Geld, roem en succes bevredigden zangeres Beverly Spaulding - Neidorf niet. Ze miste een doel in haar leven. Ze 'keert terug' tot God en ervaart een enorme rust. Op haar ziekbed wordt ze opgetrokken in de hemel, in het licht van God. "Het verandert je hele wereldbeeld, want je bent in een andere realiteit geweest, de echte realiteit." Lees hieronder haar verhaal.
Als songtekstschrijver en zangeres was ik druk bezig met mijn
carrière in Los Angeles. Ik kreeg de kans om mee te gaan met de tournee van popzanger Van
Morrisson. Ik herinner me nog goed dat ik op de laatste avond van de tournee stond te
zingen. Ik zong het laatste nummer van het programma en het publiek was heel enthousiast.
Ze riepen om een toegift en gek genoeg stond ik daar en ik dacht: dit wil ik niet. Ik had
er mijn hele leven keihard voor gewerkt en toen ik het had bereikt, wilde ik het niet.
Ik had geen idee waarom ik dat dacht, maar toen ik terug was in Los Angeles dacht ik veel na over God. Ik dacht dat Hij mij een doel in mijn leven kon geven. Dat Hij het enige was dat boven succes, geld en roem uitging.
Op een ochtend zat ik in de keuken een kop thee te drinken en ineens hoorde ik duidelijk in mijn hoofd de woorden: God is liefde. Ik wist op de een of andere manier dat God dat tegen mij zei. En ik wist dat die woorden uit de bijbel kwamen. Ik zei: 'Bedoelt U dat U bent waar ik naar gezocht heb? Dat succes, geld en roem het me niet zullen geven?' Toen zei ik: 'Als U het dan bent, Jezus, dan wil ik alles opgeven wat ik heb en U volgen.' Ik was toen achtentwintig jaar.
Ik was als kind wel opgegroeid met God, maar had Hem totaal losgelaten. Ik was drugs en alcohol gaan gebruiken en was mijn geluk in hele andere dingen gaan zoeken dan in God. Toen ik bij Hem terugkeerde en radicaal voor Hem koos, voelde ik een enorme rust over me komen. Mijn schuldgevoel was weg en ik voelde me heel goed. Ik wist dat ik de juiste beslissing had genomen.
Maar vijf weken later liep ik bij een dokter. Ik had allerlei lichamelijke klachten. Mijn lichaam maakte soms ongecontroleerde bewegingen en ik had veel pijn. Toch werkte ik door. We hadden veel succes met de band en kregen aanbiedingen voor televisie-optredens en plaatopnames.
Maar niet veel later begaf mijn lever het. Die hield er gewoon mee op. Mijn dokter
vertelde me dat ik stervende was. En ik wist het. Ik wist dat het helemaal mis was.
Maar toen merkte ik dat God bij me was. Ik voelde zijn aanwezigheid heel sterk en dat
kalmeerde me. Ik werd er heel rustig van. Ik was niet bang, want Hij was er, dat voelde ik
gewoon. En dat bleef gedurende zes dagen en zes nachten.
Ik vroeg of ik naar huis mocht en daar mocht blijven. Als ik zou sterven wilde ik dat dat thuis gebeurde. Mijn dokter had tegen me gezegd dat ik niet mocht gaan slapen, ik moest rechtop blijven zitten. Als ik zou gaan liggen zouden mijn organen heel zwak worden en op den duur niet meer werken, waardoor ik zou sterven. Maar die nacht hoorde ik de stem van God in mijn hart die zei: 'Ga niet slapen vannacht, blijf rechtop zitten en Ik zal je beschermen.'
Door Gods aanwezigheid en kracht gedurende al die dagen en nachten, was ik in staat om wakker te blijven. Ik was daar met Hem en ik praatte met Hem. Ik kon Hem niet zien, maar ik voelde dat Hij er was. Vlak bij mijn bed stonden wat bloemen in een vaas en de hele week bleven ze vers, ze verwelkten niet en gingen niet dood en later dacht ik: 'Dat kwam omdat Hij er was.' Die bloemen hebben uiteindelijk twee weken prachtig gebloeid.
Later dacht ik: juist toen ik mijn leven aan God had gegeven werd ik zo ziek. Ik denk dat er een goede God is, maar ook een kwade macht, de duivel. En dat hij niet wilde dat ik ging geloven. Hij wilde me vernietigen en Gods plannen met mijn leven dwarsbomen. Natuurlijk liet God dat wel toe, maar later is ook gebleken dat Hij mijn ziekte gebruikte om mij heel veel te leren.
Maar goed, ik lag daar zo, met allemaal kussens in mijn rug, om rechtop te blijven. En God was er ook. Ik bleef wakker en genoot eigenlijk heel erg van Zijn aanwezigheid. Het was zo bijzonder. Hij bleef bij me de hele avond en nacht en de volgende dag nog steeds. En dat zes dagen en nachten lang.
Op de zesde dag had ik het gevoel dat ik uit mijn lichaam getrokken werd. Dat was eerder ook een paar keer gebeurd, maar toen had ik tot God gebeden en vervolgens had Hij mij weer in mijn lichaam gebracht, omdat ik niet mocht sterven. Maar dit keer werd ik uit mijn lichaam getrokken en zag ik een groot wit licht boven me. Ik weet zeker dat ik toen niet sliep, ik was helemaal bij mijn positieven. Ik keek naar boven, naar het licht en wist dat daar God was, mijn Vader. Ik ging naar dat licht toe, dat voelde ik.
Er was een vriendin bij me en zij zag dat er wat met mij veranderde. Ze ging de kamer uit en belde de dokter, die op zijn beurt een ambulance bestelde. Gedurende de tijd dat ze weg was, verdween mijn kamer om me heen en zag ik dat ik helemaal in dat grote licht was. God was helemaal om me heen. Ik werd er niet bang van, het troostte me alleen maar. Het was zulk helder licht, helderder dan je hier op aarde tegenkomt. En het was geen tunnel, zoals je wel eens hoort van mensen met een bijna-dood-ervaring. Het was helemaal om me heen en ik voelde dat ik heel snel naar boven werd getrokken. Ik wist niet waar ik heenging, maar ik wist dat God aanwezig was. Uiteindelijk sprak Hij tegen me over mijn taak op aarde, wat ik daar voor Hem allemaal kon doen. En ik wist het: het is voor mij nu niet het moment om te sterven.
Zijn gezicht was met licht bedekt, zodat ik het niet kon zien, maar ik zag zijn majesteit en glorie. Zijn stem was de mooiste stem die ik ooit had gehoord. Hij sprak zulke mooie, troostende woorden. En er was zo'n vrede om me heen en in mij, duizend keer meer dan ik op de mooiste dag van mijn leven op aarde had meegemaakt. Zo voelde het in Zijn aanwezigheid.
Toen begon de Heer te spreken over de bloedvloeiende vrouw, het verhaal uit de bijbel. Zij kwam naar Jezus toe terwijl er een grote menigte mensen om Hem heen was en ze dacht: 'Als ik zijn kleed aanraak, ben ik genezen.' Het was mijn favoriete verhaal toen ik klein was. En toen ze zijn kleed aanraakte was ze inderdaad vanaf dat moment genezen. God herinnerde mij daaraan en ik riep zo hard als ik kon. Ik eiste mijn genezing vanaf dat moment. Terwijl ik daarvoor niet eens aan die woorden gedacht had. Het voelde zo goed om dat te schreeuwen. Ik hoorde mijn stem weerklinken in de hemelen. En ik riep weer, ik eiste mijn genezing vanaf dit moment. En plotseling schoot ik met een hoge snelheid terug in mijn lichaam en ik voelde me van top tot teen helemaal warm worden. En ik dacht: ik zal niet sterven, ik zal leven!
Alles bij elkaar ben ik zo'n twintig minuten 'weggeweest'. Vlak nadat ik 'terug' was, kwam de dokter binnen. Hij had heel hard gereden om zo snel mogelijk bij mij te kunnen zijn. Hij onderzocht me en zei: 'Er is iets ongelooflijks gebeurd, je bent buiten levensgevaar. Nu kun je gaan liggen en slapen.' Toen begon ik te lachen en te huilen tegelijk. 'Ik ga niet dood, ik leef!' zei ik steeds maar.
Later vroeg ik aan de vriend die bij me was of hij me had horen schreeuwen, maar hij zei: 'Je was zo zwak, je kon niet eens fluisteren, hoe kon je dan schreeuwen?' En toen realiseerde ik me dat ik geschreeuwd had op een andere plek, in een ander rijk, in het hemelse.
Ik had met de Heer gesproken over wat me op aarde te doen stond. Wat ik moest doen was Hem kennen. Dat was het allerbelangrijkste, het doel van mijn leven: Hem kennen. En ik dacht: Hij heeft me meer tijd gegeven om op aarde te leven. Nu wil ik Hem leren kennen als mijn beste vriend. Dat wordt mijn levenstaak.
Later vroegen veel mensen aan mij: Hoe wist je dat het God was, die tegen je sprak? Ik zei dan altijd: 'Als jij achter een gordijn zou staan en ik zou je goed kennen, dan zou ik ook weten dat jij het was.' Ik herkende Hem op de een of andere manier.
Het gekke was dat toen de dokter had gezegd dat ik nu mocht gaan slapen, ik dat niet kon! Ik lag de hele nacht wakker, God prijzend om wat Hij had gedaan en om wie Hij was. Ik was niet moe, ik was zo gesterkt door Zijn aanwezigheid. Zes dagen en zes nachten niet slapen en dan nog een nacht wakker blijven!
Vervolgens heb ik dertien maanden moeten liggen en gedurende die tijd verloor ik alsmaar meer gewicht. Ik woog nog maar 45 kilo en at bijna niet. Ik had veel pijn, bijna iedere dag en had last van interne bloedingen. Er waren dagen dat ik het echt heel moeilijk vond. Maar dan bleef ik vasthouden aan wat God mij vertelde toen ik bij Hem in de hemel was. En dat bemoedigde me steeds weer. Op een dag vroeg ik Hem: 'Zal ik ooit beter worden, ik wil het zo graag weten.' En weer hoorde ik die stille stem van God in mijn hart. Hij zei: 'Je zult helemaal beter worden.'
Ik kon helemaal niets meer, was volkomen afhankelijk van anderen. Ik was alles kwijt en kon niet meer zingen. Maar ik vond veel meer geluk in Zijn aanwezigheid dan ik had gehad toen ik een succesvolle, gezonde vrouw was met een prachtige carrière. Ik leerde Hem langzamerhand beter kennen en begon Hem dagelijks te zoeken en te aanbidden. En hoe ziek ik ook was, dat gaf me zo'n goed gevoel. Het was alsof ik een groot, geweldig geheim had ontdekt.
Mijn ouders en mijn vrienden baden heel veel voor me en na dertien maanden ging ik door God geleid naar een kerk waar ze in goddelijke genezing geloofden. En zij vertelden me dat Jezus in genezing wilde voorzien, wat ik al die tijd niet had geweten. Toen legden ze mij de handen op en God genas me en trok me overeind. Ik kon weer lopen, weer rennen en het eerste wat ik deed was naar buiten gaan, de straat op. Dat had ik anderhalf jaar niet kunnen doen. Ik was zo blij, want ik wist dat het nu voorbij was. Ik was nog steeds heel zwak en kwetsbaar, maar ik wist dat ik beter was.
Toen ik aangesterkt was, wilde ik mijn gewone leven weer oppakken. Ik begon weer op te treden op concerten en festivals en weer ontdekte ik dat God eigenlijk niet wilde dat ik dat deed. Ik vond het wel leuk, maar ik bleef een ontevreden gevoel houden. Dus besloot ik om naar een bijbelschool te gaan. Daarna ging ik bijbelstudies geven en ik sprak in kerken over het gebruik van muziek bij evangelisatie. In mijn eigen gemeente ging ik me bezighouden met het leiden van de aanbidding tijdens de diensten.
Ik kan me herinneren dat ik voor de eerste keer in mijn eigen gemeente sprak. Een paar mensen werden toen genezen en een stuk of drie kwamen tot geloof. Toen dacht ik: dit is echt geweldig, dit is veel beter dan zingen op een podium met een massa mensen in de zaal. Want als ik over het evangelie vertel worden mensen gered en veranderen hun levens.
|
Ik kan me nu indenken wat Lazarus gevoeld moet hebben toen hij door Jezus uit de dood was opgewekt. Ook hij is misschien in de hemel geweest en is weer teruggekeerd naar de aarde. Het verandert je hele wereldbeeld, want je bent in een andere realiteit geweest, de echte realiteit. Je krijgt een heel ander perspectief. Ik heb zo sterk het idee dat het leven hier op aarde maar kort is en dat het zo belangrijk is om dat leven met Hem te leven. Want dat is het enige wat telt in de eeuwigheid. Ik heb de wereld gezien op een heel andere manier, vanuit een eeuwigheidsperspectief. En dan lijkt het leven heel klein, heel kort.
Keerpunt, 2001
Met toestemming overgenomen van To Meet The Maker (TV-serie en website www.meetthemaker.nl ). Vertaling uit het Engels: Theanne Boer. Foto's: Bram Flippo. Opmaak voor Keerpunt: Kees Langeveld.
Van Beverly's hand verscheen het boek And Looking, We Are Changed
Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:
Verhalen van mensen die veranderden
