Jan Dost (schuilnaam) was door pesterijen angstig geworden voor mensen. Hij voelde zich aangetrokken tot extreme hardrock, horrorfilms en duisternis. Een vreselijke nachtmerrie brengt hem tot nadenken: Waar ben ik mee bezig?! Dan roept hij God aan: 'God, als U er bent, ik ben zo vreselijk angstig, ik voel mij zo vreselijk vies van binnen. Help mij en bevrijd mij van deze angsten. Ik ben dit leven zo zat.'
In mijn kinderjaren ben ik veel gepest. Daardoor ontwikkelde
ik een groot minderwaardigheidscomplex, dat weer vergaande gevolgen had. Zo had ik moeite
met het aangaan van relaties/contacten op school en later ook met andere mensen. Door de
pesterijen was ik angstig geworden voor mensen, ik vertrouwde niemand meer, sloot mezelf
op en raakte in een sociaal isolement.
Rond mijn 16e jaar kwam ik in contact met heel extreme hardrock, namelijk death- en black metal. Jarenlang had ik als reactie op de pesterijen een heleboel bitterheid, pijn en boosheid opgekropt die ik nooit durfde uiten, maar door deze muziek kon ik dat wel. Het gaf mij een zekere bevrijding.
Tegelijkertijd raakte ik echter in een soort draaikolk die mij steeds dieper en dieper naar beneden trok. Ik wilde steeds verder en verder gaan, alles moest extremer en harder worden. Al snel ging ik ook de meest gruwelijke horrorfilms kijken. Het begon met Nightmare on Elm street. Daarna met veel gruwelijkere films waar demonen en duivelaanbidding in voorkwamen; films zoals Evil Dead, Zombie Holocaust, Seven gates of hell, Prince of darkness, Omen enz.
Ook begon ik allerlei satanische posters en tekeningen te maken en wilde alles in het zwart hebben. Mijn kamer was werkelijk een horror plek geworden die niets uitstraalde dan dood, horror en satanisme, hoewel ik geen actief lid was van een satanskerk of zo.
Deze periode heeft een aantal jaren geduurd, totdat ik op een nacht een vreselijke nachtmerrie had. Deze was zo reëel was dat ik ging nadenken over waar ik mee bezig was. Ik werd 's nachts wakker (dacht ik!) op m'n kamer en zag hoe een zwart wezen met kapotte vleugels over de schutting kroop naar mij toe. Hij pakte me beet onder m'n dekens en probeerde me op de grond te trekken. Zijn 'klauwen' waren niet menselijk en voelden krachtig en koud aan. Wanhopig probeerde ik me los te rukken en in die wanhoop zag ik een licht branden. Toen zag ik dat het het licht was van m'n bedlamp. En na vijf minuten realiseerde ik me dat ik nu 'echt' wakker was. Door deze nachtmerrie besefte ik dat ik in een heel verkeerde wereld was beland.
Enige tijd daarna kreeg ik hyperventilatie-aanvallen en had constant vreselijke doodsangsten. Iedere seconde hield ik mijn hand op mij hart en dacht: 'Nu ga ik dood'. Zo heb ik meer dan een maand op bed gelegen en durfde er nauwelijks uit te komen, zo erg was ik bevangen door angst.
Op een avond nam mijn moeder een magnetiseur mee. Met zijn handen bestreek hij mijn borst om de angsten weg te 'stralen'. Het gaf mij wel enige verlichting maar diezelfde avond, terwijl in mijn bed op zolder lag, had ik ineens het gevoel dat ik boven mijn bed zweefde. Het was een lugubere ervaring. Toen ben ik gaan slapen in het bed van mijn ouders. Die avond was ik zo moe en gebroken van alle angsten en depressies die ik achter de rug had, dat ik ben gaan bidden tot God.
Ik dacht altijd dat God ergens ver weg was, ik had echter nooit getwijfeld aan Zijn bestaan. Ik bad: 'God, als U er bent, ik ben zo vreselijk angstig, ik voel mij zo vreselijk vies van binnen. Help mij en bevrijd mij van deze angsten. Ik ben dit leven zo zat.'
Zodra ik begon te bidden, viel er een abrupte stilte in de kamer waar ik lag. Mijn ouders en m'n broers zaten beneden tv te kijken en buiten hoorde ik normaal gesproken af en toe mensen voorbij lopen of m'n buren die praatten. Maar op dat moment waren al die geluiden geheel verdwenen. De stilte was niet 'normaal'. Ik had het idee dat God alles en iedereen beveelde om stil te zijn omdat Hij mij hoorde bidden...Ik hoorde totaal geen geluid meer en had het gevoel alsof ik de enige op de hele wereld was. Toen ervoer ik een 'machtige Aanwezigheid' in de kamer en ik wist dat het God was. Ik hoorde weliswaar geen stem, maar ervoer toch dat God als het ware tegen me zei:
'Eindelijk! Eindelijk! Eindelijk roep je Mij aan! Ik heb zolang naar je verlangt en nu ben Ik er voor jou!'
Ik dacht: Als dit God is, dan wil ik Hem meer leren kennen.
Na ongeveer drie dagen waren de angsten weg en kon ik mijn leven weer oppakken. Ik ben toen in het Nieuwe Testament (tweede deel van de Bijbel) gaan lezen en heb zo'n beetje alle vier de Evangeliën gelezen op een avond. (Deze vier verhalen gaan over het leven, lijden, sterven en opstaan van Jezus Christus). Ik wilde echt meer en meer van God weten en werd erg gegrepen door de persoon Jezus.
Niet lang daarna las ik een stukje waarin Jezus sprak over het nieuwe leven. Ik ben toen gaan bidden en zei: 'Heer, ik wil dat nieuwe leven. Ik ben dit oude leven van minderwaardigheid, depressies en angst zo zat. Ik wil dat nieuwe leven. Kom in mijn hart, Jezus'.
Vanaf die dag ben ik gaan merken dat mijn gedachten begonnen te veranderen. Ik ging anders kijken naar mensen, naar de wereld en kreeg hoop voor de toekomst. Door mijn pesterijen was ik bang geworden voor mensen, maar nu kon ik weer open zijn naar mensen en ging ik mensen zien door de ogen van God. Ik kwam op een punt dat ik mijn pestkoppen vergaf in een gebed naar God. Omdat ik ze ging zien zoals Jezus naar hen kijkt.
Wat ook plotseling veranderde, waren mijn dromen. Vanaf de tijd dat ik baby was, had ik regelmatig dromen waarin ik achterna gezeten werd door zwarte wezens. Maar sinds ik Jezus in mijn hart heb gevraagd, zijn die dromen ineens gestopt. Ook wilde ik ineens alles in het wit hebben. Voorheen hield ik juist veel van zwart.
Ik ben God dankbaar dat Hij zo genadig voor mij is geweest dat Hij zelf naar mij is toegekomen en ik mocht ontdekken dat Hij niet ver weg is, maar heel dichtbij en dat Hij niemand in de steek laat die Hem aanroept.
Jan Dost, 2004
© Keerpunt, 2004. Ingezonden getuigenis bewerkt door Kees Langeveld. De naam "Jan Dost" is gefingeerd omwille van privacy. Foto: Hemera Photo Objects.
Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:
Verhalen van mensen die veranderden