Terug
1 februari 2019. Ranglijst. Pas kreeg ik de ranglijst van Open Doors 2019 onder ogen, waarop ingetekend de hevigheid qua christenvervolging in de 50 ergste landen. Deze zijn in diverse gradaties rood/oranje ingekleurd. West-Europa was grijs/grauw gemarkeerd. Alsof de grauwe massa steeds kleiner wordt. Ik schrok ervan. Zijn we zulke grijze christelijke muizen waar te weinig van uit gaat, dat wij niet vervolgd worden? Komen we te weinig uit voor het Woord van onze God en de eer van de God van het Woord? Staat God nog werkelijk op nummer 1 van onze eigen ranglijst en verlanglijst? Ga het eens na….
18 januari 2019. Er staat geschreven… Daarover
ging het met name in de gezinsdienst. Maar weten we ook wát er
geschreven staat? Niet het minst in de Bijbel. Wie het Woord van onze
God serieus neemt, neemt niet minder de God van het Woord ook serieus.
En dat Hij het meent met ons in Zijn liefde tot de wereld. Waarbij God
ons neemt zoals we zijn, zondaar, verloren zoon / dochter.
Tegelijkertijd láát Hij ons niet zoals we zijn, Hij redt
ons, bevrijdt ons, heiligt ons, vernieuwt ons, naar Zijn beeld. Dat
geldt een ieder, te beginnen bij mezelf. Ik heb er de handen vol aan.
Dat vraagt van mij wel een geloofs(=liefdes)relatie naar God toe. Ik
lees mijn Bijbel, en laat dat tot me doordringen. Er staat
geschreven…, er wordt ook heel veel geschreeuwd, zowel in als
buiten de kerk. Satan wil me laten geloven in wat niet geschreven
staat. Dan kom ik niet en nooit bij God uit.
4 januari 2019. Over. Misschien was het bij u en jullie ook wel het geval: je had zoveel over van Kerst en Oud en Nieuw. Zoveel dat het op den duur niet langer goed was om het nog op te eten. Meestal doen we met deze dagen niet te weinig. ‘Daarna gaan we lijnen’, is een gezegde dat je dikwijls tegenkomt. Je moet deze overwegingen maar letterlijk nemen, dunkt me. Niet geestelijk! Want dan ga je puur verkeerd om met deze gedenkdagen en wat overbleef! God heeft ons zo veel geschonken. Genoeg om een leven lang van te leven en een eeuwigheid van te genieten. Tot Zijn eer wel te verstaan. Dan is lijnen er niet bij. Geestelijk hè!
14 december 2018. Vorst. Het is opmerkelijk gesteld met onze Nederlandse taal. Neem nou het woordje ‘vorst’. In deze maand denk je bij het horen van dat woord aan gladheid en krabben. Weer zo’n woord- ik bedoel het verwijderen van het laagje dat op je voorruit van de auto aangevroren zit. Wie echter in de bouw bekend is en niet aan vorstverlet denkt maar het hoogste punt van het dak, weet ook van een vorst. In ons Psalmboek wordt tot 2x toe de vraag gesteld: Wie is die Vorst? Een belangrijke vraag, met een onmisbaar antwoord: Die Vorst is God, mijn Koning! Hij kwam bij ons, heel gewoon, in een kribbe, om te gaan: naar het kruis. Verlaagd om verhoogd te worden. Dit laat je niet koud, maar doet je ontdooien…. Telkens weer!
23 november 2018. Rood. December kleurt rood. Zowel aan het begin -de 5e- als aan het eind -de 25e en 26e-. Andere kleuren verbleken zienderogen. Wil december werkelijk je leven kleur geven, dan moet je je Bijbel eens bekijken aan de binnenkant. In het begin van de evangeliën bijvoorbeeld. Daar worden dingen verkondigd, die mensen veranderen. Of dat nu herders zijn of wijzen, directeuren of eigenwijzen, en jou niet te vergeten… Je krijgt er misschien wel een kleur van. Want echt Kerstfeest gaat om Christus, Die leeft!
9 november 2018. Zuinig
op Gods huis. Onlangs heeft de kerk een grote
schoonmaakbeurt gehad. Je wilt niet weten, wat men daarbij allemaal tegenkomt.
Snoep en restanten daarvan. Maar ook vandalisme en restanten daarvan. Dat doet
zeer. Zo ga je met je kerkgebouw niet om, dat doe je thuis ook niet. Laten we
met elkaar, jong en oud en oud en jong, waken voor een stuk eerbied en respect.
Zowel voor mensen als voor zaken. Ik ben immers bij Gòd te gast…
12 oktober 2018. Troost-rijk. Vorige week was ik aanwezig op de middag
voor ouderen en alleenstaanden van de gemeente. Te gast was ds.Troost, dominee
en dichter. Met u heb ik genoten van wat woorden zeggen. Vaak staan we daar
veel te weinig bij stil. Dan lezen we er over heen, of we horen er aan voorbij.
Is dat mijn onrust? Woorden hebben immers waarde. Die waarde hebben we te
wegen. Dan zul je merken hoe troostrijk de woorden zijn, die onze drie-enige
God in de mond neemt. Heb er maar oog voor en oren naar!
28 september 2018. Hoop. Hoop die gezien wordt… (Romeinen 8: 24), dat is hoop zònder lidwoord. Dè hoop die gezien wordt…, dat is een andere hoop. In ons geval een molshoop. Achter in de tuin graaft onze mol een gangenstelsel van jewelste. Net onder de oppervlakte van de grasmat baant hij zich een weg in het donker op zoek naar voedsel. De merel pikt er ook nog een graantje van mee in de vorm van grondgedierte uit de omgewoelde gras/grond-massa. Al met al een imponerend geheel. Maar ook wat hopeloos. Omdat het gezien wordt!
14 september 2018. Verversing. Rondom Ochten hebben zich in de afgelopen
maanden een aantal wijzigingen voorgedaan in de kerkelijke kaart. Dodewaard
ontving een nieuwe predikant, evenals de Voorhof in Kesteren. En Lienden en
Echteld raken hun voorganger kwijt vanwege [vervroegd] emeritaat. Toch ben ik
ervan overtuigd, dat God doorgaat met Zijn werk. Het hangt niet van ons af,
maar wij hangen van Hem af. Onlangs een ambtsdragersvergadering meegemaakt in
Veenendaal, waar het handelde over de
heiligheid van God. God is niet te grijpen, ook niet te begrijpen, en tòch
komt Hij nabij, ja wil Hij in ons huizen èn huis houden. Hij is de Eerste en
dat blijft Hij ook. Je houdt er rekening mee…?!
24 augustus 2018. Uitgezocht. ‘Zoek het uit’, dat klonk een week lang in
geuren en kleuren in en rond te tent en Het Baken tegenover de pastorie.
Vrijdag 09.00 uur: Tent weg!!
Zijn we nu uitgezocht? Ik bedoel: Zijn we nu
klaar met zoeken? Dat dacht ik toch niet. We zijn namelijk wèl ‘uitgezocht’
door God. Hij, als Herder, wil zo graag verder…
13 juli 2018. Op
een droogje. De natuur hunkert naar water. Het frisse
groen is verkleurd. Hoe komt dit goed? Wij mensen nemen er nog een, want dorst,
die moet gelest. Maar waar geen water meer voorhanden, geen frisdrank in de
koelkast staat? In landen ver bij ons vandaan, daar zitten mensen altijd op een
droogje. Perioden van tekorten leren je relativeren en werpen je op wat echt
nodig is. O God: help!!
29 juni 2018. Zon en droogte. De meteorologen zien de bui nog niet hangen. Grote droogte voorspeld… Mensen zoeken verkoeling. Bij festivals zijn zelfs insmeerteams actief tegen zonnebrand. Dat God een Zon en Schild is, bemoedigt me keer op keer. Dat betekent immers niet ‘van alles (en nog) wat’, maar dat betekent: LEVEN. God schept leven. God onderhoudt leven. God beschermt leven. God ìs leven. En dat leven gunt Hij aan elk ander. Je weet er van….. ja, en dan weet ik niet of ik hier met een uitroepteken of met een vraagteken moet eindigen. Dat laat ik aan ieder zelf over. Ennuh, lees het dan nog eens…
15 juni 2018. Oog-getuigen. Af en toe verschijn ik wel eens in het Rotterdamse oogziekenhuis. Alle wanden hangen daar vol met gezegden en uitdrukkingen -ook uit de Bijbel- waarin het woord ‘oog’ voor komt. Als je daar een beetje oog voor hebt, verbaast het aantal je. Gelukkig gebruikt men een soort koeienletters hiervoor, omdat niet iedereen het oog op scherp heeft staan. Mijn Bijbel meldt ook zo’n mooie over God: Ik zal raad geven, Mijn oog zal op u zijn. (Ps.32)
1 juni 2018. Gratis
af te halen. Je kent die zin wel. Het maakt je
nieuwsgierig. Is er wat van mijn gading bij? Mooi meegenomen, niet waar? Heb je
er ooit wel eens bij stil gestaan, dat God alles in de aanbieding heeft? Zonder
prijs! Zo’n kans laat je niet liggen. Beter gezegd, dan sla je geen gelegenheid
over.
18 mei 2018. Marktplaats. Inmiddels via de social media een bekende
term. Maar wanneer het kerkelijk erf in een marktplaats verandert, zal dat ook
niemand ontgaan. Binnenkort is het weer zover. De rommelmarkt mag weer aan de
dag treden in al zijn glorie. Tientallen jaren achtereen al een bekend fenomeen
in ons dorp en ver daarbuiten. Terugkijkend mag je zeggen: Wat werden we door
God gezegend, met zovele handen uit de mouwen. Ook naar de toekomst toe,
-volgende week al!- vertrouwen we op onze God!
20 april 2018. Nieuw
licht. Een folder in de bus: bij voorbaat sorry
voor de overlast vanwege het aanbrengen van een nieuw soort straatverlichting.
Klinkt dat naar nieuwlichterij? Welnee! De huidige TL wordt vervangen door LED.
Het licht blijft en het blijft licht in de avond en nacht. En zeker ook het
Licht moet je nooit uit doen. Niet overdag en ook niet ’s nachts. Het is immers
wel, waar God in den beginne mee begonnen is. Of toch liever schemeren?
6 april 2018. Lente. De ontluikende lente is merkbaar in de
natuur. Je ziet ‘t, ruikt ‘t. De schepping is als een boek. Dat belijdt de
Nederlandse Geloofsbelijdenis ook. Maar de Bijbel verkondigt ons de Opgestane.
Lees die Bijbel, bid elke dag. Dan is er groei!!
23 maart 2018. Vrieskou. Een beetje een triest gezicht wanneer de
narcissen in de tuin, die de lente al in de bol hadden, overmand werden door
opnieuw strenge nachtvorst. Het was ze aan te zien. Een triest gezicht. Een
narcis, bij bosjes neergestreken. Dat was het dan, dacht ik. Maar wat schetste
mijn verbazing? Ze zijn toch weer in volle glorie opgericht. Het deed me gelijk
aan Pasen denken. Prachtig eigenlijk, wanneer er ook vanuit de natuur een
getuigenis uitgaat. Moesten wij ook vaker doen…
9 februari 2018. Kaalslag. Je hoort het ze zeggen, soms roepen, wanneer
er bomen her en der worden gekortwiekt in de pastorietuin of de voortuin van de
kerk: kaalslag, wat erg!! Hoe moet dat ooit goed gaan? Moet ik vertrouwen op
groei? Of op de God van de groei? Hij onderhoudt en zorgt en laat weer groeien.
Dan zien we op Hem, niet op wat wij ervan denken. Een mens lijdt het meest….
Weet u wel?
26 januari 2018. Kort. In onze taal hebben we heel wat afkortingen.
Zo ben ik pas met de NS naar de VU in A’dam geweest. Dan krijg je een taal voor
ingewijden en buitenstaanders begrijpen er soms de helft niet van. Is het je
wel eens opgevallen, dat je bijbel geen afkortingen kent? Voluit klare taal.
Blijkbaar wil God door Zijn Woord ons niet in het ongewisse laten. Benut die
gelegenheid!
12 januari 2018. Schoenendoos. Deze week met mijn vrouw even de oversteek
gemaakt naar de overkant waar de schoenendozen voor verzending naar bijvoorbeeld
Oekraïne worden gecontroleerd en klaargemaakt. Ook kinderbijbelboekjes werden
bijgevoegd. Wat een organisatie en wat een enthousiasme. Wat een basale
benodigdheden waar je een kind mee blij maakt! Het zet me beschaamd: wat zijn wij
vaak verwend. Toch blijft waar: Wie het kleine niet eert…
29 december 2017. Overladen. Overladen werden we met goede wensen na onze
operatie aan het hoornvlies. Hartelijk dank daarvoor! Hoe het nu gaat? Langzaam
de goede kant op. Mijn zicht is nog wazig, daarom is autorijden me verboden. De
narcose, wat letterlijk ‘slaap’ betekent, blijft nog lang slaapverwekkend en
vermoeiend naijlen. De hechtingen in het oog, zestien in getal, blijven zo lang
mogelijk zitten (1 à 2 jaar) en per dag worden nog negen druppels toegediend.
Best bijzonder te beseffen, dat je met een stukje van een overleden donor
rondloopt. Ik kan er niet omheen: steeds weer brengt het me in gedachten bij
wat Jezus Christus gaf voor ons…
8 december 2017. Operatie. Soms wordt iets een hele operatie genoemd.
Vreemd eigenlijk, we doen toch geen halve? Kerst is eigenlijk ook zoiets. Een
hele operatie van God uit. Het rijk van Augustus in rep en roer, en hij maar
tellen en rekenen. God rekende voor iedereen en gaf voor ieder Één: Zijn eigen
Zoon. Gods liefde, uitgedrukt in het Kind in de kribbe en aan het eind aan het
kruis en uit het graf weer opgestaan. Een hele operatie… Vergis je niet met
Kerst. Vergeet Hem niet.
24 november 2017. Geloof
jij nog in… dezer dagen vul je misschien ‘Sinterklaas’
in. Hele gesprekken vinden er over plaats. Dat je daar nu toch allemaal in
geloofd hebt. Terugdenkend levert het hele verhalen op en een glimlach om je
mond. Maar na dezer dagen? Of eigenlijk altijd
is het een goede vraag om elkaar mee te confronteren: Geloof jij nog in Jezus
Christus? Want het antwoord op die vraag heeft te maken met je afkomst, met je
heden en met je toekomst. Dat geloof pak je niet in na 5 december en ook niet
na de 26e…. Toch?
10 november 2017. Noord Korea op catechese. Muisstil was men en gevangen was de aandacht toen er op catechisatie werd verteld over christen-zijn in Noord Korea. Vragen waren er te over. Blijkbaar is christen-zijn anno 2017 en daarna niet vanzelf sprekend. Daar niet en hier ook niet. Dat belooft wat voor de gemeenteavond op de 21e!
27 oktober 2017. Is
je deur nog op slot? Een vreemde gewaarwording wanneer er onder
of buiten kerktijd gepoogd werd je deur te forceren met erg inhalige
bedoelingen. Zo werkt God niet. In het laatste Bijbelboek zegt Jezus aan de
deur te staan en te kloppen. Wie doet er open? Hij wil erin en mij ontmoeten.
Inhalig? Nee: vrij-gevig. Wat een genade.
13 oktober 2017. Gescheiden. Huisvuil, maar ook grof vuil moet netjes
gescheiden worden. Dat is even nadenken en bewust ga je dan met je afval om.
Wat hoort bij wat? Gemakshalve kun je natuurlijk ook alles op één hoop gooien.
Dat was vroeger de vuilnishoop. Maar zo zijn we nu niet meer getrouwd. Soms zie
je dat zonden ook veel van vuilnis weg hebben. Het is afval en maakt ook weer
afval. Waar laat je dat? Benoem het maar, stuk voor stuk voor Gods aangezicht.
Niet in één klap alles dumpen. Juist het onderkennen, en onder ogen krijgen,
leert om er in de toekomst beter = anders mee om te gaan. Het te laten, ja:
zelfs te haten. God ter eer!
29 september 2017. Het
moet… Aan het begin van een nieuw catecheseseizoen
vragen we onze catechisanten het hemd van hun lijf, door ze een A4-tje voor te
schotelen, waar ze alles behalve hun PIN-code op kunnen invullen. Op de vraag
waarom ze naar catechisatie komen, wordt in 99% van de gevallen geantwoord:
omdat het moet… Uit die twee woordjes maar, proef je misschien iets van
geloofsoverdracht onder dwang? Laten we allemaal ook proberen iets van liefde
erin te leggen. Waarom? Omdat Hij ons eerst heeft liefgehad. Dan
klinkt het ineens heel anders: Waarom kom je naar catechisatie? Omdat God van
me houdt….!
15 september 2017. Geworteld. Bij geweldige stormen, zoals in de afgelopen week blijkt heel sterk, hoe sterk je wortelgestel is, en of dat bestand is tegen zoveel stormgedruis. Met wortel en tak geveld, dat gebeurde her en der. Mensen zijn geen bomen, hoewel… Markus 8:24…, maar om van tijd tot tijd je verworteling eens onder de loep te nemen is geen luxe. Breedzwaaiende takken met bladeren uitgedost staat indrukwekkend, maar wanneer het niet fundamenteel gevoed wordt, wat stelt het / stel je dan nog voor?
1 september 2017. Onze reserves. Pasgeleden een paar toeristen op de fiets. Ze vroegen de weg. Voor op het stuur prijkte iets dat op een smartphone leek. ‘Maar hebbu dan geen….’, en mijn vinger wees naar het zwarte scherm. ‘Batterij leeg’ klonk het opgebrand, ‘en ook geen ouderwetse kaart’, werd er aan toegevoegd. Ik moest gelijk aan de reserveolie denken van die 5 wijze en 5 dwaze meisjes. Maar deze mensen hadden vakantie. Of ben je dan tòch óók onderweg naar de bruiloft….?
11 augustus 2011. Jan. Hij heette Jan. Jan Twardowski. Ik kwam zijn
naam tegen onder een uitspraak in het gezangboek in de kerk in Oostenrijk. Hij schijnt een Pools theoloog te
zijn. Ik geef zijn woorden graag door, ze troffen mij, ik hoop u / jou ook,
zeker na zondagmorgen:
Bestrooi
de godsdienst niet met suiker,
gum
niet zo het een en ander weg,
kleedt
de engelen niet in rose-rode lompen,
terwijl
ze over het slachtveld klapwieken,
verban
de gelovigen
niet
naar de cimbalen van de commentaren-
Ik
kom niet, om om troost te bedelen,
zoals
om een bordje soep-
Ik zou
zo graag eindelijk mijn hoofd laten steunen
op
de steen van het geloof.
30 juni. Kwijt. Iedereen is wel eens wat
kwijt, mag ik aannemen. Daarbij kan het gebeuren, dat dat een heleboel onrust
geeft in huis… Soms gebeurt het ook, dat je dingen maar beter kwijt kunt zijn,
dan rijk. Ook die gaven dan een heleboel onrust in huis. Zaken die je relatie
met God raken, bijvoorbeeld. Om het nog ingewikkelder te maken zeg ik erbij:
weet je wel hoe verrijkend het is en hoe rijk het maakt, wanneer je wat-je-beter-kwijt-kunt-zijn-dan-rijk,
kwijt bent!
16 juni 2017. Volgen. Soms kun je mensen echt
niet volgen. Wat te denken van choking challenge. Niet te filmen: een sjaal strak om
je nek en kijken wanneer je er bij neervalt of high wordt. Dit wordt ook wel
gefilmd en gedeeld via de social media. Wie durft? Heb ik niks beters te doen?
Is dit nu werkelijk dé ultieme uitdaging in je leven? We hebben ons verstand,
maar ook de social media gekregen om tot eer van God te gebruiken. Die
combinatie klinkt misschien vreemd, maar als christen wil je niet liever dan in
alle facetten van het leven God groot maken, toch?
2 juni 2017. Zon. Deze week was in het nieuws dat men naar de zon wil gaan met een raket of wat daar op lijkt. Ik krijg het er warm van. Men nadert de zon dat nog niet dichter dan een aantal miljoen kilometers en dan is de temperatuur nog 1300 graden C. Het mag wat kosten….! Onze God wordt in Psalm 84 met een Zon en Schild vergeleken. Ongenaakbaar aan de ene kant. Beschermend aan de andere kant. Bij Hem schuil ik. Alles is betaald!
19 mei 2017. Formatie. Niet van dichtbij, maar toch wel zijdelings, volgen velen de formatie
van een nieuw kabinet. De één wil de ander niet, een volgende vindt een ander
ongewenst… ja, zo gaat dat. En in de kerk? In de gemeente? U geheel anders! Wij
weten beter, wil Paulus ons voorhouden. Niet omdat we beter zijn, maar anders,
om Jezus’ wil. Fijn wanneer dat ook de praktijk is! Pijn, wanneer het anders
is? Elk ander is weer anders, geen twee zijn identiek. Maar vanuit die Ene is
er zeker samen te leven en samen te loven en alle ruzies, afgunst,
woede-uitbarstingen, egoïsme, kwaadsprekerij, laster, verwaandheid en wanorde
verdwijnen.
5 mei 2017. Herdenking. Gisteravond: dodenherdenking. Een indrukwekkend gebeuren. Fijn dat jong
en oud erbij en er op betrokken zijn. En dàt, levend in een wereld waarin
terreur en dreiging, (oorlogs)geweld hand over hand toenemen. Worden mensen
nooit wijzer? Ach, blijf maar bij jezelf. Wanneer word ik wijzer? Wanneer is
het bij mij niet langer ik, maar Hij? Dan veranderen de zaken. Dan verandert de
wereld. Dan is er toekomst. Dan volgt Bevrijdingsdag!
21 april 2017. Lange vinger.
Een van de eerste –niet vloeibare- lekkernijen waar een kleine
mee zoet gehouden wordt in z’n prille bestaan is de lange vinger.
Een van de meest gebruikte attributen waar een mens mee door het leven
gaat, is nog steeds: een lange vinger. Misschien wel een hand vol. Om
er mee te wijzen. Het liefst naar anderen. Wie zichzelf kent in het
licht van Jezus Christus, die heeft de handen er aan vol, te wijzen
naar zichzelf. Dan wordt, in het licht van Christus, alles anders!
Nooit gemerkt?
7 april 2017. Veilig verkeer. Op het moment van
schrijven van deze kerkbode fietsen de leerlingen uit de hoogste groep van de
basisschool gestoken in een oranje hesje en keurig genummerd langs omdat ze
verkeersexamen afleggen. Het meeste gaat volgens het boekje. Hand uitsteken,
omkijken enz. Wat ze vergeten wordt genoteerd, ook volgens het boekje. Wanneer
de hesjes uit zijn en de nummers af, dan kiest menigeen zijn eigen manier van A
naar B. Zelfs met losse handen, of append onderweg…. Leven volgens hèt Boekje
in het dagelijks verkeer vraagt altijd voorrang! Dat heeft van doen met God in
de eerste plaats en met de naaste als jezelf!
24 maart 2017. Lente. Je ziet, je merkt, je
ruikt het: het is lente en het wordt nog meer lente! Heb je er oog en een neus
voor? Het doet me, zelfs in de kleinste dingen, weer denken aan de Schepper,
Die onderhoudt! Menig mens zoekt het vaak in het grote, maar wie het kleine
over het hoofd ziet, mist heel veel. Misschien kun je je omgeving er opmerkzaam
op maken, dat God schiep, onderhoudt, maar ook nòg méér en verder wil. Dan kom
je bij Goede Vrijdag en daarna Pasen. Lente is (op-)nieuw leven. Pasen gaat nog
verder…
10 maart 2017. Ranglijst. Om de Biddag voor te
bereiden was ik kort daarvoor een ochtend op de Rehobothschool, om de diverse
klassen langs te gaan. Mij trof in verschillende klassen de Rangslijst
Christenvervolging, die was opgehangen. Indrukwekkend, om ook jonge kinderen
dat al te laten zien. Het stimuleert des te meer om al vroeg in alle vrijheid
met de christelijke opvoeding te beginnen, om getraind te zijn, voor momenten
waar je nooit op hoopt, maar je weet ook nooit…. Ik stel mijn vertrouwen, op de
Heer mijn God!
24 februari 2017. Geschiedenis met toekomst. We zijn kerk met een
geschiedenis. Dit jaar gedenken we 500 jaar Reformatie. We zijn ook kerk met
een toekomst. Dit jaar gedenken we nog 500 jaar voort te kunnen. Maar dat
geloof je niet…? De kerk is niet eeuwig. De Koning van de kerk is dat wel. Aan
Zijn hand èn de handen ineengeslagen zijn we gemeente, die mekaar niet hebben
uitgezocht, maar aan elkaar gegeven zijn. Om te gedenken en te danken. Te
vieren en te eren, niet te vergeten. Want het gaat niet om mij. Niet ons, o
HEERE! Uw naam. Waar dàt leeft, zul je nog eens wat meemaken!
10 februari 2017. Verkiezing. Onderweg naar de
verkiezingen van 15 maart worden de mooiste beloften gedaan, om je als kiezer
te winnen. Of die beloften ook vervuld worden? Dat is even afwachten… Onze God
maakt geen stemming, Hij belooft en doet! Zo lief immers had Hij de wereld: Hij
gaf Zijn Zoon als Slachtofferlam aan een kruis. Opdat ieder die gelooft: leeft
en niet sterft. Over verkiezing gesproken!
27 januari 2017. Vol / ledig. Je hebt auto’s
waarbij je geen sleutel meer in het contact hoeft te doen, wil hij starten. Een
of andere transponder zorgt voor contact, en alles werkt. Maar wàt wanneer de
batterij van je transponder leeg is? Staat dan de wagen stil? Van tijd tot tijd
je accu’s controleren en vullen, en vol houden…. Zou dat -ook geestelijk- niet
van belang zijn? Vast wel!
13 januari 2017. Sneeuw-wit. Hoe lang is sneeuw wit? Net neergedwarreld uit hoger sferen en neergevleid op het ondermaanse, begint eigenlijk de versmoezeling al. Een voetstap in de sneeuw laat wat modder achter… Een plek waar net gestrooid is, verwatert de hagelwitte neerslag... Hoe lang is sneeuw…? Wat doe je trouwens met Gods genade, waarvan God Zelf zegt: Al waren uw zonden als scharlaken, ze zullen wit worden als sneeuw… Hoe lang?
30 december 2016. Zeg het maar. Communicatie is soms een lastig ding. Om dingen rechtstreeks tegen elkaar zeggen. Via een omweg of over zoveel schijven lijkt ons soms veel veiliger. Wel met het gevaar dat er nogal wat ruis bij komt, of dat de boodschap helemaal niet over komt. Vroeger werd ik met een boodschappenbriefje naar de winkel gestuurd. Zwart op wit stond het er. Ik gaf het briefje af, de kruidenier zocht de levensmiddelen bij elkaar, hij schreef de prijs achter elk artikel op het briefje, er werd afgerekend en hij gaf alles –briefje en boodschappen- weer mee naar huis. Daar werd gekeken of het klopte, met als dank een zuurtje. Ach, denk je: goeie ouwe tijd. Of moet je zeggen: goeie communicatie heeft toekomst?
9 december 2016. Doe wel en zie wel om. Bovenstaande titel
lijkt op een tekst uit de geschiedenis van de verwoesting van Sodom. Maar dan
zou de tweede wel ‘niet’ moeten zijn.
Omzien is vaak achterom zien. Maar omzien heeft ook oog hebben voor elk ander
in zich. Omzien naar, zorg hebben voor. God heeft dat gedaan. In den beginne en
in het jaar nul. Ach, wanneer eigenlijk niet? Het oog op Hem, zien we ook de
ander. Ver weg en dichterbij. Eenzaamheid hoort niet, saamhorigheid te meer!
Dat heet gemeente-zijn! Gemeente van Christus nog wel. Dat Kind is ons geboren,
de Zaligmaker.
25 november 2016. Bomen. Over bomen kun je
heel lang bomen. Wie de natuur zijn gang laat gaan, merkt dat bomen het moeten
afleggen tegen storm en rukwinden. Zo verging het ook zondagmiddag 20 november
een kastanjeboom. Zo rond de 60 jaar had hij op rij gestaan. Met zoveel andere,
zij aan zij langs de Molendam, maar ziekte had de boom zó aangetast, dat hij
zich niet langer staande wist te houden voor een rukwind. In zijn val nam hij
deels ook nog een andere boom mee. Nog net geen domino-effect. Ik heb het
alles, zittend aan de maaltijd, voor mijn ogen zien gebeuren. Die middag,
hebben mijn vrouw en ik, op de drempel van de kerk, de brandweerlui voorzien
van koffie. Er kwamen op die plek zowaar nog boeiende gesprekken, over kerk en
geloof. En…. er werd niet geboomd, die dag…, het was eeuwigheidszondag…
11 november 2016. Warmtebronnen. Wanneer van lieverlee de kou zijn intree doet, waarderen we onze warmtebronnen des te meer. We zijn verwarmd verwend met in onze huizen op vele plaatsen platen die de warmte van warm water afgeven. De oudere generatie weet te melden dat er vroeger één kachel werd gestookt met hout of kolen, cokes of andere brandstof. De overige vertrekken kil en koud. Zo’n kachel was een gezellig verzamelpunt, waar omheen de verhalen verteld werden, en herinneringen werden opgehaald. Wat dat betreft verdeelt de centrale verwarming soms zo, dat mensen elkaar niks meer te melden hebben, en ieder zich terugtrekt op zijn eigen plek. Het zal niet voor het eerst zijn, dat mensen, 5 meter verderop, elkaar bellen of appen om wat door te geven. Terwijl het zo goed is elkaar onder ogen te komen. Nog Bijbels ook, dunkt me. Hartverwarmend zelfs!
28 oktober 2016. Godshuizen. In het buitenland, een midweek bij de Oosterburen, valt het me op, dat kerkgebouwen open zijn. Vrij toegankelijk zogezegd, ook buiten de vaste zondagse tijden. Meestal betreed je dan de ruimte van de kerkzaal, die leeg is, heel af en toe even iemand die er z’n plekje heeft gevonden. Waar vind ik rust? Bij God aan huis?! Op zondag in het bijzonder. We maken er een goede gewoonte van…
14 oktober 2016. Voltooid. Op regeringsniveau wordt er geschreven en gesproken over ‘voltooid leven’. En wat daarna…. Op hoog niveau worden er beslissingen genomen, en nog net niet over je beslist. Alsof mensen bepalen, wanneer je voltooid verleden tijd kunnen worden, dat je er dus bent geweest. Ik dank mijn God, dat niet op hoog niveau, maar op het hoogste Niveau die dingen worden beslist. Aan mijn Vader in de hemel vertrouw ik me toe in leven èn in sterven. Dat is het verschil tussen schrale troost en enige troost. Je weet ervan?30 september 2016. Rust, reinheid, regelmaat… dat schijnt een
drieslag te zijn na de geboorte van een kleine. Maar ook in onze buurt gaat
deze drieslag op. Een winkel verhuist naar een paar honderd meter verderop:
rust. Geen inpakkende auto’s, pratende mensen, ’t wordt stil in de buurt. Niet
meer de regelmaat van achteruitstekende trailers om hun lading te lossen. Wat
een handigheid, ik doe het de chauffeurs niet na. Reinheid, af en toe vond je nog wel eens een rekening of kassabon,
die klanten gepresenteerd kregen…. Een kerk kent geen klanten, wel een rekening,
maar die is betaald. Die kassabon mag je laten ‘slingeren’, door er her en der
van te spreken. Getuigen van de rust en met regelmaat onder het gehoor, omdat
het gaat om de reinheid, niet van al die winkels, maar de reinheid door het
bloed van Jezus Christus! Ik weet niet beter!
16 september 2016. Sauce Hollandaise. Je hebt van die
mensen, die lusten hun groenten alleen overdekt met een flinke schep sauce
hollandaise. Ik vraag me af: ‘Wat eet je dan?’ Want je proeft de bloemkool, de broccoli,
de worteltjes eigenlijk niet meer, elk met hun eigen smaak. Het is allemaal
meer een oversausde mix geworden. Zo kun je ook een Bijbeltekst overgieten met
jouw saus. Dan gaat de pure smaak verloren. Misschien laat ik de Bijbel dan wel
‘buikspreken’. Elk zijn smaak? Nee, elk de Bijbel. Dat is het Woord van onze
God. Hij spreekt, niet mijn saus.
2 september 2016. Nazomer. We krijgen zomaar een
nazomer. De een kan daar beter tegen dan de ander. In de natuur levert de
nazomer wat herfsttaferelen op, met vallend blad. Elk onderdeel in de natuur is
het naturen waard. Niet iedereen heeft daar oog voor. Misschien moeten we
daarom nòg meer met onze neus in de Schriftuur, zoals men vroeger de Bijbel
noemde? Daar maken we tijd voor vrij. Mijn God is dat waard. Dan blijft de Zon
immers schijnen!
12 augustus 2016. Lastig. Wij op zondag in Bestwig (D) naar de kerk. Ds. Schornstein ging voor. Het was die dag Israëlzondag in Duitsland. We hebben veel Hebreeuwse liederen gezongen, maar in de preek merkte ik, hoe moeilijk de predikant -die zelf van na de oorlog was- het had met de rol die zijn volk had gespeeld in dat strijdperk, zeker naar het Joodse volk toe. Daar klonk schuld in door, en zelf ook schuldig staan, hoewel hij van na die tijd was… Het getuigt van moed, niet zo hoog van de toren te blazen, maar te weten, niets verdiend te hebben, en dan te mogen leven van genade. Voor wie geldt dat niet?
1 juli 2016. Al weer. ‘Laat ook van die milde regen, druppels vallen op mij neer…’, dat zijn woorden uit een oud lied, want vanwege de klimaatsveranderingen zing je dat niet zo gemakkelijk. Wat wèl blijft, of je het nu leest in het licht van dat lied, of gewoon buiten in de natuur: wie nat wil worden, moet wel in de regen gaan lopen. Als regen u, jou niet trekt, lees het dan in de zin van het lied. Heer, ik hoor van rijke zegen…!!
17 juni 2016. Klopsignalen. Van alle kanten om
mij heen verneem ik klopsignalen. Er is veel ijver bij bouw en verbouw. Er
wordt gewerkt, geklust en wat al niet meer. En tegen de achtergrond daarvan,
weten we hier geen blijvende stad te hebben. Die klop wordt ons ook elke zondag
weer gegeven op ons hart. ‘Zit je deur
nog op slot’, zo zingt m’n kleindochter vol overtuiging. Het antwoord op
die vraag is duidelijk te merken. Of niet?
3 juni 2016. Man en macht. Terwijl ik de kopij
voor het kerkblad klaar maak, wordt er rond de kerk met man en macht gewerkt
aan het klaarzetten van de rommelmarkt. Wanneer u dit leest, weten we wat het
geworden is. Over goede doelen gesproken: ook het gemeente-zijn naar buiten en
naar binnen toe is al een goed doel op zich! We mogen er zijn, voor en mèt
elkaar vanwege de genade van God. Het is Zijn trouw, die niet af laat. Dat
beseffend leef en loof ik! Elke dag trouwens op de markt van het leven, te
beginnen met de zondag.
6 mei 2016. Meeliften. Pasgeleden,
in een natuurfilm, zag ik een kameleonachtig dier meeliften op de rug
van een schildpad. Ik dacht: ‘Dat schiet niet erg op.’ En
dat klopt ook. Alleen die kameleonachtige liftte niet mee voor de
snelheid, maar voor de warmte die het schild van de schildpad gaf,
omdat die pad zich net een heerlijke tijd in het zonlicht gebaad had.
En daar genoot de kameleonachtige van mee. Soms heb je al gauw je
oordeel klaar, je mening ligt voor op je tong. Dan moet je wel eens
omdenken. Terugkomen op wat je dacht of deed of zei. Een schande?
Helemaal niet. Het heeft iets in zich van de bede die we wel eens
zingen: Maak mij rein voor U. Wat mooi, wanneer anderen van je gekregen
warmte mogen meegenieten….
22 april 2016. Je mondjes-maat. Misschien wel heel herkenbaar, de vraag: ‘Wat zullen we vandaag eens
eten?’ Ik antwoord meestal ‘Doe maar wat…’ Is dat onverschillig? Zo bedoel ik
het niet. In het volste vertrouwen laat ik het aan mijn vrouw over. Ze bakt er
altijd wat van! Weet je, bij het eten, bij de maaltijd, gaat het er niet alleen
om wat ìk naar binnen krijg, en wat ìk lekker vind, en wat mijn smaak is, maar
ook ontmoeting, gesprekken, gezelligheid, omzien naar elkaar. Vandaar dat er in
de Bijbel ook zo vaak een maaltijd wordt vermeld. Onlangs hoorde ik, dat er
vroeger tegenover onze kerk bij de slager een automatiek was. In een automatiek
ligt kant en (hap)klaar voedsel op een servetje of kartonnetje achter glazen
deurtjes, waar het warm wordt gehouden. Je kan zo'n deurtje na inworp van
muntgeld openen en het product zo meenemen. Een snelle hap naar eigen keuze. De
kerk is geen automatiek. In de kerk komt het nogal eens aan op herkauwen,
doorbijten. Niet ongezond trouwens!
8 april 2016. Niet ik, HIJ. Wanneer zondag de doop weer mag worden bediend, komt dubbel en dwars naar voren, dat God de Eerste wil zijn in de leventjes van deze pas geborenen. Hij is de God, Die Zich verbindt. We zijn ons dat misschien wel veel te weinig bewust. Hij richt Zijn verbond op tussen Zichzelf en mij. Nooit omgekeerd. Heerlijk, wanneer God zo ook als Eerste in je leven mag schitteren. Niet ik, HIJ!
25 maart 2016. Terreur. Het is treurig hoe terreur om zich heen grijpt. Treurige vorm van zinloos geweld. Vernietigend. Als dergelijke dingen passeren in de week naar Pasen, dan word je stil gezet. Wij hebben het Leven lief. Te vinden in de Levende. In Hem Die de dood onderging maar ook overwon. Nee, dan vertrouwen we niet op onszelf. Wat is de mens? Het wonder is, dat God aan je denkt! En er alles aan heeft gedaan om je niet verloren te laten gaan. Jezus leeft en wij met Hem!
12 februari 2016. Verstoppertje. Een leuk spel, dat kinderen nogal eens plegen te spelen: verstoppertje. Maar wat, wanneer ouderen die gewoonte overnemen in het dagelijks leven? Terwijl het leven toch geen spelletje is? Kom tevoorschijn, laat je zien, laat je horen. In het samen-spel van het gemeente-zijn zijn we open. Open naar God toe, open naar de naaste toe. Stel je nu eens voor, dat God ‘verstoppertje’ speelde, wat dan?
29 januari 2016. Tuinvogeltelling. Van tijd tot tijd kun
je vogels tellen. Het totaal mag je dan doorgeven aan een landelijke instantie.
Begin januari was dat ook weer het geval. Toen werd de tip erbij gegeven, om
vroegtijdig veel en vaak te voeren, dan had je er meer in je tuin te tellen.
Vogels van diverse pluimage. Trouwens, in de kerk doen we het toch al eeuwen
zo. En?: de smaak te pakken?
15 januari 2016. Moment monument. Ons kerkplein is verrijkt met een monument. Het had wel wat voeten in de aarde. Dat, wat betreft het fundament. Daarom werd het monument niet nu, maar een moment verlaat geplaatst. Het werd even wachten. Maar het mag er zijn. Gedenken kan nooit kwaad. Het vraagt achterom te zien, stil te staan, bepaald te worden bij het verleden. Waarom? Om de toekomst niet uit het oog te verliezen. Werkte onze God niet altijd al zo? Vanuit Zijn verleden wil Hij in het heden, met het oog op Zijn Toekomst, Zijn Woord laten klinken en waarheid laten zijn. Wat beloftevol!
1 januari 2016. U maakt ons één… Een heel nieuw jaar
ligt voor ons. Voor een ieder van ons persoonlijk, maar ook als kerkelijke
gemeente. We zijn gemeente van God. Gemeente van Jezus Christus. Maar geen
gemeente van individualisten, ieder op z’n eigen houtje, weet je wel… Wie het
werkelijk begonnen is om het kruis-hout van Christus zoekt Hem en vanuit Hem
elk ander. Een gemeente waarin het verzoeningswerk van Christus centraal staat,
laat zich niet van de wijs brengen door lifjes, lafjes en lovejes en lievertjes.
Misschien moet ons denken en doen dit nieuwe jaar echt opnieuw afgestemd worden
op God en niet God op ons. Dat laatste was Hij namelijk al.
11 december 2015. Stil. Hij snapte er geen
bal meer van. Bij alle ballen, glitter, glans en groen, moest de wereld het
toch met Jezus doen? Zo had hij het gehoord en was het hem verteld. Dat deed
hij dan ook maar. Hij heeft de boom geveld. Stil werd hij, dacht goed na. Hij opende
zijn Bijbeltje en sloeg het nogmaals na. Daar, daar in Lukas 2 had hij gelezen,
dat alle stilte en geroezemoes doorlicht werd met het Licht van Boven. Het is
genoeg dàt te geloven. Anders is het met kerst gemakkelijk mis.
27 november 2015. Bij bollen in de leer. Vroeger ging een bol,
van een hyacint bijvoorbeeld, op een glas met water, in een donkere kast. Na
verloop van tijd mocht hij eruit om tot groei en bloei te komen. Nu ligt de
bol, ogenschijnlijk verloren, in een bloemstuk, maar let op: na verloop van
tijd ontspruit er aan de bol een knop en steel, die zich fier omhoog richten,
naar boven!! Voorbeeldig: naar boven groeien. Dat is voor mij een les, een
voor-beeld: naar Boven groeien in geuren en kleuren, tot eer van je Maker.
13 november 2015. Winterbanden. Iedereen hoor je erover: Heb je ze er al onder liggen? Wat? Winterbanden! Juist de winterperiode is er op het erf van de kerk uitstekend de gelegenheid voor om banden eens aan te halen. Banden met het Woord, banden met God, banden met die ander en elk ander. In de zomer zijn andere banden weer van belang. Precies: zomerbanden. Ook die dienen constant aangehaald te worden. Geloof en christen-zijn is blijkbaar nooit seizoengebonden, maar band-, verband-gebonden. Samen dus, in de naam van Jezus, halen wij de banden aan!
30 oktober 2015. Homberg. In de herfstvakantie
zijn we daar geweest. Een klein, prachtig stadje met vakwerkhuizen net buiten
het Sauerland in Duitsland. Het trok onze aandacht, omdat we in een folder
lazen, dat het de Reformationsstadt werd genoemd. Hoe dat zo? Nou, daar werd de Homberger
Synode van 20 tot 22 oktober
1526 gehouden. Toen
werd daar besloten tot de Hervorming over te gaan in de deelstaat Hessen. Nu
denk je misschien ‘da’s allemaal verleden tijd’. En dat klopt. Gelet op de
datums is het geschiedenis. Maar hervorming blijft nodig. Elke dag. Er is zelfs een spreuk in het
latijn: Ecclesia
reformata semper reformanda secundum verbum Dei. Vertaald wil dat zeggen: De
kerk van de hervorming blijft zich hervormen naar het Woord van God.
16 oktober 2015. Knuppel… sommige mensen
gooien die in het hoenderhok, anderen weer in de kastanjebomen. De begeerte
naar de gebolsterde bruine vrucht van deze boom is groot. Zeker bij de jeugd. Toch
valt het dan niet altijd mee, om de bolster te verwijderen. Precies: vanwege de
stekels. Een kwestie van –nee, niet doorbijten- doorpakken. Figuurlijk ergens
onze tanden in zetten, ergens voor gáán, is inspannend, maar levert dan ook
weer wat op. Het is je smaak niet? Ach, bij kastanjes heb je inderdaad niet
zoveel keus… Maar je gáát er wel voor!
2 oktober 2015. Kerk 2025. Afgelopen week was in
het nieuws een rapport naar aanleiding van een in dit voorjaar gehouden enquête
over hoe de PKN, onze kerk, er over 10 jaar uit zou moeten zien. Eerlijkgezegd
wordt ik daar niet vrolijk van. Kil en zakelijk, aansluitend bij een trend die
zich heeft ingezet. Zo komt het op me over. Geloven we nog in de kerk? Geloven
we nog in de kerk, die van Christus is? Geloven we nog in het werk van de
Heilige Geest? Of geloven we het überhaupt wel? Heel veel zeggend vond ik de
ondertitel van het synodestuk, dat in november besproken gaat worden: Waar een Woord is, is een weg. Ik snap
waar het vandaan komt: Waar een wil is,
is een weg. Ik maak er liever van: Waar het Woord is, is de Weg!
Waar Woord en Weg niet meer alleszeggend en allesbepalend zijn, hou je hooguit
iets als Laodicea over: lauw en een slap aftreksel. Maar dát gelóóf je toch
niet? Waar blijf je? Waar blijven we?
18 september 2015. Vreemdelingen. Met al die vluchtelingen en vreemdelingen in het nieuws en op de buis, zou je haast vergeten, dat je -bijbels gezien- zelf ook een vreemdeling bent. Pelgrim onderweg. Mèt een reisdoel. Dat houdt zeker heel wat in. Maar vaak vergeten veel mensen dat. Het is goed, om in tijd van confrontaties met vluchten en onderweg zijn, daar eens even voor jezelf bij stil te staan. Je te bezinnen. Waar ben ik mee bezig, waar ging ik ook weer heen? Welke weg moet ik nu gaan? Niet blijven stil staan, dat kan slechts hinderen, zo zingt een oud lied….
4 september 2015. Vreemde vogels. Van tijd tot tijd
-ook weer niet zó vaak- zijn er vreemde vogels in de kerk. Zo ook tijdens de
laatstgehouden doopdienst. Vele blikken werden naar boven getrokken en al
wendend en kerend volgden zij het vliegend gedierte. Tijdens het zingen kwam
het in actie, tijdens de preek hield het pas op de plaats. Ik was, in het
verlengde van Psalm 84 vast in de veronderstelling, dat het een zwaluw betrof.
Anderen zagen er een vleermuis in… Hoe het ook zij: in de kerk is plaats voor
allerlei vogels van diverse pluimage. Omdat we dat figuurlijk opvatten, is er
ook voor vleermuizen plaats. Toch?
21 augustus 2015.
22 mei 2015. Gerommel in de marge. Dat is zo’n
uitdrukking in onze Nederlandse taal, die wat denegrerend is: gerommel in de
marge. Het betekent: het levert niets op, het is
niet belangrijk genoeg. Nou, laat dat van onze rommel en rommelmarkt op 6 juni nou
net niet gelden. Dat is geen gerommel in de marge, maar daar is weken, maanden
werk voor verzet. En daarom mogen we er ook met elkaar voor zorgen, dat het wel
degelijk wat oplevert, omdat de doelen wel belangrijk zijn. We wensen een ieder
daar veel vreugde en zegen bij toe. Opnieuw mogen we op deze manier als
gemeente naar buiten treden. Getuigen zijn!!
8 mei 2015. Jezus-loos of wezen-loos? Heel veel mensen in onze dagen weten / denken / menen het zonder Jezus te kunnen stellen. U, jij weet beter!? Toch is er een periode geweest, tussen de eerste Hemelvaartsdag en de eerste Eerste Pinksterdag, dat de discipelen het zonder Jezus in hun midden en zonder de uitgestorte Heilige Geest moesten stellen. Zij waren er als wezen aan toe. Da’s best triest. Maar had Jezus destijds niet beloofd, hen geen wezen te zullen laten? Hij heeft woord gehouden. Voor wie leeft van die belofte en de vervulling daarvan is de wereld wezen-loos!
24 april 2015. Dooplied. Een prachtig gezicht
wanneer de kinderen van de zondagsschool rondom de doopvont in een doopdienst
hun dooplied zingen. Een lofzang daarop, dat God de Vader al zo vroeg, zo jong,
met je begint, en dàt ook wil betekenen, bezegelen, aan je voorhoofd. Hij wil
de Eerste zijn. En ook de Laatste, en ook daartussenin. Gods beloften zijn
hecht en echt en ja en amen kan ik daarop enkel staamlen. En voortgaan aan Zijn
hand. Want Hij bepaalt de Weg! God-dank!
10 april 2015. Wie weg is wordt gezien… Normaal is natuurlijk
de zin: Wie niet weg is, wordt gezien. Daarna klonk: Ik kooóóm! En dan ging je op weg naar wie weg was. Verstoppertje
noemde je dat. Ds. van Gogh meldde onlangs in zijn preek, dat dat een vast
agendapunt was op de kerkenraadsvergadering in Scherpenzeel. Misschien is het
wel een taak van heel de gemeente. Want kerkgang is geen spelletje. Het is een
gemis. Wederzijds…
27 maart 2015. Meten is weten. Op
bijvoorbeeld het terrein van gezondheid zijn er vele hulpmiddelen om
het een en ander te weten te komen van hoe het met je gaat. Een
bloedsuikermeter, een bloeddrukmeter, een thermometer. We meten wat af,
want meten is weten, zeggen we dan. Hoe meet je trouwens je
bloeddruktemperatuursuiker, maar dan geestelijk? Je begrijpt wat ik
bedoel! Welke middelen zijn me dan geraden? Een gezond geestelijk leven
kent voldoende vitale vitamines. ‘Le-chaïm’ zeggen de
joden dan: Op het Leven. Vul dat maar vanuit Pasen in. De beste
Beterschap toegewenst!
13 maart 2015. Lente. We hebben
schitterende dagen achter de rug. Zon en warmte werden ons zomaar geschonken.
Je ziet de natuur in beweging komen. Kleuren schieten te voorschijn. Dit kan
geen mens ook maar nadoen. Het is van Hogerhand! De grote Schepper van alle
dingen heeft er de hand in. Wat ben ik dan maar klein… en toch: ik mag er zijn!
Niet minder in Zijn hand.
27 februari 2015. Anoniem. Het overkomt ons
allemaal: je wordt gebeld… De beller maakt zich niet bekend, blijft liever
anoniem. Je vraagt je af: Waarom dàt? Iets te verbergen? God, onze God is niet
anoniem. Hij heeft een Naam. Hij màg een Naam hebben. Met die Naam treedt Hij
ook op ons toe: ‘Ik ben de HEERE’. Met name wil Hij ook genoemd en geroemd
worden. Hij is ‘Ik ben’. De Getrouwe. De God, Die Naam maakt en Zijn Naam ook
waar maakt. Die Naam mag iedereen horen. Gebruik hem met Name, niet met mate of
onder de maat. Zijn Naam moet eeuwig eer ontvangen, toch? Dat is niet pas van
later zorg. Nu! En nu weer…..
13 februari 2015. Bergafwaarts. Bergafwaarts gaat veel sneller dan omhoog. ‘Logisch’, denkt een ieder. Het gaat vanzelf en omhoog kost moeite, inspanning en menige zweetdruppel. Toch moet je niet denken, dat bergafwaarts zonder gevaar is. Je weet soms van geen ophouden meer. Jij houdt er de gang niet meer in, maar de gang houdt jou er in, in z’n greep. In Israël heeft de omgang met God verband met opgaan, omhoog gaan. Dan ga ik op…. Jeruzalem lag ook wat hoger en rondom Jeruzalem zijn ook nog eens bergen. Al met al laten we ons maar niet gaan, maar we gaan. En we gaan ervoor!
30 januari 2015. Glad. Met allerlei soort
weer achter de rug, van herfst- tot winter- en lenteachtig, blijft het oppassen
met gladheid. Er wordt gestrooid, maar dan nog… Toch zijn er mensen die zich
graag op glad ijs begeven of over één nacht ijs gaan. Ook geestelijk. Wat
belangrijk, om dan niet het weerbericht te geloven, waarbij het kan vriezen en dooien, maar het Woord-bericht.
16 januari 2015. Recept vruchtencake. Op internet kwam ik
een recept tegen om zelf een overheerlijke vruchtencake te bakken. Echter: de
250 gram roomboter uit het koelvak vond het maar niks om op kamertemperatuur
gebracht te worden en vervolgens verwerkt in een beslag, dat voor hete vuren
moest gaan staan. De 225 gram suiker was er op tegen om hun blanke verschijning
op te laten gaan in die deegmassa. De 4 eieren voerden een heftige discussie of
het nu wel handig was, om uit de schil te komen en door elkaar geklutst in de
massa op te gaan. De 200 gram gekonfijte vruchtjes waren zo zoet en wilden dat
graag zo houden. Ze zagen dan ook niks in die halve eetlepel citroenrasp. Ook
de 275 gram bloem en de mespunt zout waren niet happig op elkaar. Jammer is
dat: de ingrediënten aanwezig, maar een cake is het niet geworden….
2 januari 2015. Oliebol. Het is vreemd gesteld
met die typisch Nederlandse lekkernij, die bij menigeen over de tong gaat rond
oud en nieuw. Sommigen kunnen er geen genoeg van krijgen, anderen hebben er
spoedig de buik van vol. Daarbij kan het woord ook nog eens een keer dienen als
scheldwoord, om mensen te typeren als kluns.
Zowel bij de lekkernij als de kluns zijn de ingrediënten van belang. Wat maakt
hem / haar tot…. Is de inhoud niet wezenlijker dan de vorm? Ook geestelijk!!
Vaak zien oliebollen er immers niet uit…
12 december 2014. Kerk in weer en wind. Als kerk wilden we
ook dit jaar weer acte de presence gegeven op de wintermarkt op twaalf twaalf.
Het was echt weer voor warme chocomelk of hete koffie. Windkracht zoveel gierde
over ons dorp. En daarom werd het geheel helaas afgeblazen. Je had gehoopt op gesprekken
en ontmoetingen waar mogelijk. Of mensen kerst ingewikkeld vinden, zou gevraagd
kunnen zijn. Want dan moet je even nadenken, even word je stil gezet. Jawel, op
twaalf twaalf, stilgezet bij Hem die in het centrum van de geschiedenis kwam om
het ons duidelijk te maken dat het vijf voor twaalf is, en dat het er niet
zozeer om gaat of je voor of nà Christus bent, maar vóór of tegen… Dàt tekent
je Kerst, dàt tekent je leven, dàt tekent je toekomst. Ook na twaalven….
28 november 2014. Vluchtstrook. Nog
weinig is het voorgevallen, wegens ziekte een preekbeurt te moeten
afzeggen. Wanneer je dat dan wel overkomt, lijkt het net of je met pech
op de vluchtstrook staat en alle andere verkeer raast langs je heen.
Het leven gaat immers door. Toch zijn het ook weer geen verloren
momenten. Je krijgt tijd om extra na te denken. Over leven in
afhankelijkheid. Over samen leven tot Gods eer. Over…. Ja,
waarover niet? Je wilt graag verder. Verder onder de Herder. Niet
alleen de Goede, nee, de Beste zelfs. In Zijn hoede ben je wèl
geborgen. Onderweg en op de vluchtstrook.
14 november 2014. Delen. Voor kinderen valt het niet altijd mee om iets te delen, en dan nog eerlijk ook. Voor volwassenen ligt dat soms ook moeilijk. Nu gaat het bij delen niet altijd om goederen of geld. Het kan ook een gebeurtenis zijn, die je deelt met een ander. Door middel van woorden. Dan denken we even niet aan roddel en sensatie, maar iets in de zin van: Hoor, wat mij God deed ondervinden. Vaak vinden we dat gek. Dat doe je niet. Da’s privé. Of doe je dat wel? Tot stichting, dat is tot opbouw, van Zijn gemeente. Dan kon delen wel eens vermenigvuldigen zijn!!
31 oktober 2014. Onder-ste-boven. ‘Er gaat niets boven
Groningen’. Dat was destijds een leus om deze provincie te promoten. Inmiddels
is vanwege het exploiteren van de gasbel dat wel veranderd. Vorige week moest
ik vroeg op, om 2 uur lang gas te geven, om in Groningen te komen vanwege een
daagje permanente educatie. Binnenkort mag ik weer. Heel de bijbelbelt Veluwe
wordt doorkruist, om in het lossere en luchtigere Drenthe en Groningen te
komen. Dan mijmer je wat in de wagen: in hoeverre is je geloof een gasbel, die
vervliegt? In hoeverre levert je geloof je energie? In hoeverre boor je steeds
weer dezelfde Bron aan, of gaan we maar wat experimenteren, op zoek naar nieuwe
bronnen? Ik weet: er gaat niets boven Gods Woord, daarom boor ik dát steeds
weer aan. Zònder zit ik in het donker, de grond onder mijn voeten beweegt, ik
heb geen basis. Zònder zei ik, maar mèt is dat anders: ongekend HEER-lijk.
17 oktober 2014. Blad blazen. Het blazen van blad
is een veel gebezigde activiteit in deze dagen. De herfst laat de bladeren
verkleuren en de bomen geven hun tooi ten prooi aan de wind. Dan zijn velen er
mee bezig: opgeruimd staat netjes. Toch hoop je in het volgend voorjaar weer op
nieuw gebladerte, en kan het geheel weer van voor af aan beginnen. Een hele bladcyclus.
Soms vergelijken mensen hun leven wel eens met blad. Een knop, ontluikend
groen, een blad, verkleurend groen, naar geel, naar bruin, en dan gevallen…
maar: er is een nieuw begin. Jawel, wanneer je op een vertakte stam zit die
leeft! Ik bedoel: we vergeten Jezus Christus niet?! In Hem is het eeuwige
leven. Altijd groen tot eer van God. Daarom blaast God me nu ook aan: door
Woord en Geest!
3 oktober 2014. Shalom. Misschien kent u het
grapje van die toerist die naar Israël reisde, op vliegveld Ben Goerion landt
en begroet wordt met (in zijn oren):’Sjaal om’. Waarop hij antwoordt: ’…en ik
heb het al zo warm…’ Zoals gehoord in de dankzeggingspreek is vragen naar vrede
/ shalom een gebeuren waarin geïnvesteerd dient te worden. Ook door christenen.
Vragen naar elkaars welstand in alle verbanden. Het wordt tijd, dat we in een
tijd van geen tijd, daar tijd voor maken. God is dat waard! God van de vrede… Vrede-vorst!
19 september 2014. Getroffen. Niet
zo lang geleden werd ik getroffen. Getroffen door iemand, die het
geweldig goed getroffen had met zichzelf. Dat kan. Dat gebeurt. Die kom
je tegen. Tegelijk merk je ook, dat het ‘het geweldig goed
getroffen hebben met jezelf’ een zekere zelfvoldaanheid kan
geven. Misschien moet je gewoon wel zeggen: eigen wijsheid. Als echte
christenen heb je ontdekt dat alleen het voldaan-hebben van Jezus
Christus voldoening geeft. En ook dat èchte wijsheid in Hem en
van Hem is. Zelfvoldaanheid past een christen niet. Kijk je (geloof,
leven, netwerk) eens na…
29 augustus 2014. Tent. Thuis, typend de
kopij voor de kerkbode, wordt buiten de VBW-tent weer afgebroken. In een paar
uur tijd zie je er niks meer van. Maar je merkt het natuurlijk wel! Het hele
jaar door hoor je de liedjes zingen, hoor je de verhalen en ga zo maar door.
Het was weer geweldig! God dank! Ook wie zich allemaal inzetten: top! In Israël
had men de tent van samenkomst. Draagbaar, omdat men onderweg was. Hier hebben
we de kerk van steen, juist ook voor mensen onderweg een onderkomen,
samen-komen, rondom de Bijbel. Kom, ga met ons en doe als wij…
11 juli 2014. Bij-zonder. Ik ben bijna klaar
met de bijen aan de toren. Ze zijn niet gevlogen, maar weggehaald. Onder het
toeziend oog van wethouder, publiek en pers deed een hoogwerker van de
brandweer beladen met 2 imkers het hoge werk. Al eerder waren er raten uit het
nest gevallen. Het leek wel honing uit de rots… Maar al met al werd het toch te
gevaarlijk voor de op handen zijnde vakantiebijbelweek. Bijzonder: de toren is nu zonder bijen. Het trok best
veel bekijks van tijd tot tijd. Toch is de betekenis van een kerktoren bedoeld
als vingerwijzing naar Boven. Zo staan er vele als stille getuigen. Heenwijzend.
Bijen kunnen je benauwen zegt Psalm 118: 12. God bevrijdt. Dat mag week in week
uit verkondigd worden in Zijn huis. Treed binnen. Wees welkom. Er-bij…
20 juni 2014. Bij-voorbeeld. Ik ben nog niet klaar
met de bijen aan de toren. Wie goed kijkt, ziet, dat het lijkt of ze in aantal
minder worden. De donkerbruine kleur wordt cremekleurig. Wat wil het geval? De
bijen hebben raten gevormd. Keihard hebben ze gebouwd. Zes-hoekige cellen, die dienen
als kraamkamer of voor opslag van stuifmeel en honing. Wanneer ze vol zijn,
sluiten de bijen ze af met een dekseltje. Zo wordt er gedacht aan en gezorgd
voor de toekomst. Wat een werk hebben die werkbijen er aan gehad en nòg!
Voorbeeldig, zo’n bij-voorbeeld.
30 mei 2014. Er bij. Samengedromd bij de
kerk, mogen ze er tòch niet in. Dat steekt, wanneer dat je overkomt, dunkt me.
Naar Gods huis te willen en te kunnen, maar voor jou de deur gesloten... Wel te
kunnen, niet te komen, kan ook nog. Wel te kunnen, niet te willen, is ook een
optie. Wel te willen, niet te kunnen, dat schrijnt… Mens, wat een mogelijkheden
om te kiezen en (niet) te komen. Ik begon eigenlijk zo, omdat er aan de toren
van onze kerk een grote zwerm bijen heeft post gevat. Zij torenen hoog boven
alles en iedereen uit (gelukkig). Maar laten wij er vooral bij zijn!
16 mei 2014. Min of merel. Wanneer het
morgenlicht zijn best doet om de aarde te besluipen en de meeste mensen nog op
een oor liggen, is de merel al volop in de weer om te melden dat hij wakker is
en waakzaam over zijn territoir. Dat deed hij de dag tevoren ook nog tot laat
in de avond. Hij fluit het uit in allerlei toonaarden. Echt een bezige bij, die
merel. Hij geniet van het (dag)licht. Moest ik ook maar meer doen. Ken je de
spreuk: Voor wie zich richt naar de zon, voor die vallen de schaduwen achter
hem? Ik geloof vast, dat dat geestelijk ook op gaat! God is mijn Licht, mijn
Heil….
2 mei 2014. Meeluisteren. Officieel hoort het
natuurlijk niet: meeluisteren wanneer iemand naast je een oproep per mobiel
krijgt. Dat gebeurt wel eens. In de bus, trein, restaurant, kantine enz.. Toch
worden de gesprekken soms zo luid en duidelijk gevoerd, dat je echt wel doof
moet zijn, wil je er niets van meekrijgen. Nu wat anders. Pas hoorde ik van
iemand, die liet iemand anders meeluisteren via de kerkradio. Van huis uit niet
zo gewend om naar de kerk te gaan. ‘Kom maar bij mij meeluisteren!’ Mooi toch,
wanneer we zo gemeente zijn in de huiskamer en met de plaatselijke gemeente
verbonden kunnen zijn!
18 april 2014. Zoeken. Je kon vorige week
geen regionaal advertentieblad open doen, of overal kon je eieren komen zoeken.
Toch is dat ‘op eieren lopen’. Daarmee bedoel ik: je moet er voorzichtig mee
zijn. Het is een leuke bezigheid voor ieder die niks met het echte paasfeest
heeft, terwijl het wel wat in zich heeft van nieuw leven… Nou ja, neem me niet
kwalijk: dat is er bij die eieren wel uit! Het is dus gewoon surrogaat. Een
vervanging / andere invulling / eigen weergave van het Paasfeest. Maar wel zònder
Christus. De Heere is waarlijk
opgestaan. Dàt, Hèm, houden we voor ogen. Alle dagen van ons nieuwe leven
met Hem! Zoek de Heere en leef!
4 april 2014. Bloesem. Prachtig gezicht: al
die bloesem. ‘t Geeft hoop voor de toekomst, maar is ook kwetsbaar. Het tekent
ook het leven van ons mensen. We geven het over aan Hem, die het nooit uit
handen loopt. Dat vraagt vertrouwen en toevertrouwen. Het is de gang van Goede
Vrijdag naar Pasen.
21 maart 2014. Lente. Waar breng je dat mee
in verband?: Lente?! Met groen, fris, nieuw, warmte, zon, en wat je nog meer
bedenken kunt. Het brengt me ook bij onze God. Hij is de Schepper, Hij
onderhoudt, maar meer nog: eenmaal maakt Hij alle dingen nieuw. Dat geeft hoop
en moed voor de toekomst. Dan kun je, ziende op Hem, vooruit: om Jezus’ wil.
Lente of geen lente.
7 maart 2014. Nuchter. Van dichterbij en wat
verder weg kwamen we in aanraking met uitwassen van carnaval. Geluid en drank
in een goede vermomming staan daarbij op het menu. Jawel, het heeft alles te
maken met de lijdenstijd, alleen: dat weet niet iedereen meer. Is het de Bijbel
niet, die ons juist oproept om nuchter te zijn en oplettend? En dát geldt het
hele jaar. Dan laten we ons niet gaan, dan drijven we niet met de stroom mee,
maar weten ons verworteld in het Woord. Dan eet je letters en drink je het
evangelie in. Hoe meer, hoe liever! De Bijbel is er voor.
21 februari 2014. Opladen. We krijgen steeds
meer elektrisch aangedreven hulpmiddelen. De scootmobiel, de fiets, de auto,
maar ook een schaar, mobieltje, tandenborstel, scheerapparaat en zoveel meer.
Wel blijft het zaak, dat die steeds op tijd worden opgeladen…. Anders sta je.
‘Logisch’, denk je. Ja, was het maar zo logisch… Want om geestelijk bij te
laden, wordt makkelijk overgeslagen. Tussen onder spanning en zonder spanning
zit maar één letter verschil. Blijf wakker en waakzaam!
7 februari 2014. Drempelvrees. Volgens mij leed ik niet aan drempelvrees. Of toch wel? Vorige week wordt er ’s morgens aangebeld. Ik spoed mij naar de voordeur en open die. Voor ik weet wat er gebeurt, stapt er een dame binnen, en met de uitzending van ‘Opsporing verzocht’ -of hoe-die-narigheid-allemaal-heten-mag- nog in mijn achterhoofd, bekruipt me de drempelvrees. Wat is dit? Wat krijgen we nu? Ben ik aan de beurt? Spoedig kwam de oplossing: De dame stelde zich voor: ‘Ik ben Die&die van de Thuiszorg.’ Al gauw bleek dat ze het verkeerde adres te pakken had. Ik werd niet verkeerd verbonden. Drempelvrees? Vertrouwen gevraagd!
24 januari 2014. Handje. Soms gebeurt het,
hier in Ochten, maar ook elders, dat ambtsbroeders hun kleine kinderen meenemen
de bank in. Prachtig! Wanneer het moment daar is om de consistorie te verlaten
en ter kerke te gaan komen allen langs de dominee, om hem Gods zegen toe te
wensen. Het kleine grut zie je dan soms aarzelen… zal ik…, mag ik… Ik help ze
graag over de streep en steek ze mijn hand toe. Je kunt er niet vroeg genoeg
mee beginnen mekaar Gods zegen toe te wensen voor zo’n belangrijk gebeuren als
een kerkdienst is, toch?
10 januari 2014. Stekels. Stekels zijn er in soorten.
Dat weet iedereen. En anders merk je het wel. Een klein knulletje met kort
geknipt kapsel oogt olijk. Een cactus daarentegen laat door z’n stekels merken:
blijf uit m’n buurt. Door de ene stekels zou je zo met je hand strijken, door
de andere bedenk je je niet eens, maar begin je er niet aan. Toch kunnen
stekelige mensen veranderen, zeg maar van cactus naar kapsel. Hoe zou God het
bedoelen, denk je?
27 december 2013. Weer. ‘Herfststormen in de
winter, het moet niet gekker worden…’, zo zegt de één. ‘Gelukkig hebben we dat
niet in de hand’, zo merkt een ander op. Ja, denk ik dan: en wat we wèl in de
hand hebben, laten we o zo gemakkelijk uit de hand lopen. Mensen zijn vreemde
wezens. Kijk maar in de spiegel en spiegel je ook maar aan het Woord van onze
God. Waar niets zo veranderlijk is als het weer -of als mensen- daar blijft
onze God Dezelfde. Hij houdt Woord. Ik ontdek dat hoe langer hoe meer. Daarom
vest ik op prinsen geen vertrouwen, maar op mijn God des te meer.
6 december 2013. Kerst: pak Het of kerstpakket? Soms gebeurt het, dat
mensen een kerstpakket ontvangen. Het kan haast niet meer missen: Kerst en
geschenken komen steeds dichter bij elkaar. Tòch is het dan met Kerst mis.
Waarom? Wel, omdat God in Zijn Vaderlijke wijsheid en liefde voor het ene
nodige ‘Geschenk-uit-de-hemel’ heeft gezorgd, dat ieder nodig had. En dàt ver
voor onze kerstcadeautjes en pieken en ballen uit. Daarom: neem Het er van met
Kerst: In Jezus’ naam is alles gegeven. Gratis gratie voor zonderzitters,
zondaren. Een Geschenk uit de hemel: Christus, waar Kerst z’n naam aan te
danken heeft. Laten we dan die Naam niet gebruiken, misbruiken, waarvoor God
Hem niet geven heeft. Dan ben je rijk met Kerst. Zo’n ongekend rijk Kerstfeest
toegewenst!
22 november 2013. Wit. Al verschillende
morgens is de wereld om ons heen wat witter dan gewoonlijk wanneer je je blik
naar buiten richt: het heeft vannacht gevroren. Dat betekent rekening houden
met kou, gladheid en andere ongemakken. Ook is het een periode van
grieperigheid en verkouden-zijn. Wat zie je wit! Ook dat vraagt
voorzichtigheid. In de Bijbel kom je wit vaak tegen in combinatie met sneeuw.
Maar dan tref je ook de uitersten: het wordt betrokken op melaatsheid, maar ook
op ongekende reinheid. Om dat laatste is het God begonnen. Vandaar ook de
Kerst. Een witte, maar niet vanwege de sneeuw, maar vanwege wat de Heere Jezus
kwam doen: Hij is de Zaligmaker van zondaren, zegt mijn Bijbel….
8 november 2013. Groeten. Het is nog lang geen vakantie. Vakantie waarin je wel eens kaarten krijgt van anderen die er op uit trokken: Groeten uit Katwijk, Groeten van Texel, Groeten… (vul maar in). Donderdag voor een week was er de gemeenteavond waarop we Protus Barasa uit Kenia konden ontmoeten. Aan het eind, nadat ik hem een hand gegeven en alle goeds van onze God had toegewenst, vroeg hij me of ik de gemeente wilde groeten van hem, ook uit naam van de Reformed Church in Kenia. Bij dezen doe ik dat. Er is aan u, aan jou gedacht, zelfs in de verste verten. Niet vergeten hoor: we zijn één in de Heere! Denk daarom niet: de groeten.
25 oktober 2013. Vruchten. Iets werpt zijn vruchten af…, die uitdrukking kennen we? De vruchten ergens van plukken….,
ook die bewoordingen zijn ons welbekend. De ene keer doet de boom het,
de andere keer helpen we een handje met plukken. Je kunt in onze dagen
denken aan de kastanjeboom en aan het fruit dat geplukt wordt. De
vruchten zijn toch maar weer mooi voortgekomen ‘uit de
boom’. Hoe dat bestaat? Dat zit ‘m in de grond. In de
verworteling. Aan een keurig gezaagd en geschaafd latje zal niet zo
gauw wat groeien. Geworteld zijn, in goede aarde, fundamenteel. Over
een boom van een kerel gesproken…, waar zijn je vruchten? Lees
anders de eerste psalm nog maar eens…
11 oktober 2013. Briefje. Vroeger hoorde je die uitdrukking nog wel eens: Dat kan ik je op een briefje geven.
Tegenwoordig zijn briefjes uit en bellen we in de winkel gewoon het
thuisfront wat er –normaal geschreven- ook al weer op een briefje
zou hebben gestaan. Het tekent onze vooruitgang èn
vergeetachtigheid. Wat God ons op een briefje heeft gegeven, staat
zwart op wit in Zijn Woord. Inderdaad, een hele brief! Met minder wilde
onze hemelse Vader niet het niet doen. Geweldig toch?
27 september 2013. Pas. Pas was ik toe aan een nieuwe pas. Het grensdocument waardoor je vrij kunt reizen, buiten de grenzen van ons vaderland, al dan niet met een visum. Het bracht me de titel van een liedje van eertijds te binnen: Is uw paspoort getekend…. Daar in dat lied is die handtekening dan je toegangsbewijs voor de eeuwigheid. Toen ik ten afscheid mijn pas nog eens in ogenschouw nam, zag ik dat het inderdaad getekend was… met m’n eigen krabbel! Maar daar red ik het niet mee! Wiens paspoort getekend is, diens leven is gestempeld, daar gaat wat –wat zeg ik?- nogal wat –wat schrijf ik?- daar gaat alles van uit! In Jezus’ naam wel te verstaan. Pas op!
13 september 2013. Zwemvliezen. Hevige regenval, zondag voor een week, deed
bij de ingangen naar het parkeerterrein rondom de kerk grote plassen ontstaan,
zodat de vraag kwam bovendrijven of we met zwemvliezen de kerk moesten
bereiken. Na enig graafwerk hebben nijvere gemeenteleden het lek boven water
gehaald en gezorgd voor een vlotte doorstroming van het hemelwater. Toch blijft
het staan: wie nat wil worden, moet –ook geestelijk- in de regen gaan lopen.
30 augustus 2013. Kolibrievlinder. Misschien
ken je de kolibrie? Da’s een vogeltje met
helikoptereigenschappen. Je hebt ze ook in de vorm van een vlinder. In
de vakantie heb ik ze dagelijks gezien. Zwevend voor de bloem rollen ze
hun tongetje uit en zijn daarna, na het lekkere eruit te hebben
gezogen, weer weg. Ze blijven even voor de bloem hangen, maar landen
niet. Soms heb je ook van die lekkerbekchristenen. Overal zie je ze
happen, snappen en zappen, maar landen en thuis raken doen ze niet. Wat
doe jij eraan?
9 augustus 2013 Wortel. Pasgeleden zag ik een boom op een rots. Waar
haalt die nu z’n voeding vandaan? En z’n houvast? Je kon zo de wortels volgen.
Langs de rots gingen ze als het ware al tastend op zoek, totdat ze de
vruchtbare grond gevonden hadden. Daar konden de nodige sappen ‘getankt’
worden. Daar waren de mogelijkheden voorhanden om gevoed te worden en staande
te blijven. De boom moest wortelen voor houvast. Wat voorbeeldig voor mensen!
Doet het je niet denken aan de eerste psalm? Inderdaad, voor ‘groentjes’!
19 juli 2013. Wat nu
weer? Er gaat geen dag voorbij of ik hoor sirenes.
De meeste passeren over de A15, het onheil tegemoet. Toch beklemt me dan steeds
de vraag: Wat nu weer? Want er is
nood…, leed, dat iemand treft. Joodse kinderen bidden voor ze slapen gaan:
Vader, in Uw handen beveel ik mijn geest…. Zouden we daar niet allen mee
opstaan en naar bed gaan? Gods zorg is grenzeloos!
28 juni 2013. Top
getob? Eigenlijk had ik er best een zwaar hoofd in.
Deze winter zijn de platanen voor de kerk en die ene voor de pastorie getopt.
Kale staken staken hemelwaarts. Komt dit nog wel goed? Het heeft lang geduurd,
maar mijn getob kon aan de kant. De milde regen zorgt voor groei. Via de
wortels naar de uiteindelijke takken is toch vele meters verder, maar het
frisse groen zit er weer aan. Blijkbaar is wortelen belangrijk om groen te
kunnen worden, zijn en blijven. Is in de Bijbel ook de regen, naast de sneeuw,
niet het beeld voor het Woord van onze God, dat vruchtbaar werkt wat God
behaagt, wanneer het wortel vindt bij jou, u en mij. Wat tob ik toch op een
droogje?
7 juni 2013. Water. Ik moest dezer dagen terugdenken aan de
intreetekst: De rivier van God is vol
water! Een vreemd gezicht wanneer in juni de Waal zo hoog staat en zo breed
is. Waarbij met man en machines wordt geprobeerd om de uiterwaarden droog te
houden. Natuurgeweld: wie is er tegen opgewassen? Een mooie psalm, die zingt er
dit van: Hier scheen ons 't water t' overstromen, daar
werden wij bedreigd door 't vuur, maar Gij deed ons 't gevaar ontkomen, verkwikkend
ons ter goeder uur. (Psalm 66: 5 ber.) Een beetje Brabants misschien: Gij kent
die Gij?
24 mei 2013. Kwerk. Vast en zeker is dat een woord dat je niet kent. Dat klopt. Het bestaat ook niet. Heel de week had ik werk in uitvoering voor de pastorie. Achter de afzetting stond daar de kerk. Werkeloos? Welnee, ook de kerk kent werk in uitvoering. Op zondag en door de week! Zomer en winter. Wel in een ander jasje. Dan krijg je kerk in uitvoering. Diep graven, dat is belangrijk, dat heb ik wel gezien. En dat blijkt en blijft ook nodig. Wie dat serieus neemt krijgt kwerk in uitvoering. Tot eer van God!
10 mei 2013. Enkel-band. Van tijd tot tijd vernemen we in het nieuws
over het sluiten van gevangenissen en het aansluiten van enkelbanden. Dan ben
je altijd en overal te volgen. Dat lijkt veel mensen maar niks. Want moet je
nagaan: zeven maal vierentwintig uur… Nooit uit het zicht. Altijd onder
controle. Er wordt alleen nog niet doorgegeven, wàt je aan het doen bent. Wie
Psalm 139 leest -moet je doen- merkt, dat God geen enkelband nodig heeft, maar
dat Hij als Enige enkel zo’n band met mij heeft, dat Hij me kent, van binnen en
van buiten. Die band wordt daar bezongen. Daarin wordt troost en bemoediging
gevonden. Over enkel-band gesproken… of ontgaat je dat?
26 april 2013. Koningslied. Wat
is er veel te doen geweest over het koningslied. Wist je, dat we in de
kerk al eeuwen lang Koningsliederen zingen? Weet wel dat je daarmee en
daarin nogal wat zegt en zingt. De HEER regeert, de hoogste Majesteit!
Dan stel ik me al zingend afhankelijk op tegenover Hem, Die het nooit
uit handen loopt. In stormen en crises blijft Hij onwankelbaar
Dezelfde. Tot Wie anders zouden we heen gaan, dan naar Hem, Die de
woorden van eeuwig leven heeft? Zing vooral! Al zingend houden we het
loflied gaande èn houden we de Koning hoog!
12 april 2013. Afscheid
met toekomst. Na volgende week nemen we afscheid van onze
koningin. Ten behoeve van haar zoon doet ze afstand van de troon. We bevelen èn
koningin Beatrix èn –nu nog- kroonprins Willem-Alexander, met zijn vrouw
prinses Maxima, aan aan de troon van de genade. Dat hebben ze, dat hebben we
nodig. Vind je ’t niet wonderlijk: wat dat betreft staan we allen op dezelfde
lijn. Die lijn heeft de Heere Jezus willen betrekken, Mens geworden om te
dienen, tot en met in de dood. Hij heeft daarna ook de troon weer beklommen en
komt eenmaal weer. Zijn Koninkrijk breekt baan. Ik geloof het vast!
29 maart 2013. Uilskuiken. Via internet kun je een paar uilen op het
nest volgen en hoe ze met hun jongen omgaan. Wat ontroerend om die beelden te
bezien. De natuur leert ons heel veel. Iemand als de Engelse prediker Spurgeon
heeft daar zelfs een heel boekje aan gewijd. Soms zijn mensen toch ook wel eens
uilskuikens in de negatieve zin van
het woord. Dom en kortzichtig. Toch blijven we ondanks alles en iedereen stug
en steevast zingen: U zij de glorie
en Ere zij God…. Want ja, dat hoort
erbij. De rest niet dan? Pasen tekent en kleurt ons nieuwe leven.
15 maart 2013. De pijp
uit. Je kunt er maar moeilijk in komen, dat
duizenden mensen uren staren naar wat voor kleur rook er de pijp uit komt. Een
oude traditie om met rooksignalen aan te geven of er al dan nog niet een paus
gekozen is. Veel mensen houden van tradities, anderen moeten er niks van hebben.
Toch betekent het woord traditie gewoon, dat er iets doorgegeven wordt. Er vindt overlevering plaats. Je wilt toch niet
beweren, dat je elk wiel opnieuw uitvindt? Dat word je overgeleverd, aangedragen.
Daar moet je zuinig op zijn. In de Bijbel vind je vaak benoemd, dat traditie
plaatsvindt van generatie op generatie.
Doen hoor: doorgeven! Wat dan?: Dat Jezus leeft en stierf voor jou / u.
1 maart 2013. Gekortwiekt. Begin vorige week werden een aantal bomen op
het kerkplein en rond de pastorie beklommen door vakkundige mensen, die als
acrobaten door de bomen slingerden om ze een kopje kleiner te maken. Ze zullen
vast verzekerd zijn geweest om deze
halsbrekende toeren te verrichten. Gezekerd
waren ze ook. In een tuig aan een lijn werd hun houvast gegeven. Bovenin zaten
ze vast! Het behoedde hun val(len). Het is trouwens voor ons allemaal zaak
Bovenin gezekerd te zijn. Houvast te hebben en vastgehouden te worden. Wat
dacht je van het lijntje van het geloof? Het is sterk genoeg? Ennuh: onderhou
je je spullen ook goed?
15 februari 2013. Vuil. Het overkomt iedereen misschien wel eens:
vergeten de kliko aan de weg te zetten. Dan ben je over 2 weken weer aan de
beurt. Soms lukt het met passen en meten, goed scheiden van vuil, om die weken
door te komen. Soms mag je het overtollige in de bak van de buren dumpen.
Wanneer er per klikokilo betaald moet gaan worden, zijn de buren er –wie weet-
niet meer zo happig op… Wat is het zaak om op tijd van je vuil af te zijn. Is
dat met zonden anders? Dan wijs ik niet naar de buren, maar steek de hand in
eigen boezem. Ik moet dat aan de Weg zetten. Worden we daar in de Lijdenstijd
weer niet extra mee geconfronteerd? Hij kwam ervoor. Offerde Zich op. Jezus is
Zijn Naam!
1 februari 2013. Bij-voeding. In koude, gure tijden, is het zaak om de
vogels wat bij te voeden. Je tuin is daar een prachtige plek voor. Vetbollen ‘sieren’
de omgeving. Het levert ook leerzame taferelen op. Een koolmees bijvoorbeeld. Die
pikt het niet wanneer hij / zij aan de vetbol hangt, dat nog een ander zich in
zijn / haar buurt ophoudt. Dan wordt er eerder van zich af gebeten, dan dat de
tanden in het voedsel worden gezet. Wie schets mijn verbazing, wanneer ik dan ineens
aan één vetbol 4 vogels zie hangen. Dat kunnen nooit koolmezen zijn, die redden
dat niet. Bij nader inzien, waren het staartmezen.
Nooit eerder had ik ze gezien. Ze lijken wat op pingpongballetjes met een
lange staart. Ze zijn erg sociaal en op elkaar aangewezen en betrokken. Ze gunnen de
ander graag z’n deel. Wat kun je als mens bij bijvoeding soms op je nummer
worden gezet: waar wij soms van een ander een ‘staart’ krijgen, leren
staartmezen me wat God eigenlijk bedoelt…..
18 januari 2013. Vreemde
vogel. Vorige week, rijdend op de A15 richting Tiel,
komt er ineens vlak voor me een vogel uit de lucht vallen. Hij vloog niet meer
en stortte neer. Bevangen door de vorst? Ik sta daar verder niet bij stil. M’n
levensweg gaat door. Ik moet verder. Kostbaar, kwetsbaar schepsel. Toch willen
mensen, vreemde vogels als we zijn, daar niet altijd aan. Als het even tegen
zit, dan grommen we gemakkelijk van ons af of brommen we voor ons uit. Wanneer
je daar eens even wèl bij stil staat, is dat diep ondankbaar. Als God er voor
je was in voorspoed, zou Hij dan, wanneer het even -of soms even langer- tegenzit,
een Ander zijn?
4 januari 2013. Opladen
2. Op Oudjaarsavond is het ene oplaadpunt van de
vorige Kerkbode vernield door vuurwerk. Op de preekstoel stond ik ook even te
trillen vanwege een keiharde knal diezelfde avond in het andere oplaadpunt aan
de Molendam. Opladen word je zodoende wel moeilijk gemaakt. Toch weten we er
ook van, dat niets en niemand ons kan scheiden van de liefde van God, ons
bewezen in het Kind in de kribbe en de Man van smarten aan het kruis. Hou je
accu op peil!
21 december 2012. Opladen. We hebben er nog een oplaadpunt bij aan de
Molendam. Ditmaal een elektrische pomp om je accu vol te tanken. In steeds meer
plaatsen kom je deze grijze zuilen tegen. Ik heb er alleen nog maar weinig
automobilisten zien aanleggen. Ik schreef: ‘nog’. Nog een oplaadpunt. Er was er dus al een? Jazeker, wat dacht je van
de kerk? Wekelijks mag ik gevoed worden. En da’s nodig, want zeg nu zelf: voor
je het weet staat je accu weer in het rood. O zeker, dan rijden we misschien
toch nog wel even door, met halfgevulde, of lege accu! Bergafwaarts gaat dat zonder moeite. Maar op de vlakke baan? Of
bergopwaarts? En bij tegenwind? Dat hou je niet vol. Dat maak je alleen jezelf
maar wijs. Domoor die ik ben! Ik heb toch mijn oren niet om te maar te laten
hangen, of om dom te zijn? Juist om te horen en te gehoorzamen! Nooit gelezen
in je Bijbel? En weet daarbij ook, dat je met opgeladen accu ook nog eens Licht
kunt verspreiden. Dan heeft een ander er ook nog iets/alles* aan! Een volle
accu: al-Licht!
7 december 2012. Wit. We
kennen Sneeuwwitje? En het woord: sneeuwwit? Ja, het klinkt dan haast
sprookjesachtig, wanneer je in de Bijbel de uitdrukking tegenkomt, dat
al waren je zonden knalrood (=scharlaken), ze zullen wit worden als
sneeuw. (Jesaja 1:18) Geloof me, ik bedoel: Geloof God op Zijn Woord:
dat is waarheid en werkelijkheid. Hoe dan? Vanwege Hem, Die wij
gedenken en vieren dat Hij gekomen is, midden in ons rood en groen. En
daarbij: met een boom verbloem je gemakkelijk zo het een en ander.
Maar: kribbe werd wel kruis! Daar was voor Jezus een lijdensweg voor
nodig. Voor ons mag er zijn: gedenken en danken. Wanneer de vraag ons
gesteld wordt: ‘Wat zie je wit?’, doet ons dat schrikken:
‘Zie ik wit?’ Maar in het licht van het wit van Kerst en
Goede Vrijdag, is wit-zien een vreugde. Om Jezus’ wil.
23 november 2012. Wang. Onlangs kreeg ik bezoek van twee mensen uit
Klein-Azië. Ze waren de Islam toegedaan. De een extremer dan de ander, naar eigen
zeggen. Op een gegeven moment komt het gesprek op het woord van Jezus en het
toekeren van de andere wang, wanneer de ene de slag al te pakken heeft. Dat
vonden ze maar niks. Ik ook niet. Maar toch staat het er... Dus... (n.a.v. Lukas 6:
29a).
9 november 2012. Wachten. Levend naar de adventstijd toe, tijd van verwachten,
wetend: Hij komt en Hij is gekomen(!), stijgt in de pastorie de spanning omdat
in deze maand twee kleinkinderen verwacht worden. Misschien kun je je er iets
bij voorstellen. Tijd van wachten wekt soms ook irritatie, zo meldde onlangs
een broeder bij de opening van een vergadering. Maar is wachttijd verloren
tijd? Als je gaat zitten duimendraaien wel. Maar niet wanneer je in je wachten,
in je momenten van stilte, getrokken wordt naar Hem, Die we weer wachten.
Verwachten. Hij komt! Wacht niet te lang…
26 oktober 2012. Licht
in de nacht. Net na de herfstvakantie is aan de Molendam
de kerstverlichting weer aangebracht. Deze keer zijn de ledlichtbollen wat
hoger bevestigd. Dat is wel aardig met licht: hoe hoger je de lichtbron
aanbrengt, des te groter wordt het verspreidingsgebied van het licht. Waarbij ik
wel moet zeggen, dat de opbrengst minder wordt. Wat let mij? Waarom
afstandelijk doen of blijven? Het Licht is me gebracht in Jezus Christus. In
Zijn Licht ben ik geroepen te wandelen, ja zelfs: met Hem in het Licht! Daar
denk ik niet te licht over…
12 oktober 2012. Leuk en
lekker. Steeds vaker merk je, hoor je, lees je, dat
dingen leuk en lekker moeten zijn,
anders trekken mensen hun schoenen er niet meer voor aan en komen ze vast niet.
Geen trek, dus. Je kunt je ook nog eens een keer afvragen, of je dan nog wel
gezond bezig bent. ‘Nuchter en waakzaam’ zijn in dezen Bijbelse begrippen en
normen. Misschien toch eens goed om over na te denken. Leuk of niet!?
28 september 2012. Licht en donker. Rijkswaterstaat gaat bezuinigen op de verlichting langs de snelwegen. Dan wordt het donker. Zwart asfalt, zwarte omgeving… Eigenlijk is dat vreemd aan de Bijbel en daarom ook vreemd aan het geloof! God begint met licht en Hij komt met het Licht der wereld, en Hij zet ook ons in licht-erlaaie. U bent het licht der wereld… Ik ben niet van de Rijkswaterstaat, maar ben wel rijk met wat er staat: Wie Jezus volgt, weet van al-licht! Ja toch?
14 september 2012. Wijd
open. Net als jij ontkom ik er niet aan: een bezoek
aan de tandarts. Je kunt het geloven of niet, maar daar kun je je mond niet
(dicht) houden. Dan kan de man / vrouw zijn / haar werk niet doen. Je mond wijd
open te doen is ook een opdracht van God. Die bekende 81e psalm
zingt ervan. Hou je mond…. Wijd open. God is het waard. En Hij vervult.
31
augustus 2012.
Bakken.
Bij zo’n woord
‘bakken’, kun je verschillende gedachten
hebben. De een denkt aan een min of meer prettige bezigheid in de
keuken, een
ander aan de bakker of de slager. Bakken, gevuld met bloemen of andere
zaken.
Maar wat, wanneer de regen met bakken uit de hemel komt? Dat vond de
afgelopen
dagen plaats. Toch gebruikt de Bijbel dat beeld ook om aan te geven hoe
het
Woord van onze God ‘werkt’. Als de regen of de
sneeuw is Gods Woord. Van boven
naar beneden, om de aarde door water nat te maken, met het oog op
vruchtbaarheid en de eer van de Schepper en Onderhouder. Ik merk het: U
/ jij
voelt nattigheid…
6 juli 2012. Goede raad. Een nieuwe predikant deed intrede in onze buurgemeente IJzendoorn. In het eeuwenoude kerkje volgde ds.Hak ds.Kok op. Men heeft er blijkbaar iets met korte achternamen. Kort en krachtig. Wat belangrijker is, is dat de verkondiging van de ene naam onder de hemel tot zaligheid gegeven, doorgaat! Jezus Christus, Gods Zoon, Redder! Ichthus, weet je wel? Ons consulentschap zit er op. Een consulent is letterlijk een deskundige raadgever. Nu is goede raad duur, maar in ons vakgebied onbetaalbaar... gratis. Zo is genade. God-dank!
15 juni 2012. Gehekt. Je moet soms wel eens goed op je woorden passen, omdat hierboven geen gehakt staat, ook geen gehackt. Het eerste was destijds verbonden met de woensdag, gehaktdag, het tweede heeft te maken met inbraak in de computer- en informaticawereld. Ik doel op de hekken die ver voor de rommelmarkt gelost zijn en ver na de rommelmarkt nog niet zijn opgehaald, maar opgestapeld liggen te wachten. (Dit is overigens geen foutje van de rommelmarktcommissie, die alles keurig op orde had en heeft. Complimenten). Deze hekken, die omgeven en beschermen, binnen of buiten houden, liggen nu werkloos te genieten in het gras, dat hen van lieverlee bekruipt. Voor je het weet wordt het toch gehackt of gehakt van het gehek gemaakt. Jammer, wanneer je niet tot je doel, tot je bestemming kunt komen. Letterlijk heet dat in de Bijbel zonde: je doel missen. Als christenen leggen we ons daar nooit bij neer, maar weten we ons staande gehouden. Jawel!
30 maart 2012. Ei, ei.... Wie de paasaanbiedingen in de diverse folders bekijkt zou er haast in gaan geloven, dat dàt je Pasen is: een ei. Dan heb je wel een breekbaar Pasen, moet ik toegeven. Voor velen ook is het een heel gezoek naar paaseieren, die her en der verstopt liggen. Een leuk tijdverdrijf, maar op Paasmorgen zoek je net als de vrouwen wel verkeerd. Het ei als symbool van nieuw leven kan natuurlijk nooit tegen onze Heere Jezus Christus op. Hij Die opstond, ging voor in een leven dat van geen ophouden weet, terwijl elk ei een houdbaarheidsdatum heeft.... Vergis je niet, verslik je niet in Pasen!
16 maart 2012. Koffer. Twee dagen voor Biddag heb ik op de Rehobothschool alle klassen afgelopen, met een gele koffer achter me aan. Op Biddag zèlf zou de ontknoping komen, wat er nu eigenlijk in zou zitten. Niets dus... LEEG. Bidden is eigenlijk heel de inhoud van je koffer (je hart) voor God neerleggen, uitstorten, en dat alles bij Hem laten, en NIET na het 'Amen' alles weer gauw zelf ter harte nemen en je koffer meezeulen. Dat maakt je leven zwaar. Misschien een tip om elkaar en jezelf goed in de gaten te houden, mochten je koffers te zwaar worden....! (Psst: Geel is omgekeerd leeg....)
2 maart 2012. Sensoren. Een automobiel heeft soms van die verklikkers voor of achter die van zich laten horen wanneer je je in een gevarenzone begeeft. Wanneer je te dicht bij een geparkeerd medevoertuig komt, bijvoorbeeld. Erg handig, zeker bij achteruit rijden. Eigenlijk zou je als mens ook dergelijke sensoren moeten hebben. Maar dan anders geschreven: misschien dat sens-oren wat voor me zijn? Gevoelige oren, die horen naar wat God tot de gemeente en de enkeling zegt door Zijn Woord. Wanneer dàt de leidraad in je leven is, ziet alles er anders uit. Je hoort hoe het hoort en doet naar wat gezegd werd. Dat voorkomt gevaarlijke situaties. De Weg wordt me namelijk gewezen!
17 februari 2012. Voedsel. Toen het nog vroor dat het kraakte, vielen me ineens de roofvogels veel meer op. Ze moesten hun uiterste best doen om aan voedsel te komen. De muizen en mollen en kikkers lagen immers niet meer voor het oprapen en behalve aas-gierig zijn ze uiterst kieskeurig wat hun maaltijden betreft. Je vraagt je wel eens af hoe mensen dat doen. Waar ze hun voedsel halen, dat kan bij de Mc, de bakker en al die andere supers. En geestelijk voedsel? Voedzaam en gezond? Teerkost voor onderweg? Eens moeten herkauwen, uitleg vragen of doorbijten kan echt geen kwaad. Wil je tenminste ook geestelijk groeien naar volwassenheid....
3 februari 2012. Bijvoeding. Het kan echt geen kwaad om in deze dagen van kou de vogels buiten eens extra te verwennen. Je ziet ze zitten met hun opgebolde verenvel. Ze hebben een natuurlijke isolatie zodoende. Wij trekken extra laagjes aan, zo wordt er geadviseerd. Zij worden bijgevoerd. Zelf heb je die bijvoeding ook nodig. Zomer en winter en dan in geestelijk opzicht. Er is genoeg voorhanden, maar het hoofdvoedsel bestaat toch echt uit m'n Bijbel. Ik sprak ooit een ouder iemand, die merkte vol vreugde op (dus zonder klagen): Ik krijg die Bijbel maar niet uit. Steeds weer nieuwe dingen kom ik tegen... Heerlijk toch?: zulke bijvoeding. Of eh.... is het je hoofdmaaltijd?
20 januari 2012. Tafels.Vroeger werden de tafels er op school ingestampt en opgedreund. Vorige week werd er een andere tafel geplaatst op de groenstrook van de Molendam. Dàt was er nog eens één. Een echte 'dorpstafel' en zo te zien, wat men tegenwoordig noemt, hufterproof. Een idyllische plek wordt er zo gecreëerd. Jammer dat het regende en nog niet echt uitnodigde om plaats te nemen. Toch zal dat vast en zeker komen. In feite moet de christelijke gemeente in elk huis zo'n tafelplek hebben, om elkaar te ontmoeten en te spreken. Van hart tot hart. Daar wordt aan gewerkt?!
6 januari 2012. Storm. Wat kan de natuur geweldig zijn, en natuurgeweld beangstigend. Het lijkt wel alsof de seizoenen van slag zijn geraakt. Je merkt ook aan de dieren, dat ze soms de weg kwijt zijn. In de evangeliën heeft de storm vaak ook als bedoeling, dat men weer oog krijgt voor de Heere Jezus. Als alles immers altijd voor de wind gaat, kan de wind van voren soms zeer heilzaam zijn.
23 december 2011. Oliebol. Veelvuldig wordt die gegeten in deze dagen. De samenstelling ervan kan wisselen. Veel krenten, weinig rozijnen, stukjes appel, noem maar op. Soms wordt het ook als scheldwoord gebruikt, voor iemand die niet zo slim heeft gehandeld. Ook daarvan kan de samenstelling wisselen. Ik heb eens een oliebol meegemaakt die op nieuwjaarsdag met een paar vingers minder moest beginnen en daar niet eens van geleerd had... Voor elke dag van je leven geldt, los van welke datum dan ook: Leer ons zó onze dagen tellen, dat wij een wijs hart verkrijgen. (Ps 90:12) Kun je dat op je vingers natellen of doe ik dat met gevouwen handen?
9 december 2011. Wie A zegt... Onze kleindochter is bijna anderhalf. Van 'handen samen' weet ze..., wanneer ze zin heeft... Ook weet ze van het laatste woord bij bidden en danken, alleen: ze komt niet verder dan de eerste letter van het 'Amen'. Blijkbaar is geloofsopvoeding: Blijven oefenen. Blijven voorzeggen. Blijven voorleven. Een zaak van lange adem. Nee: AMEN! tot in lengte van leven. Het zal immers waar en zeker zijn!
25 november 2011. Mist. Met de dagen die we vorige week beleefden was de wereld behoorlijk klein. Je leefde te midden van contouren. Je kreeg een vage indruk van je omgeving. Een grauwe sluier werd ons omgeslagen. Voor ieder die zich onderweg had te begeven was de weg niet zonder gevaar. Voor heel veel weggebruikers was er een uitgebreide keuze welk licht ze moesten voeren: dim-, groot-, mistlicht, of een combinatie daarvan. Het scheen in of tegen de mist, maar mistte vaak z'n doel. Het klaarde niet echt op. 'Licht' met een hoofdletter geschreven, een naam die Johannes graag gebruikt in zijn geschriften in de Bijbel, daar kunnen we altijd wel mee onderweg zijn. Mis Hem niet..., dan mist het eeuwig!
11 november 2011. Winterbanden. Reclames genoeg, die ons warm proberen te laten lopen voor winterbanden. Je raakt minder snel je grip kwijt bij het onderweg zijn. Ook op het erf van de kerk halen we graag de winterbanden aan. Wanneer de avonden langer worden, de temperatuur daalt en wat al niet meer, wordt ons in de winter gelegenheid te over geschonken om onze banden aan te halen met de Bijbel, met het Woord van God. Daarom is bijvoorbeeld een Bijbelleesweek eigenlijk veel te kort. U / jij gaat er mee door? Inderdaad, heel bijzondere banden, zulke winterbanden, met en rondom het Woord.
28 oktober 2011. Multi-tasking. Hoe langer hoe meer leer je steeds meer vreemde woorden. Een term die je ook bij herhaling tegenkomt staat hierboven afgedrukt: multi-tasking. Het betekent dat je op hetzelfde moment meerdere dingen tegelijk kunt doen. Voor ouderen is dat soms een hele kunst, jongeren hebben er geen moeite mee. Of alles dan beter gaat? Ik moest even denken aan wat Jezus zei: Één ding is nodig... Hij zei dat tegen iemand die ook maar liep te hollen en te vliegen en geen rust vond om zich aan de voeten van Jezus leerling te weten. Heel vaak valt wat Jezus zei buiten dat multi-tasking.... Wat zonde!
14 oktober 2011. Bezet. Zijn plaats, halverwege in de kerk, was altijd bezet. 'Mooi' denk je dan misschien. Maar het mooie is nu juist, dat zijn plaats bezet was met een bordje 'gereserveerd'. Vroeger had je meer gereserveerde plaatsen. Dan moest je wachten tot het lampje boven de preekstoel werd aangezet, waardoor de plaatsen werden vrijgegeven. Op een gegeven moment is dat afgeschaft en kan ieder vrij gaan en staan waar hij of zij wil. Ik bedoel: op een gegeven moment is dat afgeschaft en kan ieder vrij gaan zitten waar hij of zij wil. Maar waar dat inderdaad gaan en staan geworden is, moet ik er toch maar eens even voor gaan zitten, om me te bedenken... wat hoor ik, waar hoor ik? Was het niet alles op Zijn plek? 'Op uw plaatsen' klinkt het voor de wedstrijd. Zouden we niet lopen, de loopbaan, die voor ons ligt? Dat begint met zitten, knielen en danken!
30 september 2011. Kaartje. Soms, in een situatie van ziekte of zorg, maar ook in dagen van vreugde en blijdschap, dan merk je wat een stukje aandacht betekent in de vorm van bijvoorbeeld een kaartje. Een kaartje met een afzender daarop, soms ook aangevuld met enkele woorden. Dat duidt op meeleven met de ander. Het is een kleine moeite, maar het tekent en betekent zo veel. Ik laat merken: je bent er niet alleen, maar samen. Er is aan je gedacht. Persoonlijk! Dat is in Jezus' naam ook zaak in de gemeente.
16 september 2011. Leiden. Op een ambtsdragersvergadering in Veenendaal werd gesproken over geestelijk leiderschap. Een erg actueel onderwerp. Wel kwam naar voren, dat leiden dan dienen inhoudt en niet (over)heersen. Macht en manipulatie liggen immers o zo gemakkelijk op de loer. Dat wordt dan dus nog meer de voeten en nog minder de oren wassen.
2 september 2011. Gaat u maar voor... We hebben het vast allemaal wel eens meegemaakt, dat we in de rij stonden met onze twee boodschappen in de hand, achter iemand voor ons met een kar met een kop erop. Heel aardig om dan te horen te krijgen "Gaat u maar voor..." Dat scheelt je dan weer een beetje tijd, en wachten duurt soms lang. Ineens dacht ik, onder het wachten, want m'n kar was ook te vol: Wat zou het geweldig zijn, wanneer we bij AL ons doen en laten zouden bedenken en zeggen en doen: 'Gaat U maar voor...' (Let op de hoofdletter.) In prioriteit en tijd God altijd de Eerste laten zijn. Dan ziet de wereld, mijn wereld er totaal anders uit!
12 augustus 2011. Afbraak. Terwijl ik de kopij voor deze kerkbode klaar maak, wordt met vereende krachten de VBW-tent afgebroken. Waar gaat hij nu heen? Wat zal er dan in worden verhandeld? Hier mogen we dankbaar terugzien, dat er gebouwd mocht worden. Met een paar honderd kinderen en heeeeel veeeeeel medewerkenden mocht een fijne week worden neergezet onder Gods zegen. Nu is de tent weg, maar het Woord van onze God blijft. Daar bouwen we op verder en mee verder. Ik zou niet weten wat ik zonder zou moeten doen... Bouw mee, wees bouw-man, bouw-vrouw. Voortdurend op de werkvloer!
22 juli 2011. Mus. Ga tot de mier... dat is een bekende tekst uit de bijbel voor lui-achtige mensen. Spreuken 6: 6. Toch valt er van een mus ook heel wat te leren. M'n achtertuin bevat er vele, en vooral ook heel veel jong grut. Hoe ik dat weet? Nou, die worden gevoerd door de ouder(s). Ze laten hun honger blijken door een bibberend gebaar met de vleugels te maken en zo de aandacht van de ouder te trekken, die hen dan snel de mond volstopt. Een kwestie van doorgeven blijkbaar. Zo'n kleine mus wil groeien. Ja, wie eigenlijk niet? Geestelijk kunnen jong en oud ook niet zonder voedsel. Zullen we dat ook doorgeven en voorleven, en in geen geval de kleinen wat dat betreft de mond snoeren? Groei is immers voorwaarde voor bloei! Doen! Niet denken mus-schien...
1 juli 2011. Ken je deze? Veel vakantiegangers zien er tegen op, om in een andere plaats in het buitenland of binnenland de christelijke gemeente op zondag te bezoeken. Maar 'broeders en zusters' geldt toch wereldwijd? Ik vind het altijd weer een vreugde om aanwezig te kunnen zijn in een dienst waar ons ons niet kent. Dan heb je nog eens wat kennis te maken. Over en weer wat uit te wisselen. Weet wel: het gaat her en der niet om ons maar om Hem. Van Wie ben ik er ook al weer een?
10 juni 2011. Voederplank. Van steigerhout in de afgelopen winter een voederplank gemaakt. Dat levert een scala aan vogelsoorten op, winter, voorjaar en zomer: prachtig! Wat ik wel ontdekte, was dat het voer, brood, kruimels, etensresten of wat dan ook, dat ik aan het eind van de middag had neergelegd, niet meer werd verorberd. Terwijl het de volgende morgen wel weer vroeg opgepikt was. Nu zijn vogels geen mensen, maar mensen soms vreemde vogels, die -om uiteenlopende redenen- het voedsel dat 's avonds op Gods voederplank op Zijn dag wordt aangeboden, niet komen eten. Let wel: dit kun je geen week laten liggen...
20 mei 2011. Rommelmarkt ...die komt er weer aan. 'n Grote activiteit op het kerkelijk erf, letterlijk en figuurlijk. Waar doen we 't voor? Wie doen we 't voor? Zomaar wat vragen die ons doen en laten in een heerlijk daglicht zetten. Of het dan mooi weer wordt? Ach, een stralende dag wordt meer dan alleen bepaald door de weersgesteldheid. Altijd mogen we alles weer in een hoger Licht zien. We treden als gemeente naar buiten met ons beste beentje voor. Wie weet worden anderen nog jaloers op ons. 't Zou zo maar kunnen... met zo'n gerommel.
6 mei 2011. Trots. Soms ontmoet je kleine fietsertjes, die net weer een stap verder zijn gekomen: ze hebben geen zijwieltjes meer... Dan zijn ze trots en ongevraagd zullen ze je het ook eens even laten zien hoe hen dat vergaat. Al slingerend proberen ze zo evenwichtig mogelijk vooruit te komen. Toch knap, want zijn we in feite niet allemaal zo begonnen? De eerste stapjes waren nooit steevast, maar de ervaring leert. Daarom is het in het geloof misschien voor mij wel zo moeilijk om te begrijpen, dat groeien klein blijven betekent, met een God, Die steeds groter wordt. Vast en zeker, dan mag je trots zijn!
22 april. Volle bloei. Steeds leer ik weer bij in de Betuwe. Voor ons huis staat een of andere sierkers. De bloesem daarvan is spierwit en prachtig. Toch is dat weer gauw verleden tijd en dwarrelen de witte blaadjes aarde-waarts. Wel wordt dat moment van net voor het neerdwarrelen de volle bloei genoemd. Dat duurt dus maar even, en wanneer weer en wind daar vat op krijgen is het zo gebeurd... Maar hebben we dan het mooiste gehad? Of komt het mooiste nog? ...de vrucht! Kent men juist niet aan de vruchten de boom, ook geestelijk gezien? Dan zal toch heel het gebeuren van bloei, bloesem en vrucht tot eer van onze God zijn!
25 maart 2011. Voice-mail. Wat een ontdekking, dat je zomaar de voice-mail van bepaalde belangrijke personen kunt afluisteren. Dat is groot nieuws en gniffelen in de pers. Nog groter nieuws en blijdschap is te weten, dat wat ik aan God de Heere toevertrouw, dat dat bij Hem veilig is, en niet eerst 'in de wacht' wordt geplaatst. De HEERE hoort en verhoort, altijd op wonderlijk verrassende manier, maar wel op Zijn tijd. Dus toch in de wacht? Nee, vol verwachting!
11 maart 2011. Vroeg op. Met Biddag mocht ik extra vroeg uit de veren. Voor zevenen zou Omroep Gelderland op de stoep staan, om wat meer over de Biddag voor gewas en arbeid te weten te komen. Ik stond verbaasd over de techniek. Bij Het Baken had de radiowagen met schotelantenne postgevat en bij mijn huis stond de reporter met een tasje met kastje om de schouder, waar twee sprieten uit staken. Zo werd m'n stemgeluid wereldkundig gemaakt. Toch liep het even mis met de verbinding: een hevig gekraak en gestoor klonk uit de koptelefoon: verbinding verbroken... Dan laat de techniek je dus ff in de steek... Ik dank God, dat gevouwen handen op Bid- en Dankdag en net zo goed daarbuiten, altijd 'werken'. God hoort. De boodschap komt over. Daarom nooit: over en sluiten maar...
25 februari 2011. Blauw. Misschien bent u in deze dagen ook wel druk met die blauwe envelop. Een hele belasting... En de aanslagen die je krijgt... Al met al een gespreksonderwerp dat veelvuldig gehoord wordt. Nu gaan we voor wat de kerk betreft een periode tegemoet waarin juist kwijtschelding naar voren komt. Niet zomaar, voor de aardigheid... maar om Jezus' wil, en uit genade, door het geloof. Zijn weg en Zijn werk zijn betaling voor wat voor mij wel heel zwaar weegt: mijn zonden. Maar nu?: Een kruis erdoor. Vergeven! Geen blauw, maar rood maakt wit... (zie: 1 Johannes 1:7)
11 februari 2011. Onvergetelijk. Misschien was u het al weer vergeten, maar ik niet: de 'stamppotavond' in Het Baken op vrijdagavond 4 februari. Wat was er weer een werk van gemaakt. Geweldig. En wat werd er gesmuld en gesnoept. Ongemerkt komen dan ook de tongen los en de verhalen boven van vroeger, en hoe het toen&ldots; Al met al geeft dat een band, zoals die er mag zijn en hoort te zijn in de christelijke gemeente. Wat let u, om ook in het klein eens zoiets te organiseren? Juist ook tijdens de maaltijd zie je in de Bijbel de beste gesprekken ontstaan.
28 januari 2011. Vita en vitaal. Kortgeleden moest ik op het gemeentehuis een Bewijs-van-in-leven-zijn (Attestatie de vita) halen. Hoe langer je daar over nadenkt, des te meer gaat het je duizelen. Daar sta ik aan de balie, dus ik besta, toch... Voor bijna 10 € wordt je bestaan vastgesteld en vastgelegd. Is er nu ook zoiets als een Bewijs-van-in-Leven-zijn? (Let op de hoofdletter). Dat kost je niks, dat is genade, maar waaraan is het te horen, te zien, te merken? Dan duizelt het toch niet, maar sta je gefundeerd en vitaal op de Rotssteen Jezus Christus! En ga je Zijn gang.
14 januari 2011. 1, 2, 3, VIER. Dit stukje schrijf ik, wanneer net bekend is geworden, dat er in de Europese gemeenschap op middelbare scholen kalenders zijn uitgedeeld, ter waarde van enkele miljoenen €'s, terwijl men verzuimd heeft de christelijke feestdagen daarin op te nemen. Dat kan toch niet? Toch is het gebeurd. Schande? Schade? U, jij verzuimt nooit enige christelijke feestdag? Dat kan toch niet? Laten we beseffen èn uitdragen, dat het gaat om een zaak die ons veel meer waard is dan enkele miljoenen €'s. Daar mag je voor opkomen, maar niet liefdeloos kreterig, eerder belijdend en voortdurend strijdend de goede strijd van het geloof. Daar ben je nog zomaar niet klaar mee!
31 december 2010. Crea. Bij heel wat kaarten, ontvangen rondom Kerst en Oud en Nieuw, leggen velen van u / jullie een enorme creativiteit aan de dag. Schitterende creaties zitten daar tussen en ongetwijfeld vele uren werk. Het verbaast me iedere keer weer, dat in den beginne God maar had te spreken en het was er, zonder dat Hij materialen voor handen had. Het is goed, om aan het begin van een nieuw jaar dat spreken van God te benadrukken. Daar komt iets moois uit voort... voor wie het hoort en doet.
17 december 2010. Miljoenen. Rond Kerst en Oud- en Nieuwjaar gaat het om miljoenen. Met Kerst zingen we over de gekomen Zaligmaker, dat Hij miljoenen eens zaligen zal en werd geboren in Bethlehems stal. Met Oud- en Nieuwjaar schieten we weer voor miljoenen de lucht in, alleen dan zijn dat €'s als kosten voor vuurwerk. Mensen, die het verknald hebben, verzondigd, die zoekt God in Zijn Zoon op. Een beweging van Boven naar beneden. Mensen die verknallend bezig zijn, schijnen, volgens oude uitleggers, boze geesten te willen verjagen, om daarvan vrij het nieuwe jaar in te kunnen gaan. Da's heidendom, een beweging van onder naar boven. Bezin je daar eens op, op die miljoenen, maar dan wel: om Jezus' wil.
3 december 2010. Op glad ijs. Je zult denken: daar is het winter voor, om je op glad ijs te begeven. Het levert je pret op: ijspret, schaatspret, enzovoort. Toch kun je ook buiten het seizoen, dat het kan vriezen of dooien, je op glad ijs begeven. Is je leven een stevig bestaan op een goed fundament voor Gods aangezicht, of is je leven een zwabberen en zwieren van 'God wat en de wereld ook wat'? Dat is dubieus, dat is dubbel, dat is leven met een masker op. Dat is slap. Een christen is van Christus en niet van de wereld, ook niet ff. Daarom vraagt leven keuzes, elke dag weer. En nooit jezelf of elk ander in verzoeking te brengen. Nu en dan op glad ijs en straks uit volle borst 'Ere zij God'? Dat meen je niet!
19 november 2010. Watermerk. Vorige week mentorcatechese. Het ging over het verbond, dat God met mensen sluit. Uiteraard kwam onze doop ter sprake. Wie schetst onze verbazing toen er een aantal catechisanten hun doopdatum wisten en dat dat precies op de dag van catechisatie was! Dat moeten we meer doen: ons te binnen brengen wat de HEERE ons deed, zei, beloofde. Dat kun je ook weer aan anderen doorgeven: Hoort, wat mij God deed ondervinden. Hij mag genoemd en geroemd worden.
5 november 2010. Blad. De herfst is duidelijk aanwezig. Wind, bladeren die vallen, regen. Toch ook heeft het z'n charme. De aarde wordt bedekt met een kleurrijke deken. Ik verheug me erop: God geeft alles op Zijn tijd!
22 oktober 2010. Uit de buurt. Onlangs een wandeling op de Grebbeberg gemaakt. Geen kaart bij ons. We ontmoetten gelukkig een eenzame wandelaar, die een boekje bezat waar sporadisch wat sporen in stonden. We raakten aan de praat. Hij woonde op de Veluwe, zei hij. Waarop ik zei 'Maar daar komt u niet vandaan: Zuid-Holland / Alblasserwaard...' Het klopte -haast tot op de millimeter-. Het is niet erg, wanneer je spraak je verraadt. En zeker niet als christen zijnde. Laat zo doende eens wat vaker meer van je horen!
8 oktober 2010. Eet smakelijk. Niet zo lang geleden zat ik bij een maaltijd naast iemand en die at niets. Nou ja, een paar liflafjes dan. 'Op dieet? Aan de lijn?' zo informeerde ik. Nee, het was een kwestie van niet lusten en niet lekker vinden, zo luidde het antwoord. Of was het wellicht een kwestie van voeden en opvoeden misschien? Geestelijk is er in de gemeente ook genoeg voedsel tot me te nemen. Zie opschrift.
24 september 2010. Knuppel. Dezer dagen zijn kleine knulletjes weer bezig om de kastanjes niet uit het vuur te halen, maar uit de kastanjebomen te knuppelen. Maar wat, wanneer bij herhaling je knuppel in de boom blijft hangen? Dan neem je een voetbal, om de knuppel er weer uit te schieten. Maar wat wanneer die voetbal... Daar vinden we wel weer wat op. Mensen zijn nu eenmaal volhardend en vindingrijk. Zijn we dat ook om de vruchten uit het Woord te schudden? En er dan ook je voordeel mee te doen in het geloof, door je daardoor te laten gezeggen? Of hebben we dan ons eigen zegje klaar? 'Werp het Woord er maar in', is in het verleden gezegd door ds.Kohlbrugge. Dat is wat anders dan een knuppel in het hoenderhok. Want door het Woord laat ik me gezeggen!
10 september 2010. 3xR. Als je opa en oma wordt, komen er ineens dingen van vroeger -nou ja 'vroeger'- boven. Zo ook die drie maal R: Rust, Reinheid en Regelmaat. Zo goed en tactisch mogelijk, zonder ouderwets te zijn, geef je die je kinderen door. Toch is dat niet uit de oude doos en voor de oude doos om ze er maar weer gauw in te stoppen: Is het niet juist hoogst actueel, ook in het leven met God? Rust, reinheid en regelmaat! Dat vraagt van mij trouw en liefde juist ook tegenover Hem, Die niet anders doet dan trouw-zijn en liefhebben. Het is goed om die 3xR nooit te ontgroeien, of je er te groot voor voor te doen.
27 augustus 2010. Speicher. Hierboven staat een Duits woord. Je komt het steeds vaker tegen in de bergen. Zeker in Oostenrijk. Een Speicher is een kunstmatig aangelegde watervoorraad ten behoeve van de wintersporters. Daaruit wordt dan water gepompt naar de besneeuwingsinstallaties. Want er móet geskied worden. Sneeuw of geen sneeuw, dan maar kunstsneeuw. Die projecten kosten miljoenen en wij mensen worden steeds veeleisender en kritischer. Je vraagt je af: Gewoon leven uit Gods hand, bestaat dat eigenlijk nog wel, of moet alles (na)maakbaar zijn?
25 juni 2010. Rommelmarkt. Misschien dat u dacht bij het lezen van het kopje: Gaan de voorbereidingen nu al weer beginnen? Het duurt nog bijna een jaar... Dat weet ik allemaal niet. Even blik ik met u terug: wat een weer en wat een sfeer! Dat zoveel wat werd afgedankt nog opnieuw een andere bestemming kreeg en heel veel mensen blij maakt. Prachtig. We danken onze hemelse Vader voor al Zijn goede gaven, en laat het ook tot opbouw zijn van de gemeente al de overige dagen van het jaar. We zijn immers 365 dagen per jaar gemeente, jong en oud, naar binnen en naar buiten! Voor hier en Afrika! U mag van mij weten: ik heb genoten en mijn vrouw niet minder.
4 juni 2010. Koorts. Dezer dagen liepen / lopen de gemoederen hoog op. Mensen lopen / liepen ergens warm voor. Er is verkiezingskoorts, voetbalkoorts... Soms krijgen deze vormen van koorts iets van een gekte. Dan moet je oppassen: Welke kant gaat het op, of slaat het misschien door? Soms is ook ineens de ballon weer stukgeprikt en hou je wat zielige flarden over. Een christen blijft nuchter en waakzaam. Heeft hij / zij dan niets met verkiezing, of is die onsportief? Dat geloof ik niet. Hij / zij gelooft alleen wat Anders, dáár gaat hij / zij voor en dat speelt door alles heen en in alles mee!
21 mei 2010. Rommel maar raak. Je zult als gemeente niet vaak van je voorganger de opdracht krijgen, om maar raak te rommelen. Deze ene keer toch wel. De rommelmarkt als gemeentebrede activiteit staat weer op stapel. Vele handen maken daarbij licht werk, en het is nog gezellig en opbouwend ook. Je hebt weer eens op een ander terrein, op een andere manier, contact met en aandacht voor elkaar. Toch kunnen we bij dat alles niet zonder, maar alleen onder Gods zegen. Daarom zal het pas echt raak zijn, gezegend door Hem!
7 mei 2010. Steeds hoger. Wanneer ik uit het voorraam blik, moet ik steeds hoger kijken. Men is de kerktoren in de steigers aan het zetten. Steeds een verdieping erop. De tand des tijds heeft de voegen aangevreten en die moeten opnieuw gevuld worden. Niet alleen met hemelvaartsdag, maar altijd weer is het goed om de blik omhoog te richten. Hoe zingen we dat ook weer?: Opwaarts om op God te letten. Dat is zien, met een uitziende, verwachtingsvolle blik. Niet vergeten hoor! Maar ook met beide benen op de grond...
23 april 2010. Groen 2. Bij het horen van het woord 'groen' denken de meeste mensen aan doorrijden. Bij het lezen van het woord 'groen' komen velen terecht bij het milieu, groene stroom, groene vingers, enzovoort. Bij het zien van groen, ga ik even stil staan. Ik verwonder me daarover, dat uit het meest dorre gebeuren, toch weer groene takjes, blaadjes, stengels, gras, enzovoort tevoorschijn schieten. Het nieuwe leven breekt baan. Hoe werkt dat bij mij sinds Pasen? Groen en vruchtdragend of een groentje?
9 april 2010. Groen. Aan alle kanten wimpelt het frisse groen van bloesem en blad je tegemoet. De bomen lopen uit. Een hoopvol gebeuren. Tegelijkertijd hoeven we elkaar niet te vertellen hoe kwetsbaar alles is. Dat weet u veel beter dan ik. Wat is het dan belangrijk om in alles je hoop op onze God te stellen en vragen of Hij het werk van onze handen wil zegenen.
26 maart 2010. SMS-alert. Van tijd tot tijd een berichtje op je mobieltje waarin een beetje narigheid op je beeldscherm wordt gemeld. Of je alert wilt zijn: oplettend... Je wordt gevraagd uit te kijken naar... een overvaller, een vermist kind of nog wat anders. Wat zou het goed zijn, wanneer we telkens ook erop opmerkzaam zouden worden gemaakt om oplettend de Bijbel te lezen en te bedenken dat de Gekruisigde lééft!! Zeker weten, dat dat je leven verandert. Doen.
12 maart 2010. Via. Het woordje via is Latijn. Het betekent 'weg'. Meestal reizen we over de weg, het fietspad of over het trottoir. Soms moet je via via, dan is de weg weg. Dat overkomt ons allemaal de laatste weken nu de Cuneraweg een opknapbeurt krijgt. Je ontdekt binnenwegen en omwegen, terwijl de kortste weg soms ook de duurste is, omdat je daar wordt opgewacht door mensen in uniform. Ze doen hun werk. Weg en werk vallen bij de Heere Jezus samen, dat weet u? Jezus' weg was lijden, Zijn weg was de Via Dolorosa, zonder omwegen, recht op Zijn doel af: het Kruis. Wat belangrijk, om daar niet omheen te gaan met een omweg, maar de Weg en die weg te belijden!
26 februari 2010. Gestampt. Wat hebben we gesmuld! Het is weer even geleden, maar tegelijkertijd ook onvergetelijk: de stamppotavond met ouderen en alleenstaanden. Onze complimenten voor de kokers, stampers en bediening. Het was af (ook de afwas!) Wat geeft dat een verbondenheid, als gemeente met elkaar, jongeren en ouderen. We vernamen dat er ook mensen onder ons waren, die dat wel meer gewend waren, om bij elkaar te gaan eten. Dan komen de gesprekken los, herinneringen boven en soms ook emoties. Dat is geen schande. God heeft ons de mogelijkheid gegeven ons te uiten en er te zijn voor elkaar. Zoals Hij er ook is voor elk ander. Gewoon gastvrij.
12 februari 2010. Passen en meten. Onlangs was ik op de koffiemorgen uitgenodigd iets te komen vertellen vanuit de Bijbel over het gebed. Mij was ook gevraagd naar het honorarium daarvoor. Ik had geopperd, dat men dan de reiskosten maar moest vergoeden. Wie schetst mijn verbazing, wanneer me aan het eind van de morgen een stappenteller cadeau wordt gedaan. Dan moet ik dus mijn passen tellen en op mijn tellen passen! Is dat trouwens niet het hele leven van een christen? Stap voor stap en voetje voor voetje...
29 januari 2010. Telling. Schreven we de vorige keer over vogels die soms weinig trek hebben, voor-vorige week zaterdag en zondag was er de nationale tuinvogelteldag. Een landelijke telling, waarbij een half uur van je tijd werd gevraagd om vogels in je tuin te tellen. De huismus heeft gewonnen. Deze kwam het meeste voor. Prachtig vind ik altijd om te lezen en te zingen van dat beestje in Psalm 84, dat er zelfs voor haar / hem plaats is in Gods huis, in de tempel. Heel dicht bij het altaar huist hij en zij. Is dat niet voorbeeldig, ook voor mij? Dezelfde Schepper en Onderhouder heeft plaats voor mij bereid, bij Hem. Ik weet waar ik wezen moet? Ik tel namelijk mee!
15 januari 2010. Trek. Nu de wereld zo wit was en de Celsius zo min, is het zaak om de beestjes buiten niet te vergeten. Allerlei lekkernijen hang je op en zet je klaar, maar soms -het zijn net mensen- lijkt het of de vogels geen trek hebben, of niet durven, of denken -heel kieskeurig- 'dat hangt overal buiten, wanneer komt nu het bijzondere voer?' Ik hoef ze ook niet te roepen want dan vliegen ze weg... terwijl het toch zo goed voor ze is. Tja, vreemde vogels heb je overal. Hoe zeiden ze dat op een andere manier ook wel eens?: De Heere God heeft rare kostgangers...
1 januari 2010. Wintersport. Het is u misschien ook wel eens overkomen, dat u gevraagd werd of u niet naar de wintersport moet. Ik kan dan altijd met een gerust hart 'ja' antwoorden. 'Ja, ik moet niet naar de wintersport...' Het was voor mij de afgelopen weken al een hele sport om de toegang tot ons huis een beetje sneeuwvrij te houden. En is het u opgevallen hoe de kosters en hun helpende handen er aan getrokken hebben om de paden naar de kerk begaanbaar te maken. Mijn complimenten voor jullie winterse sport! Topprestaties werden er geleverd. Wat is het goed om zo voor elkaar de weg naar de kerk vrij te maken. Misschien raar gezegd, maar dat is er ook 's zomers weer! Want Gods zaak is niet seizoengebonden...
11 december 2009. Kerst-vers. Wat kersvers is, heb ik dit voorjaar des te beter begrepen in de kersentijd. Nu heb ik er echter een 't' tussen geschreven. Hoe lang hou je Kerst vers? Ik bedoel: Hoe snel na Nieuwjaar ruimen we alles weer op? En zijn we alles weer vergeten van 'Komt laten wij aanbidden' en 'Stille nacht' en duurt het weer een jaar eer we aan het 'Ere zij God' toekomen... Dat kan niet hè? Dat zou toch werkelijk zonde zijn, wanneer we niet die Ene Naam van onze Zaligmaker hoog en hoog in het vaandel hielden. Da's nodig, want hoe langer hoe meer wordt ons het zwijgen opgelegd. Dat merkt u ook wel. Maar we hebben niets te verbergen. Elke dag nieuw, en: die Ene Naam kent geen houdbaarheidsdatum! Goddank.
27 november 2009. Stekelig. Zaterdag voor een week zocht een kleine egel zijn weg over het gazon voor de pastorie. Het beestje was waarschijnlijk gestoord; niet in zijn middagdut, want het was morgen, maar in zijn winterslaap. Hij zoekt daar graag een bladerdeken voor op, om zich zo de winter door te helpen. Het is een nuttig beest, dat vooral veel slakken en insecten wegwerkt. Z'n stekels zijn zijn bescherming. Ze houden gevaren van het lijf. Stekelige mensen / christenen kom je soms ook tegen. Gewapend, ongenaakbaar tot en met. Als het om de werken van de boze gaat, is dat alleen maar goed om ze zo te lijf te gaan en af te weren! Gaat het echter om een stukje toenadering en omzien naar elkaar, dan mogen de stekels geen verhindering meer vormen. Ook egels zijn aaibaar.
13 november 2009. Vuil. Er komt bij u ook heel wat kijken, eer al het vuilnis, dat we weg doen, keurig netjes gescheiden is, zo vermoed ik. Papier, plastic, GFT, glas in soorten en restafval, schoenen en kleding niet te vergeten. Op die manier word je er wel mee geconfronteerd en van bewust gemaakt. Misschien bidt u ook wel, met aan het slot 'Ik bid U dit in de vergeving van al onze zonden...' Da's ook 'vuil'. Misschien moeten we dat ook eens wat meer scheiden en met name noemen wat dan mijn zonden waren. Ik 'gooi' het zo gemakkelijk op een grote hoop en het is weer van me af... Maar benoemen is beter. Je wordt geconfronteerd met eigen 'afval' om daar in 't vervolg nog gerichter tegen te strijden!
30 oktober 2009. Laag water. Onlangs gehoord: Weet je waarom er water in de Waal staat? Omdat het anders zo hard stuift, wanneer er een schip voorbij komt... Toch was de waterstand in de Waal de afgelopen weken behoorlijk laag, en dat leverde aan de oevers brede stranden op. Je denkt gelijk weer aan de intreepreek, die erover ging, dat de rivier van God vol water is. Toch is eb en vloed en hoog en laag water wel eens nodig om je bij de les te houden. Gods les, dan wel te verstaan. We kunnen niet zonder die Bron!
16 oktober 2009. Zo gezegd. In de afgelopen tijd ben ik in het bezit gekomen van een paar boeken met uitsluitend citaten. Vaak kernachtige uitspraken van meer of minder bekende personen. Ook een boek met laatste woorden van voorbije mensen, voor - gangers dus... Dat zet je tot nadenken. Ik hoef niet met mijn woorden in een boek, maar wel: wat is het erg, wanneer je in je leven 'niets-zeggend' bent geweest... Je kunt namelijk zoveel doorgeven en voorleven richting je naaste en het navolgende geslacht. In het Oude Testament was dat dè manier. Ik laat geen sporen na, maar laat eens wat woorden na. Zo gezegd, zo gedaan dus... en: Heeft God Zich niet helemaal uitgesproken?
2 oktober 2009. Kort-zichtig. De tijd van het jaar waarin we leven, levert af en toe nogal wat mist op. Dat hindert de scheepvaart op de rivier. In de tijd dat radar nog niet gewoon was, zei een oude schipper ooit tegen me: "Ds., bij mist moet je niet uitvaren." Die wijsheid kun je ook buiten de scheepvaart hanteren. Ook het verkeer onderweg wordt door de mist gehinderd om vol gas te blijven gaan. Mist maakt je zicht kort. Toch dwingt de mist je ook wel eens om zaken wat van dichterbij te gaan bekijken. In de natuur bijvoorbeeld, wanneer de mist precies de ragfijne lijnen van een spinnenweb weergeeft. Dan vlieg ik niet vlug langs de schepping heen in een suizende vaart, maar sta ik stil en denk weer na: Wat is Uw schepping schoon!
18 september 2009. Oogst. Niet eerder nog heb ik er zó bij stil gestaan, wat er rondom de oogst zoal komt kijken. Vele handen die dit zware werk in weer en wind ter harte gaat. De oogst is groot, er zijn best veel arbeiders, zo heb ik vernomen, maar de prijzen zijn niet hoog. Zo blijft het altijd wat. In de Bijbel tref ik dergelijke woorden ook aan. De oogst is groot, maar weinig zijn daar juist de arbeiders. Dan blijkt er gebed nodig te zijn tot God, om uitstoting, van arbeiders, in Zijn wijngaard. De prijs vraagt u? Het heeft God alles gekost, en alles ook heeft Hij er aan gegeven. Tot en met Zijn Zoon toe. Hij heeft voldaan en da 's voldoende. Geloof Hem maar...
4 september 2009. Terug. Na een paar weken vakantie, mochten we weer thuis komen in Ochten. In je eigen vertrouwde omgeving. Toch blijft je soms wel eens wat bij. De protestantse kerk in Oostenrijk bijvoorbeeld, wat zijn ze blij met elke gast die komt op zondag. En vaak vormen de gasten een veelvoud van het aantal Oostenrijkers dat gekomen is. Je vraagt: Zit 't 'm in de getallen dan? Soms wel, soms niet. Maar telkens ervaar ik het als een geweldige uitnodiging, wanneer onze kosters de deuren van de kerk weer wijd open zetten. Dan mag ik er weer zijn. Samen met de gemeente. In de naam van Jezus. Onder het gehoor van Zijn Woord. Ik heb daar niet van terug, maar ga, vooruit!
3 juli 2009. Loeidruk. Komend uit de richting Tiel over de A15 passeer ik vlak voor de afslag naar ons dorp de vier molens die opgewekt in de wind hun rondjes draaien, om zo wat energie te kunnen leveren. Onder aan de voet van een van deze kolossen had een forse kudde koeien zich neergevleid. Genietend van wat schaduw zijn ze druk met herkauwen van het her en der genoten gras. Vreemd, dat je dat met voedsel dat je tot je genomen hebt doet: herkauwen. Het is hen aangeboren... Toch is het zo gek nog niet, om dat ook met je geestelijk voedsel te doen. Da's niet aangeboren, maar wel gezond. 'Goed kauwen', zei m'n vader vroeger al!
12 juni 2009. Uitkramen. In de korte tijd dat we hier wonen, hebben we al twee maal een markt zien opzetten en afbreken. De rommelmarkt en de midzomermarkt. De kramen worden opgebouwd, de koopwaar 'uitgekraamd'. Wat in onze kraam te pas komt, willen we graag aan de man / vrouw brengen. Uit-kramen heeft iets van etaleren, maar ook doorgeven / verkopen. Het heeft alles weg van het leven van een christen, die kraamt immers ook uit. Die laat horen en zien wat er in haar / hem leeft. Ja op de markt van het leven, mogen we zeker niet ontbreken en mogen we gezien worden. Want onze uitdragerij zal altijd weer met Christus te maken hebben. Wat Hij uitdroeg en uitdraagt is gratis. Zegt het voort!
29 mei 2009. Nummer. Vorige week was ik op het gemeentehuis in Opheusden om te vertellen dat ik een nieuwe inwoner was met mijn gezin. Ik word vriendelijk te woord gestaan en krijg om te beginnen een kassabon mee. Gelukkig hoefde ik niet te betalen. De kassabon vermeldde de dag en datum, de tijd dat ik was binnen gestapt en mijn volgnummer, alsook welke balies er mogelijk ter beschikking zullen staan. Ik weet niet of-ie 's morgens op nul gezet was, maar ik was nummer 118. Eindelijk vertoonde 117 zich op het scherm en ja hoor het volgende nummer dat verscheen was: 403!! Wat krijgen we nu? Is het geestelijk ook niet zo, dat niet alles op volgorde verloopt, maar vaak verrassend anders? Dat houdt je afhankelijk en klein. En juist die geestelijke tussendoortjes -zoals 403- die zetten je op je nummer. Ik kan u gerust stellen: na 403 kwam 118. Toch weer geholpen!