De rust die ik zo lang zocht

Monique maakte in haar leven nare dingen mee: gehoor- en gezondheidsproblemen, gepest worden op school, verbroken relaties, angst voor de toekomst.  "Ik wist niet hoe ik gelukkig kon worden. Op mijn werk deed ik of 't goed ging, maar als ik thuis was huilde ik steeds. Ik vroeg me af wat ik fout had gedaan dat mijn man weg was gegaan." Geluk en rust leken onbereikbaar. Een collega vertelt haar hoe ze zelf uit de put was gekomen. Ook buren helpen haar op weg. "Ik had Gods kracht nodig om eruit te komen." Blijdschap vervult haar wanneer ze als nieuw wordt.

lijn_keerpunt.gif (1634 bytes)

Monique
Op 23 december 1968 werd ik geboren in Amsterdam, twee en half pond klein. Ik lag ruim 6 maanden in een couveuse tot ik naar huis mocht. Ik was anderhalve maand te vroeg geboren en het was niet zeker of ik het zou halen, maar na 1 week leefde ik nog en mochten mijn ouders de geboortekaartjes versturen.

Ik groeide op in Amsterdam-oost en mijn oma woonde vlakbij op de hoek. Ik was nog maar klein en had geen flauw benul van de weg kennen en zo, en toch wist ik het huis van mijn oma feilloos te vinden. Als mijn moeder mij weer eens zocht op straat dan zei mijn oma: ze is hier bij mij aan het spelen. Ik was zo vaak bij mijn oma, ik was gek op haar en ik was haar lievelingskleinkind. Mijn andere oma woonde in een andere buurt in Amsterdam en daar kwam ik ook zo af en toe, maar daar ging ik met mijn ouders met de auto naar toe: dat was wat verder weg.

Slechthorend

Toen ik ongeveer 3 jaar was viel het mijn moeder op dat ik altijd de radio en tv heel hard zette, waarom wist ze niet. Na veel onderzoeken waren ze er nog niet achter. Op de peuterschool scheen ik niet te begrijpen wat er werd gezegd, ik hoorde het wel maar begreep het niet. Ik was ook vrij laat met lopen enz.

Toen ik 4 jaar was werd er een gehoortest gedaan en toen bleek dat ik slechthorend was, ik kon ongeveer 80% horen. Dus ik heb vanaf toen hoorapparaten gehad, en ik wist niet beter; ik was er snel aan gewend. Mijn moeder had tijdens de zwangerschap rode hond gehad, en toen was 't al te laat voor de prik die ze had moeten hebben. Dus toen dacht ze dat ze mazelen had maar het bleek rode hond te zijn.

Ik zat op de speciale kleuterschool in Amsterdam. Met een busje met andere kinderen ging ik heen en weer tussen Amsterdam en Hoorn. Later ging ik naar de lagere school en daar kregen we bijbelles. Een juf vertelde over de bijbel en alle kinderen vonden 't machtig mooi die verhalen. Ik herinner me het verhaal van Mozes enz.

Later ging ik naar een andere lagere school in Schagen, ook voor kinderen met hoorproblemen en hier kwam wekelijks een dominee die ons spelenderwijs met de bijbel leerde kennismaken, met plaatjes kleuren, verhaal vertellen enz. Dus zo is God al met me bezig geweest in mijn jeugd.

Bijna doof

Toen ik op deze school zat gingen mijn ouders scheiden. Toen moest ik verhuizen en naar een andere klas. Op een dag kon ik ineens niet meer goed horen, ik hoorde veel minder dan normaal. Ik dacht dat mijn apparaten kapot waren of zo, dus liet ik ze nakijken, maar er was niets mis. Toen deden ze een gehoortest en daaruit bleek dat ik bijna doof was. Pats-boem, zomaar kreeg ik dat te horen. Ik dacht: Hoe kan dat nou zomaar? Een jaar lang gng ik heen en weer naar het VU-ziekenhuis in Amsterdam voor onderzoeken, maar het was een raadsel hoe ik zomaar doof was geworden.

Daar zat ik met heel veel vragen en woede en onmacht. Want ik kon er helemaal niks aan doen. Ik had ook heel veel last van oorsuizen in die tijd, dan hoorde ik bijvoorbeeld een hele hoge pieptoon of zo, ze wisten niet hoe het kwam.

Gepest

Nog wat later ging ik naar de Mavo, ook in Schagen. Ik was ondertussen 13 jaar. Het was ook speciaal onderwijs. Ik heb de mavo in 5 jaar gedaan, in een ander tempo dus dan de gewone school.

Toen is 't begonnen: ik werd elke dag gepest, vanaf het begin, en ik veranderde van een vrolijk meisje in een stil teruggetrokken meisje dat vaak somber was.

Toen ging ik ook minder en minder eten. Ik moest thuis veel doen in het huishouden en kwam bijna niet aan huiswerk toe. Mijn moeder was alleen maar met haar werk bezig. Ik voelde me erg alleen in die tijd, en ik ging nadenken over hoe ik hulp kon krijgen. Ik had gesprekken met een schoolpsycholoog maar dat hielp maar een beetje.

Op een dag zag ik een bijbeltje op de schoorsteenmantel staan bij ons thuis. Ik was nieuwsgierig, had geen idee wat erin zou staan en bladerde er eens in. Maar ik begreep niet zoveel van de teksten, dus ik liet het maar staan. Maar mijn moeder kwam erachter dat ik erin had gekeken en verstopte het bijbeltje. Ik mocht er van haar niet meer in lezen, dat vond ik jammer want ik vond 't wel interessant, dat boekje met die teksten, ook al snapte ik 't niet zo.

Ik zat in die tijd erg in de put, ik had niet veel vrienden en ik werd nog steeds elke dag gepest. Ik werd hoe langer hoe ongelukkiger en ik wist niet wat ik moest. Ik dacht aan zelfmoord, ik was intussen 16 jaar. Maar iets heeft me toen tegengehouden en toen ik op mijn 18e mijn diploma had gehaald, was ik blij dat ik van die school daar af kon.

In 't geheim getrouwd

Ik ging daarna in Amsterdam de kmbo doen (verkort mbo). Ik woonde ondertussen al in Amsterdam. Vanaf toen ging 't wat beter, maar thuis had ik 't nog moeilijk, veel ruzie met mijn moeder. Op die school leerde ik een Marokkaanse jongen kennen: Mustapha. Ik was 18 en hij 17, en ik was meteen al heel erg verliefd. Ik had nog nooit een Marokkaanse vriend gehad. Hij leerde me een beetje over de Koran ik vond 't best interessant, maar te moeilijk om te begrijpen, dus ik verdiepte me er niet in.

Na ongeveer 2 jaar wilde hij trouwen. Ik vond ons eigenlijk te jong, maar hij had geen vergunning en hij wilde blijven. Hij had alleen zijn vader en zus in Nederland, en had zijn oma en andere familie daar achtergelaten. Ik durfde mijn ouders niet te vertellen dat ik met hem wou trouwen, dus zijn we in 't geheim getrouwd. Dat was in 1989. Maar na ongeveer 6 maanden kwam mijn moeder erachter, ze vond 't trouwboekje ergens en ik werd 't huis uitgezet. Ik woonde nog niet bij mijn man omdat we nog geen huis hadden.

Toen stond ik dus op straat, ik moest van haar naar mijn vader toe, maar dat deed ik niet. Ik ging naar een oude schoolvriendin toe en bleef daar een paar dagen. Toen haalde mijn vader me op en ik bleef daar een half jaar wonen. Ik maakte de kmbo af, haalde het diploma en probeerde werk te vinden. Daarna ging ik naar een flatje van een meisje dat een half jaar in Australie zat. Daar woonde ik met mijn man en had ik een beetje rust.

Maar ik had veel gezondheidsproblemen, was vaak moe en ziek en ik had geen normaal gewicht. Ik had ondertussen nog steeds geen werk en ik bleef solliciteren.

Huis en baan

Ik kreeg ineens een huis aangeboden, toen mijn vader ging bellen voor een huis voor mij. Al snel kreeg ik de sleutel. Ik bleef nog een tijdje in dat flatje van een meisje dat in Australie zat. Ineens kwam er een vriendin van dat meisje en zei dat ik eruit moest, want dat meisje kwam eerder terug uit Australie. Ik ben toen heel snel naar mijn nieuw gekregen woning verhuisd met mijn man.

Na er ongeveer 1 jaar te hebben gewoond, kreeg ik ineens een brief van de gemeente voor een werkproject op het gemeentehuis voor jongeren. Dat leek me wel wat. Ik schreef een sollicitatiebrief en hoopte dat ik werd aangenomen. Ik kreeg een uitnodiging voor een gesprek en vond 't heel spannend. Ik deed mijn best een goede indruk te maken bij de sollicitatiecommissie. Een tijdje later kreeg ik een brief dat ik mocht werken daar. En ik dacht: wow het is gelukt! Toen ik hier later op terugkeek, zag ik dit als knipoog van God, dat ik ineens een huis en baantje had.
Ik was zo blij, het was een jaarcontract en ik kreeg het minimumloon. Het was niet veel, maar ik dacht: als ik heel hard mijn best doe krijg ik misschien een vaste baan. Ik werd daar typiste en deed vanaf de eerste dag heel hard mijn best. Ik tikte of mijn leven er vanaf hing, zo hard werkte ik. Ik was 22 jaar en nog niet zo ervaren in werk, had wel stages gelopen maar dit was de eerste echte baan. Ik was heel trots dat ik eindelijk werk had. Ik deed keihard mijn best een goede indruk te maken. Ik was nog steeds getrouwd, mijn man had later ook werk maar werd ontslagen, dus verdiende ik toen alleen de kost.

Scheiding

Het ging niet altijd goed tussen mijn man en mij, maar ik deed mijn best er het beste van te maken. Maar uiteindelijk ben ik gescheiden in 1994. Ik bleef alleen wonen en hij ging naar Amsterdam. Toen was ik zo'n beetje aan 't eind van mijn latijn, ik was zo moe van 't almaar harde werken op mijn werk. Ik had nog steeds geen vast werk, ik werkte nog op jaarcontract en had een andere tijdelijke plek gekregen. Lichamelijk ging 't ook niet goed en ik woog op een gegeven moment nog maar 45 kilo. Ik wist niet hoe ik gelukkig kon worden. Op mijn werk deed ik of 't goed ging, maar als ik thuis was huilde ik steeds. Ik vroeg me af wat ik fout had gedaan dat mijn man weg was gegaan.

Zo ging dat nog een tijdje door. Ik hield me veel bezig met horoscopen en astrologie. Ik was ook vaak verkouden en had vaak griep. Met homeopathische druppels probeerde ik me beter te voelen, maar het hielp maar even en daarna werd het erger. Ik huilde veel. Voor de buitenwereld leek het of alles goed ging maar ik voelde me zo rot.

Ik snapte niet hoe dat kwam. Ik vroeg me steeds af hoe ik daaruit kon komen maar ik wist echt niet hoe dat moest. (Pas veel later begreep ik dat de duivel dat deed, dat ik me zo rot voelde.) Ik werd heel angstig voor de toekomst maar ik wist niet dat het met die astrologie te maken had.

In april 1995 leerde ik weer een Marokkaanse jongen kennen, Hassan. We vonden elkaar meteen al leuk en ik werd weer verliefd. Ik ging met hem op vakantie naar Marokko en zag zijn moeder en familie voor de eerste keer. Ik vond 't erg leuk daar. Alleen ging ik terug naar Nederland, want Hassan had geen vergunning en kon officieel niet in Nederland blijven. Hij probeerde te regelen dat hij een visum kon krijgen maar het was moeilijk.

We hebben ruim anderhalf jaar brieven geschreven naar elkaar en uiteindelijk lukte het hem een visum te krijgen voor het gak-onderzoek. Hij kwam naar Nederland en ging bij mij wonen. We besloten een vergunning aan te vragen bij de politie, en het heeft toen nog een jaar geduurd tot hij die kreeg. We woonden ondertussen al samen en het ging goed. 's Avonds volgde hij Nederlandse les en overdag werkte hij.

Ik woonde al heel wat jaren in dat huisje waar ik nu nog woon, en achter mij waren christelijke buren in dezelfde straat, maar dat wist ik niet. De vrouw die er woonde sprak wel eens met mij over Jezus en ik snapte niet waarom. Ik werd er wel nieuwsgierig naar en ging vragen stellen over geloof en de bijbel en ik mocht er een lenen en ik las er een beetje in. Ik was nog niet echt bezig met zoeken naar God, maar ik dacht er wel beetje over na.

Bij het archief

Ondertussen had ik eindelijk in 1997 een vaste baan gekregen. Ik was er zo blij mee, maar het had bij elkaar wel 5 à 6 jaar geduurd tot het eindelijk lukte. Ik was ermee naar de ondernemingsraad gegaan en die vond dat ik recht had op een vaste baan. En met hun hulp is het gelukt (en door het gebed van mijn buren, maar dat wist ik toen niet).

Ik kreeg een andere functie, bij het archief. Ik had al verschillende functies gehad in al die jaren o.a. typiste, administratief medewerker enz. Toen kwam ik door die vaste plek bij het archief terecht. Maar ik was er nog niet helemaal. Ik moest nog een opleiding doen voor die baan, dat was de voorwaarde. Ik deed dus die cursus, ongeveer 2 jaar. Ik moest heen en weer van Hoorn naar Woerden met de trein (via Amsterdam en dan Utrecht en dan Woerden). Het was heel zwaar, ik had een doventolk nodig omdat alles zo snel ging in de les dat ik het niet kon volgen. Normaal had ik nooit een tolk nodig gehad maar bij deze cursus wel. Ik heb 4 certificaten gehaald (4x examen gedaan) en kreeg het diploma. Ik was erg blij eindelijk, mijn collega's waren verbaasd dat 't me gelukt was, maar ik had gewoon doorgezet. Pas na 2 jaar kreeg ik salarisverhoging. Het heeft ook nog lang geduurd tot ik hetzelfde kreeg als wat mijn collega's kregen, maar ik was er toch tevreden mee.

Intussen was het 1999, in het najaar van dat jaar kreeg ik te horen dat mijn moeder een slokdarmgezwel had (het was een goedaardig gezwel), en dat ze al een tijd ziek was en niet meer kon werken. Dat was een klap. Want er waren in mijn familie al veel doodgegaan aan kanker. Ik werd erg bang en dacht, dus nu mijn moeder? En dan ik? Ik werd bang voor de toekomst en alles werd me teveel. Ik piekerde er steeds over en ik dacht: ik kan niks doen, ik voel me zo machteloos.

Het werd 2000 en ik was benieuwd wat het nieuwe jaar zou brengen. Ik was nog steeds niet echt gelukkig en ik vroeg me af hoe ik dat wel kon worden. In maart 2000 wou ik naar een collega gaan die me ook over Jezus had verteld. Ze was die avond jarig, maar ik twijfelde of ik naar haar toe zou gaan en ging toen naar het huis van mijn buren toe.

Film van mijn leven

Die collega had me verteld hoe ze uit de put was gekomen. Dat had veel indruk op mij gemaakt en ik dacht er wel eens aan wat ze had verteld. Een keer ging ik mee met haar naar de Maranatha kerk in Amsterdam, februari 2000. Het maakte veel indruk op mij. Ze zongen over Jezus en de duivel en ik snapte het niet zo. Maar ik vond het wel mooi, die dienst. Ik moest ineens erg huilen, ik werd geraakt door al die blije klappende mensen. Het was ook nog een doopdienst, dus dat maakte het ook bijzonder. Ik wist nog helemaal niks van doop of hoe het zat, maar een stem zei me: die mensen worden gedoopt omdat ze bij Jezus horen. Ik dacht: Ik wil dat ook, ik wil ook bij Jezus horen! Maar ik wist dat het niet zomaar kon.

Terwijl ik daar een beetje zat na te denken over God en het rotleven dat ik had, zag als in een film alle nare dingen die ik had meegemaakt in mijn leven, en moest heel erg huilen dat ik zo had geleden al die tijd. Mijn collega die naast me zat, zag het en zei: Het komt goed. En het is ook goed gekomen!

Na die dienst dacht ik weer veel na over God en ik vroeg me af of het niet wat voor mij was. Ik wilde wel bij Jezus horen maar ik wist niet hoe dat allemaal moest. Ik vond het zo leuk bij die kerk, ik dacht: daar wil ik wel vaker heen.

Verandering

Op een avond in maart 2002 wou ik naar haar verjaardag gaan. Ik wachtte op de bus maar voelde me zo onrustig en ging weer naar huis. Het werd me  allemaal een beetje teveel, ik dacht steeds maar aan dat bericht van mijn moeder dat ze ziek was en dat ik niks kon doen. Ik dacht ineens: kan God niet wat eraan doen? Ik dacht: ik ga even naar die buren langs die achter mij wonen, en ging erheen.

Ik zei tegen mijn buurman: mijn moeder heeft een gezwel en ik ben zo bang. Hij vroeg: Wil je Jezus aannemen? Ik dacht wat bedoelt hij? Ik dacht even na, en toen hoorde ik ineens een stem: Het komt goed, ik zal voor je zorgen en het komt met je familie ook goed. Ik dacht: Huh? Waar komt die stem ineens vandaan? Ik snapte er niks van, ik keek mijn buurman aan en dacht na over de vraag of ik Jezus zou aannemen.

Er gingen minuten voorbij maar het leken wel uren. Ik hoorde dus die stem en ik wist dat het te vertrouwen was, ook al kende ik die stem niet. Ik zei: ja ik wil dat wel. Ik ging samen met die buurman bidden en zei hardop dat ik Jezus wou aannemen. Ik vroeg vergeving voor mijn zonden, en ik vergaf mijn ouders dat ze gescheiden waren en dat ik daarom boos op ze was. Ik was al die tijd heel depri en angstig geweest.

Het volgende moment gebeurde er iets onbeschrijflijks. Ik werd opeens zo blij, het was net of een hand iets zwaars, een zware steen uit mijn hart haalde en mijn hart werd ineens licht. Ik was opeens blij, dat had ik nog nooit ervaren! Wow! Ik wist niet wat 't was, of hoe God dat deed maar ik wist wel dat het goed was! Ik ging heel blij terug naar huis, helemaal opgewonden huppelde ik weer naar huis. Ik wou 't iedereen wel vertellen ! "Ik heb Jezus net aangenomen en ik ben zo blij!"

Ik was weer binnen in huis en stond in de keuken, en toen hoorde ik weer een stem: Ik ben de Heilige Geest en ik ga je alles leren, en ik zal altijd bij je zijn. Ik dacht: he? Wat is dit nou weer? Ik snapte het niet, maar ik wist wel dat het waar was wat die stem zei en dat die te vertrouwen was. Ik keek even uit het raam en naar de lucht en ineens besefte ik de God en de duivel echt zijn, en dat de hemel en hel echt zijn, en dat ik bijna naar de hel was gegaan. God had mijn ogen echt geopend en toen zag ik het in dat het allemaal echt waar was.

De volgende dag ben ik gezalfd met olie en gedoopt met de Heilige Geest. Zo ben ik dus bekeerd. Echt heel bijzonder was dat die aanraking, daardoor besefte ik dat Jezus echt is en dat geloof je heel rijk kan maken.

Hij had een vriendin

Ondertussen woonde ik nog samen met Hassan maar het ging niet zo goed. Na 5 maanden ongeveer vertelde ik Hassan dat ik was bekeerd en dat ik me zo blij voelde. Hij snapte het niet waar ik het over had. Ik zei: heb je niet gemerkt dat ik blijer ben? Hij zei: ja ik heb het gemerkt je bent een stuk blijer, he je bent niet meer depressief.

Ik zei: ik ben nu christen en het komt door Jezus dat ik blij ben. Hij zei van: oh. Hij snapte het niet zo maar hij vond 't best dat ik naar de kerk ging ook al was hij moslim. Ik ging beetje bij beetje steeds meer bidden en lezen en leerde hoe 't moest, want ik vond 't best moeilijk in het begin.

In januari 2001 kwam een meisje langs. Ze vroeg naar Hassan. Ik zei dat hij niet thuis was. Ik vroeg wie ze was. Ze zei: zijn vriendin. Ik was stomverbaasd. Zijn vriendin?? Ik woonde samen met hem! Ik vroeg haar hoe dat allemaal zat, en ze zei dat ze hem al 2 en half jaar kende en wat had met hem. Daar stond ik dan, woonde al jaar of 7 met Hassan samen, dacht dat ik hem kende, bleek dat hij al ruim 2 jaar een ander had. Dat was nogal een klap. Ik besprak het met Hassan en zei dat hij beter ergens anders kon wonen. Dat begreep hij. We hadden allang besloten, voordat ik hierachter kwam, dat we uit elkaar zouden gaan, en hij ging zich inschrijven voor een huis.

Ik ging veel bidden dat hij een huis zou krijgen, want de situatie was onhoudbaar geworden: er was veel spanning en ik kon het haast niet meer aan. Ik ging heel veel bidden en bijbellezen. Soms was het allemaal heel zwaar voor me, maar ik bleef volhouden. In mijn geloof kon ik het aan. Soms ging ik 's nachts bijbellezen en bidden. Ik groeide enorm in die periode, ik leerde om vast te houden en zo kwam ik door de beproeving, ook al was ik nog geen jaar bekeerd.

Ik las echt heel veel in de studiebijbel 'het Leven'. Ik leerde er heel veel uit en ik dankte God voor deze studiebijbel, want daardoor ging ik dingen beter begrijpen en kreeg meer inzicht. Ik was ook van plan me te laten dopen, maar dat ging ik pas doen als ik alleen woonde. Na 5 maanden kreeg Hassan een huis in een andere buurt en ik had eindelijk rust.

De doop

In september 2001 ben ik gedoopt. Ik was zooo blij toen het zover was. Het was heel spannend en ik had haast niet geslapen, maar dat gaf niet want dit was de grootste dag van mijn leven. Op het moment dat ik in het water stond en mocht zeggen waarom ik gedoopt wou worden, zei ik: dat Jezus me uit de put had gehaald en daarom wou ik Hem volgen. Ik zag als in een film alles wat ik mee had gemaakt, en alles wat ik achter me had gelaten en moest bijna huilen. Toen ik onder water ging, voelde ik alles van me afgaan en toen ik weer boven water kwam voelde ik me zo blij, zo vrij. Echt bevrijd van alles van mijn oude leven. Ik ging moe, maar blij en voldaan naar huis. Ik bekeek kadootjes die had gekregen. De volgende dag haalde ik de foto's op die klaar waren en bekeek ze. Ik was hardstikke trots, het zag er mooi uit, ik die zo straalde op de foto's. Ik wist dat God ook trots op mij was.

Dankbaar

Nu in 2003 ben ik nog dankbaar voor de mooie dingen die God heeft gedaan in mijn leven en dat mijn leven zo wonderlijk is veranderd. Ik ben zo blij dat ik mijn leven met de hulp van Jezus heb kunnen veranderen, op eigen kracht zou het niet zijn gelukt. Ik had Gods kracht nodig om eruit te komen. Ik heb er zelf voor gekozen om Jezus aan te nemen, niemand heeft me gedwongen, de Heilige Geest heeft me overtuigd en ik heb van mijn ouders niks meegekregen in mijn opvoeding over geloof. Het was echt God die me overtuigde en niemand anders. Ik ben heel dankbaar dat Jezus me in 1x heeft genezen van de depressie waar ik zolang in zat.

Dank u Heer, dat U me rust hebt gegeven waar ik zolang naar zocht.

Monique

Monique, 2003

(c) Keerpunt, 2003


Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:

Mail ons

U kunt een e-mail naar de persoon uit het verhaal sturen. Vermeld dan als onderwerp 'Reactie op je verhaal op Keerpunt'  en gebruik het volgende e-mailadres:

Mail gerust


Lijn ter afscheiding

Home

Klik voor homepage Keerpunt

Verhalen van mensen die veranderden