Zij genas van longkanker en de genezing was wonderbaarlijk. Irene Sellier vertelt.
Ik ben geboren in Bombay. Ik ben half Portugees en half Indiaans. Alle Portugezen die in Bombay woonden waren katholiek en kwamen regelmatig te zamen. Enige tijd na het overlijden van mijn vader hertrouwde mijn moeder met een Indonesiër en zo kwamen we - ik was toen vier jaar - in 1946 in Indonesië terecht.
"TOEN IK 50 WERD VROEG IK DE HEER OM EEN CADEAU"
Tientallen jaren later toen ik vijftig werd deed ik voor het eerst een verzoek aan Jezus: "Here", zei ik, "ik ben nu op een speciale leeftijd gekomen en ik vraag U om een cadeau waarvan ik mag weten dat het van U komt". Van mijn schoonzus kreeg ik een Bijbel. Ik had al eens eerder een Bijbel gehad in de oude vertaling maar had daar weinig van begrepen. Deze "Goed Nieuws Bijbel" kon ik goed begrijpen omdat die geschreven is in de gewone taal.
Eindelijk ging ik beseffen wie Jezus was, wat Hij voor ons deed toen Hij stierf en waarom Hij onze Redder is. Ik begon Jezus steeds meer lief te hebben.
"IEDEREEN PROBEERDE TE HELPEN MAAR IK WERD STEEDS ZIEKER"
Drie jaar geleden werd ik heel erg ziek. Ik kreeg diarree en hoewel ik er medicijnen voor innam werd het steeds erger. Ik verloor zoveel vocht dat ik begon uit te drogen. Mijn huid werd zo rimpelig dat ik wel 90 jaar leek.
De ene na de andere dokter probeerde me te helpen maar ze konden de oorzaak niet vinden.
Een kennis adviseerde mij om naar een priester te gaan, maar toen ik bij hem kwam ging hij niet voor mij bidden maar hij "streek", hij was paranormaal bezig. Mijn ziekte werd alleen maar erger.
Mijn kinderen zeiden: "Ga maar naar Holland, misschien kunnen ze je daar beter helpen". Ook hier kon de dokter die zijn best deed niet de oorzaak van de diarree vinden. Medicijnen hielpen niet. Inmiddels was ik zo mager geworden dat ik meer dood dan levend leek.
Vlak voordat ik naar Indonesie ging om het huwelijk van mijn zoon bij te wonen, werd ik weer onderzocht. De dokter die dacht dat het misschien t.b.c. was deed een test, maar die was negatief.Maar toen hij de rontgenfoto's van mijn longen zag liet hij duidelijk merken dat er iets mis met mij was, hoewel hij niet concreet zei wat het nu precies was. Er werd een scan gemaakt en ik kwam bij de internist terecht. Weer kreeg ik medicijnen, een hoge dosis antibiotica, waar ik alleen maar zieker van werd omdat mijn verzwakte lichaam het niet verdroeg.
"IK HAD GEEN DIARREE MEER, VOELDE GEEN PIJN, HOORDE GEEN GEZOEM...IK WAS GENEZEN"
De dokter wilde me niet naar Indonesië laten gaan maar uiteindelijk stemde hij toe. Op een dag (in Indonesië) voelde ik me vreselijk ellendig, ik kon niet meer. "Dit is " mijn einde", dacht ik. lk ging naar een kerk en liet mij zalven met olie en voor mij bidden.
"Here", zei ik, "ik heb mijn grens bereikt; ik kan zo niet verder. Ik dank U dat ik al mijn kinderen heb mogen zien. Als het voor mij de tijd is om te gaan, neem mij dan tot U. Maar als U mij nog op aarde wilt hebben, genees mij dan...NU!"
Ik voelde een warmte door mijn lichaam gaan en op dat moment verdwenen al mijn pijnen! De volgende dag besefte ik dat het "zoemen" wat ik voortdurend had gehoord weg was. Ik stond op en riep het uit tegen mijn dochter "Ik hoor geen gezoem meer. Ik ben genezen. Ik heb geen diarree meer". Samen huilden we tranen van vreugde. De weken gingen voorbij en ik voelde me enorm goed.
Toen ik weer bij de dokter in Nederland kwam zei hij: "Mijn hemel, ben je terug?!" Hij had verwacht dat ik niet meer zou terugkomen, dat ik in Indonesië zou sterven. "Dokter", zei ik, "kunt u me nu vertellen wat voor een ziekte ik heb?" "Het is longkanker" antwoordde hij. "Maar waarom heeft u mij dit niet verteld?" vroeg ik. We kregen een goed gesprek en hij verwees me door naar het ziekenhuis voor rontgenfoto's. Ik wist dat ik genezen was, maar nu werd ik ook door de medici gezond verklaard en ik werd zonder medicijnen naar huis gestuurd. Ik was en ben werkelijk genezen.
Inmiddels ben ik 20 kilo aangekomen, dus mager ben ik niet meer en het gaat nog steeds erg goed met mij. Ook zijn mijn man en ik allebei verlost van rookverslaving.
(...)
We zien er naar uit wat de Here nog voor ons gaat doen en we zijn heel blij dat God ons gebed gehoord heeft en we nu naar Indonesië kunnen gaan om te helpen in het kindertehuis "Jati Margo" in Semarang, Indonesië.
Bron: Nieuw Leven
Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:
Verhalen van mensen die veranderden