rondje om de kerk. Recreatief is dat nooit weg, maar voor de echte recreatie die God bedoelt, moeten we toch echt binnen zijn. Laten we de onderlinge bijeenkomsten niet nalaten, dan vallen er gaten. We verwachten elk ander.

Weg is weg. Steeds vaker kom je het tegen: borden, -zwart schrift op gele ondergrond-, die uitgebreid aangeven welke weg er nu weer afgesloten is of tot verkeershinder leidt. De tunnel bij Boskoop, de Noordtunnel naar de Staringlaan, om even twee voorbeelden te noemen. Omdat de weg (even) weg is ben je gewoonweg de weg kwijt. Lastig, zeker bij haast, want je moet omrijden. Het bepaalt je ook bij het automatisme en het gemak, waarmee je gewend bent een bepaalde weg te gaan. Een straatje om opent soms weer andere (ver)gezichten. In de Bijbel heeft bekering ook alles met je weg te maken. Niet even een straatje om, maar het roer totaal om. Waarheen? Het antwoord zit verborgen in de volgende letters: GAANDEWEGHEMTEGEMOET. (Er zijn meerdere oplossingen mogelijk!)

(G)een hond in de kerk.... Hoewel we dat zo noemen, dat er geen hond in de kerk was, zal dat in de praktijk hier weinig voorkomen. Wat in de praktijk ook weinig voorkomt is dat er wel een hond in de kerk is. Toch was het jl. zondagmiddag zover. Gastvrij, gelijk het behoort, en vanwege de warme stonden alle deuren uitnodigend open. Een loslopend huisdier dacht er zijn thuis, tot grote hilariteit van kerkvolk en crèchepopulatie. In de bijbel is de hond de heiden, die toch maar wat graag van de kruimeltjes eet die de kinderen laten vallen of misschien wel laten liggen. Jezus noemt het geloof van de vrouw die het waagde en won: Groot, en in Israël zelfs niet gevonden. Blijkbaar kan dat ook! (Lees Mt.15:22vv)

Bijzondere lading. Na een rondreis door Scandinavië zijn we weer wel thuis gekomen. Dan kom je onderweg heel wat tegen in het verkeer. Weliswaar weinig auto's met visjes, maar wel ineens daar die knots van een Scania met grote letters op de voorbumper: ‘In God I trust'. (‘k Vertrouw op God!). Wat een getuigenis, voor onderweg, maar ook voor op de vluchtstrook of in de parkeerhaven. Dat hoeft geen nieuwe hype te worden, maar we blijven wel onder de maat, wanneer we die bijzondere lading niet uitdragen!

Euro-drukte. Deze week zijn allerlei op rijdende kluizen lijkende automobielen uitgerukt en het land door gereden om de financiële instellingen van het nieuwe papiergeld te voorzien. Waardetransporten en waardevolle transporten tegelijkertijd. Allerlei drukte is en komt er nog omtrent onze nieuwe munteenheid. Wat kan een mens zich druk maken om geld. Is er nog meer om druk mee te zijn. Iets nog waardevollers wellicht? Voor veel mensen is dat even denken, voor anderen even slikken, voor u en mij is het geloven. En dat niet even...

Hands-free. Na het eind van het jaar mag je niet zomaar meer bellen met je mobieltje in de auto. Het zal hands-free moeten gebeuren. Zonder handen, dus. Heel veel auto's zijn al op een dergelijke manier uitgerust en voorbereid, maar of het er veiliger op wordt? Al gauw merk je dat een automobilist in zijn vehikel zit te bellen, omdat dan de controle over zijn rechtervoet verdwenen schijnt te zijn. De wagen mindert vaart... Het gesprek met God kan het beste niet hands-free gebeuren, en zomaar tussen alle bedrijven door. Neem er de rust voor, en de tijd. Juist als je veel om handen hebt, is het des te meer nodig!

Uitgestippeld. Zondag naar de kerk lopend ontdekten we dat Nederland een nieuwe wandelroute rijker is: De Gouwebos-route. De ANWB heeft voor keurige bordjes gezorgd, alleen deze zijn bevestigd aan diverse palen zo'n twee tot twee en een halve meter boven de grond. Je moet dus naar boven kijken om een pad-vinder te zijn. U / jij, die geen toerist op aarde bent, maar wel een recreant, u / jij wist dit allang, want geestelijk is het niet anders: Naar Boven kijken om de weg te vinden. Denk maar aan Psalm 25:2 (berijmd).

Winterwerk. De herfst is nog maar net begonnen en we hebben het al weer over winterwerk. Toch heet dat zo in de kerk. Getuigt het van vriezen en dooien? Nee: van warmte en omzien naar elkaar. Hoe gaat het ermee?

Agenda. Al weer enkele weken zijn ze te koop: de agenda's 2002. Vele blanco bladzijden liggen klaar om ingevuld te worden. Letterlijk betekent het woord ‘agenda': ‘wat gedaan moet worden'. En ‘t is waar: wat moet er veel gedaan worden, soms zoveel, dat het teveel wordt. Een tweede agenda erbij helpt je niet uit de brand. Dan maar wat schrappen? Da's ook zo moeilijk. Van alles dan maar wat? Het leven als een mix van wat ik lekker vind? Tijd en prioriteit hebben alles met elkaar te maken, zeker ook in het kader van het christelijk geloof! Eens vaker tijd inruimen, om stil te zijn... te luisteren... naar God! (Een sabbatsjaar is zo verkeerd nog niet)

HSL. De Hoge-Snelheids-Lijn door het Groene Hart komt steeds dichterbij. Zowel in tijd, als in afstand. Per dag moet een kolossale boorkop van 15 meter doorsnee zich een weg banen in het onderaardse en vordert zo 9 meter in de richting van Hazerswoude. Het lijkt een slakkengang te zijn voor een hoge snelheidslijn. Nu is er bij de bouwput ook ruimte ingeruimd voor een kapelletje waarin Barbara een plaatsje vindt. Deze Rooms katholieke heilige schijnt met bouwactiviteiten en de ondergrondse te maken te hebben. Een heilige uit het grijze verleden voor een hypermodern bouwproject. Is het voor ons niet eerder zaak om voortvarend en voortdurend te geloven dat ‘wien God bewaart, wel bewaard is'!?

Samen. Een van de eerste vragen die ik stelde in de dienst met anders begaafden, jl. zondagmiddag, was wat het woordje ‘samen' betekende. Al vrij spoedig kwam het antwoord: ‘Dat je niet alleen bent.' Maar met z'n tweeën, drieën, vieren, ja, zelfs: met z'n allen! Toch bleek dat ‘samen' geen goede basis te zijn om op voort te bouwen. We dachten daarbij aan de torenbouwers van Babel: wat een slecht voorbeeld gaven zij. Waar ging het om? Om samen in de naam van Jezus gebouwd te worden door het geloof. U zegt: ‘Dat is een opwekkingslied.' Ik zeg: ‘Dan hebt u het goed begrepen!'

Zwerfvuil. Nog niet zolang geleden was er de grote schoonmaakactie in ons dorp. Dat ruimt op! Toch zie je binnen de kortste keren weer links en rechts weggeworpen zakjes, blikjes, bakjes en-wat-al-niet-meer. Dan is het wel van je af, da's waar. Jij zit er dan niet meer mee, ook waar! Maar een ander ziet het wel, valt erover (letterlijk of figuurlijk). Daarbij stapelt het zich op den duur ook nog eens een keer op en zou het kunnen zijn, dat je er op de lange duur in om komt. Vuil moet je niet laten zwerven, maar op de daarvoor bestemde plek brengen en deponeren. En: daar ook laten! U weet hoe dat geestelijk in elkaar zit?

Raak. In de herfstvakantie was het raak, of eigenlijk: mis, net hoe je het bekijkt. Keurig geparkeerd in een parkeergarage ergens in het land ontvang ik bij het binnenrijden een bonnetje met streepjescode, dat ik bij het verlaten van de parkeergarage aan een automaat mag overhandigen, die dan mijn schuld op een schermpje vermeldt. Maar hoe ik mijzelf ook fouilleerde: geen bonnetje. Wat voel je je dan hulpeloos. Dat betekent dan concreet, dat je het dagtarief moet betalen, ook al ben je maar een enkel uur onder (‘t parkeer)dak geweest. Jammer van de centen, dom van mezelf. Hier valt niets en niemand te verwijten dan: mezelf. Bij binnenkomst word je namelijk al op deze mogelijkheid gewezen, maar je denkt ‘dat overkomt mij niet...' Maar wat nu, wanneer je ontdekt dat je schuld onbetaalbaar groot is? Wie zal dan betalen? Of is er soms al betaald voor u / jou?

Gemist. Wanneer u jl. zondag gewoon uw plaats bezette in de kerk hebt u hopelijk niks gemist. Hoewel.... ik las op publicatieborden de aankondiging van een curiosamarkt op zondag 4 november in de Grote Kerk van Den Haag. Daar moeten dan dus uiterst zeldzame spullen te koop zijn aangeboden. Wat waren we bevoorrecht jl. zondag dat het blijde evangelie niet te koop werd aangeboden, maar gratis gratie! Een zeldzaamheid? In Jezus' naam geenszins. Maar wie dat mist mist alles. En helaas zijn die mensen geen zeldzaamheid meer. Hebben we daarom niet temeer een roeping en taak daar wat - nee: alles- aan te doen dat in ons vermogen ligt?

Een zwaar hoofd? Soms kun je ergens wel eens een zwaar hoofd in hebben. Dat valt bijvoorbeeld op, wanneer je hoofd neerzijgt op de kerkbank, tijdens de preek om eens wat te noemen. In het bijzonder kunnen jongeren daar wel eens vatbaar voor zijn. Een vreemde houding weliswaar. En als gevolg daarvan krijgen anderen en ouderen er soms ook weer een zwaar hoofd in. Het lijkt een kettingreactie... Weinig getuigend van eerbied voor Hem van Wie wij vragen of Hij Zijn aangezicht over ons verheft. Voor Gods aangezicht geldt altijd een zekere houding: in de houding! Niet onderuit of knikkebollend, niet murmurerend of rumoerig, maar op het juiste moment zingen en op het juiste moment luisteren, onze God ter eer.

Een brug verder. ‘Een brug te ver', dat kennen we wellicht van een film of boek, maar onlangs moesten we een brug verder. De brug waar we over wilden was afgesloten omdat er trillingsvrij gewerkt moest kunnen worden. Dan denk je een brug verder te kunnen nemen, maar wanneer komt die oversteek over dat kanaal? We hebben hem niet gevonden. Dat betekent dan een andere bestemming kiezen, een andere route plannen, een streep door je voornemens. Dat hoeft niet verkeerd te zijn... We moesten maar eens meer over rekenen, dan zie je alles eens van de andere kant!

Opgezwollen. De Zwolse Courant, die ons vorige week zaterdag ter hand gesteld was, meldde in een artikel dat er in India zo'n 330 miljoen goden en godinnen gekend worden. Je zou de tel kwijt raken in zo'n opgezwollen godendom! Bij ons in het westen is het vaak al een hele kunst om eenvoudigweg tot 1 te tellen, maar 330 miljoen lijkt me toch echt wel een onmogelijkheid. Toch is het misschien wel een goede oefening voor een ieder van ons: Tot hoeveel komt u / kom jij? Let erop, dat die met een kleine ‘g' geschreven afgoden zijn! En let er ook op, dat rages en hypes wel degelijk ook trekken van afgoderij, hekserij en wat al niet meer kunnen vertonen. Dingen kunnen voortwoekeren en wat gezwollen was kan ook geestelijk gemakkelijk een gezwel blijken!

Nattigheid. Toen ik onlangs iets heb genoemd over mijn drie zwemdiploma's was er een jeugdig gemeentelid, die toch wat nattigheid voelde. Blijkbaar een vreemd idee, dat een dominee ook z'n hoofd boven water weet te houden, omdat hij dat geleerd heeft. Om m'n gemeentelid te overtuigen heb ik m'n officiële papieren bij hem door de bus gedaan. En wat blijkt nu?: ik heb een proefdiploma, een echt diploma en ook nog een brevet... en dat zijn geen drie diploma's. Wat is het goed om zo van tijd tot tijd je papieren eens na te lopen en te laten bezien en niet te laten bezinken. Een heel belangrijke vraag daarbij is: welke papieren heb ik bij God?

Oplaadbaar. Wie wel eens gebruik maakt van oplaadbare batterijen, kan daarop lezen, dat deze een beperkt aantal keren opgeladen kunnen worden. Bij de een is dat 500 keer, op een ander staat wel 1000 keer vermeld. Jammer, maar het is niet oneindig. We zullen ook weer een keer nieuwe oplaad batterijen moeten aanschaffen. Maar als het goed is, hebben ze dan wel voordelig voor ons gewerkt. Voor ieder mens is het ook wel eens zaak om bij te tanken, zeker wanneer je merkt, dat de accu (bijna) op is. Hoe vaak dat dat kan? Dat zal ook heel vaak verschillend zijn van persoon tot persoon. Maar dat het nodig is, daarover zijn we ‘t eens. Wat dacht u van u / jou te laten sterken door het Woord? Volop gelegenheid is er weer in de komende tijd. Neem het er gerust van. Je bent ook nog eens een keer licht der wereld in Jezus naam!

Je bent een rund... en de rest weet je wel. Vele duizenden guldens, en wat minder dan de helf in euro's, worden er besteed om jong en oud te waarschuwen voor het spelen met vuur(werk). Vele miljoenen guldens gaan immers rond de jaarwisseling weer in rook op. Een gebeurtenis waarbij horen en zien je vergaan. Vele... vul maar in en je kunt er Volendam en Enschede ook nog bij halen. Ergens in de Bijbel, om precies te zijn in Amos 4:1, zegt de profeet tegen zijn gehoor ook dat ze runderen zijn. Niet zomaar de eersten de besten, maar rasechte koeien van Basan. Wat zou dat vandaag de dag zijn?: Fries stamboekvee, of dikbillen? Wat hebben die runderen het goed, terwijl anderen tekort komen en gebrek hebben. En daar kunnen die runderen wat aan doen, want zij verdrukken de armen en zij verpletteren de mensen in nood, en ondertussen nemen ze er nog een borrel op. Hoewel vuurwerk heel oud is, was er in de tijd van Amos nog geen behoefte aan, denk ik. Maar het geeft me wel te denken: wat zou het afgevuurde geld nuttiger besteed zijn aan armen, diaconaat of zending bijvoorbeeld. Tien tegen een dat het daar meer en langer effect heeft dan even pats boem aahh oohh... Je bent een rund....., ook wanneer je hier alleen maar ‘boeh' op weet te zeggen.

Baat. Ik weet niet eens of ik het goed schrijf, maar een Thais muntstuk van 10 baat, zo'n 25 eurocent, schijnt de grootte te hebben van € 2. Dan is je winst al gauw € 1,75 bij misbruik. Vervolgens kun je je spoedig rijk rekenen, je hebt er enorm veel baat bij.... denk je. Wie zo te werk gaat pleegt natuurlijk puur diefstal, en je mist telkens de preek op de rand van de € 2: God zij met ons. Vanuit Kerstfeest wordt me juist geleerd, dat God met ons is gekomen: Immanuël! Daar heb ik baat bij. In leven en in sterven!

Gesorteerd. Met enige bewondering heb ik onlangs gekeken naar de geldsorteermachine in de Hoeksteen om de collectegelden te tellen. Hoe krijgt men het bedacht. De totale inhoud van een collecteopbrengst wordt erin gedeponeerd en vervolgens worden alle verschillende munten uitgesorteerd op soort. Doe dat maal de waarde per munt en je weet precies de totaalwaarde van de inzameling. Toch moeten we binnen de gemeente oppassen dat de verschillende muntsoorten (=gemeenteleden) te zeer uitgesplitst worden, en daarmee bedoel ik dan jong en / of oud, groot en / of klein, eigenwijs en / of wijs, aardig en / of eigenaardig, mannen en / of vrouwen enz.. Soort zoekt soort, zeggen we wel eens, maar we zijn ook nog eens een keer één: in Christus! Door Hem, door Hem alleen kennen we onze waarde.

Babyfoon. Ik was de babyfoon inmiddels helemaal ontwent, maar onlangs hadden we er weer een in huis. Wat zijn die dingen modern geworden. Je hoort het geluid van de kleine, maar ben je dat zat, dan kun je overschakelen op de LEDjes, een aantal lampjes die gaan branden. Hoe harder de baby huilt, des te meer lampjes zich laten gelden, van groen naar rood. En voor wie kleurenblind of anderszins is heeft het geval ook nog een trilfunctie. Optimaal op de hoogte van wat er elders gebeurd. Horen, zien en trillen vergaan je bij geluid van de andere kant vandaan... Wat valt dan voor veel mensen een ‘simpele Bijbel' in het niet. Die mist al die functies, maar daarin laat wel de tot-mij-roepende-God en Vader Zich horen. Zullen we ‘m nooit verslijten voor ouderwets? Verslijt ‘m maar zoals het hoort. Over Bijbelgebruik gesproken...

Met permissie. J.l. zondagavond was ik in mijn vorige gemeente Benschop. De sporen van het bij herhaling bezocht worden door ongenode gasten waren aan het kerkgebouw nog duidelijk zichtbaar. Dat deze gasten bij hun ongeoorloofde werkzaamheden niet gestoord wensten te worden is duidelijk, maar dat hadden ze ook richting Hermandad bekend gemaakt. Mochten omwonenden soms ‘s nacht licht in de kerk zien of herrie horen, dan hoefde justitie niet in actie te komen, want er werd ‘gewerkt' zo had men telefonisch aan de politie meegedeeld. Met permissie inbreken?! Eerlijk duurde echter niet het langst. Al was de leugen nog zo snel en slim, de waarheid kwam aan het licht. Zoals altijd.... vroeger of later...

Krom. Het zal de oplettende Bethelkerk(voorbij)ganger niet zijn ontgaan, dat de lantaarn in het verlengde van de Perkstraat aan de Staringhlaan ietwat uit het lood geslagen of (waarschijnlijk) gereden is. Wonderwel deed het ding het nog wel. Toch verspreidt zo'n scheve paal veel minder licht! Althans, dat lijkt me toe. Of je als lamp op 5 meter boven het wegdek bent opgesteld, of dat je daar 3,5 meter boven bent terecht gekomen... Een en ander zal best allemaal wel weer recht komen, maar denkend aan Jezus' woorden, wanneer Hij zegt dat we licht der wereld zijn, vraag je je wel eens af: Ben ik goed opgesteld ten opzichte van het ‘wegdek', of verlicht ik alleen mezelf? Geef ik wellicht te weinig licht misschien? En waar ligt dat allemaal aan? Goede verlichting komt alleen door de Heilige Geest!

Gelogen gelogood. Met de nieuwe belastingwetgeving worden predikanten pseudo-werknemers of pseudo-ondernemers. De krant berichtte erover. Het woordje ‘pseudo' betekent daarbij ‘onecht' of ‘gelogen'... Wat niet gelogen is, is dat we er met elkaar niet zoveel mee opschieten. Voor wat de fiscus betreft: zij wordt daardoor van ons niet armer. Was het bijvoorbeeld voorheen mogelijk de toga belastingtechnisch in een aantal jaar af te schrijven, met de nieuwe maatregel valt hij voor de pseudo werknemer/ondernemer onder de categorie bedrijfskleding en dient als zodanig aan bepaalde eisen te voldoen, bijvoorbeeld, dat er een bedrijfslogo op moet van minimaal 70 cm2.... U ziet ons al staan op de preekstoel? We zullen maar denken: Al is de pseudo nog zo snel, de Waarheid hoort u wèl!

Terug. Fietsend, van hieruit gezien aan het eind van de Reeuwijkse plassen, komen we, richting het Wierickepad rijdend een bordje in de berm tegen waarop vermeld wordt: ‘U kunt hier niet keren.' Nu is dat op de fiets geen probleem, net zo min als te voet. Maar met het automobiel wordt het wat moeilijker. Het heeft iets in zich van ‘bezint eer gij begint'. Is dat trouwens niet het hele leven het geval? Vaak moet bezinnen pas beginnen wanneer we onbezonnen ergens aan begonnen. En soms is dat geen pretje. Kunt u / kun jij nog keren?

Stemming. Komende woensdag worden we als burgers van 18 jaar en ouder weer opgeroepen ter stemming te komen voor de gemeenteraad. In een e-mailwisseling met een naburige collega vroeg ik tussen neus en lippen door of dat dat bij hun nog gebeurde met het rode potlood, omdat we hier naar de knoppen gaan. U begrijpt, dat kan in meerdere betekenissen worden opgevat. Wij stemmen per machine en met de indruk van een paar knoppen staat m'n keuze geregistreerd. Ook op een andere manier kunnen we naar de knoppen gaan. Dan loopt alles in het 100, alles gaat kapot. Dat is natuurlijk wel de realiteit om ons heen van een wereld waarin er voor God en Zijn woord niet meer die plek is, die Hem toekomt. Ik wil geen stemming maken, maar wel elkaar erop wijzen dat we naar de knoppen gaand principieel moeten durven zijn, en blijven.

Stapels voordeel. Een niet-plaatselijke doe-het-zelf-zaak-keten folderde met een folder die kopte: Stapels voordeel. Afgebeeld waren stapels €-munten van € 2. U weet wel, die met ‘God zij met ons' op de rand. Ik hoop dat wat mij trof alle adressen heeft getroffen die deze folder door de deur geschoven kregen. Juist wat naar de rand geschoven is, -zo vaak-, was hier opgestapeld. Voor mij zei het een veelheid en volheid aan genade. Dat is immers het voordeel van God zij met ons!! Laat je dit liggen, dan moet de ‘v' verwijderd worden. Oordeel zelf....

SMS. Misschien dat uw (klein-)kinderen het ook steeds hebben over SMSjes. Via hun mobieltje kunnen ze dan korte berichten van maximaal zo'n 160 lettertekens versturen naar iemand die ze op de hoogte willen houden of iets willen vragen. Kosten? Zo'n 20-25 eurocent per stuk. Op den duur een dure hobby dus! Hebt u /heb jij de tekstverzen uit de Bijbel wel eens goed bekeken? Hebben ze ook niet iets van SMSjes weg? De HEERE wil ons op de hoogte houden / brengen van het belangrijkste nieuws dat er is. En het is nog gratis ook. Wat een genade. Laten we in een tijd van enorme vooruitgang en techniek dat ‘oude' Woord van God niet voor ouderwets verslijten of van de hand doen. Het is actueler dan je denkt!

Wakkere actie! Wat denkt u ervan om ‘s nachts als leerlingen van het DC te G. om 2 uur je bed uit te komen om op je school oliebollen te gaan bakken voor een ambulanceactie voor Woord en Daad? Een wakkere actie! Alle ingrediënten waren ingeslagen en aangevoerd, maar de hulpmiddelen lieten zo af en toe wat te wensen over. Vele helpende handen en redders in nood, alles in rep en roer, een tijdschema dat niet helemaal meer klopte, beslag dat de pan uit rees, en aan het eind van de dag kon je geen oliebol meer zien en geen pap meer zeggen. Alles uitverkocht! Dat belooft ook wat voor onze rommelmarkt! Gaven we ons al op?

Kijk omhoog!? Aanwezig bij de tentoonstelling van het Ned. Bijbelgenootschap over de Psalmen in de St.Jan van onze buurgemeente, komen de meeste mensen naar die kerk om omhoog te zien. Geen verkeerde blikrichting natuurlijk... Alleen ze zien dan historische kunstwerken, die nog uiterst breek\baar zijn ook. Vandaar dat het goed was om ze deze keer ook naar beneden te laten blikken om te aanschouwen welke schat ons in het ‘Bijbeltje in de Bijbel' onder ogen wordt gebracht; ouder dan de Goudse glazen! Nu kun je natuurlijk ook vanuit wat je blikkend in je Bijbel hebt gelezen, opwaarts zien om op God te letten. Dan heb je de beide ogenblikken tezamen. Ik verzeker u: dat zijn niet de slechtste momenten!

Calvinistisch. Bij de psalmententoonstelling in de Goudse St.Jan (zie vorige week) was ook een vitrine opgesteld van de Psalmen in de calvinistische traditie. Wie een blik in de vitrine wierp, kwam er naast psalmbundels ook her en der wat kingetjes tegen (=witte versnapering voor na het zingen na de collecte). In het gastenboek gaven diverse bezoekers ook hun visie op deze witte dingetjes. Van ‘afkeurenswaardig' tot ‘grappig'; ik denk -hoewel dat er niet bijgeschreven stond- afhankelijk vanuit welke traditie men reageerde. Ik heb makkelijk praten, ik slik die dingen nooit, maar een typisch hollandse gewoonte is het wel. Wanneer je in het buitenland in een eredienst de rol doorgeeft, zitten je buren je aan te kijken in de zin van' welke-King-bedoellu'? In Afrika schijnt het zelfs zo te gaan, dat er even aan het pepermuntje wordt gelikt en gesabbeld en daarna wordt het aan de buurman / -vrouw doorgegeven. Preek smakelijk!

Een hele opgave... Diverse keren worden wij in de gelegenheid gesteld om ons ergens voor op te geven. Om dat handen uit de mouwen en de voeten in de schoenen te steken. Uit de herhaalde verzoeken daartoe blijkt dat een hele opgave te zijn, om ons dan inderdaad ook op te geven. Vaak wachten mensen tot het laatst, of vergeten het eenvoudigweg. Soms kan bij gebrek aan opgaven het gevolg zijn dat organisatoren het opgeven. Of ik ergens op doel? Nou, je zou kunnen denken aan de rommelmarkt, of aan de tentweek, of aan zoveel eigenlijk... Laten we het nu eens een keer omdraaien: laat het een hele opgave voor u / jou zijn om je niet of laat op te geven. Wat is er fijner, dan gemeente-zijn ook eens op een ontspannen wijze te presenteren. En vergeet niet, dat heel je leven een hele opgave is. Maar zeg niet dat je daar alleen voor staat. God dank niet!

Automatisme. Jl. zaterdag op een beurs geweest voor de metaalbe- en verwerkingsindustrie. Als iemand die daar niet thuis is en hoort, kijk je je ogen uit. Ik heb me verbaasd over het gemak waarmee robots steeds weer dezelfde precisiebeweging maken. Een automatisme van de eerste orde. Daar zit uiteraard veel denkwerk en programmering achter voor het zover is. Daarna gaat het apparaat rendabel worden. Nu is een mens geen robot of automaat. Daar ben ik blij om. Niet voorgeprogrammeerd, maar ook toch weer niet willekeurig handelend? Ik ben geroepen tot verantwoord handelen, doen en laten. Maar wat, wanneer ‘verantwoord' veranderd in ‘het antwoord schuldig blijven'?

P.S. Op Timotheüs hadden we trouwens een aardig gesprek over WWJD. Dat heeft er ook alles mee te maken!

Ogen-blik. Tijdens een bliksembezoek aan het kleinste kamertje van De Hoeksteen op de dag van de rommelmarkt werd ik iets gewaar. Moest ik normaal altijd op de tast in het duister op zoek naar het knopje van het licht, nu had men in deze ruimte een stukje technisch vernuft aangebracht. Niet ik hoefde te zoeken, maar het knopje werd mij gewaar: Een bewegingsmelder in het klein ontstak het licht. Wat zitten daar trouwens een diepe gedachten achter! Mijn verontrusting uitsprekend richting de koster van De Hoeksteen, stelde hij me gerust: Het licht blijft onbewogen wel 10 minuten aan. Wat fijn in de kerk: we worden gezien!

Golvend groen. Deze winter is het Wingerdveld -waar ‘s zomers de tentweek wordt gehouden- onder handen genomen. Eerst heeft men de boel gedraineerd. Een buizenstelsel werd ondergronds aangebracht om het overtollige hemelwater wat vlugger af te kunnen voerden. Daarna is het allemaal, wat minder diepgravend vanwege het buizenstelsel, omgeploegd en luchtiger gemaakt door een of ander zandmengsel. Ondertussen dacht ik steeds maar aan de tentweek: komt dit nog wel goed? En graag op tijd! Vorige week kreeg de vale vlakte ineens een groene gloed. Je begrijpt wat er gaande was? Een groeiproces! Er was gezaaid en als alles goed gaat krijgen we een tapijt van golvend groen gras. Kun je nagaan hoe belangrijk allerlei goede voorbereidingen zijn voor een prachtig resultaat. We blijven zaaien in de gemeente en (voor-)bewerken niet minder!

Knipoog. Soms, dan krijg je -mag ik het zo noemen- wel eens een knipoog vanuit de natuur, vanuit de schepping. In de overschaduwde afgelopen week was ik op bezoek in het Rotterdamse Sophiakinderziekenhuis. Lopend over de promenade die het naastgelegen Dijkzigtziekenhuis met de parkeergarage verbindt zie ik daar betonnen plantenbakken van een meter of 3 - 4 doorsnee. Een van de bakken was gevuld met water. Precies in het midden van die bak had moeder eend zich gehuisvest met een nest. Drie eieren lagen er open en bloot in en een jong kreeg de eerste zwemlessen, met moeder dicht in de buurt. Midden in die grote, betonnen wereld vol mensen die iets hebben met iemand in het hospitaal dit tafereel. Het maakt je klein. Zoals een hen haar kuikentjes onder de vleugels bescherming biedt, zo wil Jezus.... Heb ik gewild?

As. Vorige week zaterdag heb ik dus een echte molenaar gesproken. Het was immers de landelijke molendag en menige molen draaide er lustig op los. Wanneer je zo'n molen van binnen mag bekijken dan draait alles om de as die van boven naar beneden loopt. Althans, zo lijkt het. Die as drijft de maalsteen of een vijzel aan. Geweldige krachten worden dan geproduceerd, maar ook al draait alles om die as, de as draait niet vanzelf. De wind in de wieken levert de ‘inspiratie'. Mooi om dat telkens te bedenken, met Pinksteren voor de deur en in de rug.

Windrichting. Ik blijf maar gefascineerd door de molen... Wat een constructie. Daar is over nagedacht. Neem nou de kap, die kan in z'n geheel om z'n as draaien. Dat lijkt een wankele constructie, maar het is bedoeld om de wieken op de wind te houden. Wanneer de wind altijd maar uit één hoek zou waaien, dan kon de molenkap worden vastgezet bij de bouw. Nu moet hij echter kunnen draaien. Wanneer het gaat om het werk van de Geest is een starre houding ook niet geboden. Geloven is aan de hand van het Woord ook steeds weer aftasten uit welke ‘hoek' Gods Wind waait.

Geen tijd. Misschien hebben we het allemaal wel eens meegemaakt: ineens stond je horloge stil. Vergeten op te winden? Nee, die tijd hebben we gehad. Alles is elektronisch en quartz geworden; het gaat nu op stroom, maar het houdt ook een keer op. Vroeger wond ik mijn horloge op, nu kan het dus gebeuren dat mijn horloge mij opwindt, want ik weet plots niet meer hoe laat het is. Ik heb geen tijd bij me. We kunnen ons nauwelijks de tijd indenken, dat er geen uurwerken bestonden. Je lette op de zon en ging met de kippen op stok. Dat was een gouden en goede oude tijd, zo wil men ons laten geloven. Een hoofdstuk als Prediker 3 zegt me daarentegen alles over alle tijd en niets over geen tijd! Lees maar na!

Infectie. Met de regelmaat van de klok worden houders van een e-mailadres belaagd door post met een virus. Gelukkig bevat het geen wit poeder zoals her en der gepoogd wordt rond te strooien. Gelukkig is ook, dat er steeds weer mogelijkheden worden gevonden deze virussen te onderscheppen en onschadelijk te maken. Toch is het virus er steeds vòòr de bestrijding. Nu zijn we inmiddels ook zo ver, dat bacteriën zich moeilijk of niet meer laten bestrijden. Denk aan de bekende ziekenhuisbacterie MRSA. Geleerden buigen zich krom over mogelijke oplossingen. De ergste infectie, daar weet u / jij raad op?

Dagelijks brood? Op vakantie met de Driestargasten gebeurde het op een gegeven morgen, dat een gretige zeemeeuw in een duikvlucht het lunchpakketje van een van de deelnemers weggriste. Of dit zijn dagelijkse manier was om aan de kost te komen meldt het verhaal niet. Blijkbaar wist de meeuw wel hoe hij te werk moest gaan. Nu is er wel degelijk verschil tussen ‘Geef ons heden..' en ‘Ik pik het zelf wel'. Ik weet niet of zo'n beest dat besef heeft. Ik denk van niet. Fijn, wanneer je beter weet en anders doet. Dat je in alle opzichten je afhankelijk van Vader weet. Hij geeft! Werkelijk: naar lichaam en ziel.

Gebarentaal. Wat is het mooi om te zien, dat onder het toezingen van de doopouders een van de kinderen het gebaar dat bij de zegen gemaakt wordt van de opgeheven handen, nadoet. Wat is het geweldig om een klein knulletje bij het handen geven na afloop van de dienst te horen zeggen: ‘Ik wil ook dominee worden!' Wat is het heerlijk om kinderen het gebed in de kerkdienst te horen be-AMEN met hun ‘amen'. Je mag als ouders hopen en bidden, dat je kind dit nooit kwijtraakt. Daarom mogen we hen voorgaan en doorgaan. Soms vinden we als ouders / ouderen ons hier te groot voor. Blijkbaar heeft ieder zijn manier van geloofsbeleving. Als de eer van God er maar mee gediend is!

Weer. Een enthousiast jongmens zat voor me in de kerk op de gemeentedag. Na de mededeling dat er enquêteformulieren gereed lagen die ingevuld konden worden met op- en aanmerkingen en suggesties riep het: ‘Volgende week weer!' Nou, dat tekent en zegt genoeg! Alleen: niet altijd zal het praktisch uitvoerbaar zijn. Een fijne belevenis mag ook iets zijn om op te teren en mee verder te kunnen en om het nog eens over te hebben met elkaar. Met de beste complimenten voor de organisatoren! Ennuh.... ik kon me best vinden in de woorden van het jongmens... Volgend jaar bij leven en welzijn dan maar weer?

Geen nieuws? Met de vakanties voor de deur merk je dat er weinig nieuws te melden valt. Het winterwerk ligt stil. Het vergaderwerk is grotendeels gedaan. Maar dat betekent niet dat de kerk en haar leden een zomerslaap houden. In de laatste Tog@ther werd de predikanten gevraagd in te spelen op het bijbelgebruik van de jeugd (in dit geval van Maranatha). De antwoorden die gegeven werden kunnen voor een ieder gelden. Het kwam hierop neer, dat Gods Woord geen vrijaf kent en bij onze reisbagage is het een onmisbare gids voor onderweg. Schrijf hem boven aan je / uw lijstje van ‘niet te vergeten spullen'. God vergeet u immers ook niet.

Welkom? U kent ze wel, zo'n gewelfde dakpan met bepaalde motieven van servetjes beplakt en dan gevernist. Ze staan of hangen vaak buiten naast de deur. Sommige zijn gesierd met het woord ‘welkom'. Hoe bedoelt u? Ik mocht vorige week een enkele avond met het rijdend bijbelhuis op pad en tref diverse van die dakpandeuren aan. De meesten klopten wel, maar er waren er ook bij waar men het woordje ‘niet' vergeten was ervoor te schilderen. Voor sommige mensen doet het woordje ‘Bijbel' alleen al de deur dicht. Terwijl dat Boek toch juist deuren opent. Niet het minst bij God!

Denk om het opstapje. Een bekende winkelstraat in Gouda heeft totaal overhoop gelegen in verband met reconstructie / renovatie. Gelukkig is nu de klei weer weg en alles bestraat. Toch vraag ik me af of alle moeders en vaders met kinderwagens en mensen die in een rolstoel zitten of zich met een scootmobiel voortbewegen nu zo happy zijn met het resultaat. De helft van de winkels hebben er een aantal opstapjes bij gekregen en het 'trottoir' direct voor de winkel is met een kinderwagen of ander vervoermiddel ook gauw gevuld. Er zal best over na-gedacht zijn, maar of er ook voor-gedacht is en doordacht, vraag ik me af. Destijds pleitte de stichting 'Op weg met de ander' (voor gehandicapten en hun familie) voor een kerk zonder drempels. In alle opzichten is dat zo gek nog niet.

Predikantenvakantie. Mijn dagblad publiceerde onlangs een artikel over predikanten en hun al dan niet op vakantie gaan. Een keurige zwart-wit of kleurenfoto, -dat kon ik niet ontdekken-, vertoonde een pantalon, een colbert en een overhemd aan de waslijn. Hoe het ook zij, -en deels ergerde ik me aan de opmerkingen in het artikel omdat ze erg kort door de bocht waren-, de predikant die zijn kleding voor de foto leende moet toch gedacht hebben: even uitwaaien!

Handwerk. Waar buiten de vakanties om vele -vaak jonge- bezorgers door weer en wind het kerkblad bij u bezorgen, daar geschiedt dat tijdens de vakanties via de post. ‘Da's makkelijk' denkt u dan misschien wel. Niets is minder waar. Want voordat het gemeenteblad bij u in de bus gedaan wordt door de postbode zijn er vele nijvere handen aan het werk geweest om uw etiket te printen en dat op de wikkel te plakken en daarna de wikkel om de kerkbode te lijmen op een zodanige manier dat het goed bij u in de bus komt. Gelukkig is het gezegde, dat vele handen licht werk maken. Maar vergis u niet in de vele honderden exemplaren (tussen de 1 en 2 duizend wel!) die gedaan moeten worden. Zonder de mensen van het werk te willen houden heb ik dat zo een kwartiertje gade geslagen. Ook dat is een stukje gemeentewerk! Geweldig.

Vol en bol. Een bijzondere ervaring hadden we in de vakantie toerend, door de bergen. Ineens hoorden we achter in de auto een luide plof. Bij nader inzien bleek het de zak chips te zijn, die we beneden in het dal gekocht hadden en al stijgend steeds boller was gaan staan, totdat hij het niet meer hield. Natuurlijk is dit verschijnsel natuurkundig te verklaren, maar toch wel mooi: hoe hoger je het zoekt, des te voller word je... van God, en des te leger van jezelf. (De plof vergeten we even).

Geremd. In de vakantie hebben we in Oostenrijk een aantal mountain-bikes gehuurd en er op een dusdanige manier gebruik van gemaakt, dat we meer moesten remmen dan trappen. Niet zozeer heb ik toen gelet op het grote aantal versnellingen die het ding had, maar op het grote belang van de remmen. Wat hadden zij het heet... Maar ik kwam er wel achter hoe onontbeerlijk het in het leven is om je maar niet te laten gaan, maar geremd te worden. In meerdere opzichten...

Monument en dag. Op Open Monumentendag, j.l. zaterdag, was ik in de Brugkerk te gast. Wel aardig om te zien hoe bezoekers een kerkgebouw bekijken. Er zijn er die niet verder komen dan het portaal, en daaáaag, verder houden ze het dan voor gezien. Anderen kijken bij wijze van spreken in alle hoeken en gaten en duiken in de historie waarvan br.C.Neven weer een gedeelte had blootgelegd. Ik had een kort gesprek met iemand van buiten. Veel kritiek op de kerk, hier te kort en daar te lang, wist alles beter. Totdat ik zei: ‘Maar man, de kerk, dat bent u zelf!' Toen werd het stil in de kerk....

Letters eten. Jl. zaterdag op de CLK-beurs in Zwolle kon je letterlijk letters eten. Deze christelijke boekenbeurs, die dit jaar voor de 25e keer werd gehouden, vierde dat feestelijk door o.a. bij elke kraam een pot met snoepjes in de vorm van letters te plaatsen. U begrijpt: menigeen deed zich daaraan te goed, een enkeling ging zich misschien wel te buiten. Nu ik het toch heb over letters-eten: dat doen we toch nog wel hè? In de vorm van lezen dan. TV en computer met z'n vele mogelijkheden zouden het gewone boek haast doen vergeten, maar er is genoeg goede leesstof in ons land en binnen handbereik! Maak er gebruik van. Het verrijkt je en verdiept ook je leven. Daarbij geeft het ook nog eens een keer rust. Lees je Bijbel, bid elke dag, en vergeet het goede boek niet!

Vergeten. Vorige keer ben ik vergeten wat te schrijven over van alles of nog wat anders. Het werd gelijk al opgemerkt. De drukte deed me dit vergeten en misschien dat we daar allemaal wel eens wat last van hebben. Toch is dat dan wellicht een signaal, om ons niet te laten leven, maar te leven. Wie zich laat leven is een slaaf van z'n tijd. Wie leeft en dát opgewekt, heeft weet van Pasen. Het laatste is werkelijk ontspannend. Laten we elkaar dat aanbevelen!

Geen reclame. Er gaat geen weekend voorbij of de verlichte reclameborden -bij o.a. bushaltes- zijn opengebroken en de reclameposters zijn verdwenen. Blijkbaar zijn het felbegeerde objecten om je kamer mee te behangen of het is een vervelende hobby van vandalen. Maar hoe je het ook wendt of keert: het is... geen reclame. Nu is er op die reclame vaak ook veel af te dingen, want wanneer de verlichte reclameborden wel gevuld zijn, is het vaak ook geen reclame. Het heeft dikwijls niet veel om het lijf en is kreterig tot en met. Lett. komt reclame uit het Latijn en betekent ‘een luid protest', ‘het tegeninschreeuwen'. Een meer mondeling gebeuren dan schriftelijk dus. Als christenen mogen we best wat meer reclame maken. In de goede zin van woorden en werken!

Ontzanden. Om bij de Elzenhorst de weg egaal te kunnen plaveien, waren de straatstenen verwijderd, om na het gladstrijken van de ondergrond er weer in gelegd te worden. Maar dat ging zomaar niet. Vroeger werden de stenen stuk voor stuk ontdaan van het aanklevende zand. Later heeft men daar een machientje op gevonden, waar ze doorgevoerd en uitgeworpen werden. Nu werd ik opgeschrikt door een shovel met aan de bak een grote trommel bevestigd -wel wat op een trommel van een centrifuge gelijkend- gevuld met vuile stenen. Plotsklaps begon de trommel te draaien en doordat de stenen zich aan elkaar en aan de trommel schuurden, werd het zand verwijderd, dat eraan zat en hield je de kale steen over. Het ging er hard aan toe, maar bleek wel een probaat middel te zijn. Dit waren stenen die leven maakten. In de Bijbel wordt gesproken over levende stenen... Dat is wat anders...

Goed geschoold. We weten wat het betekent, wanneer we een auto of motorfiets tegenkomen met daarop een blauw bordje met een witte ‘L'. De bestuurder daarvan heeft les. Rij-les in dit geval. Er wordt gestreefd naar dat fel begeerde papiertje als bewijs van... Ja, waarvan? Er blijven brokkenmakers... Maar voor je 18 bent gaan er ook jaren van andere scholing vooraf. Een goede scholing is belangrijk en ook grond-leggend. Dat begint al bij de basis en de basisschool. En daarbij: wat zou het aardig zijn, om allemaal met een ‘L' op ons leven te gaan lopen, om aan te geven dat we niet eigen-wijs zijn, maar leerling willen blijven, niet het minst van de Schrift!

Mollig. Jl. maandagmorgen vroeg: de zon net op, de wei bedekt met een witte laag bevroren dauw. Daardoor heen was een mol al aan het werk geweest, gezien zijn hopen. Ooit is me wel verteld, dat dan het voorjaar echt in aantocht is. Daar heeft de mol een speciale neus voor. Op de molshopen namen de kauwen het ervan: ze pikten de wormen en ander gedierte uit de verse aarde. Kun je nagaan, wat er boven komt, wanneer er op de aarde ‘gehoopt' wordt...

Ophefschroef. We zullen het teken aan de wand niet spoedig vergeten. De kranten toonden ons meer dan levensgroot de schroef waar zoveel ophef over werd gemaakt in land en volk en vorstenhuis. Meestal dient een schroef op zo'n plaats om iets aan op te hangen. Maar soms heeft een mens blijkbaar maar een klein kapstokje nodig om een heel verhaal aan op te hangen. Van tijd tot tijd gaan we daar allemaal mank aan... Weet wat je zegt!

E. Mijn auto bevat een handig metertje met bovenaan een ‘F' en onderaan een ‘E'. Het staat voor Full en Empty. Vol en leeg. Het instrument geeft de stand van de benzine in de tank aan. Daarbij is er nog een handigheidje ingebouwd, dat er een lampje gaat branden wanneer hij bijna ‘E' is. Vreemd, maar toch heb ik dan de neiging om te denken: ‘het kan nog wel even'. Totdat het echt ‘E' is natuurlijk, dan staat de wagen stil. Bestaat er nu ook zoiets als geloofsmeters? Even bijtanken? Of ‘het kan nog wel even...'? Eenmaal is het ‘E'(euwigheid). Of staat nu de wagen stil?

Belast. Bezig met de inhoud van de welbekende blauwe envelop stuitte ik op een wonderlijk gebeuren. In de gids die ik had aangeschaft om me bij het invullen wat te helpen stond geschreven dat ‘Ook inkomen dat is verdiend in het buitenwettelijke is fiscaal belast. Door diefstal of fraude verkregen voordelen zijn belast. Moet u later terugbetalen, dan kunt dat weer aftrekken.' Wees gerust, voor zover ik kon nagaan betrof mij dit niet, maar op deze manier wil de fiscus een graantje meepikken van wat onwettig verkregen is. Van welke kant ik het ook bezie: daar rust nooit zegen op...

Kruis-sleutel. N.a.v. mijn woorden over de kruis-sleutel bij het Heilig Avondmaal werd nog even doorgepraat in de consistorie. Daar werd opgemerkt, dat we de kruissleutel in onze auto hanteren bij pech onderweg. De kruis-sleutel, die ons in Christus' weg en werk wordt aangeboden is niet voor geval van pech onderweg, maar voor de nood van ons leven, de ellende in ons bestaan. Die kruis-sleutel: niet verdiend, wel gekregen. Gebruik hem!

Lak. Nadat mijn vervoermiddel een graafmachine gepasseerd was die de sloot uitbaggerde, zag mijn vehikel er ineens heel anders uit. Overal op de lak ronde bruine klodders modder. Na een wasbeurt is de lak wel weer overal zichtbaar. Soms kun je mensen een lak opleggen, iemand smaad, laster aan doen, vals beschuldigen. Een wasbeurt is dan vaak moeilijk, en het helpt ook niet voldoende wanneer de zegsman /-vrouw zijn / haar mond gaat spoelen. Laten we dus oppassen met het gooien met modder. Het is in bijbels licht absoluut niet fris. Maar dat wist u / jij al...

Verlaagd. Een proef voor enkele jaren gaat binnenkort van start. Waddinxveen gaat door light-rail bezocht worden: een tramtrein met verlaagde instap. Makkelijk voor rolstoelen en buggy's etc. Maar ook voor iedereen met drempelvrees of andere drempelproblemen. Daartoe is men druk doende het verlegde en verlaagde perron aan te brengen. De tijd zal het leren of een en ander rendabel zal zijn. Geestelijk heeft God er alles aan gedaan om drempels weg te nemen, die wij ons hadden opgeworpen. Met eerbied bedoeld: Hij heeft Zich verlaagd, vernederd. Opdat u, opdat jij.... Zal de tijd dat ook leren, misschien de eeuwigheid wel? Of zegt u, zeg jij nu al Hem daarvoor de dank en de aanbidding?!

Beltegoed. Een vreemde gewaarwording wanneer je met je mobieltje iemand wilt gaan bellen en voordat de toon klinkt dat de verbinding tot stand gebracht is, komt er een stem met de mededeling dat je beltegoed bijna op is. Er wordt aanbevolen voor een bepaalde dsatum op te waarderen, omdat anders e.e.a. vervalt. Zolang je dat niet hebt gedaan klinkt het behoorlijk irritant. In Zijn Woord en bij de verkondiging daarvan klinkt bij herhaling dat de weg tot God een begaanbare is achter Hem aan die het vleesgeworden Woord is. Er hoeft niets te worden opgewaardeerd, er wordt geroepen tot geloof. Dan wordt keer op keer ontdekt wat een machtig en heerlijk middel het gebed is. We mogen God aanlopen en aanroepen!

Meer blauw. Vorige week was er weer meer blauw op straat. De postbode bracht de bekende blauwe enveloppen rond, waarmee de belastingdienst het ons niet makkelijker kan maken. Dat wordt voor menigeen weer een heel gecijfer en gereken. Best al met al een (in)spannende bezigheid. Toch moeten we hierbij ook zeggen: hou altijd ook rekening met Een. En dat geldt in heel m'n leven!

Voor de mensen. Iemand uit de buurt vatte de opdracht van Jezus -Laat uw licht schijnen voor de mensen- wel heel letterlijk op. Hij plaatste een aggregaat met een meters hoge mast met daaraan verbonden een aantal felle schijnwerpers aan het eind van de straat bij de waterscheiding met het Gouwebos, om zo jong en oud ook in de avonduren nog wat schaatsplezier te geven. Dat moesten we meer doen. Ook buiten het schaatsseizoen: letterlijk of figuurlijk ons licht laten schijnen voor de mensen, in Jezus' naam! Dan ziet alles er heel anders uit. Dat weet ik zeker.

Gratis bellen. Een groot telecombedrijf in ons land had op Nieuwjaarsdag 3 uur gratis bellen in de aanbieding. Reken erop dat velen daarvan gretig gebruik hebben gemaakt. Aanbiedingen, daar zijn we als Nederlanders happig op. Met beide handen grijpen we ze aan. Toch?? Komende week is de week van gebed in ons land. Beide handen mogen elkaar aangrijpen, ineengrijpen, om wat altijd al gratis was: God aan te roepen! Laten we deze áanbieding'van God (Roep Mij aan...) En de aanbidding van God, niet beperken tot een enkele week per jaar, maar voortdurend daarmee bezig zijn. Paulus schreef: Bid zonder ophouden...

Rijrijdenden. Het overkomt ons allemaal wel eens, vermoed ik, dat we in de file staan. Een file, -‘n vreemd woord voor rij of reeks-, brengt je tot rust of stilstand zelfs, en dát nou juist kan je heel onrustig maken. Want je krijgt te maken met iets dat je niet wilt: geremd worden in je vooruitgang. Toch heeft het rijden in zo'n rij als rijrijdende ook weer z'n mooie momenten. Je hebt tijd om na te denken, om je heen te kijken, en stil te staan bij de vraag: ‘Hoe zouden al deze mensen nu toch straks Kerstfeest gaan vieren?' En: ‘Hoe leven ze / we heen naar de tweede Komst van Christus?' Alleen via sluiproutes kun je je van deze vragen ontdoen. Maar lopen alle wegen buiten de Weg niet eenmaal dood?

Goedgemutst. ‘t Was bitter koud, maar ‘t vroor net niet, jl. vrijdag 6 december. Binnen in het Groot Auditorium van het Academiegebouw te Leiden hield dr.Verboom zijn oratie over vijf modellen van de grondstructuur van de Heidelbergse Catechismus in de 20e eeuw. In deze gehoorzaal had niemand last van de kou. Broeder Verboom maakte zelfs goedgemutst (‘goedgebaret' klinkt zo vreemd) zijn toegemeten drie kwartier ruimschoots vol met daarover te oreren. Overigens was er van hete hoofden of koude harten geen sprake! Goedgemutst was ook de organist: Hij of zij speelde tot slot een koraalversie van ‘Zie ginds komt de stoomboot....' Waarschijnlijk heeft hij of zij de drie stukken van de Heidelbergse Catechismus meer met 5 december in verband gebracht dan met de 6e...

Versperd. Mijn meest normale route richting centrum is versperd. De Groensvoorde ligt open. Verkeersbelemmerende-maatregelen-in-aanbouw zijn de reden hiervan. Steeds weer moet ik daar aan denken wanneer ik die richting uit ga. ‘O ja, dit kan niet!' Moet je nagaan, hoe eigen gekozen wegen platgetreden paden kunnen zijn. Daar kom je pas goed achter wanneer er een alternatief moet worden gegaan. Met Kerst in zicht wordt ons ook een andere Weg gewezen. Die gaan we ook?!

Goot. Na mededeling gedaan te hebben van het reinigen van de goot van m'n huis, blijken er ineens meerdere gemeenteleden, jong en oud, dezezelfde klus te hebben geklaard op dezelfde dag. Mooi is dat: je zoekt het hogerop om van je rommel af te komen, om verstopping te voorkomen. Daar moet je op tijd bij zijn! Daar moet u / jij eens over nadenken........

Betrekkelijk. Jl. zaterdag waren we in de eeuwenoude voorouderlijke boerderij van mijn ‘vrouws kant'. Met subsidie was dit pand op de Veluwe in oude glorie hersteld en zo'n drie jaar terug betrokken door een achternichtje en haar man. De zaterdag ervoor is het spul afgebrand. We werden rondgeleid met een bouwlamp in de hand door zwarte ruimtes. Wat eerder een gezellige woonruimte was: niets meer heel; niets meer over. Het enige dat we ervan meenamen was de brandlucht in onze kleren. Triest. Je wordt zo wel bepaald bij de betrekkelijkheid van je bezit. Dit wens je niemand toe, maar je leert de wereld en vooral ook je bezit wel met andere ogen bekijken.

Dominee Asterisk. Zondagmorgen preekte ik in Loosduinen en kreeg na de dienst het kerkblad van Groot Den Haag mee, waar op de achterpagina alle preekbeurten van alle kerken in Den Haag voor een maand staan afgedrukt. Een wirwar van kerken en voorgangers; geweldig onoverzichtelijk. Toen ik mijzelf gevonden had, trof ik naast mij, de week daarvoor, een mij onbekende collega aan: ds.*. Ik noem hem maar ds.Asterisk. Meestal betekent zo'n sterretje bij ons, dat er verwezen wordt naar onder aan de bladzijde, waar dan zoiets staat als ‘doorhalen wat niet verlangd wordt'. Ga eens te rade bij uzelf: in vele kerkbladen staat het er niet zo, maar werkt het gewoonlijk wel zo. En wij maar zeggen, dat het Woord het moet doen...

Handen geven. Na afloop van de doopdienst van zondagmiddag was er in de hal van de kerk feliciteren van de doopouders, in welk rijtje ik me ook pleeg op te stellen. Een jongetje had zich met zijn ouders in de rij wachtenden gevoegd, maar toen hij de persoon in toga ontwaarde, werd zijn enthousiasme om een hand te geven behoorlijk getemperd. Pas nadat ik zei, dat hij gerust een hand kon geven, omdat hij zijn hand ook weer terug zou krijgen, ging hij overstag. En aldus geschiedde. In 2 Kron. 30:8 wordt iets gezegd over de HEERE de hand geven, dat dan ook alles te maken heeft met Hem te dienen. Kost dat veel moeite om te doen denkt u / denk jij?

Bomen. De razende storm van afgelopen zondag had bij ons in de straat tot gevolg dat er bomen afknapten als lucifers en dat bomen uit voorzorg en uit oogpunt van veiligheid werden omvergehaald. Even verderop werd ons de weg versperd naar de kerk omdat een boom dwars over het bruggetje over de singel was gevallen. Dezer dagen kost het niet zoveel moeite hier nog lang over door te zagen, maar het is wel zo, dat zo'n boom niet meer wordt teruggezet. Hij blijft liggen. U kent dat gezegde wel, dat hierover wel wordt gebezigd in het kader van een overlijden: Zoals de boom valt, blijft hij liggen. Maar hoe was het voordien? Hoe zat het met vrucht-dragen bijvoorbeeld? Voor de goede orde moeten we Psalm 1 nog maar eens lezen...

Beamer. Ik kan me levendig voorstellen dat de koster van de Brugkerk overstelpt is met vragen over die beamer. Waar gaat het over? Uit het aangeleverde stukje in het kerkblad van twee weken geleden was dat voor buitenstaanders ook totaal niet op te maken. Het ligt er maar aan hoe je het uitspreekt, dan wordt er al meer duidelijk. Een beamer is iemand die erkent, belijdt, ergens voor uit komt. Iemand, die z'n licht laat schijnen voor de mensen, ook in onze donkere dagen. Maar daarvoor hoeft u dan ook niet naar de koster toe te stappen om die te reserveren. Een ieder kan daarvoor te rade gaan bij zichzelf. De beamer (zeg: biemer) waar de koster de zorg over draagt, is een stuk elektronisch vernuft, dat werkt als een dia-projector om digitale aangestuurde beelden te projecteren. Deze beelden komen bijvoorbeeld via een snoertje uit een computer of videoapparaat. Zo'n beamer kan heel goede diensten bewijzen in al het kerkewerk. U zult ‘m misschien wel eens tegenkomen en voor zowel de beamer als de beamer geldt, dat ze hun licht laten schijnen..... Gode ter eer!

Draai. Omdat zwaar transport en lange vrachtwagens hun draai niet konden vinden op de rotonde bij de Beethoven- en Chopinlaan, is daar in de afgelopen week gedurende enkele nachten hard aan gewerkt om dat probleem op te lossen. Nu lijkt me dat niet alleen een probleem te zijn van allerlei min of meer grote transportmiddelen, maar heeft elk mens daar toch last van? Als het bijvoorbeeld gaat om de (dagelijkse) bekering, dan gaat het niet minder dan ook om een draai. Geen kwartslag, maar een omslag, van 180 graden. Hem ter eer! (Werk in uitvoering, dagelijks!)

Nog. Een enthousiaste catechisant vroeg de eerste keer na het zomerreces: ‘Hoeveel keer hebben we nog?' De vraag is gebruikelijk tegen het einde van het seizoen, met Pasen in zicht. Ik ging er daarom maar vanuit, dat het een geintje was. Dat woord ‘gein' komt trouwens van het Hebreeuwse ‘cheen', dat ‘genade' betekent. Gratis gratie! En dat is geen geintje, of natuurlijk wel. Hoe dan ook: we mogen nog heel vaak en heel veel, onder Gods genade. Wat een genade! Let daar maar op en tel je zegeningen...

Stralend. Het huis van onze achterburen heeft een behandeling ondergaan. Nu ziet het er weer stralend uit. Na een week het geluid van compressoren te hebben aangehoord, waarbij voegen werden verwijderd en de muur werd gezandstraald, mag het resultaat er zijn! Misschien dat iemand zegt: ‘Maar dat is de buitenkant toch maar...?' Dat is waar, maar het schijnt z'n effect ook te hebben op de binnenkant naar men zegt. Hoe zit dat bij ons, als mensen? Soms lijken we wel van steen, soms geven we wat van onszelf prijs. Eerder de buitenkant, dan de binnenkant, maar als je nu denkt aan het gezegde: ‘Waar het hart vol van is, daar stroomt de mond van over', wat valt er dan bij mij te zien / horen? Maak ons tot een stralend licht voor de volken, voor de mensen om ons heen, zo zingen / bidden we toch?