God genas mij

Lovel Bent uit Engeland voelde zich vele jaren eenzaam en eenzaam en verworpen, omdat hij zijn spraakvermogen verloren had. Na vele jaren kreeg hij zijn spraakvermogen terug. Hieronder leest u zijn verhaal.

lijn_keerpunt.gif (1634 bytes)

Toen ik drie jaren oud was slikte ik een gevaarlijke, giftige stof, waardoor ik drie dagen buiten bewustzijn was. Ik kreeg daardoor "lockjaw" (mondklem) en kon niet meer normaal praten. Ik groeide op en verloor mijn spraakvermogen  waardoor ik niet normaal met anderen kon cornmuniceren. Dit gaf vooral op school veel problemen. Ik had geen vrienden en voelde me heel erg eenzaam. De enige die mij vriendschap bood was mijn moeder. Zij nam de tijd om naar me te luisteren en ze liet me uitspreken wanneer ik niet uit mijn woorden kon komen. Het merendeel van de mensen had daar het geduld niet voor. Hierdoor werd ik steeds onzekerder. Als ik met iemand in contact kwam voelde ik meestal die weerstand om naar me te luisteren, waardoor ik mijn mond helemaal niet meer durfde opendoen. Ik werd als een dom kind behandeld, en dat terwijl ik beslist wel bij de tijd was; ik kon me alleen niet in woorden uitdrukken.

Op een dag stuurde mijn moeder mij naar de winkel om iets te kopen. De winkelbediende vroeg mij wat ik wilde hebben en toen ik niet uit mijn woorden kwam zei hij: "Ga de winkeI uit en kom maar terug wanneer je normaal kan praten". Ik voelde me enorm vernederd en gekwetst. Wat waren de mensen hard! Ik koesterde een enorme boosheid jegens die arrogante mensen die mij zo slecht behandelden.

VAN DE ZONDAGSCHOOL NAAR DE STRATEN

Ik ben in 1943 in Jamaica geboren; weliswaar veel te vroeg waardoor ik ontzettend klein was. Ik was op een na de oudste in een gezin van zeven kinderen. Mijn ouders waren ongelovig. Ze wisten niets van God. Toch stuurde mjn moeder mij op een dag naar de zondagsschool. lk droeg geen schoenen; die konden we niet betalen. Ik voelde me niet thuis in de kerk omdat de kinderen naar mijn blote voeten staarden. Ik dacht dat iedere kerk een plaats was waar mensen geholpen werden, waar ze vriendelijk tegen je waren. Ondanks het feit dat ik niet meer naar de zondagsschool ging was ik er zeker van dat God bestond.

Toen ik de tienerleeftijd bereikte gingen mijn vader en ik naar Groot-Brittanie. Daar vertelden de doktoren me dat ik nooit normaal zou kunnen spreken en er maar mee moest leren leven. Wat een teleurstelling! Nadat ik een tijdje in Engeland was kreeg ik verkeerde vrienden. Zij accepteerden me tenminste. Mijn spraakprobleem stoorde hen niet en ze keken niet op mij neer. We leefden op de straten. Mijn vader moedigde me aan om te studeren, maar mijn spraakprobleem weerhield me ervan.

Ik ging drugs gebruiken en zonk steeds dieper weg in de moeilijkheden. Het contact met mijn vader verwaterde; hij keurde mijn levensstijl af en liet me weten dat ik mij leven vergooide. Hij schaamde zich voor mij en zag me liever niet meer.

Toen mijn moeder uit Jamaica overkwam wilde ik haar graag zien. Ik bezocht haar op een dag dat mijn vader niet thuis was. Ze omhelsde me en ik wist dat het haar niets uitmaakte hoe ik eruit zag. Ze noemde me: "mijn zoon" verwierp me niet. Ze was nog altijd dezelfde lieve moeder.

"JE HEBT JEZUS NODIG"

Toen ik naar haar huis toeging was ik langs een heel klein kerkje gekomen. Het trok mijn aandacht. Mijn moeder wilde mij er wel heen brengen. Er was een vrouwendienst gaande maar toch lieten ze mij plaatsnemen. Een vrouw kwam naar me toe en zei: "JE HEBT JEZUS NODIG". Het was alsof ik de stem van een engel hoorde. Ze bleef het zeggen: "Je hebt Jezus nodig".

Die dag vroeg ik Jezus of Hij in mijn leven wilde komen en op dat moment wist ik dat er iets speciaals met mij gebeurd was. Ik kon niet uitleggen wat het was, maar ik wist dat er iets in mijn geest gebeurd was. En voor de eerste keer voelde ik me gelukkig. Nu ik erop terugkijk zie ik dat op die avond Romeinen 5:1 verwezenlijkt werd: "Wij dan, gerechtvaardigd uit het geloof hebben VREDE met God door onze Here Jezus Christus..."

Wat mij enorm getroffen heeft is het feit dat ik door God aangenomen werd zoals ik was. God zei niet: "Ga eerst naar buiten, gooi de drugs weg, verbeter je leven, trek mooie kleren aan en kom dan maar weer eens terug en dan zal ikje
redden". Nee, God nam mij aan zoals ik was en Hij redde me op het moment dat ik Hem vroeg in mijn leven te komen.

Ik ging terug naar de straten waar ik leefde en kon aan niemand uitleggen wat er precies gebeurd was. Ik ervoer in mijn hart dat iemand die veel groter was dan ik mij veranderd had. Er had een wonder plaats gevonden Vanaf de avond was ik meteen verlost van alle drugs. Ik heb ze nooit meer gebruikt; ik had geen drugs meer nodig en had wat veel meer omdat ik iets gevonden wat veel meer voldoening gaf.

Hoewel ik geen plek had om te wonen; voelde ik voor het eerst vrede in mijn hart, een vrede die alle verstand te boven ging. Ik wilde niet meer het leven leiden dat ik geleefd had. Mijn vrienden probeerden me telkens over te halen weer met hen mee te gaan maar ik wilde het niet meer. Ze begrepen niet wat er met me gebeurd was en het was niet eenvoudig om met hen te breken . Ik keek niet op ze neer, maar ik wilde niet meer terug naar dat oude, zinloze leven.

In de samenkomsten die ik ging bezoeken leerde ik meer over God en Zijn Zoon Jezus. Op een zondag sprak een man: "Is er iemand hier die geen plaats heeft om te wonen?" Na de dienst ging ik naar hem toe en vertelde hem dat ik geen huis had. Diezelfde dag kon ik een mooie kamer betrekken en ik heb daar vele jaren met plezier mogen wonen. Dit was het tweede wonder dat God voor mij deed. Deze man was een echte christen; van hem leerde ik bidden en hij bouwde me ook op in het geloof.

Er kwam een moment dat ik niet meer helemaal gelukkig was. Ik was dankbaar gered te zijn, maar ik wilde zo graag anderen vertellen over Gods reddende genade. Ik wilde niet alleen maar luisleren, nee, ik verlangde het evangelie met anderen te delen. Het was op een zondagavond dat ik mijn kortste gebed bad: "Here God, als U mij mijn spraakvermogen geeft, als U mij toestaat te spreken zoals andere mensen, dan zal ik mijn mond voor U gbruiken".

De volgende morgen stond ik op en ik kon praten zoals Ik nu doe. God had mij genezen; Hij gaf mij mijn spraakvermogen. Wat doktoren niet voor mij konden doen, deed Hij. Mijn kennissen konden het niet geloven, maar ze werden geconfronteerd met een feit, met de waarheid dat ik door God genezen was. Ze konden dit niet loochenen.

Vanaf mijn genezing ging ik de straten op en de kerken in om mijn getuigenis te vertellen. Ook ben ik twee jaar naar een Bijbelschool gegaan om over het Woord van God te leren.

Toen ik 25 jaar was ontmoette ik in een gemeente een meisje dat mijn vrouw werd. Ik weet dat God ons bij elkaar heeft gebracht en we zijn na 27 jaar samen nog altijd gelukkig mel elkaar en met onze zoon en dochter.

Nadat ik terugkwam uit lerland - waar ik in vele locale gemeenten sprak - voelde ik de noodzaak om iets op te richten. lk begon een heel kleine gemeente in Londen, hoewel ik opdat moment niet wist wat het voorgangerschap inhield. Een kennis vertelde me dat ik beter in een grote kerk kon werken. "Je kunt in vele grote kerken arbeiden, waarom verdoe je je tijd met die paar gemeenteleden?" zei hij. Na een jaar was de gemeente nog steeds niet veel gegroeid en was er niet veel bijzonders gebeurd. Ik riep het uit tot God: "Here God, U moet iets doen". Ik begon te vasten en God intens te zoeken in het gebed om Zijn wil te leren kennen. Voor de eerste keer hoorde ik God tot mijn hart spreken. "Je zult succes zien", zei Hij. Op een dag legden we onze handen op alle lege banken en baden en geloofden dat deze vol zouden worden.

Al spoedig kwam er iemand op Zijn werk tot mij zodat de kerk te klein werd en we een groter gebouw moesten kopen. In de verschillende gemeenten die God ons heeft toevertrouwd hebben we mensen van allerlei achtergrond, cultuur en huidskleur. Toch kunnen we met elkaar de Here God grootmaken en genieten van elkaars gezelschap. Zolang er verschil van huidskleur en cultuur is, zullen we helaas met racisme te maken hebben. Maar ik geloof dat Gods Koninkrijk veel groter is dan cultuuren race. We moeten onszelf gaan zien als mensen van het Koninkrijk, zodat we de wereld kunnen overtuigen dat wij het anfwoord hebben in Jezus Christus. We moeten ons daarom als christenen verenigen en de wereld tonen dat Christus mensen samenvoegt.

EEN NIEUW BEGIN NA EEN ZWARE BEPROEVING

In 1985 werden mijn vrouw en ik in onze bediening zwaar beproefd. We moesten toezien hoe alles ons ontnomen werd en we verworpen werden door vele mensen. Ik dacht dat het einde van mijn bediening was. Menigmaal vroeg ik "Here,
WAAROM? WAAROM overkomt ons dit?", maar Hij antwoordde niet. Op een dag las ik het verhaal over een man die onschuldig veroordeeld werd. Na jaren in de gevangenis te zijn geweest kwam de waarheid naar boven. Deze man zei: "God kent de waarheid, maar Hij zal die langzaam openbaren". Ik werd hierdoor getroffen omdat ik besefte: God kent de waarheid, maar soms neemt Hij veel tijd voordat Hij die openbaart. In deze moeilijke tijd sprak God ook tot ons dat Hij uit deze situatie iets goeds zou voortbrengen.

In 1986 maakten we een nieuw begin. Sindsdien hebben we vier nieuwe gemeenten mogen stichten en ik geloof dat er nog vele gemeenten bij zullen komen. Achteraf zeg ik zoals Jozef "Gij hebt wel kwaad tegen mij gedacht, maar God heeft dat ten goede gedacht" (Genesis 50:20). De mensen wilden mij kwaad doen, maar God heeft het ten goede gekeerd. Prijst God, er IS veel goeds voortgekomen uit de ellende. Ik kan ook eerlijk zeggen dat ik geen bitterheid of wrok koester jegens de mensen die mij schade berokkend hebben.

Mijn doel is om in de komende twintig jaar, zo de Here wil, 40 gemeenten op te richten. Ik geloof dat een gemeente productief moet zijn. We moeten de mensen daarom onderwijzen in Gods Woord en hen de nieuwtestamentische princioes bijbrengen. De gemeente van Jezus Christus heeft een grote verantwoordelijkheid. Wij, christenen moeten de verantwoordelijkheid die God ons gegeven heeft serieus nemen.

GOD IS DE BRON VAN BEMOEDIGING.

Ik heb geen favoriete tekst in de Bijbel. Maar in het Oude Testamenf spreekt het verhaal van Jozef me erg aan. Hij had vele dromen, maar hij was bereid om die op te geven. In de tussentijd moest hij de dromen van anderen vertalen. Soms werkt God zo. Jozefs dromen werden alleen maar vertraagd, want ze kwamen tenslotle toch uit!

Ik houd ook van David. Hoewel hij dikwijls faaIde, was hij erg succesvoI. Hij vertrouwde altijd op God. Vandaag wijken vele mensen van God af omdat ze ontmoedigd zijn. Het is satans doel om de mensen te ontmoedigen, en hen op die manier van Gods weg af te trekken. Daarom moet de gemeente een plaats zijn waar de mensen bemoedigd en onderwezen worden in de Bijbel. God is de bron van bemoediging. Er is ons geen andere naam gegeven dan de Naam van Jezus, waardoor wij behouden, bemoedigd, versterkt, opgebouwd en vertroost worden.

De mensen geven God vaak de schuld van de ellende op de wereld. Maar men moet zich realiseren dat God niet Degene is die de ellende veroorzaakt. God is geen oorlog begonnen. De mensen hebben de keuze gemaakt om niet in vrede met elkaar leven "Waarom stopt God ze dan nlet " zeggen velen. Wel, God heeft ons niet als robots gemaakt. We hebben een vrije wil gekregen.

GOD IS HET ANTWOORD OP VERWERPING

Ik ben blij met de uitzendingen van evangelist Johan Maasbach in Engeland en heb inmiddels vele mensen ontmoet die daardoor Christus hebben leren kennen. Tot de mensen die mijn getuigenis lezen wil ik zeggen: God is nog altijd Dezelfde en wat Hij voor mij vele jaren geleden heeft gedaan en ook nu doet, wil Hij eveneens voor u doen. Vooral ook tot hen die zich verworpen voelen wil ik zeggen: God wijst je niet af. Het feit dat Hij je Vader is is het antwoord op het probleemstuk "verwerping". God aanvaard ons door Zijn Zoon JezusChristus. Hij is met je in elke situatie en Hij heelt je pijn en je verdriet. God heeft jou, ja, ons allen lief!"


Bron: Nieuw Leven

Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:

info@keerpunt.net


Lijn ter afscheiding

Home

Klik voor homepage Keerpunt

Verhalen van mensen die veranderden