Hij is Dezelfde

Hugo Bos komt uit een beschermd christelijk gezin. In zijn studententijd raakt hij in diepe twijfel. "Ik was de grip op mijn leven kwijt en voelde me gevangen. Ik raakte depressief, stopte met studeren, was onmogelijk vermoeid en wilde dood." In de New Age-wereld voelt hij zich begrepen, maar hij vindt daar geen vrede.  Lees hoe Hugo zijn crisis te boven komt.

lijn_keerpunt.gif (1634 bytes)

Hugo Bos
Op een besneeuwde wintermorgen in 1971 om negen uur werd ik geboren. Sneeuwklokjes hoorden altijd bij mijn verjaardag. Groen, ruim en paradijselijk was de plaats waar ik opgroeide. Mijn vader was melkveehouder in Marknesse in de Noordoostpolder, en de boerderij zette en stevig maar positief stempel op mijn jeugd. Een bijzonder mooi leven, vrij en dichtbij de natuur, levend met de seizoenen, maar ook erg geïsoleerd, wat nog versterkt werd door onze vrijgemaakt gereformeerde achtergrond. Maar op de boerderij kon je ook je eigen gang gaan. Ik ging mijn eigen gang maar voelde vaak ook mijn vaders verantwoordelijkheid voor het bedrijf. Ik hield van de dieren en de natuur, werkte graag mee, had mijn eigen dingen en zou later ook boer worden.

   Ik was het vierde kind, de eerste zoon van mijn ouders. Wij waren met z'n zevenen: drie zussen boven mij en een jongere broer, met recht een nakomertje. Mijn moeder was een bijzonder artistiek getalenteerde vrouw. Het geloof leefde voor haar. Ik kan mij nog levendig voor de geest halen hoe zij ons als kleine kinderen voorlas uit de kinderbijbel. Over David, de dappere jonge herder en over Jezus, de goede Herder bij wie wij veilig zijn. Al op kleuterleeftijd wist ik dat dit waar was, ook al haalde ik de geschiedenissen door elkaar. Maar ik wist dat de Here Jezus alles te boven ging. Ergens in mij was er de zekerheid: dit neemt niemand mij meer af! Ook zong mijn moeder graag met ons liedjes uit de bundel 'Alles wordt nieuw', zoals:

Een schare die niemand kan tellen,
uit ieder volk, uit elke stam.
Een schare die niemand kan tellen,
zag ik voor de troon zich stellen:
Voor de troon van God en het Lam.

   Mijn vader was meer een man van het Woord. Ik herinner mij zijn heldere manier van bijbellezen na de maaltijd. Ook al vond ik dit niet altijd zinnig of leuk, toch heeft de Here op deze manier zijn woorden diep in mij gelegd. Daaraan heb ik het overgrote deel van mijn bijbelkennis te danken.

   Twee van mijn zussen, de tweeling, kregen op jonge leeftijd leukemie, iets waar je als kind wel heel snel mee leert leven maar wat toch een onherroepelijk stempel op je zet. Het oudste zusje werd ziek toen ik twee was en zij genas na drie spannende jaren. De naam die Opa op de boerderij had gezet, Eben-Haezer (De Heer is mij een steen der hulpe), werd levend voor ons. De ervaringen met ziekte en vechten voor het leven versterkten onze relatie met God en gaf ons ander zicht op de werkelijkheid. Het andere zusje overleed op haar zestiende en mocht dus, na twee en half jaar ziekte, al vroeg bij haar Heer zijn. Ik was dertien en herinner mij de begrafenis nog helder als een enorme Godservaring. De Here Jezus was zo dichtbij!

Student

   Na op de landbouwschool de richting veeteelt te hebben gedaan ging ik in 1990 Tuin- en Landschapsinrichting studeren. Eerst in Boskoop, later in Velp bij Arnhem. Ik was negentien. Mijn kleine wereld brak open, iets waarmee ik niet altijd een-twee-drie wist om te gaan. Ik genoot van de studie, van vrienden en van het leven. Voor het eerst keek ik ook over de kerkmuren van de vrijgemaakt gereformeerde kerk heen. Een openbaring leek het wel, vooral mijn eerste EO Jongerendag in Utrecht. Twintigduizend mensen vol blijdschap in aanbidding voor hun Heer! Ik wist niet dat dit bestond en dacht dat dit alleen in de hemel kon. Ik genoot ook van interkerkelijke bijbelstudies met andere studenten. Zo open en positief over het geloof te kunnen praten met mensen van mijn eigen leeftijd, niet vanuit een geest van kritiek maar heel opbouwend was nieuw voor me.

   Na enkele jaren kreeg ik wat meer afstand van mijn ouderlijk huis, wat tijdens mijn stages resulteerde in een periode van diepe twijfel. Ik twijfelde aan mijn studie, mijn toekomst, het leven, mijn geloof, de dood. Misschien was het verwerking van verlies, verwerking van het loskomen van de boerderij waarvan ik zo intens hield. Nu voelde ik mij opgesloten in een stad. Ik schreeuwde mijn vragen uit naar God maar er kwam geen antwoord. Ik vroeg mij af: "Waar is Hij Die alle macht bezit in hemel en op aarde?" Het leek er meer op dat het geld regeerde, het maatschappelijk systeem. Ik was de grip op mijn leven kwijt en voelde me gevangen. Ik raakte depressief, stopte met studeren, was onmogelijk vermoeid en wilde dood. Deze periode nam jaren in beslag. Ik kreeg geen antwoorden en zag nauwelijks uitzicht.

   Toch waren enkele vrienden een bijzondere steun voor me. Sommigen zagen wat er aan de hand was en hielpen mij op weg. Anderen bemoedigden mij met hun woorden: "Ik bid wel heel regelmatig voor jou, ook al geloof jij niet meer dat het helpt, ik blijf lekker toch voor je bidden". Voor het eerst in mijn leven liet ik mensen in mijn gevoel kijken en kreeg ik echte vriendschappen. Tegelijk, in deze zwarte periode ervoer ik telkens als ik in de kerk kwam het leven. Voor de rest was mijn week dood, maar daar waar het Woord van God was, daar kwam ik even op adem. Maar mijn depressies werden niet op gelost.

   Totdat de Heer mij riep in maart '95, toen ik een evangelische boekwinkel in Arnhem binnenstapte. Als bij blikseminslag kreeg ik een ongelofelijke vrede in mijn hart, en wist direct dat dit de Heilige Geest was die tot mij sprak. De Geest kwam niet alleen met vrede maar vroeg ook van mij mijn terugverlangen naar de boerderij en mijn emotionele pijn los te laten. Maar dit ging mij te ver, ik vertrouwde de Heer niet zo, en geloofde ook niet dat Hij mij werkelijk gelukkig kon maken zonder die dingen die ik dacht nodig te hebben. Ik kocht Het Boek (een eigentijdse populaire vertaling van de Bijbel - redactie Keerpunt), zoals ik van plan was en ging mijn weg. De hemelse vrede verdween op slag.

New Age

   Na verscheidene vruchteloze sessies bij psychologen en psychiaters kwam ik langzaam in het New-Age wereldje terecht. Daar voelde ik mij begrepen en ik werd begrepen. Samen met anderen onderzochten wij de diepten van de ziel. Ik was alleen zo naïef te denken dat therapieën los van hun occulte achtergrond gebruikt konden worden. Langzaam raakte ik het zicht op Jezus kwijt, ik deed rebirth-weekenden, bio-energetica, hypnosetherapie en tenslotte aan Zen boeddhisme. Van sommige therapieën geloof ik dat God ze inderdaad in de schepping gelegd heeft, maar de context waarbinnen ze plaats vinden, is vaak in het verborgen occult en rechtstreeks verbonden met het rijk der duisternis. Therapeuten zijn niet zelden spiritueel verbonden aan een meester die zich voordoet als een engel des lichts en volgen vaak nauwgezet hun horoscoop. Daarom zijn ze toch levensgevaarlijk, maar die dingen weet je niet als je eraan begint.

   Toen ik er eenmaal mee bezig was, dacht ik dat mijn geloof daar wel tegen kon maar de god van deze eeuw had mij inmiddels met blindheid geslagen, zodat ik na een tijdje Christus niet meer zag. Ik bevond mij in een kerk die deze geestelijke strijd niet onderkende. Ik was de Here Jezus kwijt. Ja, diep in mij was nog die herinnering aan dat kinderlijke geloof over Jezus, de goede herder die alles overhad voor zijn schapen en die alles kon. Maar dat was zo lang geleden en zo onwerkelijk. Waar was Hij nu Die pretendeerde de grootste Geneesheer te zijn? Wat had Hij met de realiteit te maken? Bleek het geloof in de Here dan toch een zoete fantasie? De New-Agers hadden zo hun eigen uitleg. Maar ook zij konden mij geen vrede geven. Toch dreef dit diepe geloof in de Here mij in diezelfde tijd jongerenwerk te doen in de kerk en betrokken te zijn bij projecten van de vereniging Evangelisatie en Recreatie van de vrijgemaakt gereformeerde kerk.

De weg terug

   Ondertussen had ik mijn studie Landschapsinrichting weer opgepakt omdat ik niets beters wist. God gaf de mogelijkheden mijn studie af te maken ondanks mijn psychische gesteldheid. Ik studeerde redelijk hoog af in Ontwerpen in juli '97 en ging op zoek. Toch was ik het spoor van de Heer kwijt, ging terug naar de polder, wilde het bedrijf van mijn ouders overnemen. Ik kocht schapen, verbouwde samen met anderen prei en aardappels, werkte waar ik kon maar wilde nergens een vast contract afsluiten. Ik zette een caravan neer in het Orvelterveld om op een zeer vooruitstrevend bedrijf te kunnen werken. Ik deed cursussen en verdiepte mij in plattelandsvernieuwing en recreatie. En het boeide me.

   Maar feitelijk was ik aan het zwerven. Diep in mijn hart twijfelde ik ook erg: 'Is dit wel de weg van de Heer?' Ik had zijn weg met mij immers verworpen? Toch kreeg ik wel aanwijzingen, maar was dit de weg en het tijdstip? Toen mijn relatie met mijn ouders steeds slechter werd - we waren inmiddels een conflict bemiddelingstraject ingegaan vanwege uiteenlopende ideeën over het bedrijf - stond ik op een gegeven moment voor de keuze: met mijn eigen ideeën over mijn ouders heen gaan of mijn idealen opzij zetten en de weg van de Heer opnieuw en intenser zoeken. Dankzij de genade van God en het gebed van veel vrienden koos ik december '99 voor het laatste.

   Een geloofskeuze ging daaraan vooraf. Op het Christian Artists Seminar van zomer '97 kwam ik mensen tegen die vervuld waren met Heilige Geest. Ik was ik mijn depressies en verwarring nog steeds niet te boven. Een van deze christenen antwoordde me heel simpel: "Jesus faced reality". Dat klikte. Maar hoe kon Hij mijn realiteit raken? Ik wist dat ik iets moest doen, wilde ik mijn geloof in Jezus Christus niet helemaal om zeep geholpen zien worden. Ik ging daarom kerkelijk 'shoppen' en kwam eind '98 terecht in een evangelische gemeente in Emmeloord. De boodschap die vanuit die gemeente tot mij kwam, niet alleen in woorden maar meer nog in de kracht van de Heilige Geest was:

Jezus Christus is gisteren en heden Dezelfde en tot in eeuwigheid
(Bijbel: Hebreeën hoofdstuk 13 vers 8).

Wat Hij tweeduizend jaar geleden deed was realiteit voor vandaag in Nederland! De kern van de boodschap kwam zo overeen met het geloof dat diep in mij nog wel leefde, dat ik had leren kennen door mijn moeder, op school en in de kerk. Er werd een oproep gedaan na de prediking op zondag. Nog nooit was ik naar voren gegaan om voor me te laten bidden, dat vond ik overdreven. Maar deze keer gaf ik gehoor aan de Heilige Geest. Met tranen in mijn ogen legde ik alles waar ik mee bezig was, voor de Here Jezus neer. Ik distantieerde mij van mijn dwaalwegen, verbrak de macht van het occulte en vanaf dat moment begon mijn leven te veranderen. Mijn sceptische houding verdween langzaam en mijn hoop begon te groeien. Ik begon weer bijbel te lezen en geestelijk te groeien.

   De evangelische gemeente waar ik terechtkwam heette een 'Berea-gemeente'. In het bijbelboek Handelingen staat dat de gemeente in Berea de Schriften (dat zijn de boeken van het eerste deel van de Bijbel) nagingen om te kijken of de dingen die Paulus zei, en die voor hen nieuw waren, klopten (zie Handelingen hoofdstuk 17). Dat sprak mij aan: de dingen die nieuw voor me waren, zoals tongentaal, gave van profetie, genezing en de leer van dopen onderzocht ik in de bijbel.

    In juni 2000 liet ik mij dopen in water, ontving de doop in de Geest, kreeg nieuwe gaven van de Geest en meer vruchten begonnen te groeien. Ik leerde God op een nieuwe manier aanbidden. Ik kreeg opnieuw de zekerheid in het geloof die ik als klein jongentje ook bezat, kreeg weer blijdschap, vrede en hoop. En waar de blijdschap van de Heer is daar is geen plaats voor depressie. Die verdween stukje bij beetje. Eigenlijk werd mijn geloof in Jezus Christus realiteit in het dagelijks leven en begon hoe langer hoe meer mijn houding en handelingen te bepalen.

   Vanaf die tijd maakte ik mee dat Jezus Christus Dezelfde is, gisteren, vandaag en voor altijd. Dat Hij een God is om trots op te zijn en om alles voor over te hebben. En dat Hij werkelijk alle macht bezit in hemel en op aarde, ook al had Hij deze macht gedelegeerd aan mensen die daar niet altijd wijs en liefdevol mee omgaan. Ik kreeg meer vertrouwen en zag dat het leven beter wordt als wij ervoor kiezen alles in Zijn handen te leggen.

   Omdat ik niet van twee kerken tegelijk lid kon zijn liet ik mij uitschrijven uit de vrijgemaakt gereformeerde kerk. Een heel pijnlijke keuze, ook voor mijn familie, omdat ik daar de Here Jezus had leren kennen, veel goed onderwijs had gehad en goede vrienden had gemaakt die om mij heen hadden gestaan in een moeilijke periode. Overigens heeft God nooit gezegd dat ik uit de kerk moest stappen. Integendeel, ik ben onder de indruk van wat de Here de afgelopen jaren in die kerk doet, een krachtig werk van vernieuwing door de Heilige Geest.

   Ik raakte betrokken bij Youth for Christ Noordoostpolder, verkocht mijn schapen, vereenvoudigde mijn leven door mijn eigen zaakjes te sluiten en nog maar voor 1 ding te gaan: mijn levensweg met Jezus Christus. Na al deze keuzes voelde ik mij in mijn maatschappelijk leven doellozer dan ooit. Ik was bijna dertig, mijn idealen waren kapot, ik wist niet waarheen mijn leven ging en ik schaamde mij voor mijn carrière. Maar wel had ik vrede en wist dat alles in de hand van de Here was en ik kreeg kracht door het lijden en voorbeeld van de Here Jezus. Ik had weer zekerheid in mijn geloof en hoop op een beter leven, er kwam weer licht binnen.

   Ik begon ook antwoorden te krijgen op die vele vragen die ik in mijn zwartste periode uitgeschreeuwd had naar God. Ik begreep dat psalm 66 verzen 10-12 ook op mij sloeg:

Gij hebt ons getoetst, o God,
ons gelouterd gelijk men zilver loutert;
Gij hebt ons in het net gebracht,
ik ben door vuur en door water gegaan,
maar Gij voerde ons uit in overvloed.

   De Heer leidde mij, eerst nog regelmatig tegen mijn wil, maar inmiddels had ik geleerd de stem van de Heilige Geest te gehoorzamen. Ik kreeg een baan op een biologisch boerenbedrijf, en de Here sprak tot mij en zei dat Hij mij daar rust zou gaan geven en sterk wilde maken. Ik kreeg een huis en werd daarin gezegend, ook in het materiële. Mijn keuze voor het christelijk jongerenwerk werd weer later bevestigd door een baan bij Youth for Christ en op deze weg ervaar ik dat de Here met mij is.

   Het rusteloos zoeken naar mijn bestemming en vrede vond een antwoord in Hem. God had omgezien naar mij en zal ook omzien naar vele jongeren in Nederland. Hij geeft werkelijke levenszin en echte vrede. De aanwezigheid van de levende God die ons leven leidt door zijn Geest en met ons spreekt door zijn woord is werkelijk onze enige zekerheid en bron van ons leven. Hoe meer ik van Hem zie, hoe meer ik verlang naar Zijn machtige aanwezigheid en hoe meer ik verlang dat Hij door mij kan laten zien dat Hij Dezelfde is. Gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid.

Hugo Bos, Emmeloord najaar 2003.

Hugo Bos

© Keerpunt, 2005. Verhaal voor Keerpunt bewerkt door Kees Langeveld.

Hugo Bos is anno 2005 jeugdwerker bij Youth for Christ en tevens werkzaam op een biologisch boerenbedrijf.


Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:

Mail ons

U kunt een e-mail naar de persoon uit het verhaal sturen. Vermeld dan als onderwerp 'Reactie op je verhaal op Keerpunt'  en gebruik het volgende e-mailadres:

  h u g o @ y f c . n l


Lijn ter afscheiding

Home

Klik voor homepage Keerpunt

Verhalen van mensen die veranderden