Kronkelpaadjes rechtgemaakt

Christiaan Vercammen had een diep minderwaardigheidsgevoel en wilde zichzelf bewijzen. Het leed van anderen liet hem onbewogen. Zijn schoonbroer brengt hem in contact met de kerk en God. Het laat hem niet meer los. Lees hieronder hoe hij veranderde en wat er veranderd is.

lijn_keerpunt.gif (1634 bytes)

Vroeger dacht ik dat ik alles wel op een rijtje had. We hadden gebouwd en we kwamen er financieel weer stilletjes bovenop. Wat kan er ons nu nog gebeuren, dacht ik. Ik trok mij van niets of niemand iets aan. Ik deed aan alles mee wat de wereld mij te bieden had, en dat was heel veel... Met het gevolg dat mijn vrouw veel alleen was met de kinderen.

Mezelf bewijzen

Hoe is dat zo gekomen? Wel, ik was heel ontevreden met mezelf. Ik ben op jonge leeftijd gaan werken en ik deed alles om mezelf te kunnen bewijzen zoals: bij de para-commando's gaan, avondschool, cursussen, avondwerk, sport en zo voort. Ik zat met een geweldig minderwaardigheidsgevoel.

Doordat ik zoveel met mezelf bezig was, had ik een grote onbewogenheid voor het leed van anderen. Ziekte, sterfgevallen en tegenslagen van anderen kon ik gemakkelijk van me af zetten. Door mijn ikzucht was ik daar werkelijk ongevoelig voor. Vrienden en familie hadden op dat punt héél weinig aan mij.

En God... die had ik helemaal al niet nodig. Zo nu en dan gingen we nog wel eens naar de kerk, maar dat was dan vooral voor de kinderen en ik was er met mijn hart niet bij. In feite vroeg ik er mij konstant af wat ik er zat te doen. En daarbij, zo slecht ben ik immers niet, dacht ik. En als er dan al een God bestaat, dan zal Hij wel niet vallen over een paar kleine prullen, zeker?

Een tijd geleden hoorden we dat mijn schoonbroer naar de Evangelische gemeente (kerk) ging. Na jaren van depressies scheen hem dat toch geweldig op te beuren. Hij was geweldig veranderd, en wij zagen dat wel! Hij beweerde dat God echt bestond, en dat we door in Jezus te geloven, gered konden worden. Wat dat betekende wist ik toen nog niet.
Hij greep elke gelegenheid aan om ons (zoals hij zelf zei) op het evangelie te trakteren. Dit deed mij echter niets en ik verzette mij daar geweldig tegen.

Naar een kerkdienst

Toen zijn zoon aan de Heer werd opgedragen, lieten wij ons overhalen om ook eens naar de dienst (bijeenkomst) te gaan. Maar ook dat deed mij niets. Mijn vrouw werd depressief en na een tijdje kom ze zelfs niet meer gaan werken. Mijn schoonbroer en zijn vrouw kwamen langs om haar op te beuren en hij gaf ons een nieuw testament.(de bijbel vanaf het evangelie van Mattheus tot Openbaring) en nodigde ons nog eens uit om naar de samenkomst te komen. Hij verzekerde ons, dat zich gered voelen in het leven, een grote bevrijding is voor jezelf. Maar ook nu was er in mij geweldig verzet. Ik had helemaal geen zin om naar die bijeenkomst te gaan. Mijn vrouw zou wel gegaan hebben, maar ik... ho maar.

Hoe het kwam weet ik niet meer, maar we zijn die zondag toch maar gegaan. Er werd daar vol overgave gezongen voor God, Zijn machtige daden werden er geloofd en geprezen en die mensen meenden het nog ook! Er straalde liefde en warmte van deze mensen uit. Zij hadden iets wat ik niet had, juist zoals mijn schoonbroer en zijn vrouw. Ik weet nu wat het is; het is de vrede van God die alle verstand te boven gaat.

Sinds die zondagdienst heeft de Heer mij niet meer losgelaten. Elke minuut van de dag was hij met mij bezig, en dacht ik over Hem na. Bestaat Hij wel en zo ja wat moet ik dan met Hem. Ben ik verloren zonder Hem. Ben ik te slecht om bij Hem te kunnen horen? Dat heeft weken en weken geduurd. Ik dacht dat ik gek aan het worden was. Jezus ging niet meer uit mijn gedachten, waar ik ook was.

Aanneming van Jezus

En op een dag, toen ik alleen thuis was heb ik moeten kiezen. Ik had een CD van Elly en Rikkert Zuiderveld opgezet en daar stond een liedje op dat "Zeg mamma" heette of zoiets. Daar komt een zinnetje in dat zegt: " 'k Ben het die jou draagt." Dat pakte mij zo geweldig dat ik in tranen uitbarste.

Toen ben ik gestopt om tegen God te vechten en ik heb op mijn knieën gevraagd aan Jezus of Hij mijn leven zou willen dragen en leiden en dat Hij mijn zonden wilde vergeven en pas toen heb ik Jezus als Redder en Heer aangenomen. Nu mag ik zeggen dat ik een kind van God ben. Mijn zonden zijn vergeven en ik mag nu een relatie hebben met mijn Schepper. Geweldig!

Heeft dat nu iets veranderd in mijn leven?

Uiterlijk ben ik nog altijd dezelfde, maar innerlijk heeft Jezus mij helemaal vernieuwd. In de bijbel staat dat zo mooi. In II Corintiers 5:17 staat:

"Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping; het oude is voorbijgegaan, zie, het nieuwe is gekomen."

En daar wil ik hier van getuigen. Jezus is Diegene die ons leven kan veranderen en zin kan geven. Hij geeft ons het eeuwige leven met Hem. En nieuw is mijn leven in ieder geval geworden. Het is wonderlijk hoe God alles in de goede richting kan draaien bij een mens, als je Hem maar laat werken. Hij belooft het althans in zijn woord, de Bijbel. In Spreuken 3:5 en 6 staat:

"Vertrouw op de Heer met uw ganse hart en steun op uw eigen inzichten niet. Ken Hem op al uw wegen, dan zal Hij uw paden rechtmaken."

Wel, Hij heeft bij mij al veel van die kronkelpaadjes rechtgemaakt. Hij heeft mij geleerd dat de zorg voor mijn gezin belangrijk voor Hem is en ik maak er nu de tijd voor. De drang om aan alles te moeten meedoen is er ook niet echt meer. Het moet niet meer allemaal zo nodig.

Hij heeft mij geleerd niet te oordelen over anderen maar dat Hij dat wel zal doen als Hij terugkomt.

Hij heeft mij geleerd dat zelfs de kleinste zonde voor Hem te veel is (God is een heilig God (volmaakt, zonder smet)) en dat, als ik Hem er eerlijk om vraag, er vergeving is voor die zonden.

Hij heeft mij geleerd niet op andere mensen te zien, maar dat ik mij moet spiegelen aan Hem, de Ene Waarachtige en Levende God. Ik voel de drang om Hem steeds beter te leren kennen en Hem gehoorzaam te zijn, want Hij heeft het goede met ons voor. Hij wil ons vervolmaken. Ik heb nu vrede met God en met mezelf.

Dank u, Heer, omdat ik daarvoor niets anders moest doen dan Uw offer aannemen, en geloven dat Jezus voor mijn en uw zonden aan het kruis is gestorven en dat ik daardoor eeuwig leven heb.

Christiaan Vercammen

Keerpunt, 2002.


Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:

info@keerpunt.net

U kunt een e-mail naar de persoon uit het verhaal sturen. Vermeld dan als onderwerp 'Reactie op je verhaal op Keerpunt'  en gebruik het volgende e-mailadres:

Christiaan.vercammen@pandora.be


 


Lijn ter afscheiding

Home

Klik voor homepage Keerpunt

Verhalen van mensen die veranderden