Een jong meisje komt tot God. "Wat ik op dat moment het mooist vond, was dat ik wist gered te zijn en dat de engelen feest vierden." Lees hieronder het korte getuigenis van Linda Kikkert-Bruinenberg.
Toen ik 1 jaar was, zijn mijn ouders in een tentsamenkomst behouden geworden. Ik ben dus opgegroeid met bijbelse termen, zoals bekering, wedergeboorte en eeuwig leven. Ik was 4 jaar oud, toen ik witte en zwarte hartjes tekende met daarbij druppeltjes bloed en een kruis. Ik had toen al de kern van het evangelie begrepen, maar het drong nog niet tot mij door dat ik een keuze moest maken.
Toen ik zeven of acht jaar was, was ik vaak bang als het echt stil was en dacht dan dat
de Here teruggekomen was. Op een donkere avond werd ik wakker in een doodstil huis. Een
angstig gevoel bekroop mij. Ik liep naar beneden waar alle deuren openstonden, de lichten
brandden en .... het hele huis was leeg. De auto stond er nog wel, verder alles, maar geen
broertjes en geen ouders. Ik werd gegrepen door een wilde paniek. Ik rende het huis
verschillende keren door, al roepend om mijn ouders. Toen rende ik naar buiten om te zien
of mijn oom en tante naast ons er nog waren. Zij zijn ook christenen. Buiten aangekomen
hoorde ik stemmen. Ik herkende de stem van mijn vader en er kwam een grote opluchting in
mijn hart. Toch niet, toch nog een kans dacht ik; dank u God!
Mijn ouders waren rond middernacht samen met mijn broertjes naar buiten gegaan. Ze waren
wakker geworden van knal- en siervuurwerk in een nabijgelegen dorp en stonden daarnaar te
kijken. Zij sliepen allen op de benedenverdieping. Ik sliep boven onder een rieten dak en
ik had niets gehoord.
Rond die tijd groeide er een verlangen bij mij om ook een kind van God te zijn. Zo jong
als ik was, besefte ik ten volle dat ik niets te zeggen had over mijn eigen levensduur. Op
een zondagavond, toen mijn moeder naar de samenkomst ging, ben ik op mijn knieën gegaan.
Ik vertelde de Here God dat ik besefte een zondaar te zijn, dat ik wist dat Jezus voor mij
gestorven was.
Na dat kindergebed vulde een grote blijdschap mijn hart. Ik danste door mijn kamer en
zong: "ik ben gered, ik ben gered...." Ik rende naar mijn broertjes en
fluisterde ze het goede nieuws in hun oor; ze sliepen gewoon door. Toen rende ik naar de
woonkamer en vertelde het aan mijn vader, en later ook aan mijn moeder. Wat ik op dat
moment het mooist vond, was dat ik wist gered te zijn en dat de engelen feest vierden.
Dit is nu 14 jaar geleden en ik heb er nooit spijt van gehad een kind van God te zijn. De hemelse Vader houdt van mij, maar Hij kan soms ook heel erg streng zijn. Het kan dan soms pijnlijk zijn. Het kan gebeuren, dat ik van Hem wegloop, als een klein, opstandig en af en toe moedeloos kind. Maar dan mag ik weten, dat Zijn liefde mij voor eeuwig vasthoudt. Mijn bede is, dat mijn leven iets voor Hem mag betekenen...... Amen.
Linda Kikkert-Bruinenberg
Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:
Verhalen van mensen die veranderden