Wayne Turner schreef vanuit de gevangenis, met het vooruitzicht van de elektrische stoel, de volgende afscheidsbrief.
Mijn naam is Wayne Turner. 
Terwijl ik
deze brief schrijf, heb ik het vierde vers van Ps. 23 voor mijn aandacht.
‘Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij; Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij.’
Hoewel ik deze Psalm als kind geleerd heb, had ik nooit gedacht dat deze woorden voor mij zo’n grote betekenis zouden krijgen. Dagelijks leef ik nu in de schaduw van de dood, toch ben ik nooit in mijn leven zo gelukkig geweest. Mijn woning bestaat uit stalen muren en tralies en mijn toekomst is de elektrische stoel. En toch kan ik God danken. Waarom?
Omdat ik heb leren inzien een schuldige, verloren zondaar te zijn. Ik heb echter vergeving bij God gevonden en weet nu dat ik straks eeuwig bij mijn Heiland zal zijn. Ja, ik ben veroordeeld tot de doodstraf op de elektrische stoel en dat wegens moord.
Op tienjarige leeftijd maakte ik voor het eerst met een cel kennis, en op dertienjarige leeftijd ging ik de gevangenis in voor de eerste maal. Ik ben nu 27 jaar oud en het grootste deel van mijn leven was in opstand tegen de wet. Maar wat erger is, het was in opstand tegen God. Er is soms een hevige schok nodig om je ogen te openen. In mijn geval was dit moord. Dit bracht bij mij een ondraaglijke angst teweeg en ik heb sinds die daad geen moment rust meer gehad.
In de gevangenis werden elke zondag diensten gehouden en godvrezende mensen trachtten ons tot Christus te leiden. Maar ik wilde niet naar hen luisteren. Ik was ervan overtuigd, dat dat niet voor mij gold. Hoe kon God een zondaar redden zoals ik er een was? Ik verdiende enkel de eeuwige straf. Mijn familie bad voor mij en zij zonden mij de Bijbel, die ik indertijd van grootvader gekregen had, maar ik wilde er niet in lezen.
Op zekere zondag bezochten twee mannen mij, die een grote steun voor mijn vrouw geweest waren. Zij had hen gevraagd mij te bezoeken. Uit liefde tot mijn vrouw besloot ik naar hen te luisteren. En als er in dat uur ooit een man geweest is die diep berouw over zijn zonden heeft gehad, dan was ik het. Toen ze vertrokken, vroeg de een: Wayne, lees je je Bijbel? Ik schudde ontkennend mijn hoofd en vroeg hen weer terug te komen.
Maar toen ik die nacht op mijn krib lag, zei ik tot mijzelf: ‘Wayne, je hebt God nooit een kans gegeven iets in jouw leven te betekenen.’ Ik heb toen mijn Bijbel genomen en ben begonnen te lezen. Die week heb ik er veel in gelezen.
De volgende zondag werd er gesproken over de tekst: ‘Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop.’ Het beeld van de kloppende Heiland wilde niet meer uit mijn gedachten wijken. Al die jaren van ellende klaagden mij aan. Toen zonk ik op mijn knieën en ik snikte het uit: ‘O God, heb medelijden met mij, zondaar!’ Al mijn ellende heb ik toen voor God uitgestort, mijn zonden heb ik beleden en ineens kwam er een grote rust over mij en alle angst was verdwenen. Ik denk dat alleen zij die de vergevende liefde van de Here zelf ondervonden hebben, kunnen begrijpen hoe groot de dankbaarheid was die toen mijn hart doorstroomde.
Mijn leven is nu spoedig voorbij, want het vonnis zal wel gauw voltrokken worden. Maar
dit leven is nu in Gods hand. Ik zou niet willen ruilen met welk onbekeerd mens ook. Maar
vóór ik heenga, wil ik nog graag deze brief schrijven. Ik ben dankbaar dat me nog deze
gelegenheid gegeven wordt. Ik kan geen welsprekend pleidooi voeren. Maar toch wil ik mij
graag richten tot anderen, die nog niet gered zijn. Ik hoop dat mijn brief door velen
gelezen wordt en dat het de aanleiding
mag zijn om tot geloof in Christus te komen en daardoor voor eeuwig gered te worden.
Overgenomen van Verhalen bij de Bijbel, CD-ROM van Uitgeverij Medema, Vaassen.
De foto is geen afbeelding van Wayne Turner, maar dient alleen als illustratie.
Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:
Verhalen van mensen die veranderden