Een Engelse onderwijzeres maakte kennis met een Amerikaanse soldaat. Zijn woorden en leven leidden tot een verandering in haar eigen leven. Hieronder vertelt zij haar verhaal.
Als je vannacht zou sterven, waar
zou je dan naartoe gaan? Weet je dat?’
In de stilte van een zonnige middag op dat Engelse landweggetje, met de geur van pas
opgebouwde hooibergen in de lucht, viel deze vraag als een steen in een stille vijver. Ik
keek opzij naar de lange, jonge Amerikaanse soldaat met wie ik wandelde. Zijn
schitterende, blauwe ogen keken me doordringend aan toen hij de vraag herhaalde.
‘Eh…,’ stamelde ik, ‘ik weet niet wat je bedoelt.’
Hij keek me recht in de ogen en zei zonder aarzeling: ‘Ik weet dat ik, als ik sterf,
naar de hemel ga, naar de Here Jezus. En jij dan?’
Langzaam zei ik: ‘Dat weet ik niet zeker, maar ik hóóp wel dat ik daar ook naartoe
ga.’ Ik dacht: Wat een opschepper! Hij denkt zeker dat hij een gereserveerd plaatsje
in de hemel heeft.
Hij had al eerder met me gepraat over God en de Bijbel, maar het zei me niet veel.
Eerlijk gezegd was ik niet geïnteresseerd in geestelijke dingen. Ik had altijd aangenomen
dat ik een christen was, omdat ik was geboren in een zogenaamd christelijk land en omdat
ik in de kerk gedoopt was. Ik zou mezelf nooit een zondaar noemen!
De meeste zondagen ging ik met mijn ouders naar de kerk, maar ik wist niets van de Bijbel.
De enige gebeden die ik hoorde, waren opgelezen uit het gebedenboek. Mijn idee van naar de
hemel gaan was daar te verschijnen voor de poort. Petrus zou mijn goede en slechte daden
optellen. Welke het meeste waren, zou uitmaken of ik wel of niet naar binnen mocht gaan.
Aan de universiteit had ik allerlei wereldse denkbeelden leren kennen. Ik beschouwde de Bijbel als geschiedenis, poëzie, liefdesverhalen en legenden. Ik geloofde niet dat Jezus Christus Gods Zoon was of de Heiland. Ik gaf nu les op een school in het zuidwesten van Engeland, ver van mijn ouderlijk huis. Al mijn vrienden waren verstrooid door heel Engeland in deze oorlogsjaren. Ik voelde me vaak heel erg alleen. Het leven had geen doel en geen blijdschap. En nu werd ik helemaal in verwarring gebracht door deze jonge Amerikaan. Zijn woorden en denkbeelden waren totaal vreemd voor me: verloren, redding, geloof…
Een paar dagen later was hij vertrokken omdat hij moest deelnemen aan de invasie in Europa. Maar voordat hij wegging, liet hij me beloven om elke dag een hoofdstuk uit de Bijbel te lezen, hetzelfde wat hij las. Ik deed het, maar het zei me niet zo veel. Maar toch begonnen er vragen en twijfels over mijn geestelijke toestand door mijn gedachten te spelen. Die jongeman had iets wat ik niet had. Hij was ver van huis, hij moest gevaren en misschien de dood onder ogen zien, toch had hij vrede in zijn hart. Zijn levensstijl was ook heel verschillend van de andere Amerikaanse soldaten die ik ontmoet had en van andere jongemannen die ik kende. Wat was het verschil? vroeg ik mijzelf af. Hij gelooft de Bijbel, hij heeft geloof in God en hij beleeft zijn geloof, dacht ik. Iedere avond, nadat ik het aangegeven hoofdstuk gelezen had, ging ik op mijn knieën (hoewel ik niet wist hoe ik moest bidden) en vroeg eenvoudig: ‘God, wilt U mij geloof geven?’
Op een avond, toen ik klaar was met schriften corrigeren, had ik niets anders te doen. Wat zou ik eens kunnen doen? Omdat ik veel van lezen hield, keek ik eens op de boekenplank van mijn gehuurde kamer en vond daar twee boeken. Het ene was een wiskundeboek (wie leest dat voor zijn plezier?) en het andere was Een pelgrimsreis naar de eeuwigheid (voor mij onbekend). Ik besefte later dat God me een zeer beperkte keus gegeven had. Ik las over de pelgrim die op reis ging van de ‘Stad van het verderf’ naar de ‘Hemelse Stad’ met een zware last op zijn rug. De dingen die de Amerikaan me verteld had – dat de Here Jezus Gods Zoon in het vlees was, dat Hij voor mij gekruisigd was en ten volle ‘het loon van de zonde’, dat is de dood, betaald had – begonnen nu betekenis voor me te krijgen.
Ik las dat de zwaar belaste pelgrim een heuvel beklom en toen hij Jezus aan het kruis zag hangen, viel zijn zware last af en rolde weg om nooit meer terug te komen. Op dat ogenblik werd ik overweldigd door de afschuwelijkheid van mijn ongeloof en zonde. Ik was ontzet bij de gedachte dat ik een zondaar was op weg naar het verderf. Bij mijn ouderwetse, brandende haard knielde ik neer. Ik boog mijn hoofd in berouw en nam de Here Jezus aan als mijn Zaligmaker en Redder.
Ik besloot om de hele Bijbel te geloven en te gaan leven zoals God het van mij vroeg. Er kwam diepe vrede in mijn hart. Ik kon niet onder woorden brengen wat er in werkelijkheid met me gebeurd was, maar ik wist dat er een verandering in mijn leven plaatsvond. Mijn gedachten, verlangens en gewoonten werden anders. Dingen die belangrijk voor mij waren geweest, namen niet langer de eerste plaats in mijn hart in. Mijn hele leven veranderde.
Ik trouwde met de jonge Amerikaan, ging naar Amerika waar we een gezin stichtten en samen de Here dienden. Sinds die avond in Engeland heb ik vrede in mijn hart gehad in het bewustzijn van de vergeving van mijn zonden. Ik dank God dat die ene Amerikaanse soldaat trouw in zijn getuigenis was, toen hij mij die vraag stelde die mijn leven veranderde: ‘Als je vannacht zou sterven, waar zou je dan naartoe gaan?’ Wat is uw antwoord op deze vraag? U kunt zeker weten waar u de eeuwigheid zult doorbrengen. Johannes 5:11-12 zegt: ‘God heeft ons eeuwig leven gegeven en dit leven is in Zijn Zoon. Wie de Zoon heeft, heeft het leven; wie de Zoon van God niet heeft, heeft het leven niet.’
Overgenomen van 'Verhalen bij de Bijbel', CD-ROM van Uitgeverij Medema, Vaassen.
Wilt u reageren op dit verhaal of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur eens een e-mail naar
Vermeld daarbij als onderwerp 'Engelse onderwijzeres', dan weten wij op welk verhaal u reageert
Verhalen van mensen die veranderden