Karin was 19 jaar en terneergeslagen. Ze dacht erover om er een eind aan te maken. Diana, een kennis, ontfermt zich over haar. Karin ontvangt liefde en krijgt hoop. Diana vertelt...
.gif)
Toen Karin opbelde, klonk haar stem schril en scherp: ‘Met
Diana? Ik heb een flesje pillen en ben van plan er een eind aan te maken.’ Karin was
19 en depressief. Ze had me vaak opgebeld nadat we elkaar vorig jaar toevallig ergens
ontmoet hadden.
‘Karin, waar ben je?’
‘Bij een straattelefoon in de buurt van het huis van mijn oma.’
‘Wat voor pillen heb je?’
‘Slaappillen en pillen tegen depressie.’
‘Karin,
luister goed naar me. Als je al die pillen tegelijk inneemt, ga je misschien niet dood. Je
zou in coma raken misschien. Zou je dàt willen?’
Ze begon te huilen en mompelde: ‘Niemand geeft om me, niemand geeft om me.’
Karin had een nare jeugd gehad. Haar moeder was er vandoor gegaan twee jaar geleden en haar vader was alcoholist. Karin was bij haar oma in huis gekomen, die in een klein, armoedig huis woonde. Ze had een baantje als strijkster in een wasserij, maar nu zag ze het allemaal niet meer zitten.
‘Karin,’ zei ik zacht, ‘ik geef om je en de Here Jezus houdt van
je.’
Karin snauwde: ‘O, jij geeft misschien om me, maar niemand anders verder. En als
Jezus om me geeft, waarom is het dan zo’n troep? Ik baal van dat akelige huis en ik
haat die baan. Ik háát het!’
Ik probeerde rustig te blijven. ‘Karin, er zijn anderen die om je geven en ik weet
zeker dat de Here Jezus van je houdt. Luister eens, als ik kan bewijzen dat de Here Jezus
en anderen om je geven, wil jij me dan beloven dat je niet die pillen zult nemen?’ Ik
moest Karins belofte hebben.
‘Niemand geeft om me,’ snauwde Karin weer, ‘Jezus ook niet! Maar als je
kunt bewijzen dat ik ongelijk heb, zal ik die pillen niet slikken.’
Ik zei Karin dat ze naar huis moest gaan, een tas moest pakken en haar fles met pillen
meenemen. Ik zei dat ik haar over een uur zou oppikken en dat ze bij ons thuis het weekend
kon zijn.
Toen ik er aan kwam rijden, stond Karin te wachten op de stoep voor het huis van haar oma. Ze had een weekendtas in de hand en zag er mager en moe uit. Haar lange, blonde haar zat slordig en haar ogen waren gezwollen. Ze klom in de auto en ik omhelsde haar. Toen we naar ons huis reden, sloot ze haar ogen en viel in slaap.
De volgende morgen vroeg belde ik onze dominee op en vertelde hem dat ik iemand te logeren had, die dringend gebed nodig had. Een kwartier later zaten we met z’n drieën in de rustige huiskamer en ik lichtte hem kort in. We hielden Karins handen vast toen hij voor haar bad. Zijn gebed was ongehaast en vol medeleven met haar problemen. De tranen liepen langs haar wangen en toen de dominee ‘Amen’ zei, drukte ik Karins hand. Toen de dominee vertrokken was, zei Karin: ‘Ik kan niet begrijpen dat hij zo vriendelijk was. Hij praatte net alsof hij me kende.’
De rest van ons weekend was gewoon gezellig. Karin deed mee aan al onze activiteiten en ging zelfs ’s zondagsmorgens mee naar de kerk. Ze scheen ervan te genieten onze vrienden en kennissen te ontmoeten. Zondagavond reed ik Karin weer terug naar het huis van haar grootmoeder. Toen ik haar een zoen gaf, drong ik er op aan vooral contact te houden.
Later op de avond schreef ik brieven aan twaalf gelovige kennissen en vertelde van Karin en haar probleem. Ik vroeg aan elk van hen voor Karin te bidden en haar via mij een bemoedigingsbriefje te sturen. Binnen enkele dagen begonnen er kaarten en brieven binnen te komen. Ik controleerde de brieven voor mogelijk pijnlijke woorden, maar ik had me geen zorgen hoeven te maken, want elke brief was fijngevoelig geschreven. Ik deed de brieven en kaarten in nieuwe enveloppen en verzond ze naar Karin.
Sommige brieven waren kort. Van een student bijv.: ‘Lieve Karin, Jezus houdt van je. Ik bid voor je.’ Andere waren verschillende velletjes vol. In een brief schreef een domineesvrouw aan Karin dat er altijd hoop is als ze op Christus wil vertrouwen voor hulp. Een enveloppe bevatte alleen een indexkaart. Er stond op: ‘Recept uit Betty’s keuken, met veel liefs. ‘Het leven en de dood stel Ik u voor… Kies dan het leven’ (Deut. 30:19).’
Ongeveer twee weken later belde Karin weer: ‘Diana, je zult niet geloven wat er
gebeurd is! Ik heb een baan in een leuk restaurantje. En ik woon in een mooi, groot huis.
Gewoon fantastisch!’
‘Karin,’ lachte ik, ‘vertel me wat er gebeurd is. Ik kan het bijna niet
geloven. Hoe kom je zo gauw aan een baan?’
‘Nou, ik zag in een restaurant een kaart hangen waarop gevraagd werd om een
vrouwelijke hulp. Ik stapte er meteen op af en ik kreeg het. Een van de meisjes daar heeft
een oom en tante, heel aardige mensen, die een kamer te huur hadden, die ik meteen kon
betrekken – een grote, zonnige kamer met een balkon. En al die brieven die ik heb
gekregen. Ongelooflijk! Ik heb ze allemaal bij me in mijn tas en ik lees ze telkens weer
over. Ik vind dat vers zo mooi over ‘leven kiezen’. Ik heb het uit m’n
hoofd geleerd!’
‘Karin,’ vroeg ik, ‘hoe staat het met je belofte om te leven?’ Ze was even stil en zei toen langzaam: ‘Ik weet dat het leven niet altijd gemakkelijk zal zijn, maar ik wil mezelf niet doden. Ik wil leven! Je had gelijk: er zijn een heleboel mensen die om me geven. En dat niet alleen, ik weet dat Jezus van me houdt.’
Karin hield haar belofte om te leven. Ongeveer een jaar later nam ze de Here Jezus als haar persoonlijke Heiland (iemand die kapotte zaken en levens heel en goed maakt - red.) aan.
Nu, enkele jaren later, zie ik als we elkaar ontmoeten een heel ander iemand voor me dan toen op die akelige avond. Ze is een gelukkige jonge vrouw geworden. Ze weet dat haar kracht van de Here komt; ze heeft fijne contacten met andere gelovigen, ze voelt zich aanvaard. God kan levens veranderen!
Met toestemming overgenomen van de cd-rom 'Verhalen bij de Bijbel', Uitgeverij Medema,
Vaassen.
Foto's: Microsoft Design Gallery Life; Hemera Photo Objects.
Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:
Verhalen van mensen die veranderden