Arm - rijk - arm - rijk

Als adoptief zoon van de president van Sierra Leone had Bockarie Lewis-Kamara geen zorgen, tot in dat Afrikaanse land een staatsgreep plaatsvond. "Ik had niets meer om op terug te vallen, alleen God. En dat deed ik, omdat ik niet anders kon."

lijn_keerpunt.gif (1634 bytes)

Bockarie Lewis KamaraOorspronkelijk kom ik uit een heel arm gezin, ik heb veertien broertjes en zusjes. Maar ik had het geluk dat ik geadopteerd werd door mijn oom toen hij in 1985 president van Sierra Leone werd. Een president in zo'n land wordt behandeld als een koning en daar had ik als zijn adoptieve zoon dus veel profijt van. Dat ging heel ver. Ik kreeg een appartement en had een paar bedienden, een tuinman, een kok en een chauffeur. Ik weet nog dat ik voor het eerst mijn huis binnenstapte. Het had een grote tuin met prachtige bomen. Het was gewoon een droom, want ik was van huis uit natuurlijk niks gewend.

Plotseling moest ik andere mensen opdrachten geven. Ik deed zelf nooit boodschappen, laat staan klusjes in de tuin of eten koken. Dat deden anderen allemaal voor me. Het was een en al luxe. Ik had ook een baan op een kantoor, waar ik op ieder gewenst moment van de dag binnen kon stappen. Ik had wel iemand boven me, maar die kon daar niks van zeggen, want ik was het adoptieve zoontje van de president. En kritiek hebben op mij, was hetzelfde als kritiek hebben op de absolute leider van het land.

Maar ik was ambitieus en wilde graag een goede opleiding hebben. Ik wilde op eigen benen staan. Dus vroeg ik aan mijn oom of ik naar Amerika mocht om daar te studeren. Maar hij had liever dat ik naar Engeland ging, omdat dat land hem beter beviel. Hij vond het daar geschikter voor mij. Toen hij dat besloten had, had hij binnen een week alles voor me geregeld. Dus ging ik naar Engeland. Mijn aankomst daar leek op dat van een belangrijke diplomaat. Ik werd opgewacht door een nicht van mij die in Engeland woonde en bovendien was er een delegatie van de ambassade die voor mij alle immigratieformaliteiten regelde.

Bankrekening

Ik had me ingeschreven voor een opleiding in Manchester en daar ging ik ook wonen. Ik had geen personeel meer, maar wel een mooie flat en bovendien zorgde mijn oom voor mijn bankrekening. Ik werkte hard, want ik wilde zo snel mogelijk doorstomen naar de universiteit.

Mijn oom bezocht me regelmatig als hij voor zaken in de buurt was. We hadden lange gesprekken en hij gaf me vaak goede adviezen. Het was een geweldige tijd, zonder geldzorgen en ik vermaakte me uitstekend in het uitgaansleven van Manchester. Toch was ik niet helemaal tevreden. Ik voelde me op een bepaalde manier een beetje leeg van binnen. Daar dacht ik veel over na en ik dacht erover om weer naar de kerk te gaan, dezelfde waar mijn moeder ook altijd heen ging. Maar toen ik erachter kwam dat ik dat meer deed om mijn moeder te plezieren dan om er zelf beter van te worden, stopte ik daar weer mee.

Toen maakte ik kennis met iemand uit Nigeria. Hij studeerde aan de universiteit en nodigde me uit om een keer met hem mee naar zijn kerk te gaan. Op een zondagochtend haalde hij me op en ik vond het daar meteen geweldig. Het was een grote kerk in het centrum van Manchester en het zat vol met jonge mensen uit alle delen van de wereld. Ook veel uit Afrikaanse landen. De predikant was Nederlands en hij bracht het allemaal zo duidelijk. Wat het betekende om gedoopt te zijn, om je aan God over te geven en hoe je de zegen daarvan kunt ervaren in je leven. Ik luisterde en dacht erg veel over mezelf na.

Liefdadigheid

Ik was altijd al christelijk, zo was ik opgevoed. Ik ging altijd naar de kerk, gaf mijn tienden, gaf veel weg aan liefdadigheidsinstellingen, maar was dat genoeg? Deed ik dat wel echt met heel mijn hart? En vertrouwde ik niet teveel op mijn goede gedrag? En vooral: vertrouwde ik niet te veel op mijn bezit? Want zorgen had ik niet. En de noodzaak tot overgave aan God was er nooit echt geweest.

Na een lang proces van nadenken en bijbelstudie ging God veel meer voor me betekenen. Ik raakte steeds meer met hart en ziel betrokken bij het geloof en deed fanatiek mee aan kerkelijke activiteiten. Ik kreeg in de kerk een functie en deed helemaal mee. Dat was een heerlijke tijd.

Ondertussen was ik student economie geworden aan de universiteit van Manchester. Het was een universiteit met een behoorlijke reputatie en er werd hard gewerkt. Ik had het plan om na mijn studie terug te keren naar Sierra Leone om daar bij de overheid te gaan werken.

Militaire coup

Maar toen werd alles anders. Van de ene op de andere dag veranderde mijn leven volkomen. Ik kwam thuis, om vier uur 's nachts, na een studentenfeest en zette voor ik naar bed ging nog even de tv aan. Wat ik toen zag, kon ik maar nauwelijks geloven. Er was in Sierra Leone een militaire coup gepleegd en mijn oom was halsoverkop het land uitgevlucht. Ik pakte acuut de telefoon en belde mijn familie. Langzamerhand drong het tot me door. Ik was echt radeloos, want ik begreep wat het betekende. Dit had voor mij ontzettend grote gevolgen. Mijn oom betaalde al mijn rekeningen, in mijn levensonderhoud was ik totaal afhankelijk van hem. Wanhopig probeerde ik met hem in contact te komen, maar dat lukte niet, want niemand wist waar hij was, ook mijn familie niet.

Ik was in het tweede jaar van mijn studie en had nog vier jaar te gaan. Mijn grootste angst was dat ik mijn studie nooit af zou kunnen maken. Dat betekende het einde van de wereld voor mij. Ik dacht aan mijn collegegeld, geld voor boeken, voor eten en kleren. Mijn mooie flat. Het ging om minstens twee- tot drieduizend gulden per maand. Hoe moest ik dat bij elkaar krijgen?

De rekeningen stapelden zich op in de weken daarna. Banken begonnen me lastig te vallen en om eerlijk te zijn was ik zo wanhopig dat ik wel eens aan zelfmoord dacht.

Ik had niets meer

Mijn vrienden en de mensen van de kerk deden erg hun best om mij zo goed mogelijk te helpen. Want ik had niets meer, ik kon zelfs geen eten meer kopen. Het was heel erg, ik was helemaal uit het lood geslagen. Het ging allemaal naar de knoppen, mijn studie, alles. Ik moest op de universiteit alles komen uitleggen en vertellen waarom ik mijn collegegeld niet meer kon betalen. En ook daar wisten ze niet hoe ze me konden helpen.

Ik kon geen contact krijgen met mijn familie, want iedereen was uiteindelijk gevlucht en bovendien hadden zij natuurlijk ook niets meer, dus ik kon van hen niets verwachten. Mijn oom was nog wel in leven, maar mijn broer was gedood en ook mijn vader was verdwenen. Op hen hoefde ik dus niet te rekenen. Ik voelde me ontzettend alleen en was ten einde raad.

Ik had niets meer om op terug te vallen, alleen God. En dat deed ik, omdat ik niet anders kon. Ik vroeg mijn pastor en vrienden van de kerk om voor me te bidden en zelf bad ik ook veel. Toen begon ik me te realiseren wat het allemaal betekende in het licht van God. Ik bedoel, de problemen waren er nog wel, maar toch was ik van binnen tevreden. Ik wist gewoon dat God met mij was en dat het allemaal goed zou komen.

Wonder

Mijn pastor legde mijn toestand uit aan iedereen die geld van mij verwachtte. Het water- en energiebedrijf, de universiteit en ze plotseling begrepen ze het allemaal wel. De universiteit besloot dat ik mijn collegegeld niet hoefde te betalen en de nutsbedrijven gaven me uitstel. Nog steeds ben ik mijn schuld aan hen aan het afbetalen.

Ik kon ook mijn huur niet betalen en had niets te eten, maar de kerk heeft mij fantastisch geholpen. Ik sliep in de kerk en kreeg daar ook eten. Zo kon ik mijn studie toch afmaken. En wonder boven wonder vond ik vrij snel een baan. Dat is heel bijzonder in Engeland. Buitenlandse studenten vinden bijna nooit een baan, de werkloosheid is hoog. Het is echt een wonder en de bijzondere zorg van God. Dank aan Hem!

Als ik dat verhaal van de rijke jongeling in de Bijbel lees, herken ik veel. Ik werd gedwongen om alles op te geven, hem werd het alleen maar gevraagd. Hij wilde het niet en dat kan ik me zo goed voorstellen. Maar omdat ik wel moest, heb ik ontdekt wat rijk zijn in God betekent en dat maakt me veel gelukkiger dan aardse rijkdom.

Bron: To Meet The Maker (TV-programma), Evangelische Omroep, Hilversum, Nederland.

Keerpunt 2005


Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:

Mail ons


Lijn ter afscheiding

Home

Klik voor homepage Keerpunt

Verhalen van mensen die veranderden