‘Niet makkelijk, wel heerlijk’

Peter Nissen lijdt aan het Organisch Psycho Syndroom - OPS, ook 'schildersziekte' genoemd. Hij vertelt wat OPS inhoudt, hoe de diagnose OPS gesteld werd, hoe hij tot geloof kwam, hoe God op verschillende momenten in zijn noden voorzag, hoe hij uit de rolstoel kwam, met roken stopte, van legionella genezen werd.
Peter vertelt hoe het is te leven met Jezus Christus, in ups en downs, samen met zijn vrouw Carla. "Spannend, niet altijd makkelijk, maar wel heerlijk." Een getuigenis van 13 pagina's, ingedeeld door middel van duidelijke kopjes.

lijn_keerpunt.gif (1634 bytes)

Peter en Carla Nissen
Peter en Carla Nissen.
Dankzij God heeft Peter thans geen rolstoel meer nodig.

OPS is een zeer breed ziektebeeld maar kort gezegd houdt het in: het wegvallen van functies van hersencellen, vooral in het sensibel zenuwstelsel. Dat wil zeggen: 1) dingen als concentratie, kortetermijngeheugen, ogen, smaak, gevoel in handen en voeten enz verdwijnen meer en meer en 2) vertraging informatieverwerking, slapeloosheid, kortademigheid, slechte reactiesnelheid, enz, worden groter.

De eerste twee zijn het meest ingrijpend, want gesprekken met meer dan een ander zijn bijna niet meer mogelijk, drukte van een feestje bijvoorbeeld maakt je helemaal in de war, autorijden geeft teveel indrukken om lang vol te houden in bewustzijn enz.

Bij mij houdt dat in dat ik regelmatig op onverwachte tijden "wegrakingen" heb: periodes van 10-60 minuten van volledige bewusteloosheid, die doordat ze onverwacht zijn op de meest vreemde plaatsen kunnen gebeuren. De ziekte verergert heel langzaam maar de snelheid waarmee is ook voor specialisten onvoorspelbaar en ook nog eens wisselend. Het enige wat ik kan doen (maar dat is ook een probeersel/gok van de specialisten) is zoveel mogelijk activiteiten (met mijn hersenen) blijven doen om te proberen dit tempo van achteruitgang zo laag mogelijk te houden."

Rolstoel

In 1998 gaf God hem gevoel en kracht terug in zijn benen, waardoor hij uit de rolstoel kwam. Peter: "Mijn rolstoel was nodig voor de OPS in combinatie met een daardoor veroorzaakte Polyneuropathie in de benen. Mijn rolstoel heb ik gelukkig nooit meer nodig gehad na het gebed en de genezing door onze Heer van de neuropathie, en hoe dat kan weten wij wel maar specialisten (de neurologen) kunnen geen verklaring geven.

Ik heb de rolstoel wel nog om te kunnen worden verplaatst in geval van een wegraking, anders zouden mensen met me moeten gaan slepen en dat is ook nogal lastig. Gelukkig komt het niet zo vaak voor dat ik buiten wegraak en meestal gebeurt het op plaatsen waar men weet wat er met me is en kan ik gewoon blijven liggen waar ik op dat moment lig en is alleen warmhouden met een deken of zo al voldoende. Na verloop van tijd kom ik wel weer bij, hoewel ik dan ontzettend moe ben kan ik dan wel naar huis, maar dan heb ik enkele dagen nodig om te herstellen."

Hieronder leest u tekstfragmenten van Peter uit de periode 1994 - 2001.


Eerste verschijnselen

In April 1994 ben ik thuis gebleven omdat ik zo weinig gevoel in mijn benen had dat ik de pedalen van mijn auto niet meer verantwoord kon bedienen. Bovendien was ik zo verward dat ik me niet meer kon concentreren op mijn werk en ook nog eens al mijn afspraken vergat. De week ervoor had ik een flinke griep gehad dus de huisarts gebood me thuis te blijven want hij dacht aan hersenvliesontsteking.

Hij stuurde me dus naar de neuroloog in Hardenberg maar deze kon er na diverse onderzoeken en tests niets van maken behoudens de conclusie dat er duidelijk iets mis was. Dus werd ik doorverwezen naar het Academisch Ziekenhuis Groningen, waar ik na vooronderzoek door de neuroloog werd opgenomen voor observatie en onderzoek.

Gelukkig leerde ik daar een medepatiënt en een medepatiënte kennen die me leerden hoe je met pijn en ziekte kunt omgaan zonder er aan onderdoor te gaan op lange termijn. Ik ben hen hier tot op heden dankbaar voor. Iemand heeft me veel duidelijk gemaakt door de manier waarop hij met zijn aangezichtspijn omging, of eigenlijk "niet omging".

OPS

Na vier weken was de diagnose: "We weten niet wat er mis is". Hierdoor kwam ik voor revalidatie terecht in Het Roesingh te Enschede en na vele maanden van wachten, onderzoeken van specialisten o.a. in Groningen werd door de revalidatietherapeut het klachtenpatroon herkend en zei deze: "ik zal eens in mijn archieven zoeken". Op basis hiervan dacht hij aan OPS en adviseerde mij, na overleg met de revalidatiearts, naar dr. Hageman in Enschede te gaan.

Min of meer bij toeval dus werd zo ontdekt dat ik leed aan OPS. met daarbij een Poly-Neuropathie in de benen en waarschijnlijk ook in de vingers. OPS wil zeggen Organisch Psycho Syndroom, een ziekte waarbij ten gevolge van blootstelling aan oplosmiddelen de hersenen worden aangetast, waarschijnlijk voornamelijk het sensibele zenuwstelsel, met als gevolg verslechtering van geheugen, concentratie, gevoel, reuk, smaak, ogen, enz. maar ook lopen e.d., met andere woorden: je wordt langzaam dement, alleen de snelheid waarmee staat niet vast.

In oktober 1994 is het al zover dat ik maximaal 50 meter kan lopen en me meestal verplaats per rolstoel. Een hele dag achter elkaar wakker blijven lukt ook niet meer, ik moet tussendoor even slapen of op zijn minst even intensief rusten. De pijn in mijn rug en benen is alleen uit te houden doordat ik in Groningen geleerd heb me daartegen te verzetten op een manier die de pijn als het ware verzacht, maar jammer genoeg niet wegneemt. In April 1995 werd ik definitief 100% afgekeurd en kwam dus in de WAO terecht.

Relatie met Carla verbeterd

Het feit dat ik nu hele dagen thuis ben heeft wel een positief effect gehad op onze relatie. Doordat ik alsmaar bezig was met werken en carrière hadden we eigenlijk nooit echte gesprekken met elkaar en was ik hierin dus nogal tekort geschoten. In tegenstelling tot dat wat je dan meestal ziet gebeuren in een relatie, waarbij man en vrouw dag in dag uit "bij elkaar op de lip" komen te zitten en daardoor achteruit gaat, is onze relatie er sterk op vooruit gegaan.

Ik hield altijd heel erg veel van Carla, maar zij had daar moeite mee, en doordat ik telkens tegen haar zei: "ik hou van je" voelde zij zich steeds meer tekort schieten. Op haar verzoek, we namen ons de moeite om toch te leren communiceren met elkaar, heb ik lange tijd niet gezegd dat ik van haar hield, iets dat me ontzettend veel moeite en pijn koste.

Het resultaat echter was dat onze relatie langzaam verbeterde totdat Carla op een gegeven moment wel kon zeggen en voelen dat ze van me hield en ik dat ook weer tegen haar kon zeggen.

Naar de kerk voor Carla

In augustus 1995 was Carla's zus, Nora, uit Engeland hier bij ons op vakantie. Zij en haar man Peter, beiden al lang christenen, gaan in Engeland naar een evangelische gemeente. Daarom hadden ze het idee om hier in Ommen ook maar eens bij de evangelische gemeente naar de kerk te gaan.

Twee weken later, zondag 27 augustus, had ik het idee om Carla, mede als gevolg van onze steeds verder verbeterende relatie, een plezier te doen en stelde ik voor: "Zullen we eens samen bij de evangelische gemeente naar de kerk gaan." Het woord "gemeente" zei me toen nog niets aangezien ik de bijbel eigenlijk nog helemaal niet kende. Carla was hier best wel blij mee en dus gingen we inderdaad op die zondag daar naar de kerk.

Ik ging echter met een instelling: "naar de kerk gaan voor Carla: prima; maar verder komt niemand aan me!" Dat maakte ik ook een van de oudsten meteen duidelijk toen deze met veel belangstelling kwam vragen hoe ik het vond en of ik nog vaker zou willen komen en zo meer.

De dienst vond ik trouwens niet onaardig. En dat was iets dat me zou hebben moeten opvallen van mezelf aangezien ik met een sterke afwerende houding met Carla was meegegaan. Twee weken later had ik het idee om toch nog maar eens met Carla mee te gaan.

Aangeraakt

Zondag 10 september 1995. - Wat ik precies gedaan of gedacht heb weet ik niet meer maar die ochtend raakte de Heer mij aan in het diepste van mijn wezen en heb ik hem huilend als mijn Heiland aangenomen. Overigens zal ik me pas veel later realiseren dat Carla al vanaf ons eerste huwelijksjaar heeft gebeden tot de Heer ook mij naar zich toe te trekken. Ik heb nog nooit zo'n intense ervaring gehad. Het gaf zo'n rijk, warm en overgelukkig gevoel dat ik na de dienst tegen dezelfde oudste als van twee weken geleden zoiets heb gezegd als: "Jullie komen nooit meer van mij af". Hij glimlachte begrijpend. Vele maanden later zou ik pas begrijpen wat hij moet hebben gevoeld en gedacht.

Cursus

Korte tijd daarna ben ik een "fundamentencursus" gaan doen om tenminste een klein beetje bijbelkennis op te doen, want vanuit mijn verleden had ik nooit in een bijbel gekeken. Hierdoor aangegrepen ben ik, aangezien ik door mijn invaliditeit toch tijd genoeg had, in zeer snel tempo allerlei boeken, bijbelstudies, commentaren enz gaan lezen en bestuderen. Zoveel dat Carla soms zei dat ik wat kalmer aan moest doen.

Gedoopt

Toch besloot ik begin november me te laten dopen zodra er weer een doopdienst zou worden gehouden. Toen ik dat aan iemand liet weten dacht ik even dat deze door de grond ging want hoe kan zo'n "nuchter" iemand als ik zo snel veranderen vroeg hij zich af. Tijdens een gesprek enige dagen later vond men dat er meer dan voldoende redenen aan te wijzen waren in mijn getuigenis dat dopen nodig was. Ik had vooraf lang genoeg nagedacht of deze gang van zaken niet toch een "vlucht" was voor de realiteit van mijn invaliditeit. Maar samen kwamen we toch tot de conclusie dat dit niet zo was.

De doopdienst kwam op 4 februari 1996. Wat een dag! 's-Morgens moesten we al om 09.00 uur in de kerk zijn en werd er vooraf gebeden voor een goede dienst.Ik dacht dat ik een diepe ervaring met de Heer had gehad toen Hij mij aanraakte en ik tot geloof kwam, maar het gevoel tijdens deze doop ging nog veel dieper en is onbeschrijfelijk. Ik was die dag uitermate gelukkig en verdere beschrijvingen laat ik achterwege want geen enkele omschrijving zou toereikend of toepasselijk zijn.

Bewusteloos in de berm

Vijf dagen later op een vrijdag, onze oude auto had het opgegeven te starten, vroor het zo om en nabij de twintig graden, zaten we echt verlegen om boodschappen. Dus uit nood geboren stapte Carla op de fiets en ik op mijn invalidenscootertje en gingen we op weg naar Ommen om boodschappen te doen. Na een paar kilometer vroeg Carla, mij kennende of het nog wel ging en of ik het niet te koud kreeg. Ik voelde me echter prima en dus reden we verder.

Nog weer enkele kilometers verder zei ik, het inmiddels flink koud hebbende: "laten we toch maar naar huis terug gaan want ik red het niet door te gaan naar Ommen en dan ook nog weer terug". Op het moment dat we ons omdraaiden raakte ik echter buiten bewustzijn en kwam met mijn scootertje in de berm terecht.

Carla heeft me toen onder haar jas getrokken en getracht me warm te houden door me haar lucht over het gezicht te ademen. Zo heeft ze bijna een half uur gestaan tot een vriendin als bij een wonder voorbij kwam met haar auto, en samen hebben ze me in de auto getrokken en naar de huisarts gebracht terwijl ik nog steeds buiten kennis was. Een toevallige passant heeft zorg gedragen dat onze scooter en fiets zolang bij een boerderij werden gestald.

Vanuit de huisarts ben ik met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gebracht waar ze me gereanimeerd hebben en ik uiteindelijk weer bij kennis kwam. Ik ben er van overtuigd dat de Heer mij met hulp van Carla het leven heeft teruggegeven.

Een auto geschonken

Op vrijdag, ik was inmiddels weer thuis, zaten we 's-avonds met de kinderen aan tafel te eten van het laatste wat er in huis was en zaten Carla en ik ons aan te kijken met beiden dezelfde vraag in ons hoofd: "Wat eten we morgen en hoe krijgen we dat hier zo zonder auto".

Toen kwamen er twee auto's het erf opgereden, uit elke auto stapte een vriend van ons, en beiden kwamen ze naar binnen. Ze deponeerden een kentekenbewijs van een auto op tafel met een stel sleutels en zeiden: "Het kan niet zijn dat iemand hier in Nederland eerst moet bevriezen alvorens er hulp geboden wordt, hier hebben jullie een auto, de papieren staan op jullie naam, veel plezier ermee. En samen stapten ze in één auto en vertrokken weer, ons verbouwereerd achterlatend. Ik kan jullie zeggen dat we de Heer uitbundig hebben bedankt voor de wijze waarop Hij voor zijn kinderen zorg draagt.

Een doos met boodschappen voor de deur

Hiermee was een probleem opgelost maar het ander dat we geen geld meer hadden om eten in huis te halen bestond eigenlijk nog steeds. We hebben toen alle geld wat we nog konden vinden bij elkaar geschraapt en zijn daarmee boodschappen gaan doen. Het was net genoeg om voor een week eten in huis te halen.

De vrijdagmiddag hierna zaten Carla en ik dus echt aan het eind, we zaten voor een open doch lege koelkast en lege voorraadkast en vroegen ons, al biddend tot onze Heer, af hoe we die avond onze kinderen en onszelf te eten zouden moeten geven.

Toen kwam echter onze oudste dochter binnen met de vraag: "Wie heeft die doos met boodschappen buiten laten staan, zo bevriest toch alles?"

We zijn gaan kijken en warempel daar stond een gigantische doos met boodschappen. Waar deze vandaan is gekomen zijn we nooit achter kunnen komen maar voor ons staat vast dat de Heer hiervoor heeft zorggedragen. Ook met deze doos konden we weer een week verder.

We realiseerden ons die avond dat de Heer steeds op tijd zorgt dat alles in orde komt, en we hebben ons hele leven op dat moment volledig in Zijn handen gelegd.

Schulden geregeld

Zo was ik nog steeds in strijd met de bank over hoe mijn schulden, ten gevolge van het sluiten van mijn eigen bedrijf, vanwege mijn ziekte zouden moeten worden opgelost. Ik had hen indertijd een naar mijn idee redelijk voorstel gedaan maar nog steeds, inmiddels een jaar verder, geen antwoord ontvangen. Carla en ik hadden al vele malen contact opgenomen maar telkens werden we afgescheept met het antwoord: "We bellen U volgende week terug". We zaten nu echter zoals U wel begrepen hebt financieel volledig aan de grond doordat we ook al ons spaargeld hadden opgebruikt.

Ik kon dan ook, zeker na onze eerdere ervaringen, niet anders meer doen dan in gebed gaan en bidden: "Heer ik kan het niet; doch als U wil dat we hier blijven wonen en niet failliet worden verklaard waardoor we onze schulden nooit meer kunnen betalen, wilt U ons dan helpen".

Hierna raakte alles in een stroomversnelling en een week later was alles geregeld. De schulden omgezet in een andere hypotheek, de akte gepasseerd bij de notaris en alles keurig geregistreerd en notarieel bevestigd.

Ook dit was naar mijn stellige overtuiging een wonder door de Heer aan ons geschonken want anders is deze snelle en voorspoedige gang van zaken niet te verklaren. We prijzen de Heer hier nog elke dag voor ook al zal het ons leven lang financieel heel moeilijk blijven, we weten zeker dat Hij voor ons en onze kinderen zal blijven zorgen.

Getuigen

Maandag 24 juni 96. - Tijdens een evangelisatieactie in Ommen zat iemand te praten met een meisje dat niet geloofde maar toch tussen allerlei andere vormen van "geloof" aan het zoeken was naar het ware. Toen het meisje mij zag staan in mijn rolstoel vroeg ze of ik er ook bijhoorde en of ik wel kon geloven in de Heer terwijl Hij toeliet dat ik in een rolstoel zat. "Vraag hem dat zelf maar", en dat deed ze. Ik heb haar toen verteld wat de Heer voor mij betekent en dat ik van Hem hou ondanks dat ik in een rolstoel zit. Dit heeft haar niet overtuigd en bekeerd maar zeker wel aan het denken gezet.

Op de televisie

Zaterdag 10 augustus 96. - Vandaag viel er een brief in de bus van "The Compagnie mediaproducties". Een aantal weken geleden had ik naar aanleiding van een milieuproject van milieucoöperatie "De Ommer Marke" waaraan ik leiding en advies geef een gesprek gehad met een journalist en deze had het verhaal over mijn invaliditeit en onze manier daar mee om te gaan doorverteld aan Alice Binnendijk van The Compagnie.

Zij waren juist begonnen aan een serie interviews van Henk Binnendijk met mensen die de nodige tegenslag te verwerken hadden gekregen en toch dicht bij de Heer waren blijven staan. Ze vroegen of wij daaraan onze medewerking zouden willen verlenen en of ze voor een voorgesprek zouden mogen langskomen. Carla en ik hebben hier na enig nadenken mee ingestemd.

Woensdag 4 september. - Gisteren hadden we al een fax gekregen van The Compagnie dat ze vandaag het interview voor "Mensenlief" wilden komen opnemen. Er zou een geluidsman, twee cameramensen, een regisseur met Alice Binnendijk vroeg komen om alles klaar te maken en Henk Binnendijk zou dan omstreeks 12.00 uur komen en zonder eerst kennis met ons te maken direct aan het interview beginnen, dit om de spontaniteit te vergroten.

Wij hadden nooit gedacht dat er zoveel komt kijken bij een "simpel" interview als dit. Ze hebben in totaal wel drie uur, heel erg vermoeiend, gesprek opgenomen, en toch was het fijn op zo'n manier met Henk Binnendijk over je leven en de Heer te praten. Een van zijn vragen, voor mij misschien wel de belangrijkste, was: "Veel mensen zullen zeggen dat het zoeken van de Heer een vlucht is voor je ziekte; is dat zo?"

Ik schrok even want ik had niet gedacht dat hij deze vraag zo direct en onverbloemd zou stellen. Maar de Heer gaf mij kracht en ik kon zonder verder haperen getuigen dat dit beslist niet zo was.

Al die tijd hebben de kinderen zich geweldig gedragen; ze vonden het trouwens best wel spannend zo veel mensen van de televisie over de vloer en dan ook nog zo'n bekende erbij!

Overigens hebben we na de opnames nog zeker twee uur zonder kamera's in ontspannen sfeer kunnen doorpraten. Dit heeft ons heel veel goed gedaan, vooral de manier waarop Henk en Alice Binnendijk ook van hun eigen geloof hebben willen en durven getuigen gaf ons kracht.

Zaterdag 19 oktober 96. - Om 22.55 uur begon de uitzending van "Mensenlief", de uitzending bevatte twee interviews en het onze kwam als tweede. Er was van alle opnames een interview samengesteld van ca twintig minuten dat precies de kern raakte, zeer emotioneel was en ons enorm raakte. In een woord "perfect" gemaakt.

Met roken stoppen

Zaterdag 6 juni.97. - We waren na de middag net klaar met het wassen van de auto toen er een ons onbekende auto het erf opreed. Iemand die wij niet kenden stapte uit. Het bleek een oude met zeer verzorgde baard gesierde man te zijn, zijn ogen stonden bijzonder vriendelijk en hij had een beminnelijke lach over zijn gehele gelaat. Toch sprak er ook enige verlegenheid uit zijn ogen en hij vroeg dan ook heel voorzichtig: "Komt het gelegen als ik even met U kom kennismaken?"

We hebben hem met plezier uitgenodigd met ons een kop koffie te komen drinken.

En waarschijnlijk door zijn beminnelijkheid raakten we aan de praat en bleek hij slechts op twee kilometer bij ons vandaan te wonen en konden we uit ons woonkamerraam zijn boerderij zien liggen. Hij vertelde indertijd de televisie-uitzending met ons gezien te hebben en toen al tegen zijn vrouw te hebben gezegd: "Als ik ooit de kans krijg met deze mensen kennis te gaan maken dan doe ik dat", en afgelopen week had hij gehoord dat wij hier zo dicht bij woonden.

Na enige tijd, ik stak al mijn vierde sigaret aan, keek hij me aan en zei: "Nu weet ik waarom ik mij zo gedrongen voelde jullie te bezoeken. Ik moet je zeggen dat je vanaf nu nooit meer behoeft te roken!"

Ik stond enigszins verbaasd aangezien ik al tientallen keren had geprobeerd te stoppen maar het was me nooit gelukt en nu zoiets. Toch maakte ik om de een of andere reden mijn sigaret uit.

Ik heb nooit meer gerookt en ook nooit meer enige behoefte gevoelt dit te doen. Ik weet ook zeker dat dit een geschenk is van onze Heer en ik dank en prijs Hem daarvoor omdat ik merk dat Hij me stap voor stap verandert.

Gewoon vrolijk zijn

Zaterdag 30 november 97. - Vandaag zijn we met zijn allen naar Limburg gereden.

Mijn moeder is gisteren jarig geweest, ze vierde haar zeventigste verjaardag, en geeft vandaag daarom een feest voor alle familie en een aantal van haar goede vriendinnen en vrienden. Ze doet dit in een restaurant vanwege het grote aantal gasten.

Voor mij komt dat ook wel goed uit want na zo'n lange rit ben ik meestal niet erg veel waard en zo had ik in ieder geval de veilige gedachte dat ik in mijn rolstoel zou kunnen blijven zitten.

Voordat we 's-morgens thuis wegreden had ik nog een fijne stille tijd met de Heer waarin ik Hem vroeg ons door de dag te leiden en indien mogelijk ook een getuigenis voor Hem te doen zijn.

Toen we aankwamen voelde ik me verbazingwekkend fit wat me de mogelijkheid gaf vrolijk lachend onze familie tegemoet te gaan.

Een van mijn tantes schoot mij direct aan en vroeg hoe ik mij voelde. Op mijn vrolijke antwoord dat ik mij, zelfs na zo'n lange reis, perfect voelde keek ze me verwonderd aan en vroeg hoe het kon dat ik ondanks mijn situatie, doelende op mijn rolstoel, zo vrolijk kon zijn. Toen ik antwoordde: "Dat doet de Heer voor mij" keek ze me met zo mogelijk nog grotere ogen aan en vroeg of ik dat echt geloofde. Ik kon toen vrijmoedig ja zeggen waarop ze reageerde door te vragen of ze daar later nog eens met me over mocht doorpraten. Wat een heerlijk begin van het feest.

Gedurende de verdere dag heeft de Heer door de vrolijkheid van Carla, de kinderen en mij geloof ik nog een aantal mensen weten te bemoedigen. Ik kan alleen maar zeggen dat het een machtige ervaring is als je meemaakt hoe de Heer je soms wil gebruiken door je gewoon vrolijk te laten zijn.

Mijn moeder vond het prachtig dat iedereen zich zo vermaakte en ook genoot ze van het feit dat de brunchmaaltijd die ze besteld had bij eenieder in de smaak viel. Ze genoot zichtbaar.

Aan het eind van de dag vond ze het alleen jammer dat ze te weinig tijd had gehad om met iedereen uitgebreid te praten.

Toen we 's avonds weer in Stegeren waren en haar belden dat we goed aangekomen waren bedankte ze ons voor onze blijheid die dag. Velen hadden tegen haar gezegd dat ze zo genoten hiervan en vooral van het feit dat we de Heer daarvoor de eer gaven.

Ik kan alleen maar zeggen dat de Heer zelf dit bewerkte want zonder zijn hulp hadden we dit niet gekund en bovendien hebben we er zelf ook van genoten.

1997: Jaar van rust

December 1997. - De laatste dagen van het jaar kijken we allemaal wel eens terug op wat er gebeurd is. Het lijkt dan voor mij soms wel eens of we zo weinig met de Heer meegemaakt hebben. Natuurlijk is dat niet zo maar Carla heeft heel erg veel tijd gestopt in haar werk.

Ze heeft het grootste deel van het jaar een volledige praktijk van een collega uit Hardenberg, vanwege diens ziekte, waargenomen. Deze collega met zijn vrouw zijn trouwens in de loop van de tijd tot meer dan alleen maar collega's veranderd in vrienden.

Daarnaast heb ik enkele weken in het ziekenhuis in Enschede gelegen voor onderzoek aangezien ik steeds vaker buiten bewustzijn raakte. De neuroloog Dr. Hageman stelde vast dat deze "wegrakingen" toch te maken konden hebben met OPS en schreef mij een anti-epilepsie medicijn voor. Dit blijkt nu na enige tijd goed aan te slaan en komen de wegrakingen wat minder vaak voor.

Het is achteraf bekeken een waar wonder dat Carla zoveel heeft kunnen werken, en ze toch ons gezin in goede banen heeft weten te leiden. We kunnen, en zijn dan ook, de Heer alleen maar heel erg dankbaar dat Hij ons allemaal zo door dit jaar gedragen heeft.

Een ander wonder is het dat de Heer dit jaar heeft gebruikt om voor ons gezin een "jaar van rust" te laten zijn. Mede hierdoor hebben de kinderen zich terug kunnen vinden na de afgelopen moeilijke jaren. Het is geweldig achteraf te mogen zien hoe God hen gedragen heeft en hoe zij hierdoor gegroeid zijn, ook naar Hem toe.

Laten bidden voor genezing?

Op 15 maart 1980 werd ik aangesproken door Harry Kwakkel, oudste van onze gemeente te Ommen. Hij vroeg mij of ik er eens over zou willen nadenken te doen wat het Woord ons aangeeft in Jacobus 5:13-15, namelijk de oudsten te roepen voor gebed en zalving in verband met mijn invaliditeit.

Ik heb hiervoor bedenktijd gevraagd want dit was natuurlijk geen eenvoudige vraag. Ik had meteen een of ander zeker gevoel dat de Heer mij zou genezen maar dacht ook meteen: "Wie zorgt er dan voor voldoende inkomen voor ons gezin, want als ik genezen wordt moet ik ook naar het GAK gaan en zeggen dat ik geen uitkering meer nodig had omdat ik gezond zou zijn."

Het had voor mij zo'n gevoel van iemand die een nieuw zwembad wordt binnengebracht, zich om mocht kleden, geblinddoekt wordt, bij de hand genomen wordt en naar het puntje van de 10 meter springplank gebracht wordt en dan te horen krijgt: "Vertrouw me maar er staat water in het bad". Spring je dan zonder te kijken?

Natuurlijk wist ik dat ik zou moeten vertrouwen op de goede zorgen van onze Heer die in alles zou voorzien, maar had ik voldoende vertrouwen hierin? Ik besloot het antwoord maar uit te stellen tot na onze reis naar Israël.

Zondag 12 april. – PASEN in Jeruzalem. Paaszondag was in een woord onovertrefbaar. Het is niet te beschrijven hoe het voelt om op deze plaats bij Jezus graf, net als de vrouwen en discipelen toentertijd, echt in alle vroegte om zeven uur 's morgens, Zijn opstanding te mogen herdenken met zoveel verschillende mensen uit alle delen van de wereld die allemaal van onze Heer Jezus houden.

Ik zou bijna durven zeggen dat het voelt alsof je weer opnieuw gedoopt wordt.

We kunnen jullie verzekeren vanuit de grond van onze harten:

"De Heer is waarlijk opgestaan en we hebben een Levende God, Halleluja"

Op maandag hebben we het moderne Jeruzalem bezocht waaronder de Knesset, Yath Vashem, enz. en op dinsdagmorgen zijn we via Joppe, het huidige Tel Aviv, waar we een eenvoudige lunch gebruikten nabij het huis van Simon de leerlooier, naar Natanya gereden voor een middagje Middellandse Zee strand.

Verbitterd en boos op Carla

Hier heeft Carla de meest directe ervaring met de Heer van haar leven totnogtoe gehad. Ze werd aangeraakt door de Heer en ervoer op zeer diepe wijze dat Hij haar moeilijkheden en lasten (o.a. vanwege mijn ziekte) wilde dragen als ze echt volledig voor Hem zou kiezen. En Carla koos gelukkig voor Hem.

Ik vond dit echter uiterst bedreigend en verweet haar ons huwelijk weg te werpen. Ik was onredelijk en extreem verbitterd en boos en wilde dan ook niets meer horen over verzoening.

Op woensdag zijn we naar de berg Karmel gereden om van daaruit de thuisreis te beginnen.

Na aankomst op schiphol werden we opgehaald door de taxi. We moesten echter ca drie uur wachten en hebben dit vooral met ruzie en stilzwijgen gedaan. Vanwege de vermoeidheid ging Carla 's-middags op de bank in de woonkamer liggen om te slapen en uit pure boosheid ging ik niet bij haar liggen maar op bed.

Ondanks de spanning viel ik toch in slaap en werd op een gegeven moment wakker terwijl God direct tot mij sprak met de woorden: "Kijk Peter Ik heb je nu twee dagen laten voelen wat het is het liefste wat je hebt te moeten verliezen zoals Ik dat met Mijn zoon Jezus ook voor jou gedaan heb. Ik zal Carla nooit van je wegnemen. Verander je boosheid en verdriet nu in liefde om Mijnentwil".

Hierna overviel mij een uitzonderlijk vredig gevoel van liefde, ik stond op en liep zonder iemand te zien naar de woonkamer en ging bij Carla op de bank zitten. We begrepen elkaar volledig en intens zonder ook maar een woord te zeggen en hebben gehuild van geluk ieder voor zich God dankend voor zijn genade en liefde.

De rest van de week hebben we zeer fijn met familie en kinderen kunnen doorbrengen.

Gevoel en kracht terug in mijn benen

Vrijdag 29 mei 98. - 's Middags begon het "Pinksterweekeind" van onze gemeente. Dit is een weekeind dat we gezamenlijk met bijna alle families van onze gemeente doorbrengen op een camping in de omgeving van Ommen.

Het was voor Carla echt wel jammer dat wij weer niet volledig konden meedoen vanwege mijn handicap, hoewel ze zich dat natuurlijk niet liet aanmerken.

Tijdens dit weekeind werden daardoor mijn gedachten tijdens een gesprek weer bepaald bij de vraag voor me te laten bidden en me te laten zalven. Ik heb alles nog eens de revue laten passeren en hoe meer ik er over nadacht hoe meer mijn vertrouwen in de Heer groeide. Na enige tijd was ik zover dat ik op Harry ben afgestapt en tegen hem zei: "Harry kom maar". Hij begreep meteen waar ik op doelde en zei de week erna contact met mij te zullen opnemen om hiervoor een afspraak te maken. Meteen op maandag belde hij en we maakten een afspraak voor 9 juni 1998

Dinsdag 9 juni 98. - 's Morgens werd ik wakker en moest ik even later in mijn stille tijd denken aan wat we voor die avond hadden afgesproken. Ondanks mijn gegroeide vertrouwen in de Heer bad ik toen toch: "Heer wilt U zo goed zijn Harry niet voor meer te laten bidden dan wat U geven kunt en wilt maar ook wat ik dragen kan. Helpt U mij alstublieft U genoeg te vertrouwen, maar niet mijn wil maar de Uwe zal geschieden."

Die avond kwam Harry samen met een ander. Na een kop koffie om de spanning voor iedereen wat te breken besloten we de Heer te zoeken en in gebed te gaan. Tijdens dit gebed zalfde Harry mij en bad voor genezing van mijn benen. Op een gegeven moment voelde ik me volslagen rustig en warm worden van binnen en eigenlijk voelde ik op dat moment dat Hij mijn benen genas.

Wat een intens gevoel! Wat een vrede!

Ik kon mijn tranen niet helemaal bedwingen maar er was niemand die dit stoorde.

Na het gebed vroeg Harry of ik wat wilde zeggen, maar dit kon ik niet. Ik had tijd nodig want ik wist al wat de Heer gedaan had.

Zondag 4 okt 98. - Vandaag hadden we een avondmaaldienst waarin ik me gedrongen voelde de Heer groot te maken door eindelijk te getuigen van dat wat de Heer voor me gedaan had.

En ik getuigde: "De Heer zij geprezen, Hij gaf me gevoel en kracht terug in mijn benen. Heer ik prijs U en Loof U".

Boos op de garage…

Woensdag 3 februari 1999. - Onze auto hebben we vanmorgen in alle vroegte naar de garage gebracht voor zijn APK keuring en gevraagd hem zo spoedig mogelijk terug te brengen omdat ik Carla nog naar Hardenberg moest brengen waar ze spreekuur moest doen.

Om vier uur, de tijd dat we eigenlijk weg moesten belde ik toch maar eens naar de garage omdat de auto er nog steeds niet was en kreeg toen te horen dat hij nog niet klaar was en ze er niets aan gedaan hadden omdat de monteur ziek was geworden.

Ik werd zeer boos en bedacht me dat ik de garage-eigenaar die mijn auto kwam terugbrengen op de terugweg nog wel even flink de waarheid zou zeggen. Toen ik daarmee wilde beginnen weet ik niet wat er gebeurde maar in plaats van boos te zijn hoorde ik mezelf alleen maar over de Heer en zijn wonderen vertellen. Ik prijs de Heer dat hij mensen zo verandert.

Wegrakingen

Zaterdag 24 april. - Vanmorgen heb ik een heel fijne stille tijd met de Heer mogen hebben. Afgelopen week, na een fikse aanval van bewusteloosheid op maandag, moest ik extra rust nemen. Op woensdagavond kreeg ik onverwacht nog een tweede tik door een enorme wolk van oplosmiddelen in de Carrousel waar we bijbelstudie zouden houden. Noodgedwongen moest ik dus voortijdig weer naar huis terugkeren.

Het "voordeel" van dit alles was wel dat ik door de vele uren van rust heel dicht bij de Heer kon zijn. En door het vele gebed heen liet Hij me zoveel mooie dingen zien uit Zijn woord.

Tegen het werk van satansvereerders

Vrijdag 30 april. - De nacht van 30 april op 1 mei is zoals bekend de nacht van de satansvereringen overal over de wereld. De Heer liet me in stille tijd zien dat ik in gebed hiertegen op moest staan samen met broeders en zusters. Daarom heb ik woensdag en donderdag zoveel mogelijk van onze broeders en zusters gebeld met de mededeling dat we vrijdagavond om 20.00 uur zouden beginnen met bidden om tegenstand te bieden tegen de satansvereringen en de vervloekingen die door zijn vereerders deze nacht zouden worden uitgesproken.

Het was een hele fijne avond waarbij we hebben gebeden tot 01.00 uur in de nacht. We kunnen alleen maar zeggen dat we allemaal blij waren naar de Heer te hebben geluisterd en we weten zeker dat Hij hiermee zeker zo blij was als wijzelf. Ik kan iedereen aanraden zo te luisteren en met de Heer te wandelen want het geeft heel veel kracht en geluk.

Legionella

Vrijdagmorgen 28 mei. - De hele week al beroerd en koorts gehad en vandaag in de loop van de ochtend reeds 39.9 koorts. Dit was voor Carla aanleiding om toch de huisarts maar te bellen en deze adviseerde om door te gaan met de inname van ibuprofen en af te wachten tot na het weekeind, mocht ik dan nog koorts hebben zou hij langs komen en verder zien.

Zaterdag 29 mei. - Halverwege de ochtend, ik voelde me echt vreselijk, had ik al 40.4 koorts en heeft Carla de weekeinddienst gebeld. Deze schreef onmiddellijk een breedspectrum antibioticakuur voor welke ze meteen kon gaan ophalen bij de apotheek.

Natuurlijk is ze meteen in de auto gestapt en is deze medicijn gaan halen en is ze (neem ik aan) meteen bij een van de oudsten binnengestapt en heeft ze gevraagd langs te komen om voor mij te bidden.Dit laatste heeft ze me niet verteld maar het geeft aan hoe slecht ik er aan toe moet zijn geweest zonder dat ik dit zelf wist.

Zondag 30 mei. - Bij de middaginname van de antibiotica kwam deze er net zo snel weer uit als ik hem naar binnen dronk. Ik reageerde totaal niet op deze medicijn en kon ze vanaf dat moment ook niet meer binnen houden. Alleen wat gemengde fruitdrank kon ik binnen houden en de koorts bleef constant boven de 39.5 graden.

's Avonds kwam de oudste en deze schrok zichtbaar, zo zelfs dat het mij opviel. Hij vroeg Carla en mij of we bang waren en gelukkig konden we beiden met een gerust hart zeggen dat we dat niet waren. Aan mij vroeg hij toen nog of ik rust en vrede had en ook daarop kon ik volmondig ja zeggen, ik vond het alleen jammer voor Carla en de kinderen als ik zou moeten gaan maar wist ook dat de Heer voor hen zou zorgen.

Daarna heeft de oudste voor ons gebeden samen met een jonge broeder uit de gemeente die met hem meegekomen was. Op een gegeven moment kreeg hij het op zijn hart om mij te zalven en hij vroeg of we dat goed vonden. Ook wij voelden dat dit goed zou zijn en van de Heer moest zijn dus heeft hij mij, in en met gebed, gezalfd.

Maandag 31 mei. - De koorts was slechts 38.5 toen de huisarts kwam en ik voelde me daardoor ook wat beter. Hij heeft me daardoor goed kunnen onderzoeken maar kon eigenlijk niets anders vinden dan hoge koorts die hij te lang vond aanhouden. Hij heeft toen heel sterke koortsremmende zetpillen voorgeschreven en tevens antimisselijkheidspillen. Bovendien liet hij bloedbeeld prikken.

Vrijdag 4 juni. - Ondanks de koortswerende zetpillen had ik nog steeds koorts van inmiddels weer 39.9 dus belde Carla weer de huisarts met de vraag wat te doen vanwege het aanstaande weekeind. Deze adviseerde gewoon door te gaan en verder af te wachten.

Ik was inmiddels zodanig vermoeid dat ik ook dit goed vond. Het enige wat me ontzettend stoorde was dat ik geen gedachten op rij kon krijgen en daardoor de stille tijd met God telkens de mist in ging. Wat me wel nog enige rust gaf was de wetenschap dat de Heer me kent.

Maandag 7 juni. - Situatie onveranderd ten opzichte van afgelopen vrijdag, hoewel ik me gisteren wat beter voelde en zelfs enige tijd met bezoek heb zitten praten. Ik voel me alleen steeds vermoeider worden. Het advies van de huisarts luidt nog steeds hetzelfde.

Vrijdag 11 juni. - Nog steeds hoge koorts. We besloten 's-morgens al vrij vroeg dat Carla de huisarts weer zou bellen. Ze deelde de hem mee dat ze het onverantwoord vond nog weer een weekeind in te gaan terwijl ik nog steeds, ondanks de zware koortsremmers, zo'n hoge koorts had.

Rond de middag belde hij terug met de vraag of ik alle energie bij elkaar kon rapen en naar het ziekenhuis kon gaan om een longfoto te laten maken en opnieuw kon laten bloedprikken. Dus toch naar het ziekenhuis.

Om 16.00 uur waren we weer thuis en was ik doodmoe. Om 16.15 belde de huisarts, totaal overstuur, met de mededeling dat hij al gebeld was door de radioloog die mijn longfoto's had bekeken en medegedeeld had dat hij foto's onder ogen had gehad van iemand die normaal gesproken niet meer in leven zou kunnen zijn.

Wat bleek: mijn longen waren ernstig aangetast door de legionellabacterie en er was nog een restontsteking aanwezig in mijn linkerlong. Deze zou echter goed te behandelen zijn met een specifiek antibioticum dat Carla dan wel onmiddellijk moest gaan ophalen bij de apotheek.

Dit was wel even schrikken en er kwamen nogal wat emoties los toen ik dit aan Carla vertelde.

Zaterdag 12 juni. - De koorts was rond de middag gedaald naar 39 en 's-avonds al naar 38.5 graden. Eindelijk dus echte vooruitgang?

Zondag 13 juni. - Na de middag was ik koortsvrij en waren Carla en ik zo vol van vreugde dat we eerst de Heer hebben gedankt: We danken U Heer voor Uw genezende hand, want U was het die me nog enige tijd van leven geschonken heeft. Dank ook voor de kracht en bescherming die U Carla en de kinderen heeft gegeven gedurende deze "angstige" dagen. Daarna heb ik me aangekleed en zijn we een van de oudsten gaan feliciteren met zijn verjaardag. Ik zal zijn gezicht nooit vergeten toen hij me zag want hij was het ook die twee weken eerder zo geschrokken was toen hij me zo ziek zag. We zijn natuurlijk maar heel kort gebleven want ik had nog geen kracht in mijn lijf, maar het heeft emotioneel wel goed gedaan.

Zondag 20 juni. - Voor het eerst sinds enkele weken ben ik weer naar de dienst geweest ondanks dat ik er lichamelijk eigenlijk nog niet aan toe was. Gelukkig kreeg ik genoeg kracht van de Heer om de gemeente te vertellen hoe Hij mijn leven gespaard heeft door me te genezen van een longontsteking veroorzaakt door de legionellabacterie. Een ontsteking die normaal dodelijk verloopt. Carla sprak hierna de enige woorden die hier passen: "Prijs de Heer"

Kerst

Zaterdag 25 en Zondag 26 december. - We hebben fijne kerstdagen gevierd. We hebben vooral stilgestaan bij het feit dat we deze dagen de geboorte van de Heer mogen gedenken vanwege de enorme genade en liefde van onze God dat Hij Zijn Zoon offerde om mens te worden en zo door Zijn dood onze zonden te bedekken met Zijn bloed en voor ons de dood te overwinnen. Wat een heerlijke zekerheid. Deze zekerheid maakt het herdenken van Jezus geboorte tot een waar feest

Gevoel van Gods aanwezigheid

Dinsdag 18 januari 2000. - Soms is het net alsof de Heer zo onbereikbaar is. Wat ik bedoel te zeggen is dat het dan is alsof je zo alleen overal voor staat, en dat het liefdevolle gevoel van Gods aanwezigheid zo ver weg lijkt. Zo'n gevoel had ik vanmorgen ook, het leek zo leeg van binnen.

In mijn stille tijd heb ik dat ook tegen de Heer gezegd. Toen liet de Heer mij zien: "in een uitstorting van toorn heb Ik mijn aangezicht een ogenblik voor u verborgen, maar met eeuwige goedertierenheid ontferm ik mij over u, zegt uw Losser, de Heer". (Jes. 54:8)

Daarna heb ik geluisterd naar een bijbelstudie van Dato Steenhuis.Toen ik daarna nog in de bijbel zat te lezen begon ik te begrijpen wat de Heer me wilde laten zien namelijk dat mijn persoonlijke relatie met de Heer zuiver moet zijn voordat ik die kan voelen. Toen ik daarna de Heer om die zuiverheid vroeg en zelf ook aangaf van Hem te houden en contact met Hem wilde hebben in een directe en levende relatie kwam ook weer het warme gevoel van die relatie met God weer terug.

Heer ik bid U ontferm U over mij, louter en reinig mij naar Uw plan, in Jezus naam.

Geweldig zo'n dag waarop de Heer je zelf onderwijst en de weg naar Hem laat zien.

Computer gekregen

Maandag 29 mei 2000. - Ik vraag me af waarom ik al zo lang niet meer de moeite heb genomen om iets uit het leven van mij met mijn Heer op te schrijven. En natuurlijk weet ik meteen het antwoord wel nl.: ik neem me er gewoon de tijd niet voor omdat ik het "te druk" heb. En dan te bedenken dat de Heer alsmaar bij ons is en er elke dag weer mooie dingen gebeuren. Vreemd eigenlijk dat ik pas begin te schrijven als de Heer "grote" dingen doet. Uitleg?

Enkele weken geleden begon mijn computer vreemd te reageren en bewerkingen te doen die hij niet hoorde te doen. Uiteindelijk begaf hij het twee weken geleden op maandag helemaal. Ik heb nog tot vorige week woensdag van alles zelf geprobeerd maar niets dat hielp, ook kennissen die er echt heel veel verstand van hebben konden niets uitrichten. Eindelijk op donderdag bracht ik mijn probleem dan toch bij de Heer.

’s-Middags kwam er een broeder koffiedrinken en vertelde aan Carla en mij: "ik heb al een paar dagen geleden van de Heer op mijn hart gekregen om je te vragen of ik je een nieuwe computer mag geven, want je hebt er toch een nodig? Maar ik heb vandaag pas de moed gevonden om het je echt te vragen omdat nu pas de angst dat je het zou afslaan weg is." Ik heb hem toen van mijn gebed van vanmorgen verteld en gezegd het derhalve graag te willen aanvaarden. Zelden heb ik zo’n blijde gezichten gezien en ben ikzelf zo blij geweest. Gewoon doordat we ons realiseerden dat hier duidelijk de Heer weer aan het werk was. En nu al schrijf ik dit dus op een nieuwe computer, iets dat op zich vanwege de korte levertijd ook al een klein "wonder" is.

Het is geweldig als je weer eens opnieuw tot de ontdekking komt hoe heerlijk het is om zo dicht met God te mogen en kunnen leven. Dank U Heer.

Spannend leven

dinsdag 6 maart 2001. Je ziet het we zijn inmiddels al weer bijna een jaar verder. Een jaar waarin de Heer weer zo veel verscheidene mensen, dingen en gebeurtenissen op onze weg heeft gebracht dat we met elkaar naar Hem toe mochten groeien. Sommige dingen waren niet altijd even gemakkelijk maar andere gaven weer ontzettend veel vreugde. Ik kan alleen maar zeggen: Een leven met de Heer Jezus is spannend, niet altijd gemakkelijk maar wel heerlijk.

Peter Nissen, 2001

Keerpunt, 2001. Opmaak en bewerking door Kees Langeveld. Foto: privé-bezit Peter Nissen.


Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:

info@keerpunt.net


Lijn ter afscheiding

Home

Klik voor homepage Keerpunt

Verhalen van mensen die veranderden