Coos van der Spek, lid van motorclub MC Zegveld, VRO gevolgd bij Henri de Roo
Verslag van de VRO-2 Training van MC Zegveld bij de KNMV.
29 juni 2009 - Politie Academie te Lelystad
Om maar met de deur in huis te vallen: het was een topdag! Slechts twee leden schreven zich op het forum in voor de VRO-2 Training, maar daar was de pret absoluut niet minder om. Peter en ik hebben ons buitengewoon vermaakt op deze bijzonder leerzame en geweldige dag. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. Elke motorrijder zou zo’n trainingsdag moeten volgen. Een echte aanrader! Kijk snel op www.knmv.nl en click op tabje ‘opleidingen’.
Direct na de koffie-met-cake (om 08:30 uur!) en het korte welkomstpraatje gaan we met de instructeur mee naar buiten. Het wordt vandaag 29 graden. En op de momenten dat je je instructies krijgt, komt er, zoals altijd op de tv, helaas géén mooi meisje in een kort rokje een parapluie boven je kale harses houden. Ik ben nu al blij met mijn litertje water….
Binnen 10 minuten zijn we pionnetjes aan het rijden en met het gashandle en de achterrem aan het spelen. Vanuit de heupen slingeren we ons om de felroze plastic torentjes heen. Wat een lol.
Voor en na elke oefening zullen we deze dag de theorie van VRO-1 met elkaar ophalen. Hoe was het ook al weer…? Gelukkig heb ik een paar dagen ervoor het boekje van VRO-1 (wáár lag dat ook al weer…?) gelezen. Anders had ik helemaal voor lul gestaan. Belangrijk onderdeel is de mentale training. Zorg altijd dat je voorbereid bent. Blijf altijd onderweg oefenen en je what-if scenario’s uitvoeren. En kijken, kijken en kijken. Ver vooruit. Kijk waar je naar toe wilt en niet waar je niet naar toe wilt. Zelfs al is dat een lelijke dikke boom… En besteed aandacht aan je zithouding : zit je niet goed, verlies je de beheersing van je motor. Dus knieën tegen de tank, hakken tegen de motor en je armen ontspannen. Om te onthouden: knieën weg, motor weg. En lekker hardrijden is fijn, maar soms fataal. Ze krijgen er geen genoeg van het erin te stampen!
Wat gebeurt er als je onderweg een flinke plas water tegenkomt? We trekken ons regenpak aan en rijden een forse, diepe waterbak in. We beginnen met een snelheid van 50 km en die voeren we steeds meer op. Het water slaat je voeten bijna van de steppies en de spetters gaan tot ver over je hoofd. Droog blijven is géén optie. We leren dat we de koppeling in moeten knijpen en snijden met onze Michelins als een heet mes door het koude water. In het water volgt een uitwijkmanoeuvre om de pionnetjes. Snorkels blijken niet nodig, iedereen blijft overeind.
In de speeltuin leren we dat het trottoir een uitstekende vluchtweg kan zijn. Onder een geringe hoek gaan we stoepie-op-en-stoepie-af, spelend met het gas en de slepende achterrem. De heg naast het stoepie zorgt ervoor dat je de hoek niet te groot maakt. Het kan ook met 100 kilometer, wellicht breekt dan je velg. Maar dàn gaat het ook om de dood of de gladiolen. Fuck de velg. In de speeltuin vervolgens ook de steile twee kamelenbulten en de drommedarisbult. De laatste is nog steiler, hoger en bovenop een stuk smaller. Het lijkt en klinkt spannender dan het is … maar je moet wèl je fiets een beetje onder controle hebben… Die ene Harley loopt natuurlijk met de onderkant vast aan de grond. Ik zou ook werkelijk eerder met een kruiwagen zo’n training volgen dan met zo’n ding. Hoe háál je het in je hoofd?
Stel je rijdt ergens 130 km en je moet plots remmen. Hoe doe je dat en wat gebeurt er? Peter en ik hebben het gemakkelijk met onze ABS-motoren : naar de horizon kijken, koppeling intrekken en het bloed uit je vingers trekken. Je lichaam strak zetten, knieen en hakken tegen je motor en proberen om je armen ontspannen te houden. Niet teveel op je armen leunen want dan kan je slecht corrigeren. Piece of cake… Overigens begin je met een snelheid van 70 km en je voert je snelheid zelf op zover je wilt. Of niet. De klant is koning. We zien diverse sportmotoren met de kontjes omhoog komen. Die dingen zijn ook niet gemaakt om te remmen maar om mee te racen…. Ik snap dat wel.
De koperen ploert brandt onbarmhartig op het ovenhete asfalt, de trikes bulderen op het ernaast gelegen antislipcursuscircuit en de vliegtuigen denderen vlak over onze hoofden, op weg naar het vliegveld, een klein stukkie verderop. Wat een hitte, lawaai en stank. Man, wat wil een mens nog méér op zijn vrije zondag?
Na een copieuze lunch, met dikke bospaddestoelensoep om ons zoutgehalte weer op peil te brengen, gaan we oefeningen-onder-tijdsdruk doen. Met pionnen zijn op een hoge helling twee garages nagebouwd. Eén bergie-op en de ander bergie-af. We moeten de motor in allebei parkeren, motor afzetten, naast de motor gaan staan, motor loslaten, twee handjes omhoog steken, weer starten en de garage uit. Er valt slechts één motor…;) Mwah.. Zwiep je zijstandaard uit terwijl je nog in z’n één staat, dat scheelt seconden, bedenk ik mij. Vervolgens de berg afstormen, beneden een pion een stukkie verzetten, dan een kronkelweggetje afracen, bij een pleintje draaien, niet het circuit oprijden want daar is VRO-1 bezig en ik heb mijzelf niet extra verzekerd en dan terugracen. Mijn steppie komt die dag voor het eerst aan de grond. Joecheihe… Nadat iedereen is geklokt, vertelt hij doodleuk dat het geen wedstrijd was. Hoe ga je om met lastige situaties plus lastige oefeningen plus een beetje stress en … hoe laat je jezelf gek maken? Hahaha. Nou ik dus. Dat is hem 2 minuten en 37 seconden gelukt. Tip van Coos: als je geen lange benen hebt, denk dan van tevoren na hoe je straks de 2e garage uit gaat komen…
Dan is het tijd voor de uitwijkmanoeuvres. We komen met 100 aanvliegen, geven een ruk aan het stuur, laten ons lichaam en zeker onze benen daar luchtig achteraan fladderen, knallen om een virtueel geparkeerde Scania Vabis met 30 ton Nederlands Cement heen en sturen tussen onze felgekleurde plastic vriendjes weer terug ‘de weg op’. Je doet het met je stuur, leert de instructeur ons: een flinke duw aan de kant waar je naartoe wilt en flink trekken aan de andere kant. Je moet teveel tegen de gyroscopische krachten vechten als je het met je lichaam doet. Na een paar keer lukt het mij beter.
Vervolgens oefenen we de bermvlucht : met vet 80 de berm in, het gras op. Gas dicht, kont oplichten en in de ik- zit-te-poepen-houding gaan hangen, koppeling niet intrekken en niet met je stuur sturen maar met het gewicht van je lichaam. De vette 2-cilinders van Peter en mij zetten de motor in de kortste keren stil en we moeten gas bijgeven om het gras af te komen. Niks zeggen en net doen of het moeilijk is, flitst er door mijn hoofd. Nog een paar keer en wat harder dan. Als mijn voorvering begint door te slaan, is het voor mij voldoende. Ik snap het nu wel en er hoeft voor mij vandaag niks kapot.
Er is ook een Harley Davidson V-Rod 1250 meegekomen. Dat had ik al verteld. Een oranje frame en de rest van chroom. Zelfs de handles. En die zijn spiegelglad natuurlijk. Bizar hoor. Bij die Harley hoort nog een heel alfabet voor de juiste type-aanduiding, maar dat ben ik allemaal vergeten. De leukst gehoorde Harley-grap: waar worden Harleys gemaakt? In Amerika natuurlijk, antwoordt de óók-glimmende eigenaar trots. Mis - op de vluchtstrook - is het juiste antwoord. Als een uurtje later spontaan een of ander verchroomd onderdeel van het ding afflikkert, vallen we bijna allemaal van onze motorfiets van het lachen. Dat was echt het meest gevaarlijke moment van de dag…;-)
Vlak voor de koffiepauze mogen we nog even zeer scheef op een hellend vlak met onze geplastificeerde kegeltjes spelen en mogen we op dat zelfde hellinkje nog een paar keer parkeren. Zolang je je bergbeen uitsteekt en het niet met je dalbeen probeert, blijft het een piece of cake. In alle andere gevallen eindig je ondersteboven beneden aan het asfalt. Daarna nog even bovenaan parkeren en je vervolgens achteruit te laten zakken. Simpel beetje met je achterrem en een centimetertje met je koppeling. Daarna weer optrekken en wegrijden. De kunst is om je achterrem daarbij te gebruiken.En dan. Dan hebben we de koffiepauze achter de rug en dan gaan we EINDELIJK eens een beetje aandacht besteden aan het rijden van bochies. Gelul natuurlijk, want dat kennen we allemaal wel. We gaan gewoon lekker coureurtje spelen! Haha! Wat warmte? Wat zon? Wat dorst? Knallen!
De instructeur gaat eerst met ons wandelen, vertelt over hoe de bochten genomen moeten worden. Wisten jullie dat Rossi ook altijd het circuit eerst rondwandelt voordat hij gaat racen? Ook hier gaat het vooral om kijken en het ontdekken van de apex. Voor je snelheid geldt : als een dweil d’r in en als een speer d’r uit. En je zithouding: goed je knieën en voeten tegen de motor drukken want alleen dan heb je controle.
De instructeur rijdt ons een rondje voor, wijst links en rechts naar de apex, stopt aan het einde en geeft nog wat instructies. Daarna rijden we nog een rondje achter hem aan. Kort voor het rechte stuk zwaait hij even brutaal gedag en geeft gas. Wat!? Zwaaien naar ons? We zijn geen prutsers! Het gas is al open en Peter en ik gooien onze pk’s mee en volgen hem zoals onze gehuurde Knaus-caravan de door de baas geleasde VW Passat altijd doet : op twee meter afstand. De instructeur kijkt in zijn spiegel en is zichtbaar verbaasd. Wij grijnzen. Moooiii!!
Na zijn rondje vraagt hij wie een keertje voorop wil. Haha. Ik sta er al. WOW! Ik geef gas tot aan het rode veldje, knal hem in de volgende versnelling, film de tv-beelden van Rossi van de dag ervoor op Assen noges terug, hang aan mijn motor als een indiaan aan de zijkant van zijn paard, schiet met mijn boog een paar pijlen af, rijd drie keer de steppies aan de grond en kijk na wat bochies een keertje in mijn spiegel. Huh? Geen instructeur achter mij. Een stukkie terug zie ik hem aankomen… Whoehaha. Dit is lekkerder dan.. uhh ….;-)
Zelfs al had hij even een vuiltje in zijn oog of aan zijn bougie, maar de gedachte en de ervaring van dàt moment vergeet ik nooit meer. Peter kijkt mij op de evaluatie-parkeerplaats met lichtjes in zijn ogen aan en …. flikt tien minuten later hetzelfde! Die grote vierkante koffers raken bijna de toppen van het gras : Verhuisbedrijf Hermens uit Houten voor € 150,- per uur met spoed op weg naar een tevreden klant! WHOEHAHA! Ik pis in mijn broek van de lach.
Enfin, we rijden tot vijf uur prachtige rondjes. Steeds mooier, steeds ronder, steeds lekkerder, steeds geiler. Die apex komt op een gegeven ogenblik vanzelf in beeld. En als die niet komt? What the fuck! Rijden! Het is in één woord geweldig E en als ze ons er niet vanaf hadden gehaald, dan waren we tot na donker doorgegaan. Wat zeg ik? We reden nu nog! Super. Alleen die godvergeten Harley… Dan was het echt helemaal perfect geweest… Whoehaha! Ik zit maar te dollen, hoor. Hij was best mooi en die kale kerel kon er best mee uit de voeten. Teringding..
Even kort na vijven ontvangen we ons certificaat en daarmee ons bewijsstuk voor de 10% korting op de verzekeringspremie voor de komende vijf jaar. Tja, eigenlijk is zo’n trainingsdag dus, omgerekend, gewoon gratis…;-) Net als het lidmaatschap van MC Zegveld.
Machtige dag! Veel geleerd. Veel plezier gehad. Een aanrader. Gewoon doen. Let niet teveel op de stoere taal. Iedereen kan meedoen. Zelfs Harleys…;-)
Coos van der Spek
www.elbacon.nl
Bruno Lukens (Actief motorrijder, en ex-leerling rijschool de Roo)
Jaren lang stond ik te kijken naar de 1100cc zware Suzuki in de schuur bij mij thuis. Jeetje, wat was deze motor gaaf om te zien. Het robuuste uiterlijk van dit schip, hij straalde snelheid uit. Het zou toch wel heel erg gaaf zijn om dit magnifieke schip in de toekomst te mogen besturen.
Eindelijk 18 geworden, maar toch eerst maar een autorijbewijs halen. Nadat ik binnen 2 maanden mijn autorijbewijs binnen 14 lessen heb behaald, was het eindelijk zover om ook te beginnen met een motorrijbewijs.
Ik zocht een school waarvan ik het gevoel had dat deze veel ervaring had en veel aandacht schonk aan motorrijders. Bij de grootste school, waarvan ik de naam niet meer durf uit te spreken, schreef ik me in. Binnen een week kon ik hier ook terecht.
Eindelijk was de dag aangebroken waarop ik mijn eerste motorrijles zou krijgen. Van tevoren had ik een eigen pak aangeschaft, inclusief helm en handschoenen. Laarzen had ik nog niet, ik dacht dat mijn militaire kistjes voldoende bescherming zou bieden.
Vervolgens stond ik daar voor een Honda 250 Rebel. Ik had al enige ervaring met schakelbrommers, maar bij deze motor wist ik niet hoe ik erop moest zitten. De vraag die door mijn hoofd spookte was: Waar in de vrede moet ik mijn benen kwijt??????????
De man die me les zal geven, zei tegen mij dat de motor koud was en dat ik hem moest starten. Zonder enige rijervaring stapte ik op de Rebel. Meneer zei tegen mij: We gaan hem even warm rijden. Voordat ik het wist zat ik heel erg onhandig op een Rebel, waarop ik nog nooit eerder had gezeten, en stond ik op een van de drukste kruisingen van Hoogeveen. Shit… dacht ik… wat nu? Ik voelde mijn armen en benen tintellen van de spanning en de adrenaline die door mijn ledematen ging. Met alle moeite en kracht die ik had wist ik het Rebeltje toch weer thuis te krijgen zonder brokken te maken. De gedachten die door mijn hoofd gingen waren hoe dit had kunnen aflopen.
Hoe kan een rijschool een leerling die ten eerste niet goed op een motor zit, op de motor laten rijden en vervolgens zonder rijervaring een stad insturen? Ik kan er nu (2 jaar na het behalen van mijn rijbewijs nog niet met mijn verstand bij).
De keer na deze rijles, was mijn rij-instructeur vergeten dat ik les had op een lichte motorfiets in de categorie <25 kW. Hij geeft mij de sleutels en zegt dat ik de motor moest laten warmdraaien.
Na 2 lessen oncomfortabel op de motor te hebben gezeten, besloot ik een andere rijschool te zoeken. Ik had Henri al vaak zien rijden en eigenlijk had ik ook eigenlijk wel direct vertrouwen in hem.
Ik schreef me in bij deze school, ook binnen een week had ik les van Henri. Ik kwam heel ongemakkelijk aanrijden in mijn motorpak in mijn auto. Ik stapte uit in de veronderstelling dat ik direct op de motor mocht stappen. Had ik dat toch even verkeerd geschat. Henri en ik stonden even te praten over mijn rijervaringen. Hij besloot dat ik eerst maar eens achterop moest stappen, waarna we naar een terrein reden. Hier kon ik allereerst de motorfiets leren kennen. Tja het lijkt eigenlijk met een nuchter verstand ook niet meer dan logisch dat je eerst de fiets leert kennen voordat je deelneemt aan het verkeer. Zeker getuige het feit dat er bij autorijlessen de instructeur een aantal extra pedalen heeft waar die mee kan ingrijpen. Ook kan deze instructeur bij het stuur om in te grijpen. Een motor is met een verkeerde bestuurder een ongeleid projectiel dat wordt afgeschoten bij verkeerde bediening.
Nadat ik na 2 blokjes van ieder 2 lesuren, de motor onder controle had, gingen we het verkeer in.
Doordat we veelvuldig vaardigheden hadden behandeld, was een uitwijkmanoeuvre of een flinke remming, geen enkel probleem. Dit soort speciale verrichtingen zijn de laatste tijd aan de orde van de dag en de vaardigheid is dus belangrijk.
Henri rijdt op een Honda pan-european. Zijn grote voordeel is dat hij op een motor achter je aan rijd. Hij kan je makkelijker bij houden en is je ook niet snel kwijt in het drukke verkeer. Het allergrootste voordeel is dat hij zonder al te veel moeite en gevaren, dingen kan voordoen. Dit maakt het motorrijden echt inzichtelijk. Ook zorgt het ervoor dat je dingen veel gemakkelijker na kan doen.
Henri heeft veel ervaring met lesgeven op een motorfiets. Dit vond ik erg merkbaar want hij vertelde alles wat ik moest leren op een bepaalde manier, dat ik het makkelijk kon begrijpen. Op een gegeven moment toen vonden we allebei dat het tijd was het praktijkexamen aan te vragen. Ik had het gevoel dat ik de motor toch wel aardig meester was. Volgens mij komen er geen slechte motorrijders bij deze school vandaan.
Toen ik me rijbewijs en één keer heb behaald, bood Henri mij direct een lidmaatschap bij de KNMV aan. Ik ben hier lid van geworden en heb ingezien dat dit veel voordelen heeft. Je kunt zonder hoge drempels vervolgtrainingen volgen. Op dit soort dagen ontmoet je mensen die een grote passie voor motorrijden hebben. Dit is erg leuk en leerzaam. Je leert veel speciale verrichtingen erbij, met het oogkenmerk op 'veiligheid' in het verkeer. Dit is in het Nederlandse verkeer echt noodzakelijk. Rijden leer je immers na het behalen van je rijbewijs.
Ook is de KNMV een verzekeraar die gunstige premies hanteert. Voor jongeren (volgens veel verzekeraars een risicogroep) kennen ze geen jongerentoeslagen, want volgens hen zijn ook ouderen een risicogroep.
Dit was mijn ervaring met motorrijden en met het lessen bij Henri de Roo.
Ik hoop dat duidelijk is dat er een groot verschil zit tussen motorrijles krijgen, of een motorvoertuig te beheersen. Naar mijn mening is de KNMV-methode zeer geslaagd voor beginnende en bestaande motorrijders. Het gaat volgens mij ook om het leerproces na je rijbewijs. Ik leer nog iedere dag bij, heb ik het gevoel (zeker in het dagelijkse Nederlandse verkeer).
Groet
Bruno Lukens
Mijn naam is Herbert Oostenbrink, bouwjaar 1962. Ik voel me nog geen echte motorrijder, maar het begint wel steeds meer te komen. Het is ook nog maar een dikke maand geleden dat de examinator mij feliciteerde na mijn examen: "verkeersdeelname" op 23 december 2005. Hij complimenteerde me zelfs met hoe ik had gereden, waardoor ik niet alleen blij en opgelucht was maar ook nog eens apetrots. Blij met het slagen, trots op het compliment en opgelucht dat ik Anneke's reputatie niet had aangetast. Ik had begrepen dat dat jaar nog maar één motorkandidaat van Anneke gezakt. Ik wist dat ik het kon, was niet zenuwachtig maar een beetje geluk moet je toch ook hebben bij zo'n examen. Opluchting dus, vooral omdat ik vond dat de inspanningen van Anneke het verdienden om beloond te worden met een positief examenresultaat.
Jongensdroom in vervulling? Nee hoor, helemaal niet. Ik heb nooit een brommer gehad, ook niet aan gesleuteld. Ik keek altijd wel even als er een bijzondere motor langs kwam, maar nooit met het gevoel: "dat wil ik ook!" Nee, niet echt een lang gekoesterde wens.
Hoe ik er dan bij kwam om te gaan motorrijden? Het was hartje zomer 2005, het had me al een behoorlijk poosje lichamelijk niet zo meegezeten en ik werd daar niet echt vrolijker van. Tijd voor iets leuks, besloot ik toen. Een proefles motorrijden, eens kijken hoe dat is. Ik wist niks en heb maar gewoon de dichtstbijzijnde rijschool gebeld. En zo kwam ik bij Anneke de Roo.
Snikheet de eerste keer. Echt geen pretje om je in pak, laarzen, handschoenen en helm te hijsen. Drijfnat van het zweet stapte ik na m'n eerste les weer in mijn auto. Dát was iets wat tegenviel, maar het rijden op zo'n Honda 500 voelde wel machtig.
De eerste les begon met het rustig bekijken van de motor, wat zit eraan, waar moet je op letten. Vervolgens bij Anneke achterop de Honda naar de parkeerplaats van Takens in Balkbrug. Ik dacht nog nou, da's wel een dikke honderd kilo achterop! Maar goed geïnstrueerd over houding, vasthouden en meekijken bleek Anneke totaal geen moeite te hebben met mij als passagier.
Eén proefles werd twee, werd drie, werd een compleet praktijkpakket motorrijles.
De tweede les mocht ik al zelf naar Hardenberg rijden, op de parkeerplaats van sportpark de Boshoek is wat meer ruimte. Anneke op haar Varadero achter me aan.
Met elke les groeide mijn enthousiasme. De motorvaardigheids- oefeningen gingen ook steeds beter. Elke keer dat een verrichting niet goed ging wist Anneke feilloos waar het aan schortte. Kíjken in de richting waar je heen wil, stuur naar de grond duwen aan de binnenkant van de bocht, ook inzetten met je knieën, etc.... In alle rust gaf ze haar aanwijzingen, ook al was het voor de tiende keer. Geleidelijk kwam er zelfs bij mij een beetje souplesse en routine. En niet te vergeten: lef. Na de eerste uitwijkmanoeuvre kon ik me niet voorstellen dat ik dat ooit nog eens met 50 km/u zou kunnen en durven! Af en toe ging het ook gewoon mis, trapte ik te hard op de voetrem tijdens mijn "achtje" en viel ik om. Een keer zelfs met mijn knie in de achteruitkijkspiegel, díe kon daar niet tegen, Anneke wel. Blijkt gelijk hoe nuttig een goed pak / helm is ter bescherming van je lijf ( en valbeugels voor de motor ).
Om een lang verhaal niet nog langer te maken: ik keek uit naar elke volgende les. Het motorvaardigheidsexamen haalde ik in een keer. Theorie, viel me nog helemaal niet mee (waarom mag je eigenlijk overdag niet met groot licht rijden? Met mist zien kruisend verkeer en tegenliggers mij met groot licht toch veel eerder! En effe dimmen is zo gepiept!), maar haalde ik ook in één keer. Het weer veranderde langzamerhand van snikheet naar ijskoud. De handvatverwarming begon zijn nut te bewijzen, net als de goede motorkleding van de rijschool. Hagel en natte sneeuw vormden een groot contrast met mijn eerste les.
In de tijd dat ik rijles had riep iedereen in mijn omgeving steeds: "Dan wil je straks zeker ook een motor?" Neu, zei ik dan, ik huur er wel af en toe één….
Afgelopen weekend heb ik hem gekocht: mijn BMW F650GS uit 2000 mét ABS… Apetrots!
Anneke bedankt!
