Van Valium naar Emotie

Mary Jacobs bouwt een zware medicijnverslaving op die haar genezing echter in de weg staat en haar gevoelsleven onderdrukt. "Emoties slikte ik dood en zo verhardde ik van binnen zonder dit te beseffen. Op mijn werk was ik ook zonder emoties en daarom dachten zij daar dat ik prefect functioneerde als counselor en de situaties aldaar volkomen in de hand hield."
God roept haar op te breken met haar verslavingsgedrag. Na het vrijwillig afkicken betreedt ze een onbekend land van gevoelens.

lijn_keerpunt.gif (1634 bytes)

Mary Jacobs
Valium heb ik 36 jaar lang geslikt. Ik was gewend de hoogste dosis van 10 MG te slikken. Ik was verslaafd.

Vaak slikte ik per dag meer dan 150 MG. Mijn lichaam reageerde er niet eens meer op en zo kom je op een stijgende trap van steeds meer gebruiken. Je begint als een patiënt en eindigt als verslaafde. Mijn arts zag dit heus wel, maar door mijn houding bleef hij het voorschrijven en zo bleef ook hij wachten op mijn besluit om ermee te stoppen.

   Je wordt als verslaafde heel vindingrijk, want er is nergens een arts die je zoveel voorschrijft dat je die grote hoeveelheden kan slikken. In het begin, toen ik nog niet echt verslaaft was, begon ik met het aanleggen van een voorraad van die pillen, uit angst dat de kraan eens zou worden dicht gedraaid. Elke maand belde ik naar de praktijk om een nieuw recept en dat kreeg ik ook. Waren er dagen waarop ik mij best wel goed voelde, dan bewaarde ik de tabletten van die dag voor een dag dat ik mij minder voelde en zo groeide mijn voorraad, die volstond voor nog minstens 3 jaar, verder. Het werd mijn vluchthaven en zekerheid dat ik nooit zonder zou zitten als ik meer nodig had dan verantwoord was en dat mijn arts er niet achter zou komen hoe ik met mijn gebruik rommelde. Als hij dat geweten had dan was die kraan allang dicht gedraaid en dat was mijn allergrootste angst. Ik kon niet meer zonder die zekerheid van Valium leven.

   Elk ongewenst gevoel dat mij verontruste werd weggeslikt en zo hoefde ik al die jaren niet te leven met gevoelens die horen bij een gezond leven. Emoties slikte ik dood en zo verhardde ik van binnen zonder dit te beseffen. Op mijn werk was ik ook zonder emoties en daarom dachten zij daar dat ik prefect functioneerde als counselor en de situaties aldaar volkomen in de hand hield.

   Mijn verslaving was na een jaar een feit. Ik drukte haar weg met het gezegde dat ik kon stoppen op elk moment dat ik dat wilde. Maar ik wilde allang niet meer. Ik had het niet meer in de hand, maar dat wist ik zelf niet meer; ook dat gevoel werd onderdrukt door de verslaving. Ik dacht goed te functioneren en voelde mij sterk. Het was ineens onlosmakelijk met mijn leven verbonden en zo vergat ik welke troep dagelijks mijn lichaam verziekte en dat daaruit meer kwalen voortkwamen, die ik nooit daaraan wijtte maar aan de omstandigheden. Als de Valium het niet meer aan kon, dan moest de arts maar zien dat hij mij daarvan af hielp met nog meer medicijnen.

Pinksteren

   Tijdens een Pinksterconferentie in Vierhouten, 15 jaar geleden, heb ik Jezus Christus in mijn hart aangenomen. Vanaf dat moment ben ik voor Hem daar gaan werken, elke Pinksteren weer. Ik bad om een gezond leven en de vraag naar genezing kwam daar steeds dringend bij mij boven.

   Elke keer als ik Hem vroeg om genezing weigerde ik te erkennen dat ik dat door die verslaving zelf genezing in de weg stond. Zolang ik bleef gebruiken kon Hij mij niet helpen en dat heb ik niet willen horen. Ik zat zo vast aan die troep en slikte het zonder het als vreemd te ervaren. Mijn lichaam was een gifpot en ik wilde het van niemand horen. Ook niet van God. Telkens als ik Hem vroeg om genezing, bleef de deur dicht waarachter mijn verslaving zat, want dat hoorde bij mij en ik begreep maar niet waarom ik niet genezen werd door de Heer. In mijn beroep had ik toch beter moeten weten, maar het was voor mij gemakkelijker anderen te helpen dan me zelf, ik had geen probleem maar zij die bij mij kwamen hadden dat in mijn ogen wel.

   Mijn gebed was heel oprecht en dat heeft Hij zeker gehoord. Alleen, ik had een deurtje al zolang geleden gesloten, het wilde maar niet open en daarachter zat mijn blokkade naar de Heer toe. Als ik daar opruiming zou  houden, dan kon Hij met mij verder gaan, maar wanneer was ik daar oprecht klaar voor en wanneer zou ik mijn vertrouwen op Valium verbreken en mijn vertrouwen volledig op Hem gaan stellen. Dat is wat Hij van mij vroeg.

   In 1999 kon ik daar pas een volmondig "amen" op zeggen. Met Pinksteren 1999 heeft Hij mijn gebondenheid, door mijn overgave, verbroken en daarvoor in de plaats kwam mijn onvoorwaardelijke vertrouwen op Hem en het geloof dat ik voorgoed verlost zou worden van 34 jaar verslaving. Dat het met Pinksteren gebeurde heeft voor mij een diepe betekenis. Ook in 1999 vroeg ik Hem er vol overgave om en Zijn antwoord was steeds hetzelfde, maar nu verstond ik Hem ineens. Hij vroeg mij om die blokkade weg te doen die tussen Hem en mij instond en die er voor zorgde dat Hij mij niet bereiken kon. Ik hoorde Zijn stem en ik denk dat het geen dag later door mij gehoord had moeten worden, want mijn lichaam stond op een gevaarlijk breekpunt en Hij zag dat. Zijn stem was daarom harder dan anders, een andere verklaring kan ik hieraan niet geven waarom ik toen wel wilde luisteren.

Belofte

   Die Pinksteren 1999 nam ik een geweldige stap in geloof en vertrouwen naar Hem toe en beloofde dat ik radicaal zou stoppen met mijn verslaving en mijn arts nooit meer zou vragen om nieuwe tabletten. Mooie woorden die ik ook waar moest gaan maken en dat wilde ik ook. Ik hoorde niet voor niets Zijn stem en ik deed  mijn hemelse Vader een belofte die ik zou nakomen. Deze belofte was voor mij heilig.

   Toen ik voor controle terug moest komen bij mijn arts wilde ik stoppen met het slikken van al de medicijnen die ik op dat moment kreeg voorgeschreven voor mijn hartritmestoornis. Ik vergat - duivelse tegenwerking - om die Valium te noemen en dat drong tot mij door toen mijn arts mij vertelde dat hij van alles wat ik moest slikken die Valium zo graag zag verdwijnen, want die maakte mij ziek en die had ik volgens hem beslist niet meer nodig. Helaas kende hij niet de grootte van mijn verslaving en de grote hoeveelheid die dagelijks geslikt werden vanuit mijn voorraad die nog steeds groeide.

   Ermee stoppen zou gevolgen hebben en ik erkende dat. Mijn arts sprak de vraag uit die God zo indringend steeds aan mij gesteld had: wilde ik nu nog langer weigeren of gehoorzamen. Ik vertelde mijn arts dat ik best verstaan had wat hij mij vroeg. Hij had kennelijk de indruk dat ik niet begreep wat hij vroeg of dat ik het bewust niet wilde horen. Hij kende mij niet anders en zijn verbazing was dan ook groot toen ik kwaad reageerde dat ik hem wel gehoord had. Ik hoorde weer Gods stem en die klonk zo hard in mijn binnenste en mijn belofte drong toen pas echt tot mij door. Wat mij tegenhield om ermee te stoppen verloor zijn kracht in mij en zo kon ik eindelijk antwoord geven. Ik moest nu deze stap zetten om van Hem genezing te kunnen ontvangen en dat heb ik gedaan. Ik heb mijn arts gezegd dat hij van mij geen herhalingsrecept zou terugvinden in zijn computer. Ik heb hem best kwaad aangekeken, omdat ik de strijd voelde. God is echter sterker dan de duivel en ik werd op dat moment bevrijd van zijn druk en greep op mij.

In een keer stoppen

   Ik wist nog niet hoe zwaar ik het zou krijgen door zo radicaal te stoppen met die Valium. Mijn arts vroeg aan mij of ik niet beter langzaamaan kon beginnen, maar ik wist dat ik dat niet zou redden. Mijn stap moest echt radicaal zijn, want alleen zo kon God mij helpen.

   Mijn lichaam heeft erom geschreeuwd. Ik kreeg afkickverschijnselen die alles van mij vergden. Ik ben echt door een hel gegaan van pijn, koorts, trillingen, onrust, slapeloosheid en een zucht naar die tabletten.

   Toch was die weg nodig om te voelen wat Jezus voor ons heeft gedaan, Hij ging de weg naar het kruis toe en stierf voor mij, voor ons allemaal, dus wat was mijn offer dan klein. Mijn kruis was niet groter dan ik aan kon, want zo werkt God; Hij laat ons nooit een groter kruis dragen omdat Hij onvoorwaardelijk van ons houdt, in welke situatie dan ook.

   Ik had voor meer dan 3 jaar aan valiumtabletten in huis dus wat belette mij om ze toch te nemen. Drie jaar lang zou ik het nog uit kunnen stellen, maar ik had mijn belofte naar de Heer toe gedaan en dat maakte mij sterk. Hij was zo dicht bij mij en zag het gevecht met mijzelf naar genezing toe. Zijn hulp en kracht was mijn grootste steun en schuilplaats. Elke dag is voor mij een gebed geworden en elke dag ging het een heel klein stapje verder.

   Het duurde een half jaar voordat die zucht naar Valium begon te verzwakken en nog een half jaar verder was gebroken en ik een geweldige rust terug vond door de kracht van de Heer. De weg zou nog lang zijn maar ik zou winnen in deze strijd. Ik stond er immers niet alleen voor; Hij was er altijd met Zijn liefde en Zijn genezing en daar ben ik Hem eeuwig dankbaar voor.

Gevoelens leren kennen

   Ik ben nu vijf jaar verder en geniet met volle teugen van een echt leven met gevoelens die ik allemaal heb moeten leren kennen. Blijdschap, pijn, verdriet, vrolijkheid en genieten van alles om mij heen. Dat heb ik nooit gedaan. Voorheen slikte ik al die gevoelens dood, omdat ik ze niet meer kende en er niet mee om wilde gaan. Zo heb ik heel veel verloren in mijn leven.

   Maar als God ingrijpt dan neemt Hij dat verlies van je weg en wordt je verleden een herinnering en kijk je vooruit naar een nieuwe mooie toekomst waarin je radicaal voor Hem hebt gekozen. Zo kreeg Hij toch mijn hele hart.

   Ik zat jaren op mijn werk met een duf hoofd en stond anderen te woord die hetzelfde probleem hadden, maar ik erkende dat van mezelf niet. De Valium had mijn leven overgenomen. Ik leefde niet meer, ik bestond slechts en dat zorgde er weer voor dat ik niet optimaal kon presteren in mijn werk. Dat is nu allemaal weg.

   Ik geniet van de kleuren van de lente en zie de werkelijkheid en de schoonheid van het leven om mij heen. Ik heb nu de gevoelens die elk mens kent. Ik kan oprecht lachen en huilen en er mee omgaan. Dat heb ik allemaal moeten leren begrijpen, want die gevoelens waren voor mij vreemd en ik had er meer angst voor dan ik besefte. Ik kwam in een heel onbekend land terecht: een land van oprechtheid en leven.

   Midden in dit nieuwe leven heb ik weer een hele lieve man mogen vinden en dat via het internet, een weg die ik nimmer gekozen zou hebben als ik niet noodzakelijk mee moest groeien met mijn tijd en ook moest leren omgaan met een computer. Ik ging een cursus automatisering doen en er kwam ook een kantoortje aan huis met een computer. Op de een of andere manier ben ik bij MSN beland en zo in een van hun chatboxen. Daar sloeg op een gegeven moment de vonk over.

jacobs_ton_mary.jpg (20758 bytes)
Mary met Ton, die ze via internet leerde kennen.

   Na jaren van verzuim heb ik mijn leven op dat spoor gezet waar God mij al zo lang had willen zien en dat ik niet zag door mijn verslaving. Ik weet dat ik altijd alert moet zijn op wat ik slik en nooit meer die fout zal begaan die ik 34 jaar geleden als tiener in mijn leven uithaalde. Mijn arts is trots op mij en zelfs nu nog kijkt hij met verbazing naar mij als ik terug kom voor een controle voor mijn hartproblemen. Wat een heerlijk gevoel was het toen hij mij zei hoe trots hij op mij was voor die prestatie en dan zeg ik "amen" tegen de Heer, want aan Hem komt al die eer toe. Daar mag ik mij aan warmen; wat een heerlijk gevoel is dat, het is zo'n puur gevoel.

   Elke stap die ik nu zet is bewust en in geloof gezet. Nog nooit heb ik bewust zo genoten van het leven en zijn volheid. Ik begrijp nu wat het wil zeggen om een kind van God te zijn. Hij is de Vader die mij nooit heeft losgelaten en die mij nu zo gelukkig maakt dat ik nog steeds zoek naar de woorden om dit allemaal te kunnen uiten en die ik niet vinden zal. Ze zitten in mijn hart en daar ziet God mijn dagelijks gebed aan en de blijdschap en dank die daar zit waar woorden te kort schieten.

   Ja, Hij heeft na 36 jaar mijn leven 180 graden laten draaien, omdat ik Hem toeliet in mijn leven om dit radicaal te veranderen en alles weg te nemen wat niet van Hem was. Ik koos radicaal voor Hem en vertrouwde volkomen op wat Hij voor mij al zolang wilde doen. Hiervan getuig ik aan een ieder die Zijn grootheid en liefde wil aannemen in zijn leven om een groot of een klein wonder te mogen beleven door de liefde van Hem die ons allemaal zo lief heeft, onvoorwaardelijk. Of je nu blank, zwart, geel of bruin bent - voor God gaat het om de binnenkant en de plaats die Hij mag innemen in jouw leven, in jouw hart. Hij ziet graag een onvoorwaardelijk geloof en vertrouwen op Hem. Hij is er voor ons allemaal, als je zelf die stap maar doet naar Hem toe en weg doet uit je leven wat tussen jou en God in staat, dan is het geluk er ook voor jou. En uiteindelijk de erfenis, het eeuwige leven in het Vaderhuis.

Mary Jacobs, 2004

Mary Jacobs

(c) Keerpunt, 2005. Ingezonden getuigenis bewerkt door Keerpunt.


U kunt een e-mail naar de persoon uit het verhaal sturen. Vermeld dan als onderwerp 'Reactie op je verhaal op Keerpunt'  en gebruik het volgende e-mailadres:

m . g . h . j a c o b s - v o s @ p l a n e t . n l

Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:

Mail ons


Lijn ter afscheiding

Home

Klik voor homepage Keerpunt

Verhalen van mensen die veranderden