|
Onverwachtse huisgenoten, verhaal van een dierenvriend
Vorige week vrijdag gingen
mijn jongste dochter en mijn schoonzoon op vakantie. Ze vonden
net nog even een jonge kauw, waarvan ze dachten dat ie niet in
orde was en ze brachten hem bij mij ter verzorging. Ze wilden het
ook niet in de eigen tuin achterlaten vanwege het grote aantal
loslopende katten in hun omgeving.
Door mij dus liefdevol
opgenomen en voorlopig in een kooi geplaatst. Ik kon er geen
mankementen aan vinden, de kauw bedoel ik, en het enige
probleem was dat hij nog niet klaar was met de studie voor zijn
vliegbrevet. Met enige versterkende voeding en wat tijd zou
het m.i. best goed komen. Al snel bleek dat de vraatzucht van het
beestje geen grenzen kende en al snel was ik enkele tientjes
kwijt aan meelwormen en wat andere lekkernijen uit de dieren
speciaalzaak.
De daaropvolgende zondagochtend reed ik met mijn
brommertje langs de A10, van Purmerend naar Amsterdam Noord.
Links de snelweg, rechts het Noord Hollands kanaal. Dicht bij de
waterkant zag ik een zwarte vogel. Broedend meerkoetje dacht ik
en reed verder. Ik vertrouwde het echter niet en op de terugweg
ben ik gestopt
en gaan kijken.
Geen meerkoetje maar een
forse kraai met een onbruikbare rechter achterpoot. Hij probeerde
nog bij me weg te komen maar hij kwam niet ver. Stomme beesten
snappen niet dat je ze wilt helpen. Ik heb hem in mijn zijtas
gestopt en zo ging ie op weg naar Purmerend. Als ik hem niet had
opgepikt was ie nu gegarandeerd dood.
Goed, kraai en kauw zijn
familie, dus lekker bij elkaar in de kooi voorlopig. Twee
opvreters die me straatarm maken.
'k Heb ze toch maar uit
elkaar gehaald. Die jonge kauw vind n.l. dat hij, ondanks het
feit dat hij zelf kan eten en drinken, er recht op heeft dat ie
door die kraai gevoerd wordt! Net een menselijke puber die het
gemakkelijker vind dat moeders de kost op tafel zet en de was
doet. Dieren en mensen verschillen in sommige opzichten niet echt
veel..
Maandag heb ik me bezig gehouden met het creëren
van een afgesloten ruimte in mijn tuin d.m.v. kippengaas. De
volwassen, gehandicapte kraai erin gezet en die bleek het daar
prima naar zijn zin te hebben. Van mij mag ie blijven.
Men zal
zeggen, waarom niet naar de dierenarts, vogelopvangentrum o.i.d.
? Ik weet dat ik dan te horen krijg dat het dier nooit meer een
volwaardig vogelleven kan leiden en dat ie beter kan inslapen.
Kraaiachtigen zijn toch al niet zo geliefd en er zijn er al
zoveel dat het niet nodig is er een van de dood te redden. Ik
denk daar anders over. Voor mij heeft elk leven waarde en zolang
zo'n vogel zich content voelt als ie lekker kan rondscharrelen
met zijn manke poot en kan genieten
van een lekker warm
zonnetje in het gras van mijn tuin, waarom moet ie dan zo nodig
dood? Wij mensen
menen altijd te weten wat het beste is voor
een dier. Mij blijkt echter steeds dat geen enkel levendwezen
graag dood wil. Zeker niet als aan bepaalde levensvoorwaarden
zoals voeding en veiligheid kan worden voldaan.
Het kauwtje
intussen bleek al na enkele dagen hevig naar zijn vrijheid te
verlangen om zich te kunnen wijden aan zijn vlieglessen.
Nadat
hij zichzelf bijna wurgde tussen de tralies van de kooi in zijn
verwoede pogingen een uitweg te vinden, heb ik het deurtje open
gezet. Na enkele start- en
landingspogingen zag hij al rap
kans om neer te strijken bij zijn oudere kraaienmaat achter het
gaas en sindsdien heeft die kraai geen rust meer. De kleine eist
alle aandacht op en trekt zich geen barst aan van de handicap van
de kraai. Het vliegen gaat hem echter steeds beter af en hij wipt
al over lage hindernissen heen. Al enkele keren heb ik hem uit
benarde situaties moeten bevrijden,hoewel me dat niet in dank
wordt afgenomen.
Blêren en naar mijn handen
pikken. Hij zal wel snel zijn brevet halen en mogelijk de lange
reis op gaan. Hoewel de kans groot is dat ie in de buurt blijft,
al is het maar om z'n kraaienmaat te bezoeken. Mogelijk zelfs
enige affectie voor mij, als dank voor
de dure
voeding.
Overigens ben ik nu overgestapt op honden- en
kattenvoer en dat gaat er ook in als
koek. Op straat zie je
soortgenoten zelfs nog driftig pikken in de overblijfselen
van dergelijk
voer. Dan moet het origineel toch alles bevatten
dat ze nodig hebben, of zie ik dat verkeerd? Sinds het
verscheiden van mijn trouwe hondenmaatje Tara wagen sommige
katten zich soms weer in mijn tuin,op jacht naar weerloze vogels.
Nou heb ik volledig begrip voor wat de kat drijft, maar ik sta
toch niet toe dat ie beestjes waarvoor ik me uitsloof om ze in
leven te houden zomaar even om zeep helpt,omdat dat nu eenmaal in
zijn aard ligt.
Voor 50 piek dus een rol kippengaas
aangeschaft en de toegangen zoveel mogelijk afgedicht. Hopelijk
helpt het, maar katten zijn vaak gewiekste acrobaten. Maar wat
kan ik meer doen? Het beste ervanhopen.
Ik hou U op de
hoogte!
Sparks
|