"In maart bleek uit mijn horoscoop dat ik op 26 juli me van het leven moest beroven." Een jonge vrouw vertelt. "Zo liep ik dan in de nacht van 25 juli door de donkere straten. Ik was radeloos bij de gedachte te moeten sterven." Hieronder leest u haar relaas.
De straten van een stad in Duitsland waren donker en onveilig voor een eenzaam jong meisje, maar ze waren niet zo somber als mijn gedachten. Ik zou me wel willen verstoppen ergens in de donkere nacht, maar steeds weer en steeds weer echode het in de lege kamers van mijn hart: "Morgen is het je laatste dag op aarde, morgen wordt je sterfdag!" Het was afschuwelijk, maar ik was er van overtuigd dat het waar was. Niet alleen zou dit mijn laatste nacht op aarde zijn, maar ik zou gedwongen worden zelf een eind aan mijn leven te maken. Ik moest het doen, want twee jaar geleden had ik een belofte afgelegd om Satan helemaal te volgen en nu had mijn meester mij bevolen een eind aan mijn leven te maken.
Zo'n verhaal klinkt ongelofelijk, maar het is een tragische werkelijkheid. In mijn geboortestreek in Duitsland en ook in andere landen verwerpen veel mensen God en aanbidden de overste van het kwaad.
Mijn ouders waren lid van de kerk en ik was vroeger vrij geregeld met hen meegegaan. Maar het was iets leegs en Jezus Christus was voor mij een vage figuur, veraf, die weinig betekende. Als ik mijn ouders vragen over God stelde, maakten zij zich er van af met een: "Jij vraagt ook altijd van alles -je moet het alleen maar geloven net als wij". Dat kon ik nu juist niet en naar mijn smaak gaf de kerk niets. Toch was ik gedurig aan het zoeken naar iets dat de leegte in mijn leven kon vullen.
Toen ik 17 jaar oud was, ontmoette ik een spiritistisch medium. "De enige manier om te leven", zei mijn nieuwe vriendin, "is door middel van kaarten en je horoscoop. Kom mee, ik zal het je wijzen". Ik was gefascineerd. In een visioen legde zij mijn kaarten en onthulde gebeurtenissen uit mijn verleden met een griezelige nauwkeurigheid
Op een dag gaf ze mij een aardig opgestopt hondje. ,,Als je gelukkig en gezond wilt blijven, moet je dit hondje altijd bij je houden. Ik heb 'rn voor jou betoverd", zei ze. Als ik vergat het hondje mee te nemen, gebeurden er nare dingen. Eens werd ik bijna overreden door een auto. "Dit hoefijzer moet je boven je deur hangen en je moet er voor bidden", leerde mijn vriendin me. En als ik vergat mijn dagelijkse gebeden voor het hoefijzer te zeggen, gingen de dingen verkeerd.
"Hier is een stel kaarten", zei ze weer een andere keer. "Je moet de dag altijd beginnen met kaart te leggen " Handig legde ze mijn kaarten en wees me hoe het moest. Uit de 12 figuren van de dierenriem stelde zij mijn persoonlijke horoscoop vast. Eerst kwam het me vreemd voor die betrekking met verre sterren en planeten, maar ik voelde dat ik iets nodig had dat mijn leven bestuurde. "De sterren liegen nooit", zei mijn vriendin
Stap voor stap leidde ze me in de spiritistische wereld, tot ze eindelijk zei: "Nu ben je ook één van ons. Wil je de eed afleggen?" Machteloos knikte ik van ja. Me nauwelijks bewust van wat ik deed, gaf ik een snee in mijn vinger en met mijn eigen bloed schreef ik: "Satan, ik geef u mijn hart, mijn lichaam en mijn ziel". Ik leefde nu helemaal op mijn kaarten en mijn horoscoop. Ik durfde haast niet te ademen zonder ze eerst te raadplegen. De duivel, die macht had over mijn ziel, plaagde me zonder ophouden. Ik deed dingen die ik niet in 't publiek kan vertellen.
Toen ik 19 jaar was, was ik volledig gedemoraliseerd. Neerslachtigheid en melancholie vervulden me. Ik had koortsvlagen en kon me niet meer concentreren op mijn werk in de verpleging. In maart bleek uit mijn horoscoop dat ik op 26 juli me van het leven moest beroven. Volgens de kaarten had mijn leven verder geen nut meer .
Zo liep ik dan in de nacht van 25 juli door de donkere straten. Ik was radeloos bij de gedachte te moeten sterven. Opeens hoorde ik mooie muziek en ik zag dichtbij een grote tent waarin een godsdienstige samenkomst werd gehouden. Stilletjes sloop ik de tent binnen. De muziek hield op en de spreker ging staan. "Vanavond zal ik u iets vertellen van de wonderlijke macht van het evangelie", zei hij.
Ik wilde weglopen maar had er geen kracht voor. In al die jaren dat ik naar de kerk ging, had ik nog nooit gehoord van deze Christus, een persoonlijke Heiland, die voor mij persoonlijk was gestorven. Wat verlangde ik ernaar om aan Satans greep te ontkomen! "Alleen Christus kan de macht van de satan breken", zei de prediker. Hij nodigde de toehoorders uit naar voren te komen en Christus te belijden. Ik dwong mezelf naar voren te gaanen vroeg: "Is er hoop voor iemand als ik ben? Als het waar is, wat u zegt, dan wil ik verlossing. Bid voor mij.'
De evangelist bad en verzekerde mij dat Christus kan en wil vergeven. "Die tot Mij komt, zal ik geenszins uitwerpen" las hij uit Johannes hoofdstuk 6 vers 37. Maar ik kón Christus niet om hulp vragen. Iedere keer als ik het probeerde, voelde ik een onzichtbare handmijn keel omschroeven. "Ga naar huis", raadde de prediker mij aan, "we zullen speciaal voor jou bidden. Kom morgenavond terug". Ik wilde schreeuwen: "Maar dan is het te laat"!
Vol vrees ging ik naar huis. In die lange, vreselijke nacht kon ik geen oog dicht doen; ik kon alleen maar opzien tegen de volgende dag. Langzaam kwam de ochtendschemer in mijn karner en in de morgen legde ik mechanisch mijn kaarten en maakte me klaar voor mijn werk. Ik huiverde toen ik op weg naar het ziekenhuis over de rivier ging. Ik zou er immers spoedig in liggen. Op mijn werk gekomen draaide ik het nummer van de evangelist: "Kunt u direct komen?" vroeg ik. "Het is een kwestie van leven of dood".
Toen hij kwam en we alleen waren, vroeg ik: "Heeft uw Christus werkelijk macht over Satan?" "Ja natuurlijk", verzekerde hij mij. Ik gaf hem de doos met mijn horoscoop en netjes opgevouwen het onderpand van de dood. "Lees dat", drong ik aan. "Als uw Christus mij nu niet kan bevrijden, zal ik vanmiddag in de rivier springen. De tijd, plaats en manier zijn al voor mij uitgestippeld". Hij begon vurig te bidden en ik had een gevoel of ik door midden werd gescheurd. Ik beefde en schudde en tranen rolden over mijn wangen. Tevergeefs probeerde ik Christus te bereiken. Ik probeerde te bidden maar een onzichtbare macht verstikte me. "Het helpt alles niets, ik kan het niet doen", riep ik. "Jij kunt het niet, maar Christus kan het!" was het ernstige antwoord. Een halfuur lang bad de evangelist en het gevecht binnen in mij woedde voort. Maar Christus' macht won.
Een diepe vrede kwam in mijn hart. Jezus Christus had mij gered! Het kostte mij eerst moeite om verder te leven zonder mijn occulte krukken. Eindelijk na een week deed ik alles in een pakje en stuurde het aan de evangelist. Soms had ik het moeilijk en was het of ik een duistere macht voelde, maar als ik Christus om kracht vraag, is dat voldoende om de boze te weerstaan.
Mijn dagelijks gebed is: "Here, laat mij tot een zegen zijn voor anderen die nog door Satan gebonden zijn."
Bron: Lichtstralen uit het Woord (jaargang onbekend), uitgeverij Medema. Eerder verschenen onder de titel "I worshiped Satan" in James R. Adair & Ted Miller: We found our way out. Baker Book House, 1964.
Wilt u naar aanleiding van dit verhaal reageren naar Keerpunt of wilt u weten hoe ook u kunt veranderen? Stuur een e-mail naar Keerpunt:
Vermeld daarbij als onderwerp 'Ik aanbad Satan', dan weten wij op welk verhaal u reageert
Verhalen van mensen die veranderden