Na een actief kerkelijk leven keert Ton Jacobs de kerk de rug toe. Hij raakt mentaal in de put. Via een chatbox op internet komt hij in contact met 'Sunbeampje'.
Als baby ben ik gedoopt in een Vrije Evangelische
Gemeente en daarna heb ik een christelijke opvoeding gehad. Vanaf mijn 15de jaar was ik
kerkorganist bij die gemeente. Op mijn 18de deed ik geloofsbelijdenis. Tussen mijn 17de en
24ste levensjaar was ik lid van een zeer actieve jongeren zang- en muziekgroep, waarmee we
in Nederland, Duitsland en België meewerkten aan kerkdiensten, koffiebars, jeugddiensten
en evangelisatie-samenkomsten; werkelijk een fantastische tijd. Ik ben actief lid geweest
van diverse evangelisatiecommissies en interkerkelijke activiteitencommissies. Kortom, ik
was actief bij het kerkelijk leven betrokken.
Maar toch miste ik iets, als ik nu terug kijk. Ongeveer achteneenhalf jaar geleden – de reden waarom moet ik jullie schuldig blijven – zei ik de kerk vaarwel. Ik liet mijn hele vroegere leven vallen en ging mijn kinderen, vriendschappen en mijzelf verwaarlozen. In 2000 was ik door een aantal oorzaken diep in de put geraakt, zo diep zelfs, dat ik geen uitweg meer zag en me zelfs af ging vragen, wat de zin van het leven nog langer was. Wat wilde ik verder met mijn leven? Wilde ik op de oude voet nog wel doorgaan? Ik zat zo diep in de put dat ik mij tussen Kerst en de jaarwisseling zwaar overspannen ziek meldde bij mijn werkgever.
Ik zat helemaal vast, zag het niet meer zitten, wist niet meer hoe verder, zonderde mij sociaal gezien helemaal af. Ik was zover heen, dat ik heel serieus overwoog mij met de auto met grote snelheid tegen een boom ofzo te pletter te rijden. In die gemoedstoestand belandde ik op het internet en vandaar in een chatbox van MSN onder de categorie Leeftijdgenoten.
Dagelijks zat er uren achter. Dat was nog slechts mijn venster naar de wereld en mijn leven ging zich concentreren op die computer. Vooral één chatter sprak mij enorm aan: een vrouw met de chatnaam Sunbeampje. In het begin had ik zelf niet eens in de gaten, hoezeer zij mij aansprak, zozeer zat ik met mijzelf in de knoei. Elke dag weer wachtte ik in volle spanning, totdat zij weer online kwam. Haar gesprekken waren fijn en gaven mij een speciaal gevoel van begrepen te worden. Er werd zowaar naar me geluisterd en ik kreeg goede adviezen en antwoorden, niet alleen van haar, maar ook van vele anderen in die chatbox. Mijn gemoedstoestand viel op. Men wilde dat ik bleef komen en praten. Zodoende werd dus die computer belangrijk in mijn leven.
Na ongeveer 2 tot 3 weken kwam ik er – door een e-mailtje van een van die chatters – achter wat mijn gevoelens waren en hoe diep die gevoelens inmiddels voor deze Sunbeampje waren geworden. Ik besloot in te gaan op het advies, dat ik kreeg om haar een e-mailtje te sturen. Na een aantal telefoongesprekken met haar heb ik dan de stoute schoenen aangetrokken. Eind januari 2001 heb ik haar op een dinsdagavond gebeld en gevraagd of ik langs mocht komen. Ze vond het goed maar ze kreeg van mij geen kans meer om af te maken wat ze wilde zeggen: namelijk dat de ontmoeting plaats zou vinden op neutraal terrein, dus ergens in een restaurant met een kopje koffie.
Ik ben laagvliegend vanuit Lelystad naar Amersfoort gereden. Op het moment, dat Mary – want zo heette die chatter ze in het echt – haar voordeur voor mij opende, sloeg de bliksem bij mij in en zette mijn hart in vuur en vlam. Ondanks dat het dus geen neutraal terrein was geworden, hebben we die avond tot diep in de nacht met elkaar gepraat. Mijn ziel en zaligheid heb ik bij haar op tafel gelegd en telkens weer bleek, dat onze belangstelling naar zoveel gemeenschappelijke dingen uitging en dat ook zij de bliksem heeft voelen inslaan. Onze gevoelens waren dus wederzijds.
Mary nam mij mee naar de Pinkstergemeente in Amersfoort, waar ik met zoveel warmte en liefde werd opgevangen, dat ik er stil van werd. Ik ging met haar mee – als ik niet hoefde te werken – naar de bijbelstudies en begon mij steeds meer af te vragen of God een speciale bedoeling met mij had door Mary op mijn pad te zetten, door mij steeds weer opnieuw mijn lijfspreuk uit (bijbel) 1 Corinthiers hoofdstuk 13 voor ogen te zetten:
”Zo blijven dan Geloof, Hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde ”.
Ik probeerde mij te verzetten tegen dat gevoel diep weg in mij, tegen die roepende stem, ik wilde zelf de controle over mijn leven houden, wilde alles zelf doen en beslissen, ik vocht er tegen, maar ... ik verloor dat gevecht. Op zondag 1 april 2001 ben ik huilend uit de dienst gelopen, ik kon mijzelf er niet toe brengen naar voren te lopen en mijzelf compleet over te geven aan God en Jezus te aanvaarden als mijn Verlosser, als mijn Heiland. Op het toilet en later in de gang heb ik mijn ziel uit mijn lichaam gehuild. Mary en iemand anders hebben mij toen meegenomen naar een kantoortje en daar hebben we samen gepraat en gebeden. Die dag heb ik mij overgegeven aan Jezus.
Na die dag wilde ik nog maar één ding en dat was mijn leven in handen geven van de enige levende God. Ik was eindelijk THUIS gekomen. De week erna heb ik veel en diep nagedacht, gebeden en met Mary gesproken en het besluit genomen, dat ik heel erg graag opnieuw maar nu als een volwassene - gedoopt wilde worden, dat ik ten overstaan van de hele gemeente, maar bovenal tegenover God wilde belijden, dat ik Jezus wilde aanvaarden als mijn Verlosser en Hem wilde volgen.
Op zondag 20 mei 2001 stond ik op het podium van de Pinkstergemeente Immanuel in Amersfoort om me opnieuw te laten dopen, ik was er voor mijn gevoel helemaal klaar voor. Ik heb daar toen mijn oude zondige leven afgeworpen en ben een nieuw leven begonnen met Jezus als mijn Leidsman. Samen met de onvoorstelbaar grote liefde van Jezus en samen met mijn liefde voor Mary en haar liefde voor mij wilde ik verder.
Op diezelfde zondag in 2001 hebben Mary en ik ons verloofd. Donderdag 14 februari 2002 zijn wij getrouwd en hebben wij God’s zegen afgesmeekt over ons huwelijk. Het is niet allemaal zo gemakkelijk gegaan als het soms mocht lijken - er is strijd geweest, er zijn problemen van allerlei aard geweest, die overwonnen moesten en nog steeds moeten worden. Vaak is die strijd er nog wel - vaak ben ik heel emotioneel ook in de diensten, maar ik ben ervan overtuigd, dat de Heilige Geest in mij werkt en dat God mij in mijn hart gegeven heeft, dat ik jullie dit alles moet vertellen.
Op onze levensreis kunnen we geen van allen ontkomen aan de donkere tijden, wanneer de kleur uit ons leven verdwijnt, wanneer alles overschaduwd wordt door pijn, angst, verdriet of een gevoel van machteloosheid. Maar, zoals er altijd weer een nieuwe dag aanbreekt, zo komt er ook een moment, waarop de duisternis optrekt en het leven weer licht en kleurrijk wordt.
Op zondag 4 maart 2002 (na onze korte huwelijksreis) heb ik opnieuw in onze thuisgemeente mijn getuigenis gegeven en het een en ander verteld over de chat en de vaak moeilijke taak van de gespreksleiders. Mijn vrouw en ik zijn nu actief met evangeliseren op internet en zijn beheerder van de community “in Gods veilige handen”.
God heeft mijn leven de afgelopen ruim twee en een half jaar volledig op z’n kop heeft gezet en ik vind het fantastisch!
Ton Jacobs, 2004
Ton werkt in het dagelijkse leven als beveiligingsbeamte / hoofdbrandwacht en Mary
werkt als Counselor. Daarnaast runnen ze samen de communitysite 'In Gods veilige handen':
- www.InGodsVeiligeHanden.nl
- www.InGodsVeiligeHanden.be
© Keerpunt, 2004. Ingezonden getuigenis bewerkt door Kees Langeveld. Foto's: Ton Jacobs.
Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:
U kunt een e-mail naar de persoon uit het verhaal sturen. Vermeld dan als onderwerp 'Reactie op je verhaal op Keerpunt' en gebruik het volgende e-mailadres:
F e u e r E n g e l @ g e l o o f t . n l
Verhalen van mensen die veranderden