Voetbal, meisjes en allerlei vermaak. Het verhaal van Manfred Rumpf

Voetbal, meisjes en allerlei vermaak

Manfred Rumpf uit Duitsland was een jongeman die van het 'vrije' leven genoot. Lees hieronder zijn relaas.

lijn_keerpunt.gif (1634 bytes)

Voetbal speelt een belangrijke rol in het leven van de meeste jonge mensen van tegenwoordig, en ik was daarop zeker geen uitzondering. Velen vonden dat ik een goede speler was en bij het plaatselijk elftal moest gaan.

Mijn ouders waren zich bewust van het soort invloed dat vaak met de sport gepaard gaat. Natuurlijk wist ik hoe Pa en Ma er overdachten, maar ik wilde toch meedoen. Het aanmeldingsformulier moest ook hun handtekening bevatten. Ik wist dat ze nooit toestemming zouden geven, en daarom vervalste ik hem en speelde zonder hun toestemming. Iedere zaterdagmiddag moest ik een nieuw excuus vinden om van huis weg te gaan. Ik weet zeker dat Pa en Ma meer dan een beetje wantrouwig waren, maar ze lieten me toch gaan.

We waren een echt Godvrezend Evangelisch gezin. Toen ik elf was, had ik Jezus in mijn leven gevraagd, maar zodra ik bij het voetbal betrokken raakte, verloren de geestelijke dingen hun belangrijkheid. Eerst had ik gelogen tegen mijn ouders en nu begon ik een dubbel leven te leiden. Thuis was ik de modeljongen, die naar de kerk ging en God liefhad. Maar buiten ons dorp was ik 'een van de jongens', bezig met voetbal, meisjes, en allerlei soorten vermaak.

Langzamerhand begon ik een beetje vreemd te voelen in de kerk, de preken en gebeden die eens zoveel betekenden, lieten me nu koud. Meisjes waren erg belangrijk voor me geworden, ik was de succesvolle jonge man, de gangmaker van het feest. Naarmate de tijd verstreek dwaalde ik steeds verder van God af. Tijdens mijn militaire dienst begon alcohol een probleem te worden. Later op de universiteit raakte ik betrokken bij het zogenaamde vrije leven, vrije liefde, hasjies en marihuana.

Toen kwam er een dieptepunt in mijn leven. Een van mijn vriendinnen was zwanger geraakt. Wat moest ik doen? Ik was niet bereid om met het meisje te trouwen, en ze was ook niet bereid om de baby te krijgen. Het was een erg moeilijke situatie. Tenslotte, zonder een andere uitweg te weten, stemde ik in met een abortus.

Ik ben een moordenaar dacht ik, ik heb feitelijk toegestemd in een abortus- hoe kan ik nog leven met mezelf? Hoe kan ik ooit naar de spiegel kijken? Hoe kan ik ooit mijn ouders recht in de ogen kijken? Wat zal ik doen wanneer ze ooit te weten komen wat ik heb gedaan? Mijn hele leven stortte in. Er was geen vreugde, ik wilde alleen maar met rust gelaten worden. Als ik de moed gehad had zou ik zelfmoord plegen. Ik heb mijn hele leven vernietigd. Ik had de meisjes bedrogen, mijn ouders, leraren, en vrienden. Wat had het nog voor zin om door te gaan?

Toevallig, wat heet toevallig?, kreeg ik in die tijd een uitnodiging voor een christelijke jeugdretraite in Frankrijk. Op die conferentie ontmoette ik een langharige jongeman, die me vertelde dat Jezus mijn leven nieuwe betekenis kon geven.

Ik dacht er een tijdje over na, pakte toen de Bijbel en begon te lezen. Hoe meer ik las, hoe meer de dingen schenen te veranderen.

Kort daarna, toen ik een tweede retraite bijwoonde in het Kraheim Kasteel, ervoer ik een totale bevrijding. Tijdens een bijeenkomst knielden we en baden. Terwijl ik eerst de kleine dingen begon te belijden en toen de grote, werd er een last van mijn hart genomen. Het was alsof een geweldige zak, gevuld met al mijn verkeerde daden, mij op de grond gedrukt hield in depressie en schuld. Nu ik met elk ding dat ik voor de Heer bracht werd de last lichter, tot op het einde scheen weg te zweven. Ik voelde me zo licht als een vogeltje. Alles was veranderd.

Terug in mijn eigen kerk werd ik jeugdleider, en werd zelfs benoemd in het kerkbestuur. Het ging zo goed, en toch ontbrak er nog iets. Er waren tijden van vreugde en ook tijden van droefheid. Er moest nog meer zijn.

Op de universiteit stond ik op het punt om mijn leraarsdiploma in sport en biologie te halen, toen ik te weten kwam dat de meeste godsdienstleraren niet eens christenen waren. In feite beweerden de meesten dat ze communist waren en ontkenden ze de waarheid van gedeelten van de Bijbel. Toen ik dit hoorde diende ik een verzoek in om mijn studies te mogen voortzetten, omdat er toch tenminste een paar godsdienstleraren moesten zijn die in God geloofden. Tot mijn verbazing werd het verzoek ingewilligd.

Toen, op een zomer, raakte ik betrokken bij een jeugdkamp voor kinderen van buitenlandse arbeiders. Dankzij de hulp van verschillende plaatselijke kerken waren we in staat voor slechts weinig geld twee weken inclusief de maaltijden, aan te bieden. Tijdens het kamp ontmoette ik een meisje dat speciaal mijn aandacht trok. Ik herinner me dat ik tegen een vriend zei: "Als ik ooit trouw, is het met een meisje zoals zij" Nooit in mijn stoutste dromen kon ik me voorstellen dat ze op een dag mijn vrouw zou worden.

Op het kamp vroeg ze Jezus in haar leven te komen. Als gevolg begon ze haar Bijbel te lezen en naar onze kerk te gaan. We hadden elkaar verschillende malen in het kamp ontmoet en nu ze naar dezelfde kerk ging hadden we vele gelegenheden om elkaar te zien. Binnen korte tijd was onze romance opgebloeid.

(...)

Toen ik eenmaal begon als leraar, had ik een diep verlangen in mijn hart om God door mij te zien werken in de school. Op de middelbare school waar ik les gaf, gaf de direkteur me toestemming om een gebedsgroep te vormen voor studenten.

Tot mijn terleurstelling echter werd ik kort daarna overgeplaatst naar een andere school, met 1500 leerlingen. Ook hier wilde ik een gebedsgroep voor leerlingen beginnen. Eerst scheen het onmogelijk, maar we baden dat God ons zou helpen. Zo'n drie weken later, vond ik verschillende anderen die ook voor het idee waren. Al gauw hielden we bijeenkomsten met toestemming van de leiding van de plaatselijke landskerk.

Helaas deden er maar dertig tot zestig jonge mensen mee. Het was geweldig voor degenen die kwamen, maar wat moesten we met de rest van die 1500 leerlingen. Toen had ik een idee: we hadden in die plaats al tien jaar geen schooldienst gehouden, misschien kon dat nu. De plaatselijke voorgangers waren enthousiast over het idee en de school direkteur vond het goed, maar waarschuwde dat als er problemen kwamen de verantwoordelijkheid op mijn hoofd zou terechtkomen.

De afspraak was dat de leerlingen uit eigen vrije wil zouden komen. Ongeveer tweehonderd lieten weten dat ze zouden komen, maar er kwamen er uiteindelijk zeshonderd. De kerk zat zo vol, dat de mensen op de trappen zaten, in de gangpaden, in de foyer, en rond het altaar. Niemand kon zich zelfs maar bewegen. Ik was bezorgd dat sommige leerlingen moeilijkheden zouden veroorzaken, maar dat gebeurde niet, in feite kwamen de andere personeelsleden achteraf naar me toe en spraken over de prachtige dienst.

Voor mij was het nog niet genoeg. Ik wilde meer doen, maar in de deelstaat Hessen is het verboden om 's morgens te beginnen met gebed. In de Godsdienstles echter was gebed toegestaan. Eerst liet ik iedere leerling zijn/haar probleem opschrijven, daarna lazen ze een voor een de verzoeken voor aan de klas voor we baden samen om een antwoord. Er begonnen dingen te gebeuren, onze gebeden werden verhoord, binnen korte tijd was mijn groep van dertig tot honderd personen. Iedereen wilde er bij zijn. We begonnen iedere les met te vragen naar noden. De leerlingen vertelden hun verzoek met betrekking tot hun ouders, grootouders en vele wonderen vonden plaats. Toen kwamen de kinderen en vertelden de klas wat er gebeurd was. In een geval zei een meisje dat haar vader in het ziekenhuis lag met een ernstige beenwond, die bloedde en niet wilde genezen. De doktoren wisten niet wat te doen, en wilde tenslotte het been amputeren. We baden en de volgende dag werd de man uit het ziekenhuis ontslagen met twee benen wel te verstaan.

De wonderen gaan maar gewoon door. Ik zou u nog veel meer kunnen vertellen van alle grote dingen die God vandaag nog steeds doe. Als U een ontmoeting met Jezus hebt, zult U dat ook in uw eigen leven mogen ervaren."


Bron: Int.Ver.van Chr.Zakenlieden / Pentecost Gospel BBS. Verkort overgenomen.

Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:

info@keerpunt.net


Lijn ter afscheiding

Home

Klik voor homepage Keerpunt

Verhalen van mensen die veranderden